‘మేదరవీధెక్కడో తెలుసా?’
నా ప్రశ్నకి అందరూ తెలీదనే సమాధానం చెప్పారు. దాంతో ఇంకా పట్టుదల పెరిగిపోయింది. బళ్లో ఎప్పుడూ నా పక్కనే కూర్చుని నేను వేసే బొమ్మలన్నింటినీ అదోరకమైన అనురక్తితో గమనించే అద్దేపల్లి వెంకటేశ్వర్లుగాణ్ణడిగాను. పాపం వాడికి నాన్న లేడు. అమ్మే అన్నీ చూసుకునేది. వాళ్లన్నయ్యకీ వాడికీ పదేళ్ల తేడా. అతను టాక్సీ డ్రైవర్. ఎప్పుడూ నాల్రోడ్ల జంక్షన్లోనే కనబడేవాడు. బడినుంచి ఇంటికి నడుచుకుంటూ వస్తుంటే మా వెంకటేశ్వర్లుగాడు టాక్సీస్టాండ్ వరకూ పిచ్చల్లరి చేసేవాడు. అక్కడికి రాగానే మాటపడిపోయినట్టు నడిచేవాడు. అన్నయ్యంటే అంత భయంట! నాకేమో పెద్దన్నయ్యని చూసినా భయం వేసేది కాదు. ఇక చిన్నన్నయ్యకీ నాకూ రెండేళ్లే ఎడం అవ్వడాన దాదాపుగా స్నేహితుల్లానే ఉండేవాళ్లం.
మొత్తానికి ఆ వెంకటేశ్వర్లు గాడు నన్ను మేదరవీధికి తీసుకెళ్లాడు.
అక్కడికెళ్లేదాకా వాడికీ చెప్పలేదు ఎందుకో! బాగా దళసరిగా ఉండే వెదురుబద్దొకటీ, సన్నగా రివటలో నాలుగూ కావాలని రెండుమూడు చోట్ల అడిగాను. ఎవరూ ఇవ్వలేదు. కానీ ఒక తాత మాత్రం ఊరికే ఇచ్చాడు. అవి పట్టుకుని తిరిగి బయల్దేరాం.
‘ఇప్పుడైనా చెప్పరా ఇవెందుకో?’ అంటూ బతిమాలాడు.
‘దసరా బాణం చేస్తాన్రా!’
‘నువ్వా? ఎలా చేస్తావు? తాకాశివీధిలో అమ్ముతున్నారు కదా? కొనుక్కోవచ్చుగా?’
‘అవంత స్ట్రాంగ్‌గా ఉండవుట్రా! మా నాన్నగారన్నారు. నేను నేర్చుకున్నాను. చేసి చూపిస్తాగా?’ అని చెప్పేసి అక్కణ్ణుంచి ఎవరిళ్లకి వాళ్లు చేరాం.
అమ్మ వంట చేసుకుంటోంటే కుంపటి దగ్గరచేరి గోనెసంచులు కుట్టే దబ్బనం ఒకటి కుంపట్లో పడేశాను. పదినిముషాల్లో అది ఎర్రగా మారిపోయింది. పట్టకారుతో ఆ దబ్బనాన్ని పట్టుకుని దళసరి వెదురుబద్దకి సరిగ్గా మధ్యన ఒకటి, అటూ ఇటూ మరో రెండూ కన్నాలు కాల్చి పెట్టాను. ఆ తరవాత ఆ చివరా ఈ చివరా ఇంకొక రెండు కన్నాలు పెట్టి బలంగా వుండే తాడొకటి బిగించి కట్టాను.
నాలాగా సన్నగా ఉన్న రివటలు మూడింటినీ చాకుతో గుండ్రంగా చెక్కి ఆ వెదురుబద్దకి చేసిన మూడుకన్నాల మధ్యలోంచి దూర్చి, తాడుకి ముడేశాను. వాటి చివర్లని గుత్తొంకాయని చీల్చినట్టు చీలికలు చేసి ఇలా బుట్టల్లా చేసుకున్నాక దాన్ని పక్కనపెట్టాను.
ఆకుపచ్చ, ఎరుపు, నీలం రంగు కాగితాలతో మూడు వేరుశెనక్కాయల పొట్లాలకి మల్లే తయారు చేసి ఆ చీలికల చుట్టూ అంటించేటప్పటికి బాణం రెడీ అయిపోయింది. ఇక బాణానికి ఎర్రదో, మెరిసేదో ఏదో ఒక దారం చుట్టి, అక్కడికి నేనేదో అప్పుడే విశ్వామిత్రులవారి దగ్గర్నుంచి విద్యలన్నీ నేర్చుకొచ్చిన రాముళ్లా ఫీలైపోతూ దాన్ని భుజాన వేసుకుని బయటపడ్డాను.
పక్కవీధి మొదట్లో ఖాళీస్థలాలుండేవి. అక్కడంతా తంగేడు మొక్కలు స్వేచ్ఛగా పెరిగిపోయేవి. వాటికుండే పసుపురంగు పువ్వులన్నీ కోసుకొచ్చాను. వాటన్నిటినీ కాసిని బిళ్ళగన్నేరు రేకలతో కలిపి ఈ మూడుబుట్టల్లోనూ వేసి ఎదుటివాళ్ల మీద కొడ్తే ఆ పువ్వులన్నీ వాళ్లమీద పడి రంగురంగుల వానలా చిలకరించేది.
అదే దసరా!
అయితే ఈ సరదా మనల్ని అంత త్వరగా వదలదు. అలాగే దీపావళి మతాబాల పని కూడా! ఇప్పటికీ ప్రతియేడూ కూరతాను. అరకేజీ పాళ్లు తెచ్చుకుని యాభైగ్రాముల ఆముదం కలిపితే నలభైదాకా మతాబాలు, ఓ అరడజను చిచ్చుబుడ్లూ వస్తాయి.
ఈవూరొచ్చాక కూడా ఒకసారి మేదరవీధికెళ్లి వెదురుబద్దలు తీసుకొచ్చి ఇలాగే దసరాబాణాలు తయారుచేశాను. పిల్లలిద్దరికీ వాటిని పరిచయం చేసి, పద్యాల గురించి కూడా చెప్పాను. కొన్నాళ్ల తరవాత దానికి బంగారం రంగు కాయితాలవీ అంటించి దాన్ని కాస్త రూపాంతరం చెందించి రామబాణంలా తయారుచేశాను. మా రెండోవాడు ఇప్పుడంటే వెధవ్వేషాలు వేస్తున్నాడు గానీ ఎల్కేజీలో ఉండగా ఓసారి రాముడి వేషం వేశాడు. అప్పుడీ బాణం సూపర్‌హిట్‌ అయ్యింది.
మా అమ్మ లడ్డూ చేస్తున్నప్పుడు అదేచేత్తో కాసింత కారప్పూస కూడా వేయించేది. అలాగే నేనుకూడా బాణం చేసిన తరవాత అదేచేత్తో ఓ కిరీటం కూడా తయారుచేసిచ్చాను.
క్రమక్రమంగా మాటీవీలవీ వచ్చాక పండగంటే టీవీల్లో చూడాల్సిందే తప్ప మనం చేసుకునేది కాదని వాళ్లకి అర్ధమైంది. దాంతో ఈ బాణాలవీ మూలపడ్డాయి. మొన్నీమధ్యవరకూ ఇంట్లోనే ఉండేది ఒక దసరాబాణం. తననడిగితే ఎవరికో ఇచ్చేశానంది. ఉండుంటే ఫొటో పెట్టేవాణ్ణి.
ఇంట్లో చిన్నపిల్లలుండి వుంటే ఇప్పుడు కూడా బాణాలు తయారుచెయ్యాలనే ఉంది.
దసరా శుభాకాంక్షలు
......కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్
0 comments:
Post a Comment