‘అంత దవ్వునుంచే అయ్యడుగులు తెలిసేనా...
ఓసీ వేలెడేసిలేవు బోసినవ్వులదానా...!’
తన్మయత్వాన్ని గొంతులో పలికిస్తూ సుతారంగా ఊయలూపుతోంది కావేరి. మూడునెలల ముద్దబంతి పిల్ల మిణుగురు కళ్లేసుకుని పాలుతాగిన ఇంటి ఫాల్స్ సీలింగుని చూస్తోంది. దానికి నిద్రరావడంలా! ఊరికే గుణుస్తోంది. లేకపోతే అమ్మ పాట పాడదుగా?
తియ్యని స్వరాలు నిశ్శబ్ద మందిరంలాంటి ఆ గదిగోడల్ని తాకుతున్నాయి. లేతరంగుల్ని సంతరించుకున్న ఆ ఇల్లంతా కనులకి చల్లగా ఉంది.
కావేరిది మధురమైన గాత్రం.
‘...మూసే నీకనులా ఎటులా పూసేనె నిదురా...!’ అంటూ ఉయ్యాల కమ్ముల్ని పట్టుకుని లోపలికి తొంగిచూసింది. లేతపెదాలు తడుపుకుంటూ పైనున్న దీపాల్ని చూస్తున్న పిల్లది కాస్తా అమ్మ ముఖాన్ని చూడగానే మీటనొక్కితే వెలిగే దీపంలా నవ్వింది. ఆ బోసినవ్వే చాలు. దోసెడు మల్లెలు!
ఈలోగా తలుపు తట్టినట్లయింది. వచ్చినట్టున్నాడు వీళ్ల నాన్న. ఉయ్యాలనొదిలి భర్తకు స్వాగతం పలికింది.
ఆ చరణం మళ్లీ అందుకుంది...
‘అంత దవ్వునుంచే అయ్యడుగులు తెలిసేనా...
ఓసీ వేలెడేసిలేవు బోసినవ్వులదానా...!’
చిరునవ్వు నవ్వుతూ ఉయ్యాల దగ్గరకొచ్చి లోపలికి చూశాడు. ఇతనూ తెలిసినవాడే! రోజూ అరచేతుల్లో ఎత్తుకుని అల్లరల్లరి చేస్తూ వేగంగా ఇల్లంతా తిప్పుతూ వింతవింత శోభలన్నీ పరిచయం చేస్తాడు. ఎన్నో రంగులు, సాంబ్రాణి ధూపాలు, మనోహరమైన స్వరాలతో ఎంత బావుందీ లోకం! అమ్మ ఒడీ, నాన్న వడీ భలేభలే!
‘దీనికి నిద్దర్రావట్లా మూర్తీ! ఊరికే దొంగవేషం. నాకవతల బోల్డంత పనుంది. ఇదేమో పాటలు మరిగింది. పాడినంతసేపూ వినేసి, ఆడేస్తుంది. నిద్రపోదు.
ఆ దొంగ కలవరేకుల్లో తుమ్మెదలాడేనా....’ మళ్లీ అందుకుంది.
కాళ్లూచేతులూ ఉద్రేకంగా ఊపేస్తూ మరింత ఊపందుకుంది పాపాయి. ఉంగాలు, ఓవోలూ గోడదాటేస్తున్నాయి. ఎదురింటావిడ మొన్న అడగనే అడిగింది... ‘మీ పాపకి నోరు పెద్దదే!’ అంటూ!
‘అమ్మను బులిపించీ నీ అయ్యను మరిపించావే..
కానీ చిట్టితమ్ముడొకడూ నీ తొట్టిలోకి రానీ...!’ అంటూ అందుకున్నాడు మూర్తి.
‘ఈ రాక్షసితోనే నిద్దరుండట్లేదు నాకు. అప్పుడే మరొకడా నా ప్రాణానికి? ఏవేఁ, నువ్వు రాక్షసివే కదూ?’ తమకంతో గుండెలకి హత్తుకుంటూ ముద్దాడింది చంటిదాన్ని. ఇల్లంతా ఒలకబోసేసింది బోసినవ్వుల్ని. ఎందుకంత ఇష్టం అమ్మంటే?
సుతిమెత్తగా తొడుగుతుంది పొట్టి పొట్టి గౌనుల్ని. ఎక్కడ కాలూచెయ్యీ ఇరుక్కుంటాయో, ఆ గులాబీల దొంతర ఎక్కడ కందిపోతుందో అన్నంత సుతారం. లలితమనోహరం ఆ సేవలన్నీ! చేసే కావేరికీ, చేయించుకునే కమలాక్షికీ!
లోపలికెళ్లిన మూర్తి కాసేపటికే కాళ్లూచేతులూ కడుక్కుని బట్టలు మార్చుకొచ్చి కూర్చున్నాడు.
‘నీ దగ్గరే తాగుతోందా లేక పేచీలు పెడుతోందా?’ అన్న మూర్తి మాటలు విని ఆ శబ్దం వచ్చినవైపు తల వెనక్కంటూ పైకెత్తి చూసింది చంటిది. ఇద్దరికీ భలే నవ్వొచ్చింది ఆ చేష్టకి!
‘ఏంటే? నీమీద పితూరీలేం చెప్పకూడదా? నోరుమూసుకుని పాలుతాగి పడుండు. లేకపోతే నీకిక తొడపాశాలే!’ అంటూ వేలు చూపించాడు మూర్తి.
మళ్లీ నవ్వింది. కేరింత కొడుతూ గట్టిగా అరిచింది.
ఆ భాషే వేరు. అర్ధాలు, అనర్ధాలు, అపార్ధాలంటూ ఏవీలేని దేవభాష! మనకెలా నచ్చితే అలా అన్వయాలు తీసేసుకోదగ్గంత సరళసుందరం.
పెళ్లికాకముందు అక్క పిల్లల్ని భలే ఆడించేది తను. శ్యామల పిన్ని అంటూండేది ‘వాళ్లమ్మని పిలుస్తున్నాడు, కనబడగానే ఆ వేళ్లు చూడండి ఎలా ఆడిస్తాడో?’ అంటూ!
ఆవిడదో మైకం. బొడ్డూడని గుంటల చేతివూపులకి సైతం ఓ నిఘంటువుని తయారుచేసేస్తుంది. ప్రతీ చేష్టకీ ఓ సరికొత్త అర్ధంతో అదంతా తనకి అర్ధమైపోయిందన్న తరహాలో సాగుతుంది ఆ ప్రహసనం.
సన్నగా ముసురుపట్టినట్టు ఏడుపులోకి దిగుతోంది పిల్ల. నిద్దరో ఆకలో!
‘అమ్మలు కన్నుల్లూ తమ్మీపూవుల్లూ
తమ్మీపువ్వులు పూయు తలిరూ వెన్నెల్లూ...
ఆ వెన్నెలను మూసేనె కన్నీటి జల్లూ...’
ఉయ్యాలకి మల్లే లయబద్ధంగా సాగుతోంది పాట. అరచేత్తో మృదువైన గుల్లదెబ్బలు వేస్తోంది నిద్రపుచ్చేందుకు. ఆ లయ ఎక్కడో పరిచయం తనకి? మరే, అమ్మ కడుపులో. నిత్యం పైగదిలోంచి వినబడే జతిస్వరమది. అదివింటూనే నిద్రలోకి జారుకునేది ఎప్పుడూ.
ఒక్కొక్క దీపాన్నీ మెల్లిగా ఆపుతూ మరింత చీకటి చేసేసింది కావేరి. సంజచీకట్లలో సూర్యబింబంలా మెరుస్తోంది చిట్టితల్లి మోము. అరమోడ్పులవుతున్న కళ్లను ఆపలేక, మూయలేక అవస్థపడుతోంది.
‘హాయమ్మ హాయీ నా పాపాయి
మాయింటి దీపానివే...
ఓ ముద్దు చిలుకా
ముత్యాల మొలకా...’
ముద్దులొలికే ముత్యాల మొలక ముచ్చటగా నిదరోయింది.
మూసివున్న కనురెప్పల సోయగాన్ని మురిపెంగా చూసుకుంటూ ముద్దుపెట్టుకోబోయింది.
‘అలా నిద్రపోతున్నప్పుడు ముద్దెట్టుకోకూడదు..’ అమ్మమ్మ మాట గుర్తుకొచ్చి ఆగిపోయింది.
‘ఆడుకొని ఆడుకొని అలసిపోతివా...
ఆడుకొని ఆడుకొని అలసిపోతివా...
అలుపు తీర బజ్జోమా అందాల బొమ్మ..’
ఎంత పాడినా తనివితీరదు కావేరికి!
.......జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment