అదేంటో నువ్వింకా మామధ్యే వున్నావనిపిస్తోంది.
భక్తకన్నప్పలో సారథిలా ‘రవణగారు కైలాసం వెళ్ళారు....ట!’ అంటూ అదంతా అబద్ధఁవే అన్నట్టుగా అనాలనీ అనిపిస్తోంది.
మీరిద్దరూ చూపించినట్టే మాకందరికీ ఓ అయిదెకరాల జాగాలో ఓ కోలనీ కట్టేసుకుని, దానికి పంచవటని పేరెట్టేసుకుని, పిల్లామేకా కలిసి జీవించెయ్యాలనీ వుంది.
ఎన్ని రాగద్వేషాలున్నా ఎదురింటో ఎవరికన్నా కష్టఁవొస్తే కన్నీళ్ళు కార్చాలనుంది. వాళ్ళమ్మాయి పెళ్ళిచూపులకి మాయింట్లో కుర్చీలవీ పట్టుకెళితే బావుణ్ణనీవుంది.
కనీసం ఓ అయిదొందలు అప్పయినా ఇవ్వాలనుంది.
ఎంచేతంటే...
నువు రాసిన వీటన్నిటిలోనూ పైక్కనబడని ఆప్యాయతుంది. వాసన తెలీని స్నేహపరిమళాలున్నాయి.
మనుషులం! కష్టాల గోదారిలో చిక్కుకున్నప్పుడు అంతాకలిసి తలోచెయ్యీవేసి చేసుకుతిన్న సమూహభోజనం రుచి మేఁవింకా మర్చిపోలేదు. ఆరోజు అక్కడున్నవాళ్ళెవరికీ కులమూలేదు, జాతీలేదు.
కూరలు తరిగేవాళ్ళూ, బియ్యంకడిగేవాళ్ళు...
కట్టెలందించేవాళ్ళూ, ఎసరు దించేవాళ్ళూ...
నాక్కొంచెం మడిగా కావాలంటే నాజూగ్గా చెప్పేవాళ్ళు...
ఎలామర్చిపోతాం ఆ అందాలరాముడెట్టిన భోయనాన్ని?
మాకన్నీ నీమాటలే నిత్యం ఔపోసన
మాకవి మామూలే ఏపనితలపోసినా
మంచుముత్యాలే కదా ఏదిచూసినా
మండుటెండలో తడిసిన మట్టివాసన
మరదే మడిసన్నాకా కూసింత కలాపోసన!
నీకేంటి రవణా! నీతోపాటూ మీవాడూ వెనకాల రైల్లో వచ్చేశాడు. అప్పటికే నువ్వట్టేపెట్టుంచిన సీట్లో ఆదరాబాదరాగా కూచునెళిపోయాడు. ఆమాత్రం ఆలీసాన్నీ భరించలేకపోయాడు పాపం!
ఎవరికోసం గియ్యాలి బొమ్మలనుకున్నాడేమో?
నీరాతకీ, అతగాడి గీతకీ అలవాటుపడిపోయిన మారాత మాత్రం నీపాత జ్ఞాపకాల దొంతరలమధ్య మిగిలిపోయింది.
నీరాధాగోపాళాలూ, బుడుగూ కలిసి మమ్మల్ని ఊరుకోబెట్టారు ఏడవకండంటూ! సీగానొచ్చి చేతిరుమాలిచ్చింది కళ్ళు తుడుచుకోండంటూ!
అందుకే నీ కోతికొమ్మచ్చులాటల్ని ప్రతాదివారం ఆడుకుంటాం
నువ్వంపిన జనతా ఎక్స్‌ప్రెస్ లో ఇరుక్కునైనా కూచుని పక్కింటి బాగోతాలు వింటూంటాం
అలావిన్నందుకు మాకేం సిగ్గనిపించట్లా! వాళ్ళలో కలిసిపోయి కాసిని కన్నీళ్ళని అప్పడిగి తెచ్చుకుని మేఁవూ కార్చి వాళ్ళకి ఆత్మీయులుగా మెసలుతూంటాం.
మంచీచెడూ రాసులుగా పోసుండవని నువ్వనేసి మాచేత చప్పట్లు కొట్టించేసావుగానీ ఇక్కడేఁవిటో చాలామంది అదేంకాదంటూ నిరూపించడానికి నిత్యం పాటుపడుతున్నారు.
రమణీయమైన రాత్రివేళ, అంచుల్లో ముత్యాలముగ్గులేసిన సరికొత్తచీర కట్టుకున్న కట్టుకున్నావిడతో, గోరంతదీపం వెలుగులో కొండంత ఆనందాన్ని పొందాలని,
కురిసేవెన్నెల్లో మెరిసే గోదారిపై గూటిపడవలో వెళ్ళాలనీ, మసకవెలుతుర్లో కొత్తపెళ్ళికూతురు పలికే గుసగుసల్ని వినాలనీ,
ఘాటైన ప్రేమకి థర్మామీటర్లాంటి అసూయ బాగా పడాలనీ...అనిపిస్తే అది నీతప్పుకాదు.
నీమాటల్లోపడి మేం నిత్యజీవితాన్ని కలగా మలచుకుని, నిద్దురలో కలవరిస్తూ నవ్వులపువ్వులతో రోజు మొదలెడుతున్నాం.
ఆ పువ్వులతో నీకొకటీ, నీదోస్తుకొకటీ మాలలల్లి ఏడాదికోసారి సమర్పించుకుంటాం.
అజరామరుడివి..నీకులేదు మరణం..నిత్యం నీదే స్మరణం!
నివాళులు!
..........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment