రాత్రి రెండుదాటింది. ఇంటిల్లిపాదీ చాలా ఇష్టంగా నిద్రపోతున్నారు. మనకలా పడుకోవడఁవంటే పాపంచేస్తున్న ఫీలింగ్. ఏదో చెయ్యాలనుకున్నది చెయ్యకుండా, పొందాల్సిన ఆనందం పొందకుండా పడుకుండిపోవడంలా అనిపిస్తుంది ఖర్మ! ఈజబ్బు చిన్నప్పట్నుంచీ వుంది.
ఎక్కణ్ణుంచో సన్నగా పాటలా వినపడుతోంది. ఫ్యాన్ ఆపి విన్నాను. తీరాచూస్తే దోమలు. ఆల్అవుట్ చుట్టూ చేరి గొబ్బిళ్ళపాటకి డ్యాన్స్ చేస్తున్నట్టు తిరుగుతున్నాయి.
అందులో డెంగ్యూ దోమ నావైపొకసారి చూసి కన్నుకొట్టి మళ్ళీ ఆటలో మునిగిపోయింది. నిన్ననే కొత్త పేకెట్ కొన్నాను. అట్టమీద ‘తొంభై నిద్రలేనిరాత్రులు’ అని రాసుంది, మలయాళం సినిమా పేరులా!
ఇహ నిద్దరట్టినట్టే! లేచి కాఫీలాంటిదేదో తాగుదాం. వంటింట్లోకెళ్ళి స్టవ్ పక్కనున్న పాలగిన్నె మూతతీసి చూస్తే కాసిని పాలు కనబడ్డాయి. పేకెట్ కట్ చేసి కాచుకోవాల్సిన పనిలేదు.
‘ఇవాళేంటీ అదృష్టం శనిపట్టినట్టు పట్టేసిందీ?’ అనుకుంటూ చిన్నగిన్నెలోకి తీసుకుని స్టవ్ మీద పెట్టాను. పక్కనే ఫిల్టర్లో కావలసినంత డికాక్షన్ రెడీగా కనబడుతోంది. అది పాలతో అనురాగ సంగమానికై వేచిచూస్తోంది.
రెండునిమిషాల్లో పాలన్నీ ఫెళఫెళారావాలతో విరిగిపోయాయి. అంటే అవి తోడుపెట్టినవన్నమాట! అందుకే ఫ్రిజ్ లో పెట్టలేదు.
హొటల్లో బుక్కైపోయిన టేబుళ్ళమీద పెట్టే బోర్డులాంటిది ఒకటి చేయించాలి కూర్మాచారితో చెప్పి! దానిమీద ‘ఈపాలు తోడెట్టినవి’ అని మా పెద్దాడితో రాయించాలి. వాడు ఆర్టిస్టు.
ఏంచేస్తాం? అన్నీ బావుంటే అది జీవితమెందుకవుతుందని మొన్నీమధ్య నేనే అన్నాను. పాపం, నల్లటి డికాక్షన్ కాస్తా తెల్లమొహఁవేసింది. దానికి సారీ చెప్పేసి కిచెన్లోంచి బాల్కనీలోకి వెళ్ళాను.
ద్వాదశి చంద్రుడు నావైపు చూసి ‘అచ్చికిచా!బాగా అయింది!’ అని వెక్కిరించి నవ్వేసి మబ్బుల్లోకి వెళిపోయాడు. ఆయనకలా వెక్కిరించడం అలవాటేగా?
గుడిదగ్గర ఏదో చప్పుడవుతోంది. కొంపదీసి దొంగలు కాదుకదా? తీరా కళ్ళజోడెట్టుకుని చూస్తే పోలీసులు. పెట్రోలింగ్ చేస్తున్నారు. పక్కనే గడ్డితింటున్న ఆవు మోర పైకెత్తి నావైపు చూసింది. ఇప్పుడు తిండేంటే బాబూ? హేపీగా వెళ్ళి పడుకోక? దీనికీ నాలాగే అస్సలు టైమింగ్ తెలీదు.
పాపం, ఈ ఆవులన్నిట్నీ ఇలా రోడ్లమీదే వదిలేస్తారు. వాళ్ళ పిల్లలకి మాత్రం ఇళ్ళలో పక్కలేసి వెచ్చగా పడుకోబెడతారు. కంప్లైంట్ ఇస్తేగానీ తిక్కకుదరదు. అప్పటికి నూటయాభయ్యోసారి మున్సిపల్ కమీషనర్ దగ్గరకి.................వెళ్ళాలనుకోవడం! ఇప్పటికీ ఇంకా వెళ్ళలేదు.
లోపలికొచ్చి టీవీ పెట్టాను. ‘దేవుడున్నాడా లేడా?’ అనే చర్చట! ‘ఉన్నా’డని నమ్మే ఆయనొకడు, ‘లేడెహే’ అనే కమ్మీ ఒకడు, మధ్యలో ‘ఉన్నాడోలేడో?’ అంటూ క్వశ్చన్ మార్కు ఫేస్‌తో ఇంకొకావిడా!
ఆచివర సూటేసుకుని, అందర్నీ సూటిపోటి ప్రశ్నలతో వేధిస్తూ ఒకడు. ఏంతేల్చట్లేదు. చివరాఖరికి ఆ భగవంతుడిమీదే భారఁవేసేసి లేచ్చక్కా వెళిపోయారు.
ఫోను.
‘ఎమర్జెన్సీ వుంది వస్తారా?’ అంటూ! ఎందుకురాం? అసలే శరీరంలో కణజాలమంతా హుషారుగా పరిగెడుతోంటే! తను అస్తమానూ అంటూవుంటుంది....‘రాత్రి పన్నెండు తరవాత యాక్టివ్ అయిపోయే నీలాంటివాణ్ణి నేనెక్కడా చూళ్ళేదు!’
సెల్లార్లోకి వచ్చి చూస్తే వాచ్ మేన్ వస్తాదులా జబ్బలు చరుస్తున్నాడు. కొంపదీసి ఎవర్నైనా కొడతాడా?
‘ఏం సూన్నాణా? పడుకోలేదా?’ అన్నాను కార్ దగ్గరకెడుతూ.
‘దోమలు కొట్టుకుంటన్నా సార్. కుట్టిసంపేత్తన్నాయ్!’
అదా సంగతీ!
కారు రింగ్ రోడ్లోకి వచ్చేసరికి విరక్తి ఆటోమేటిగ్గా వచ్చేసింది. ఆరోడ్డుని వందడుగులనించి రెండొందల అడుగులకి వెడల్పుచెయ్యడం ఎప్పుడో ‘ప్రేమనగర్’ రిలీజైనప్పుడు మొదలెట్టారు. ఇంకా పూర్తవ్వలేదు.
ఆ పలుగురాళ్ళమీద కారు వెళ్ళీవెళ్ళీ టైర్లు నాలుగూ లలితా జ్యూయలర్స్ అతని గుండులా తయారయ్యాయి. కొన్నాళ్ళు పోతే కారు మరమరాలు కొనుక్కోడానికి కూడా పనికిరాకుండా పోతుంది.
స్టీరియోలో పాటకూడా వణుకుతూ వస్తోంది. అసలే హరిహరన్ గొంతు వంద సంగతుల్తో వంపులు తిరిగిపోతోంటే ఈరోడ్లో మరో యాభై సంగతులు ఎక్కువ పడుతూ పాట ఆకారం కోల్పోయి వికారంగా తయారయింది.
మనం బయల్దేరినట్టు ఓటీలో కుర్రాడికి ఫోన్ చేసి చెబుదామని కారలా పక్కకి ఆపాను. రింగవుతోంది.
ఓర్నీ, మొన్నటిదాకా వాడి డైలర్ టోన్ ‘ఆకలేస్తే అన్నంపెడతా అలిసొస్తే ఆయిల్ పెడతా!’ వుండేది.
ఇప్పుడు ‘హరివరాసనం’ వస్తోంది. అంటే వీడు మాలేసాడన్నమాట!
‘స్వామీ బయల్దేరిపోయారా స్వామీ?’ అంటూ భక్తితో పలికాడు.
ఇంతకుముందు నాకు డ్రైవింగ్ రానప్పుడు ఒక డ్రైవరుండేవాడు. వాడు సకలగుణాభిరాముడు. అకస్మాత్తుగా ఒకరోజు భవానీమాల వేసుకునొచ్చాడు.
నన్ను ‘భవానీ’ అంటాడు. మా ఆవిడ భవానీనేమో ‘మాతా’ అంటాడు. వాడు ఎవర్ని పిలుస్తున్నాడో తెలీక కన్ఫ్యూజన్తో చచ్చాం కొన్నాళ్ళు. అప్పుడే మేం ఇంకో పొరపాటు చేసాం.
మాయింట్లో అద్దెకి దిగుతానంటూ ఒకతను వచ్చాడు. అతనిగురించి కాస్త పరిశోధన చెయ్యమని ఈ భవానీభక్తుణ్ణి అడిగాం. వాడిచ్చిన రిపోర్టు మీరంతా వినితీరాలి...
‘ఆ భవానీ మంచి భవానీ కాదు భవానీ! మందూగట్రా తాగడం, మాతల దగ్గరకెళ్ళడం...ఇలాటి అలవాట్లవీ వున్నాయి భవానీ!’
ఈ ‘మాతలదగ్గరకెళ్ళడం’ అనేమాట మాకిద్దరికీ అర్ధమవ్వడానికి రెండునిమిషాలు పట్టింది. ఆ తరవాత మేం నవ్విన నవ్వుకి ముందు బుంగమూతి పెట్టినా ఆనక తనూ నవ్వేసాడు హాయిగా!
ఆలోచనల్లో వుండగానే మిమ్స్ వచ్చేసింది. పేషెంట్లు లేకపోవడం వల్ల చాలా నీట్ గా వుంటుది ఎప్పుడూ.
బ్రిడ్జిమీదకొచ్చేసాను. దాటితే హాస్పిటల్. ఎదురుగా ఎవడో ఒంటికన్ను రాక్షసుడొస్తున్నాడు.
‘మీమొహాలు మండా! అలా ఒక లైటే వెలిగే లారీలని రోడ్లమీదకి ఎలాపంపిస్తార్రా?’
కారాపి లోపలికెళ్ళానోలేదో పేషెంట్ అరుపులు వినబడ్డాయి. నర్సులు చెప్పడం నిజంగా అంత నొప్పులేం లేవుట. భయంట. అంతే! ఆ పిల్లకి పదిహేడేళ్ళుంటాయి. తను పుట్టడం, పసితనం అదీ ఇంకా మర్చిపోకముందే పెళ్ళి చేసిపడేసారు. భయంకాక మరేఁవిటి?
పట్టణాల్లో రెండోయేడు రాగానే బళ్ళోపడేసినట్టు ఈ పల్లెల్లో ఆడపిల్లలకి పరికిణీవోణీ వేసేటప్పటికి పెళ్ళి చేసిపడేస్తారు.
ఆపిల్ల టేబుల్ మీద తిన్నగా పడుకోవట్లేదు. ఆక్టోపస్ లా అటుగా ఎవరొస్తే వాళ్ళ చెయ్యిపట్టేసుకుంటోంది.
‘సార్, మీరే కాపాడాల!’ అంటూ భయంగా వణుకుతోంది. ఆ నర్సులనించి కాపాడాలేమో అనుకున్నాను. ధైర్యంచెప్పి, బుజ్జగించి బయటికొచ్చాను.
వాళ్ళాయనకి ఇరవయ్యేళ్ళుంటాయి. బయట బల్లమీద కూర్చుని సెల్లో జబర్దస్త్ చూస్తూ నవ్వలేక చస్తున్నాడు. ఇంక వాడితో ఏంమాటాడతాను?
ఆపరేషన్ అవుతున్నంతసేపూ ఆపిల్ల నా చేతులు రింగారింగా రోజెస్ ఆడుతున్నట్టు అలా పట్టుకునేవుంది. ఏదన్నా ఇంజెక్షనిద్దాఁవన్నా వదలదు. మొత్తానికి నాలుక్కేజీల గుండుగాడు బయటికొచ్చాడు.
దాని బాల్యమే ఇంకా తీరలేదు. అప్పుడే పక్కనొకడు, పక్కలో ఒకడు! పాపం!
హాస్పిటల్ వారిచ్చిన దక్షిణతాంబూలాలు పుచ్చుకుని తూరుపుదిశగా మళ్ళీ బయల్దేరాను.
వంతెనపక్కనున్న కొండలమీదనుంచి అయ్యవారి ఆగమనానికి రంగం సిద్ధమవుతోంది. పూర్తిగా కళ్ళువిప్పని బాలుడికిమల్లే ఆయనింకా బయటికి రాలేదు.
ఒక్కసారి బద్ధకంగా ఒళ్ళువిరుచుకున్నాడో.. మనందరికీ సరదా తీర్చేస్తాడు.
గాల్లో పక్షులు శ్రద్ధగా ఎగురుతున్నాయి.
దారిలో మనుషులు అశ్రద్ధగా నడుస్తున్నారు.
అంటే తెల్లవారిపోయిందని అర్ధం!
...........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment