పొద్దున్న పనమ్మాయి మీద అరిచింది. గిన్నెలు కడిగి మళ్ళీ అవేనీళ్ళలో తొలచొద్దని లక్షసార్లు చెప్పింది. అయినా వినదు. మొండిపీనుగ.
చిన్నాడు లేచాడల్లే వుంది. వాడికేదో ఒకటి పెట్టాలి. ఆయన బట్టలు ఇస్త్రీ చేయించనేలేదు. ఎల్లుండి క్యాంపన్నారు. రెండుజతలు, ఓ తువ్వాలు పెడితే సరిపోతుంది.
ఇలాంటప్పుడే చాకలమ్మాయి మానేస్తుంది రావడం. వాళ్ళవూరి గ్రామదేవత పండగట. నాల్రోజులు ఏంచేస్తుందో అక్కడ? దానిపనే బావుంది. నాకేదీ అంత విశ్రాంతి?
మొత్తానికి అన్నిపనులూ చకచకా కానిచ్చేసి కాసేపలా తలగడాకి ఆనుకుని పడుకుంది. కిటికీలోంచి సన్నజాజి తీగ లోపలికొద్దామని ప్రయత్నిస్తోంది.
‘సాయంత్రం నేనే నీదగ్గరకొస్తాలే, పూలకోసం!’ అన్నట్టు మనోహరంగా నవ్వింది. తను అందంగా వుంటుంది. ఆవిషయం తనకి తెలుసు. కానీ అదిప్పుడు అప్రస్తుత ప్రసంగమైపోయింది.
అకస్మాత్తుగా గుర్తొచ్చింది నవల సంగతి. ముందుగదిలో పుస్తకాల గూట్లోంచి తెచ్చుకుని చదవడం మొదలెట్టింది.
నాయికానాయకులు యవ్వనంలో వున్నారు. ఒకరంటే ఒకరికి అలవిమాలిన ప్రేమ. కానీ పైకి చెప్పుకోరు. కాస్తంత అహంభావం, కోపం, నిజాయితీ, ఇష్టపడితే అమితంగా ప్రేమించెయ్యడం...ఇలాంటి లక్షణాలున్న కుర్రాడతను.
ఆత్మాభిమానం, పేదరికాన్ని కూడా లెక్కచెయ్యని పొగరు, నిక్కచ్చి స్వభావం, అమాయకమైన స్వచ్ఛతగల ప్రేమ...ఇవన్నీ ఆపిల్ల గుణగణాలు.
పేజీలకిపేజీలు దొర్లిపోతున్నాయి. వదలాలనిపించదు. సన్నజాజి మొగ్గలు పిలిచాయి మధ్యలో. కానీ వెళ్ళలేదు. చిన్నాడు వాడిగోలలో వాడున్నాడు.
ఆయనొచ్చి ఏవో కాయితాలు తెగరాసేసుకుంటున్నాడు.
ఇంతలా ఎప్పుడూ లేదు. ఏదోవుంది ఈవిడ శైలిలో!
పల్లెటూరి వాతావరణంలో మనుషులమధ్య ఆత్మీయతల్ని, బంధువుల్లో వుండే అనుబంధాల్ని ఈవిడ రాసింది చదువుతోంటే నవనీతంలా హాయిగా అనిపిస్తోంది.
చెరువుగట్టున గుడిగంటల ధ్వానాల్ని, ఇంటికొచ్చి వైద్యంచేసే నాటువైద్యుడు ఫకీర్ పుత్రవాత్సల్యాన్ని, పశువుల్ని సైతం పిల్లల్ని తిట్టినట్టు తిడుతూ ఆత్మీయంగా మెలిగే వంటావిడ అమాయకత్వాన్ని....ఎంత హృద్యంగా వర్ణించిందీవిడ!!
ఈరకంగా దశాబ్దాలకు పైగా అశేషప్రజానీకాన్ని తన రచనలతో తన్మయత్వానికి గురిచేసిన సమ్మోహనాస్త్రం ఈమె కలం!
తనదైన దృష్టితో వేరే ప్రపంచాన్ని మనకి చూపించడానికి మనకళ్ళకి తన ‘సులోచనా’ల్ని తగిలిస్తుంది ఈ ‘యద్దనపూడా’విడ!
ఆ కాసేపూ మనకున్న ఆశలు, సరదాలు, తీరని చిరుకోరికలు, యవ్వనంలో వూహించుకున్న ప్రణయకలహాలు, ఆత్మాభిమానాలు, మళ్ళీ ఉద్వేగభరితమైన ప్రేమావేశాలు.. ఇవన్నీ కనిపిస్తాయి.
మనంకూడా ఆవూళ్ళో తిరిగేస్తూ, వరదొస్తే మాధవ్ వాళ్ళింటి అరుగులమీద కూర్చుని సంధ్యతో అతను చేసే ప్రేమపోరాటాన్ని చూస్తుంటాం.
రాజశేఖరం ఆఫీసులో స్టెనో శివరాంలా అక్కడక్కడే తిరుగుతూ జయంతి మీద జాలిపడిపోతూ వుంటాం.
ఇక స్వర్ణకోసం తేజాపడే తపన, తనదైన జీవితాన్ని తనకందించే అతని ప్రయత్నంలో మనంకూడా పాలుపంచుకుంటూ ఆ పల్లెటూళ్ళో ఏసోబుగానో, ఫకీరులానో మారిపోతాం.
రోజాతో మనమే చెప్పాలనుకుంటాం విజయెంత మంచివాడో!
పురుషాహంకారానికి ప్రతీకల్లా బలవంతాన తాళికట్టినవాడొకడు, రైల్లో శీలాన్ని దోచుకున్నవాడింకొకడు...
అయినా వాళ్ళమీద మనకే కోపమూ రాదు. దానిక్కారణం మనం పురుషులమవ్వడం కాదని నా అభిప్రాయం.
ఆ సమాధానపరిచే గుణం ఆమె కలానికుంది. మనకి తెలియకుండానే అతనిపట్ల జాలి పెరిగేలా చేసేస్తుందీవిడ.
అలాగని ఆపిల్ల మీద కోపమూ రాదు. ఎంతసేపటికీ ఆ అమ్మాయి ఒప్పుకోకూడదని, ఎన్నిపేజీలైనా వాళ్ళిద్దరూ అలా దెబ్బలాడుకుంటూనే ప్రేమించుకోవాలని అనుకుంటాం.
ఎక్కడో ఒకదగ్గర ఆపాలి కాబట్టి అంతమొందించిన నవలలో చివరిపేజీల్ని అసహనంగా తిరగేస్తాం. అదీ ఆ శైలిలో మహత్తు.
అనుకోని పరిస్థితుల్లో అంగవైకల్యం ప్రాప్తిస్తే కావలసింది జాలి, సాంత్వన కాదు. ఆసరా. బతకాలన్న ఆశను రేకెత్తించే ఇంధనం. నీవల్ల జరగాల్సింది చాలావుందంటూ నిరూపణచేసే నిండైన నమ్మకం.
అటువంటి అరుదైన ఆలోచనల సమాహారం కీర్తికిరీటాలు. ఎన్నిసార్లు చదివినా కంటతడి పెట్టించే వాక్యాలు ఎన్నో వుంటాయిందులో.
ఈమె ఒర‘వడి’లో కొట్టుకుపోతూ ఏ రాయీ తగలి మధ్యలో నాప్రయాణం ఆగిపోకూడదని దేవుడికి మొక్కుకున్నానంటే నమ్మండి!
మా యవ్వనమంతా నీ కలం సృష్టించిన ‘కల’కలంతో నిండిపోయింది. అదెంతో అందంగా కనబడుతోంది ఇప్పటికీ.
మర్ఫీ రేడియో,
చందమామలో బేతాళకథ,
సెకండ్ షో చూసి ఇల్లు ఎంతదూరమైనా నడిచొస్తూ కథంతా మళ్ళీ చెప్పుకునే మధురానుభూతులు,
తీర్థాలప్పుడు కొనుక్కున్న మంచం మిఠాయి,
తాతగారి దగ్గర చుట్టవాసన,
స్నానం చేస్తోంటే ముక్కులోకెళిపోయిన మైసూర్‌శాండల్ సబ్బు పరిమళం....
ఇలా మీ పుస్తకాలు కూడా మాకు ఓ తియ్యని జ్ఞాపకం. మర్చిపోవాలనుకోం.
మరువంలాంటి ఆ పరిమళాన్ని మేమెప్పటికీ మరువం.
శుభాకాంక్షలు సులోచనారాణిగారు!
.....జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment