‘ఉండిపోడం కుదరదా?’
‘ఇప్పటికే అటెండెన్స్ తక్కువైందని తిడుతున్నారు మా ప్రొఫెసర్. పరీక్షకి కూర్చోనివ్వనంటూ బెదిరించారు కూడా!’
‘చదువు పూర్తవ్వకుండా పెళ్లిచేసుకోమని ఎవడు చెప్పాడు? సరే, బయల్దేరు. జాగర్త. బస్సులో శుభ్రంగా నిద్రపో. ఊరికే నాగురించి ఆలోచిస్తూ కూర్చోక!’
‘అలాగే మేడమ్! అయ్యాయా, ఇంకా ఏమన్నా ఉన్నాయా చెప్పాల్సినవి?'
‘టేప్ రికార్డర్ కావాలన్నావు? తీసివ్వనా?’
‘అవునవును, మర్చేపోయాను. కేసెట్లున్నాయి మావాడి దగ్గర. తీసుకురా!’
‘నీ పాటలపిచ్చితో వింటూ కూర్చోకు. ఇంకెంతా, మూడునెలల్లో పరీక్ష! కష్టపడి చదువు!’
‘సరే!’
ఫిలిప్స్ టూ ఇన్ వన్ తీసుకొచ్చి చందనా బ్రదర్స్ వాళ్ల కర్రల సంచిలో పెట్టింది. నీలం రంగు బ్యాగ్‌లో రెండు పుస్తకాలు, జతబట్టలు, తువ్వాలు, ఓ లుంగీ. అంతే లగేజ్.
అప్పుడే పదిన్నర. పదకొండింటికల్లా తీసేస్తాడు బస్సు. బయటికొచ్చి ఆటో ఎక్కాను. ఆర్టీసీ బస్టాండు నిర్మానుష్యంగా ఉంది. కాకినాడ అనే అక్షరాలు ఆటోలోంచే కనబడుతున్నాయి బస్సు ముందు.
లోపలికెళ్లి కూర్చుని సీటు కిందకి రెండు సంచులూ తోసేశాను. చంటిపిల్లాడు నిద్రపోయిన తరవాత తల్లికి ఎంత ప్రశాంతంగా ఉంటుందో అచ్చం అలానే ఉంటుంది ఈ లగేజి సర్దేసుకున్న తరవాత ఫీలింగ్.
బస్సులో జనం అక్కడక్కడా ఉన్నారు. ఇంత రాత్రివేళ చలిలో ప్రయాణాలంటే కష్టమే! కాసేపటికి డ్రైవరొచ్చి బస్సుకి కుడివైపునుంచి చిన్న తలుపు తెరుచుకుని బస్సెక్కాడు. మరుక్షణమే బయల్దేరిపోయింది బస్సు.
గాజువాక కూడా రాకుండానే మొత్తం లైట్లన్నీ ఆపేశాడు. ఇక చేసేదేంలేక చదువుతున్న పుస్తకం మూసేసి బ్యాగ్‌లో పెట్టేశాను. బస్సులో అందరూ సుఖంగా నిద్రపోతున్నారు, నేనుతప్ప. బస్సులో కిటికీపక్క సీటు దొరకడంలో ఉన్న ఆనందం పీజీ సీటు దొరికినప్పుడు కూడా ఉండదనిపిస్తుంది.
వీస్తున్నదంతా చల్లగాలే నావరకూ. నా పక్కన ఎవరూ లేరు. వెనకాల కూర్చున్నతనికి మాత్రం అది చలిగాలి. కిటికీలు మూసెయ్యమంటాడు. ఇలా బస్సెక్కగానే కిటికీలు మూసెయ్యమంటే జోస్యం చెప్పే చిలక ఇలా బోనులోకెళ్లగానే టప్పని తలుపు మూసేసినట్టనిపిస్తుంది.
ఏకాంతంలో ఇలా ఒంటరిగా కూర్చోగానే ఆలోచనలన్నీ పావురాల్లా వచ్చి వాలిపోయాయి.
ఎన్ని ఉత్తరాలు! ఎంత భావుకత! ఇన్నినాళ్ల మోహాన్నీ అక్షరాలుగా చేసి ఒంపేశాను. రంగులద్దుకున్న కాయితాలన్నీ పూలరెక్కల్లా ఎగురుతోంటే మొత్తం అన్నీ కలిపి దారంతో కుట్టింది తను. గాలి, ఆలోచనలూ కలిపి ఒళ్లంతా పట్టేసినట్టనిపిస్తోంది... ఈథర్ పీల్చుకున్నట్టు బరువుగా, చల్లగా...
ఎక్కడినుంచో మెల్లిగా పాట వినబడుతోంది. చాలా శ్రద్ధగా విన్నాక తెలిసింది అదేంపాటో?
‘హసీనా... ఓ హసీనా... నీకై ఎంత ఎంత...’
ఒక్కసారిగా నాలో ఉత్సాహం నిద్రలేచి నిద్రను చెడగొట్టింది. ఇలా ఏకాంతంలో పాటలు వినడమంటే భలే ఇష్టం నాకు. ఆ తరవాత వరసగా మంచి మంచి పాటలన్నీ వినబడుతూనే ఉన్నాయి చాలాసేపు.
కాసేపటికి అర్ధమైంది అవి కండక్టర్ పెట్టిన కేసెట్లోంచని! డ్రైవర్‌కి నిద్ర రాకుండా ఏవో కబుర్లు చెబుతున్నాడతను. ఇద్దరూ కలిసి ఆ పాటల వివరాలు మాటాడుకుంటూ ప్రయాణాన్ని ఆస్వాదిస్తున్నారు.
ఆ కండక్టర్‌కి వేళ్లలో ఏదో మహత్తుంది. ప్రతీపాటకీ చక్కగా దరువేస్తున్నాడు. పాటనీ, అందులో సాహిత్యాన్ని ఇంతలా ఆస్వాదించేవాళ్లంటే నాకు విపరీతమైన ఇష్టం.
ఎటువంటి విసుగూ చూపించకుండా ఇలా రాత్రివేళ ఉద్యోగాలు చెయ్యడం సాధారణమైన విషయం కాదు. వాళ్లని చూస్తే నాకు చాలా ముచ్చటేసింది. పైగా ఇద్దరి అభిరుచీ ఒకటే కావడం కూడా భలే బావుంది. జీవితంలో స్నేహాలనేవి ఎక్కువకాలం నిలబడాలంటే ఇలాంటి దృశ్యం ఒకటైనా మనకి ఎదురవాలనిపించింది.
ఆ పాటల మత్తుకి మధ్యలో ఎప్పుడు నిద్రపట్టేసిందో తెలీదు. అకస్మాత్తుగా ఒకదగ్గర టీ కోసం బస్సుని ఆపితే మెలకువొచ్చింది. పాటలింకా వస్తూనే ఉన్నాయి. అవన్నీ నా లిస్టులో ఉండేవే! కావలసిన పాటలన్నీ ఎప్పుడూ కాగితం మీద రాసుకుని ‘గానం మ్యూజికల్స్‌’లో రికార్డింగ్ చేయించుకుంటూ ఉండేవాణ్ణి! నా లిస్టేమన్నా ఇతనికి దొరికిందేమోనన్న అనుమానం కలిగింది ఒక్కక్షణం!
టీలు, ఇతరత్రాలు ముగించుకుని మళ్లీ అంతా బస్సెక్కారు. ఎవరో డ్రైవర్‌తో మాట్లాడటం కనబడింది నాకు. ఏదో చెబుతున్నారు. ఏమై ఉంటుందబ్బా?
కాసేపటికి బస్సు బయల్దేరాక అర్ధమైంది అదేమిటో. పాటలు ఆపెయ్యమని చెప్పారు. అయితే కండక్టర్ మాత్రం మరింత తక్కువ సౌండుతో పాటలు నడుపుతూనే ఉన్నాడు.
నేను లేచివెళ్లి డ్రైవర్‌ని అడిగాను, సౌండెందుకు తగ్గించారని. అసలుకే ఆపెయ్యమన్నారని, కానీ వాళ్లిద్దరికీ మొత్తం ప్రయాణంలో పాతపాటలు ఉండాల్సిందేననీ చెప్పారు. కాసేపు నేనూ వాళ్లతోపాటు ఆ పాటల కబుర్లు చెప్పాను.
సరిగ్గా మూడింటికి కాకినాడ బస్టాండుకి చేరింది బస్సు. అదే ఆఖరి మజిలీ దానికి. అందరూ దిగిన తరవాత చివర్లో దిగి కాస్తంత దూరంలో కనబడిన రిక్షాతాతని పిలిచాను.
‘జన్రలాస్పటల్‌కి వస్తావా?’
‘ఆస్పత్రాండే, లేక ఎనకాలీదిలో ఏదైనా ఇల్లా?’ అడిగాడు తాత.
నిజానికి మా పీజీ హాస్టల్ జనరల్ హాస్పిటల్ ఎదురుగానే ఉండేది. ఎవరికైనా హాస్పిటల్ అంటేనే తెలుస్తుంది. అందుకే అలా చెప్పాను.
మొత్తానికి బస్టాండులో చిన్నచిన్న సందళ్లు, కూలీల గురకలు, ధగధగమంటూ మెరిసే లైట్లనుంచి నిశ్శబ్దంలోకి, నిశీధిలోకి ప్రయాణమైంది నేనెక్కిన రిక్షా.
పగలంతా మొగుడికి భయపడిన పెళ్లాంలా అణిగిమణిగి ఉండే రోడ్లు రాత్రివేళ స్వేచ్ఛగా ఊపిరితీసుకుంటున్నట్టనిపించింది. వీధిదీపాలు మాత్రం నిద్రపోకుండా నిటారుగా నిలబడ్డ సైనికుల్లా కనబడుతున్నాయి దారంతా!
కాకినాడ బావుంటుంది. ఏ వీధికావీధే ప్రత్యేకంగా ఉంటాయి ఆవూళ్లో. వచ్చి కొంతకాలమే అయినా ఇలా ఇళ్లమీదా, ఊళ్లమీదా మమకారం పెంచేసుకునే దురలవాటుంది నాకు.
రిక్షాతాత మెల్లిగా తొక్కుతున్నాడు. చలీగిలీ ఎలావుంటుంది అంత కష్టపడుతోంటే? నాకైతే ఆమాత్రం చలంటే భలే ఇష్టం. వీధిమలుపు తిరుగుతోండగా ఒక టీస్టాల్ కనబడింది. బండాపించి ఇద్దరం వేడివేడిగా టీతాగాం.
టీకొట్టు పక్కన తడికెమీద పాతసినిమా వాల్‌పోస్టర్ చూడగానే నాకా బస్సులో పాటలు మళ్లీ గుర్తుకొచ్చాయి. ఒక్కక్షణం మెరుపులాంటి ఆలోచన తట్టింది.
తిరిగి రిక్షా ఎక్కగానే కర్రలసంచిలోంచి టూ ఇన్ వన్ బయటికి తీశాను. నా అదృష్టం కొద్దీ అందులో బ్యాటరీలున్నాయి. కేసెట్ కూడా ఏదో ఉందే? ప్లే బటన్ నొక్కగానే ‘అయినదేమో అయినదీ ప్రియగానమేలే...’ అంటూ ఘంటసాల అందుకున్నాడు. ఒక్కసారిగా పురవీధుల్లో నిశ్శబ్దం మొత్తం పటాపంచలైంది. కాస్తంత వాల్యూమ్ తగ్గించి వరసగా వింటూంటే ప్రయాణం భలే హాయిగా అనిపించింది.
అవన్నీ విజయావారి హిట్స్. మాయాబజార్, పాతాళభైరవి అంటూ క్లాసిక్సే అన్నీ! తాతలో ఉత్సాహం కనబడింది నాకు. హుషారుగా తొక్కుతున్నాడనిపించి అడిగాను...
‘పాతపాటలంటే ఇష్టమా తాతా?’
‘చానా ఇష్టం బాబూ! ఇంతరాత్రేళ మీకాడ రేడియోలో అలాగెలా వచ్చేయండే పాటలు?’
‘ఇది టేప్‌రికార్డర్ తాతా! బ్యాటరీలు కూడా ఉండటం మూలాన పాటలు పెట్టగలిగాను’
‘ఇట్టావుంటే ఎంతదూరం తొక్కినా కట్టం తెలీదు బాబూ!'
అవును. నీ కష్టం నాకు తెలీదు.
అయితే నీ కష్టం నీక్కూడా తెలియకూడదనే పాటలు పెట్టాను.
దిగులుపడటం తప్ప దిగి నడవలేను. నా గదికి చేరగానే సామ్యవాదం గురించి మహత్తరమైన కవిత మాత్రం రాయగలను.
నానారకాల ఆలోచనలూ, నాలుగైదు పాటలూ అయ్యేసరికి మా హాస్టలొచ్చేసింది.
........కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్
0 comments:
Post a Comment