నీ బొమ్మకోసం హాస్టళ్ళలో గతసంవత్సరం కేలండర్ కూడా తియ్యకుండా అట్టేపెట్టుకునేవాళ్ళం...
నువ్వున్నావని మకుటంలేని మహారాజులాంటి సినిమాలక్కూడా వెళిపోతుండేవాళ్ళం...
అభినయం చూసి ఆరాధనతోను, అందం చూసి అంగుళాల్లోను కొలిచేవాళ్ళం...
మా యవ్వనాధ్యాయానికి నువ్వే గతి
మా విద్యాభ్యాసంలో నువ్వో తరగతి
పూలరెక్కలూ, తేనెచుక్కలూ కలిపి రంగరించి రంగంలోకి దింపిన బ్రహ్మదేవుడికే కన్నుకుట్టేలా తయారైన నిన్ను ఆకుచాటు పిందెలా తడిపేసేవాడొకడు, ఆటపాటలకే అంకితంచేసేసినవాడొకడు...
బోడి...భూమ్మీద పుట్టావుకాబట్టి ఇక్కడ మనవాళ్ళు తీసే సినిమాల్లో కనబడ్డావు. ఉంగరం కనబళ్ళేదు కాబట్టి బొడ్డుమీద బొంగరాలేయించుకుంటూ పడున్నావు.
ఎట్టకేలకి మా ముసలి వాసనలనుంచి నువ్వు తప్పించుకుని హిందీలోకెళిపోతుంటే లుబ్ధావధాన్లనుంచి విముక్తి పొందిన సుబ్బమ్మలా భావించాం...
మళ్ళీ చాలాకాలానికి నీ రాకకోసం కో...అంటే కోటికళ్ళతో ఎదురుచూసాం. క్షణక్షణం లెక్కెట్టుకున్నాం. నీ ‘అసలు’ స్వరూపం అందంకాదని నిరూపించిన ఆ నటకౌశలానికి ‘ఈపిల్లని ఇక్కడే వుంచెయ్ దేవుడా దేవుడా దేవుడా!’ అంటూ మొక్కేసుకున్నాం.
నీ పిచ్చిగానీ, నువ్వు పిచ్చిదానిలా చేస్తేనే చూశాం. అలాంటిది దేవకన్యంటే థియేటర్లలో దేవుళ్ళాడమూ?
దశాబ్దాలపాటు దశరూపాల్లో దర్శనమిచ్చి అందరి గుండెల్లోనూ తలో ఫ్లాటూ తీసేసుకుని తిష్టేసుక్కూచున్నావు.
ఇంతలోనే ఏమయ్యింది?
ఇంటర్వెల్లోనే శుభం కార్డేసేశావు. ఆర్ట్ ఫిల్ములా అర్ధంకాకుండా ముగించేశావు.
పువ్వూనవ్వూ పులకించే గాలిలో నీ ప్రాణవాయువుల్ని కలిపేసుకుని నీమటుక్కి నువ్వెళిపోయావు.
ఇక్కడ మాత్రం పువ్వులు వడిలిపోయాయి. నవ్వులు వాడిపోయాయి.
ఏ బూచాడెత్తుకెళిపోయాడో నిన్ను? మళ్ళీ సాయంత్రానికల్లా పంటచేలో పాలకంకిలా నవ్వుతూ తిరిగొచ్చేస్తావనే నమ్ముతున్నాం.
నీబొమ్మతో పదిలంగా చూసుకున్న అద్దంలాంటి హృదయాల్ని పగలగొట్టేసి మాయమైపోయావు.
‘పారిపోనుకదా....!’ అని వెనక్కితిరిగి నువ్వింకా చెప్తున్నట్టే వుంది. ‘సర్లేపోనీ!’ అంటూ బోనీలా వీడ్కోలు పలకలేకున్నాం.
‘నీవులేని నింగిలోన వెలిగే ఉదయం విధికే విలయ’మంటూ ఆ వేటూరాయన ఇంద్రుడితో అన్నాట్ట. అందుకే తీసుకొచ్చెయ్యమని కబురంపాడు.
నువ్వు దిగెళ్ళిపోయాక ఖాళీగావూగుతున్న ఉయ్యాలను చూసి సిరిమల్లెపువ్వు, చిన్నారి చిలకా గుబులైపోయాయి.
సాధ్యమైనంత త్వరగా తిరిగొచ్చెయ్. కానీ మమ్మల్ని మర్చిపోకేం? మళ్ళీ నీముందు కుప్పిగంతులేసి గతజ్ఞాపకాల్ని గుర్తుచేసేందుకు ఆయన కూడా అందుబాటులో లేడు.
‘ఆశపెంచుకోకు నేస్తం....!’ అంటూ నువ్వన్నమాట చెవుల్లో మోగుతూనే వుంది.
కానీ మానవులం. నువ్వు ‘మానవా’ అన్నా ఆశపడ్డం మానం!
నివాళులు!
.........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment