‘ఏఁవండీ! ఆ మూడో బెడ్రూములో ఫ్యాన్ తిరగట్లేదు. ఎవరైనా ఎలక్ట్రీషియన్ కి ఫోన్ చేసి రమ్మని చెప్పండి!’ పాపం, అప్పటికే అది పదోసారి చెప్పడం. తనతప్పేం లేదు. ఆమాటకొస్తే నాతప్పూ లేదు.
‘తిమిరి ఇసుమున తైలంబు తీయవచ్చు..
తవిలి మృగతృష్ణలో నీరు త్రావవచ్చు..
తిరిగి కుందేటి కొమ్ము సాధించవచ్చు..
తలచినదే ఎలక్ట్రీషియనెటుల వచ్చు?’
.....ఆ చివరి వాక్యానికి ఛందస్సు సరిపోలేదని తిట్టుకోకండి. అది మన పైత్యం!
ఈ ఫేస్‌బుక్‌లో నాకు ఫ్యాన్స్ వున్నారుగానీ, నేను కాసేపు కూచుని రాసుకునేచోట మాత్రం ఫ్యాన్ లేదు. ఎంతసేపూ ఏసీ వేసుక్కూచోడం శరీరానికి మంచిదికాదని ఒక వాట్సప్ మెసేజ్ లో చదివాను. ఆ మెసేజ్ ప్రతి పావుగంటకీ ఏదోవొక గ్రూపులో వస్తూవుంటుంది. అదిచూసి ఏసీ ఆపెయ్యడం, మళ్ళీ పావుగంటలో తిరిగి వేసెయ్యడం..ఇదీ ఆట ఈ సమ్మరంతా!
ఎలక్ట్రీషియన్!
ఆపేరులోనే కరెంటుంది. కరెంటనేది నువ్వనుకున్నావని రాదు. అదొచ్చినపుడే నీపని కానిచ్చుకోవాలి.
ఇంతకు ముందొకసారి ఇలానే ఇంట్లో ‘కరెంట్’ అఫైర్స్ విషయంలో మాయిద్దరి మధ్యా ఫైర్ రాజుకుని ఆంధ్రాతెలంగాణాల్లా విడిపోయాం. అప్పటికి మనకి ఈ రచనావ్యాసంగం లేదు.
పొద్దున్నే నాలుగింటికల్లా లేచి కేసులంటూ పారిపోయి మళ్ళీ ఏ ఎనిమిదిన్నరకో వచ్చేవాణ్ణి. ఆదరాబాదరా స్నానం అయిందనిపించి, టిఫిన్ అవ్వలేదనిపించి హాస్పిటల్ కి పరిగెట్టేవాణ్ణి. ఇక అక్కడికెళ్లన తరవాత నాకంటూ ఓ ఇల్లుందనీ, అందులో ఫ్యాన్లు తిరగట్లేదనీ, ట్యూబ్ లైట్లు వెలగట్లేదనీ గుర్తుండేదికాదు.
ఒకరోజు ఎట్టకేలకి ఒకతన్ని పట్టుకున్నాను. అతనితో మాటడితే స్టెబిలైజర్ని చూసిన ఫ్రిజ్ లా ధైర్యంగా అనిపించింది. నన్ను రక్షిస్తాడనే నమ్మకం కలిగింది. ‘ఆదివారం నైనోక్లాక్..షార్ప్!’ అంటూ ఏ మంటా వెయ్యకుండానే ప్రమాణం చేశాడు. ఇప్పటికి మూడేళ్లయింది. ఇంకా రాలా!
పోయినాదివారం బొంకులదిబ్బ దగ్గర కూరలు కొంటోంటే కనబడ్డాడు. ‘మీయింటికే, వద్దామని బయల్దేరుతున్నా సార్! ఏదోవొక పని పడతానేవుంది!’ అంటూ విచారం వ్యక్తం చేశాడు.
వీణ్ణిపెట్టి ‘మహానటుడు’ సినిమా తియ్యమని నాగ్ అశ్విన్ తో చెప్పాలి.
ఈవూరొచ్చిన కొత్తలో ఇళ్లకోసం తిరిగితిరిగి ఒక చిన్నపాటి ఇల్లొకటి సంపాయించాం. అవ్వడానికి కొత్తదేగానీ చాలా చిన్నది. హాల్లోంచి డైనింగుకి వెళ్లేదారిలో మెట్టొకటి పెట్టాడు కట్టినవాడు. కరెంటు పోయినప్పుడు ఏ కొవ్వొత్తికోసమో వెళుతూ బొక్కబోర్లాపడితే మొహం మంచుమనోజ్ లా మారిపోడం ఖాయం!
బెడ్రూమేమో బాత్రూమంత వుంది. బాత్రూమేమో అనార్కలి సమాధిలా చిమ్మచీకటిగా వుంది. ఇన్ని సౌకర్యాలు ఒకేసారి భరించడం కష్టమని మరొకటి చూశాం.
ఇది సిపాయిల తిరుగుబాటు కాలంనాడు కట్టిన కొంపలా వుంది. చూడ్డానికి బానేవుంది, సౌకర్యంగా కూడా అనిపించి దిగిపోయాం. నాకసలే గోడలకీ, తలుపులకీ డెకరేషన్ చేసే పిచ్చి. మా ఇద్దరు పిల్లల ఫొటోలు లామినేట్ చేయించి తెచ్చాను. ఓ నెలరోజులపాటు వాటిని వాల్ పక్కన వాలుగా పెట్టానేతప్ప వాల్ ఎక్కించలేదు. ఎంచేతంటే మనకి వీలుకుదరక.
అప్పుడే ఒక ప్లంబరబ్బాయి పరిచయమైతే అతనితో మొరపెట్టుకున్నాం. అతను జంపర్, పవర్ డ్రిల్, ఇంకా ఏవేవో తెస్తానని వెళ్లాడు. అతను ఎన్నాళ్లయినా రాకపోయేసరికి తనడిగింది.
‘బహుశా అవన్నీ ‘బాష్’ కంపెనీనుంచి కొనితేవడానికి జర్మనీ వెళ్లాడనుకుంటా! రావడానికి టైం పడుతుందిలే! ఎప్పుడన్నా ఆఫ్ తీసుకున్నప్పుడు ఆపని నేనే చేస్తా!’ అంటూ ఊరుకోబెట్టాను.
అలాంటి పనికి కావలసిన యవ్వారమంతా చిన్నవీధిలో కొని అట్టేపెట్టుకున్నాను. తీరా మేకు కొట్టగానే అది అర్జునుడి బాణంలా దూసుకుంటూ వెళిపోయి గోడని చీల్చేసుకుని పక్కింటి హాల్లో పడింది. కానీ పట్టువదలకుండా అలా ప్రయత్నం చేస్తూండగా నాలుగైదు మేకులు పక్కింటివాళ్లు తెచ్చిచ్చారు.
‘అయ్యోరామా! ఈలెక్కన పదిమేకులు కొట్టేటప్పటికి గోడంతా కూలిపోతుందేమో?’ అనిపించింది. బాహుబలిలో నాజర్ ఒక్కచేత్తో కొడితే పగిలిపోతుంది చూడండీ..ఆ టైపన్నమాట! ఇహ ఆ ప్రయత్నం విరమించుకుని మావిడకి సారీ చెప్పేసి మళ్ళీ ఫొటోల్ని మూలపడేశాను.
ఎంత పాతపురాణీ కొంపైనా ఆయింటితో మాకు చాలా అందమైన అనుబంధం వుంది. ఇంటినానుకునే ఒక పాత సినిమాహాలుండేది. మాయింటి ప్రహారీగోడా, హాలు ప్రహారీగోడా ఒకటేనన్నమాట!
ఎప్పుడన్నా ఎవరైనా ఇంటికొస్తే సినిమాకి తీసుకెళ్లేవాళ్లం. ఇంటర్వెల్లో తను గోడవతలనించి బొబ్బట్లో, పులిహోరో తెచ్చిచ్చేది. అవి తినేసి, కాసిని మంచినీళ్ళు తాగేసి మళ్ళీ హాల్లోకెళిపోయేవాళ్లం. ఈ వ్యవహారం చాలా తమాషాగా అనిపించేది చుట్టాలందరికీ!
సినిమా అవుతుండగా ఎప్పుడన్నా చంటిపిల్లాడేడిస్తే మధ్యలో ఇంటికొచ్చి పిల్లాణ్ణి దింపేసి మళ్ళీ థియేటర్లోకి వెళ్లడం! ఇలాంటివన్నీ చూసిన కళ్లతో ఇప్పుడు మల్టిప్లెక్సుల్ని చూస్తోంటే ‘వా...!’ అనిపిస్తోంది.
హాయిగా భోంచేసి, రాత్రి పదింటికి కారెక్కి, ఓ వక్కపొట్లం కొనుక్కుని ఐనాక్స్ హాల్లోకి ఎంటరవ్వగానే ఎస్కలేటర్ దగ్గరే పిసకడం మొదలెడతాడు.
ఆకాడికి అవేవో బాంబులన్నట్టు వక్కపొట్లాలూ, మౌత్ ఫ్రెషనర్లు లాగేసుకుంటాడు. వనవాసానికెళుతున్న సీతారాముల్లా కట్టుబట్టలతో లోపలికెళ్లి అలానే తిరిగిరావాల్ట!
సరే, కబుర్లలో పడితే ఇంతే, రాంగ్ కనెక్షనిచ్చేస్తానిలాగే! మళ్ళీ కరెంట్ అఫైర్స్ లోకి వచ్చేద్దాం.
ఇక ఇప్పుడుంటున్న ఇంటికి మేంపడ్డంత మనోవ్యధ విరాటుడి కొలువులో సైరంధ్రి కూడా పడుండదు. కడుతున్న టైమ్‌లో ఒక ఎలక్ట్రీషియన్ని పురమాయించారు బిల్డర్లు. అతను మాకందరికీ ఇచ్చిన షాక్ ట్రీట్‌మెంట్ ఇప్పటికీ మర్చిపోలేకపోతున్నాం.
మేఁవందరం ఇళ్లలో దిగిన తరవాత ప్రతి పదిరోజులకీ పేద్ధ శబ్దంతో ట్రాన్స్‌ఫార్మర్ దగ్గర మంటలొచ్చి కరెంటు పోతుండేది. మొగాళ్లందరం సెల్లార్లోకొచ్చి ఫోన్ పట్టుకుని ఫ్యూజ్‌కాల్ ఆఫీసుకీ, తెలిసిన లైన్ మెన్ లకీ చేస్తూండేవాళ్లం. చివరికి రాత్రి ఏ తొమ్మిదింటికో ఒక దయగల మారాజొచ్చి బాగుచేసి వెళ్తుండేవాడు.
ఒకసారైతే మొత్తం అందరిళ్లలోనూ ఫ్యాన్లు, ఏసీలు, కంప్యూటర్లు, ట్యూబ్ లైట్ల తో సహా కాలినవాళ్లకి కాలింది కాలకుండా అందరికీ తలోటీ కాలిపోయాయి. వీధిలో ఇంకెవరికీ అలా కాలకపోవడంతో మాక్కాలిపోయింది.😝😝😝
అప్పుడిక లాభంలేదని మేఁవంతా పురుష దేవతల్లా మేకప్పులేసుకుని విద్యుత్ భవనానికెళ్లాం. అక్కడ విష్ణుమూర్తిలాంటి ఎస్.ఇ. గారికి నివేదించుకున్నాం. మా వ్యవహారం చూసిన పిమ్మట ఆయన ‘నేను రానుగానీ, నా అంశనొకదాన్ని పంపిస్తాను!’ అన్చెప్పి డి.ఇ. అవతారం ఎత్తి మూడురోజుల తరవాత బయల్దేరారు.
ఇంటిముందు నా అంత జీపులోంచి దిగిన డి.ఇ.గారు ఒకసారి అపార్ట్‌మెంట్ పైదాకా పరికించి చూసి ‘పై ఫ్లోర్లనించి ఫుడ్ ఐటెమ్స్ కిందకి విసురుతూ వుంటారా?’ అనడిగారు.
దూరంగా నిలబడి చూస్తున్న స్త్రీ దేవతల్లో కొంతమంది ‘విసురుతున్నాం, విసురుతున్నాం!’ అని చెప్పారు. వారి భూతదయకి సంతోషిస్తారేమో అనుకుంటే వాళ్లని భూతాల్లా చూసి జీపెక్కి వెళిపోయాడాయన.
ఆ తరవాత మా పరిశోధనలో తేలిందేంటంటే...
ఇంటిముందున్న ట్రాన్స్‌ఫార్మర్ మీద మావీధి కాకులన్నీ కలిసి త్రీబైత్రీ డైనింగ్ టేబులొకటి సెట్ చేసుకున్నాయి. మధ్యాహ్నం బా...గా ఎండెక్కాక ఎక్కడెక్కణ్ణించో కొత్తకొత్త కాకుల్ని కూడా తీసుకొచ్చి ఆ టేబుల్ మీద భోయనాలకి కూర్చునేవి. అన్నీ కూర్చున్న తరవాత ఓసారి తలలు పైకెత్తి చూసేవి, ఏతల్లైనా నూడుల్సో, బిర్యానీయో విసరకపోతుందా అని.
అరగంట అటూయిటూ అయినా ఎవరో ఒకరు తప్పకుండా విసిరేవారు. అసలే ఆకలిమీదున్న కాకులన్నీ వెంటనే అవన్నీ కావుకావురంటూ సుబ్బరంగా తినేసేవి.
కాస్త స్పీడుగా తినే అలవాటున్న ముసలి కాకొకటి ముందుగా కానిచ్చేసి, భుక్తాయాసంతో కాసేపలా తోక వాలుద్దాఁవని పక్కనున్న హైటెన్షన్ వైర్లమీద వాలేది. అంతే!
దెబ్బకి కాకిలా మాడిపోయేది! అది ఊపిరొదిలెయ్యడఁవే కాకుండా మాకందరికీ కూడా ఊపిరాడకుండా చేసేసేది. ఇలా వారానికో కాకి ప్రాణత్యాగం చేస్తూ, ఎవరికీ అంతుపట్టని మిస్టరీలా మారిపోయాయి.
టీవీ నైన్ వాళ్లుగానీ చూసుండుంటే ‘ఆయింటి మీద వాలిన ప్రతి కాకీ ఎందుకు చచ్చిపోతుంది? చూస్తూనే వుండండి ఈరోజు రాత్రి ఎనిమిదిన్నరకి ‘మిస్టరీ అన్ ఫోల్డ్’ లో!’ అని ఓ ప్రోగ్రామ్ చేసేసుకునేవారు.
ఆఖరికి వూళ్లోకెల్లా పేరున్న ఎలక్ట్రీషియన్ ఒకతన్ని పట్టుకుని బతిమాలి బామాలి ఆ సమస్యకి పరిష్కారం చూడమని చెప్పాం. అతనికసలు ఖాళీయే వుండదు. పెద్దపెద్ద షాపింగ్ కాంప్లెక్సులు, సినిమాహాళ్లు, కల్యాణమండపాలు... వీటన్నిటికీ వైరింగ్ పనులు చేసే టైపన్నమాట! మహామహా పనులు చేసే అతనికి మా అపార్ట్‌మెంట్ పని ఒకచిన్న మహాలాక్టో చాక్లెట్ లా అనిపించడంలో ఆశ్చర్యమేఁవుంది?
ఆలస్యం చేస్తే చేశాడుగానీ, మొత్తానికి అతని విద్వత్తునంతా ఉపయోగించి మా విద్యుత్ సమస్యని పరిష్కరించేశాడు. వెళ్లేటప్పుడు అతని ఫొటో అడగడం మర్చిపోయాం రోజూ దణ్ణం పెట్టుకోడానికి. ఆ తరవాత మాకతను మరి కనబడలేదు.
ఇవండీ మా ‘పవర్ ఫుల్ ’ కబుర్లు! మరోసారి మరిన్ని కబుర్లతో మీముందుకొస్తా! స్టే ట్యూన్డ్!
.......జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment