అలకలొస్తే అతివలు కళ్ళతో బాణాలెయ్యడాలు, జడతో జాడించెయ్యడాలు, ముచ్చటపెదాల మూతిని మరింత ముడుచుకుని ఇల్లంతా వడివడిగా తిరిగెయ్యడాలు...ఇవన్నీ సాధారణ రీతిలో జరిగిపోతాయి.
ఆరింటికల్లా వస్తానన్న మనిషి ఇప్పటిదాకా అయిపూ అజా లేరు. ఎంతసేపటికీ మలుపు తిరగని ఎర్రరంగు హోండా ఏక్టివా కోసం ఎదురుచూపులే మిగిలాయి. కిందివాటా మాధవీవాళ్ళూ అతిగా తయారై బయటికొచ్చారు. సినిమాకనుకుంటా!
పైకిచూసి నవ్వింది మాధవి. ఏంచెయ్యాలో తెలీక ఏడుపులో నవ్వుని కల్తీచేసి విసిరింది.
బాల్కనీ ముందునించి వెళుతున్న చల్లని గాలితెమ్మెర తనదారిన తనెళిపోకుండా గోలాల్లో వేసిన మరువం మీదుగా ప్రయాణం చేసింది. ఒక్కసారిగా మనోహరమైన పరిమళం ముప్ఫయ్యైదేళ్ళ పరువాన్ని మత్తెక్కించింది.
సన్నజాజులు అప్పుడే సన్నగా ఏడుపు మొదలెట్టాయి. కాటన్ చీరకి పెట్టిన గంజి తన మనసుకి పెట్టుకునుంటే బావుణ్ణు..నిలకడగా పడుండేది!
ఎన్నిసార్లు బయటికొచ్చినా ఎన్నో వాహనాలు కనబడుతున్నాయి తప్ప కావలసినది కానరావట్లేదు.
పట్నాయక్ గారి కొత్తకోడలు శైలజ భలే నవ్వుతుంది. కానీ అవసరం లేకపోయినా ముందున్న భర్త వీపుమీద తల ఆన్చిమరీ నవ్వుతోంది. అంత ప్రదర్శన ఎందుకో?
తన భావాలకి తనకే నవ్వొచ్చింది. పెళ్ళయిన కొత్తలో తనూ అంతేగా? రైలెక్కగానే అతని భుజంమీద తలవాల్చేస్తూ వుండేది. అందుకే అనేది అత్తయ్య..ఈ ఆడపిల్లలకి రైల్లో భర్తో, బెర్తో వుండితీరాలని!
హమ్మయ్య! తిరిగారు మలుపు. ఎదురుచూస్తున్నట్టు తెలియకూడదు. గబగబా లోపలికొచ్చేసింది. అప్పటిదాకా మనసు కుదేలైపోయింది కాస్తా రెండునిమిషాల్లో వంటింటి కుందేలైపోయింది.
అమ్మాయిగారు అలిగినపుడు వంటింట్లో గిన్నెలకి సౌండ్ అవుట్‌పుట్ పెరుగుతుంది. హాల్లో మొగుడుగారికి ఫుడ్ ఇన్ పుట్ తగ్గుతుంది.
చిన్నపిల్లలుంటే అమ్మచేతిలో చెరోరెండూ తినేసి వెళిపోయేవారు. ఎడపిల్లలయ్యాక ఎదిరించి నిలబడినా అమ్మకళ్ళలో కె.ఆర్.విజయని చూసి అక్కణ్ణుంచి జారుకునేవారు.
ఇపుడెలాగూ పిల్లల్ని ఎత్తుకెళిపోయేవాళ్ళున్నారు కాబట్టి....అదేనండీ..టెక్నోబళ్ళవాళ్ళు!😜 ముగుడూపెళ్ళాలకి కావలసినంత విరామం! తీరిగ్గా అలగడానికీ, అలక తీరడానికీనూ!
అసలీ అలకలకి వసుధ దగ్గర ఒక ప్రోటోకాలుంది.
ముందుగా రోజూకంటే ఎక్కువసేపు సబ్బురుద్ది శుభ్రంగా స్నానం చెయ్యాలి. అలగడానికి అనువుగా పక్కవేసి వుంచుకోవాలి. దండ గుచ్చాల్సిన మొగ్గలన్నీ సజ్జలోనే దిగులుగా కనబడుతూ వుండాలి. రోజూ చూడమని బతిమాలినా చూడని టీవీని చూస్తూ కూచోవాలి.
అత్యంత ఉత్సాహంతో కేటిఎమ్ బండిలా రయ్యిమని వస్తాడు గురుడు. గుమ్మంలో అడుగెట్టిన వెంటనే కృష్ణపట్నం రేవులో మూడోనెంబరు ప్రమాదసూచికని చూసి వడి తగ్గించుకుంటాడు.
కొంతసేపటికి జోరుతగ్గి రోడ్ రోలర్ డ్రైవర్లా మారిపోతాడు. స్పీడెళ్ళాలని వున్నా వెళ్ళలేని పరిస్థితన్నమాట!
ఈ సూత్రాన్ని మంగళప్రదంగా భావిస్తూ ముందుకెళుతోంది చాలాకాలంగా!
ఇక అతగాడి ప్రోటోకాల్ వేరేవుంది:
తను చేసే పనుల్లో సైలెన్సూ, చూసే కనుల్లో వైలెన్సూ కనబడుతోంటే చూపించాల్సింది బ్యాలెన్సే కదా? ఒడుపుగా పని జరగాలంటే జడుపు ప్రదర్శించాలి. రెచ్చగొట్టే పనులేవీ చెయ్యకూడదని రాసుంది.
చార్లో ఉప్పెక్కువై ఉప్పుద్రవంగా మారినా ఏ ఉపద్రవమూ సృష్టించకుండా దాన్ని మాజాలా మజాగా తాగేశాడు. పైపెచ్చు డాల్బీ సిస్టమ్‌ లో లొట్టలుకూడా వేస్తున్నాడు.
తీరా తను కంచంలో పోసుకుని రుచిచూసిన తరవాత తలెత్తింది. అక్కడ అతని మొహంలో అల్లరి కోసం చూసింది తను. కానీ అది అమాయకత్వాన్ని ముఖమ్మీద కర్చీఫ్ లా కట్టుకుని కనబడుతోంది.
'దొంగా!' అనుకుంటున్న తన పెదాలు ఒక అరంగుళం విచ్చుకున్నాయి. అరక్షణం వ్యవధిలో అది చూసేశాడు. లేకపోతే మళ్ళీ మామూలుగా పారాచూట్ కొబ్బర్నూని సీసా మూతలా బిగుసుకుపోతుంది ఆ మూతి!
ఆమాత్రం చాలు, అల్లుకుపోడానికి. ఇకనించి బాల్ ఇవతలి కోర్టులోకొచ్చేసినట్టే! ఇక మొదలెట్టాడు...
"కాటన్ చీరంచులు కత్తుల్లా పదునుతేలి వున్నాయి. కోసిపడెయ్యవుకదా?" అన్నాడోలేదో
అంతకంటే పదునైన చూపొకటి విసిరింది. అలకలు నిండిన కళ్ళలో గిలకబావిలా నీళ్ళు.
"ఏఁవైంది వసూ? వచ్చేస్తోంటే రేపు ఆడిట్టుందని ఫోనొచ్చింది. దాంతో ఆలస్యమైంది! రేపు తప్పకుండా వెళదాం!" సంజాయిషీ ఎంత పేలవంగా వుందో అతనికే అర్ధమవుతోంది. కానీ అది నిజమే!
"కళ్ళున్నది కలహానికి కాదమ్మాయ్! కోలకళ్ళ చూపుతో కోటిభావాల కోటకట్టేస్తావు. అందులో ఏగదిలోంచి ఏగదిలోకి వెళుతున్నానో కూడా తెలియనంత సందిగ్ధం నాకు! కన్నీటికి విలువుంది. నీకన్నీటికి మరీనూ! బ్రాండెడ్ అది!"
తుడుస్తోంటే వేలికొసలకి అంటిన చుక్కలు ఖజానావారి ముత్యాల్లా మెరుస్తున్నాయి.
"మీకన్నీ విలువైనవే ఇష్టంకదూ! అందుకే అస్తమానూ నాచేత రాల్పిస్తారు. ఏరుకోండి కావలిసినన్ని!"
అతనేనా తక్కువతిన్నది?
భుజాలుపట్టి తనవైపు తిప్పుకున్నాడు. ఊహించని విధంగా ఒక్కసారిగా ఎత్తుకుని గ్యాస్‌స్టవ్వు గట్టుమీద కూర్చోబెట్టాడు. ఊహించని ఆ ఉపద్రవానికి ద్రవీభవించింది వసుధ మనసు.
"ఏంటా పనులు? మీకెన్నేళ్ళో తెలుసా?" అంది ముక్కు పట్టుకుని ఊపుతూ!
"డబ్బాలో బియ్యం నాచేతేగా పోయిస్తావు? బస్తాకన్నా బరువేం లేవులే!" అన్నాడో లేదో ఆచెంపా ఈచెంపా సుతారంగా వాయించింది.
చిన్న ప్రదర్శన చాలదా చిరుకోపాన్ని పోగొట్టడానికి?
చిద్విలాసమైన ముఖాలు ఏనాడో మాయమైపోయాయి మనందరికీ!
కొడవటిగంటి కుటుంబరావుగారంటారు...
అలకతీర్చిన పిమ్మట పొందే అనుభవం అద్వితీయమని!
తీరని అలకలు తీరంచేరని పడవల్లాంటివి. ఎవరూ పట్టించుకోకపోతే అలిగినా ప్రయోజనంలేదు. అసహనంగా అలమటిస్తూ వుంటాయి అలిగిన మనసులు.
పంతాన్ని అంతంచెయ్యడానికి మనవంతు ప్రయత్నం చేసేస్తే జీవితం ఆసాంతం వసంతమే!
............జగదీష్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment