లోపల్నుంచి రాబోయే కేక వినబడ్డంకోసం చెవుల్ని అటెన్షన్లోను, కాళ్ళని టెన్షన్లోనూ పెట్టాడు. చేతుల్ని చపాతీపిండిలా పిసికేసుకుంటున్నాడు.
మొదటికాన్పు. ఏంఫరవాలేదంటూ ఎందరు చెప్పినా ఎదను తాకలేదు. ఇదీ అని చెప్పలేని సందిగ్ధత, ఇంతవరకూ పరిచయంలేని సంక్లిష్టత.
గోడగడియారం ముళ్ళశబ్దం వింటోంటే ముళ్ళతో రాస్తున్నట్టుందతనికి. బ్యాటరీలు తీసెయ్యాలనిపించింది. ఒక్కటంటే ఒక్కటే కోరిక..అంతటి నిశ్శబ్దంలో క్యార్ క్యారుమంటూ ఒకటే ధ్వని ఈలోకమంతా వ్యాపించేంతలా వినబడాలని!
ఎక్కడినుంచో లీలగా వినబడిన బిడ్డ ఏడుపు....
‘కాదేమో? అదే ధ్యాసలో వుండడం మూలాన అలా అనిపిస్తోంది నాకు!’ అనికూడా అనేసుకున్నాడు.
కాసేపటికి ఆ ఏడుపు ఉధృతమైంది. మెత్తటి గుడ్డలమధ్య వెచ్చగా మెలితిరుగుతూ బయటికొచ్చిన పాపడిని చూసి మనసు ధృతమైంది.
‘వచ్చేసావా కన్నా? ఎంత గాభరా పెట్టేసావురా అమ్మనీ, నన్నూ?’ అంటూ అంత వేదననీ వాడికి నివేదన చేసేసుకున్నాడు.
‘మీరెళ్ళి మీ వైఫ్ ని చూడాలనుకుంటే చూడొచ్చు!’ అని చెప్పిన నర్సుని ముద్దుపెట్టుకోవాలనుకున్నాడు.
నుదుటిమీదకి పొడుగ్గా వేలాడుతున్న ముంగురులతో కొత్తగా కనబడుతున్న భార్యలో చిలిపిదనం మాయమైందని గ్రహించాడు. అలిసిపోయిన కళ్ళలో కాంతికి బదులు శాంతి కనబడిందతడికి.
‘ఎవరెస్టు ఎవరెక్కితేనేం? వాళ్ళంతా నా తరవాతే!’ అన్నంత ధీమా ఆ నిశ్చింతగా వెనక్కివాలి పడుకోవడంలో!
మనిషినుంచి మనిషి దిగడం అంటే మాటలా? ప్రస్తుతం ఇద్దరి మధ్యా పిల్లాడూ, మౌనం వున్నాయి. ఇంకా తేరుకోలేని ఆశ్చర్యంతో అడిగింది...
‘ఎవరి పోలిక?’
‘నీ కళ్ళు కాస్త చిన్నవోయ్! అయినా ఓవరాల్ గా బానేవుంటావులే!’ అంటూ పెళ్ళైన కొత్తలో చెప్పిన మాట మర్చిపోయాననుకున్నాడు. ఇప్పుడు మళ్ళీ గుర్తొచ్చింది.
కానీ..
‘ఆ కళ్ళూ అవీ...అచ్చం నువ్వే! ఎంత బుజ్జిగా వున్నాడో!’ అనేశాడు. తను మనోహరంగా నవ్వింది.
ఆ నవ్వులో అప్పుడే విచ్చుకున్న పారిజాతాలుండేవి పూర్వం. ఇప్పుడు విరగబూసిన తెల్లగులాబీలు కనబడ్డాయతనికి. అమ్మతనమంటే నిండుదనమా?
‘మావయ్యగారు చూసారా?’ మళ్ళీ తనే.
‘ఇంటిపేరు నిలబడిందంటూ కూర్చోకుండా తిరుగుతున్నారు ఇందాకట్నించి!’ నవ్వుతూ చెప్పాడు.
‘బాగా నొప్పెట్టిందా శైలూ?’ అరచేతిమీద పడిన అతని చెయ్యి ఎండలో గొడుగులా తోచింది ఆపిల్లకి. ఎంతో సాంత్వన. అది నిజంకాదేమోనన్న సందేహంలేని సంతోషం. సంజాయిషీలడగని సందర్భం.
‘నేనలా లోపలికెళ్ళగానే ఏడిచేసార్ట?’ కొంటెతనాన్ని ప్రేమలో ముంచి, అరచేతిలో ఇముడ్చుకుని అతని చెంపమీద చిన్నదెబ్బ రూపంలో సుతారంగా వదిలింది.
సిగ్గుతో తలొంచుకుని ‘ఎవరు చెప్పారు?’ అన్నాడు. మొదటిసారి అంత సౌకుమార్యం చూడడం అతనిలో.
‘ఎవరైతేనేం? నిజమా కాదా? ఎందుకమ్మా?’ యశోద కూడా అంత గోముగా అడగలేదేమో కృష్ణుణ్ణి!
ఒక్కసారిగా ఆమె అరచేతిని పట్టుకుని కళ్ళమీద పెట్టుకున్నాడు. ‘భయపడ్డాను శైలూ! చాలా భయమేసింది!’ నిస్సిగ్గుగా చెప్తున్న భర్తని చూసి గర్వాన్ని మించిన భావనలో నిరుత్తరంగా వుండిపోయింది.
లేత పచ్చిమిరపకాయల్లాంటి వేళ్ళని నోట్లోపెట్టుకుని పెద్ద శబ్దంతో చప్పరిస్తున్నాడు గుంటడు. వాడికి ఈ భావాలూ, భాషలతో పనిలేదు. అప్పుడే ఏదో కొత్తచోటుకి వచ్చానని అర్ధమవుతోంది వాడికి. ఆకలీ, దుఃఖం, నొప్పీ, బాధా ఒకటొకటిగా పరిచయమవుతున్నాయి.
ఇంతలో ఒకపిల్ల అక్కడికొచ్చి పిల్లాణ్ణి తల్లి పక్కన పడుకోబెట్టింది, ‘పాలు తాగించమని చెప్పారు డాక్టర్ గారు!’ అంటూ.
అంతవరకూ ఏమీ తెలియని పసితనం తొణికిసలాడిన వాడి కళ్ళు ఆర్తితో నిండిపోయాయి. అంతలోనే ఎవరు నేర్పారో అలవోకగా అందుకున్నాడు రొమ్ము. ఆ బుల్లిపొట్ట నింపుకోడం కోసం అప్పుడే ప్రయాసపడిపోతున్నాడు. వాడి చిట్టిపొట్టి చేతులు ఎక్కడెక్కడో తగులుతోంటే కితకితలవుతోంది తనకి.
ఎక్కడ ముట్టుకుంటే ఏం నొప్పెడుతుందో అన్నంత పదిలంగా వాణ్ణి పొదువుకుని పరవశిస్తోంది శైలు.
తెలియని ఆనందంలో కళ్ళు చిప్పిల్లాయి అతనికి. బయటికి కనబడనివ్వకుండా మొబైల్లో మొహం దూర్చేసాడు.
పాలుతాగుతోంటే గుచ్చుకునే సూత్రాలు, పడుకునే పక్కమీద మలమూత్రాలు చిరాగ్గా వున్నాయి పిల్లాడికి. లోపలుండగా ఈ బాధలేవీ లేవు.
మంచం పక్కనున్న బల్లమీద పాలసీసా పిల్లాడివైపు ఆశగా చూస్తోంది, ఆ లేతపెదాల్ని తాకే క్షణాలకోసం. వాడు పడుకున్న పూలపక్క ఆ మెత్తటి స్పర్శకు మురిసిపోతూ గర్వంగా మెరుస్తోంది.
తాదాత్మ్యత చోటుచేసుకున్న ఆ గదిలో తత్త్వవేత్తలా ఒకడూ, తమకంలో ఇద్దరూ!
........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment