డ్యూటీరూములో నామటుకు నేనేదో పుస్తకం చదువుకుంటున్నాను. సాయంత్రం ఆరయింది. ఇక ఓపీ పేషెంట్లెవరూ వచ్చే పరిస్థితయితే లేదు. అకస్మాత్తుగా కిటికీల్లోంచి రివ్వుమంటూ గాలి మొదలయింది. మబ్బులేసేసి ఆకాశమంతా నల్లబడిపోతోంది.
వర్షం రావడం,
కరెంటు పోవడం,
జనరేటర్ పనిచెయ్యకపోవడం,
ఫోన్ ఛార్జింగ్ కూడా లేకపోవడం,
నాకు విరక్తి కలగడం....
కాసేపట్లో జరగబోయే ఈ సంఘటనలన్నీ థంబ్ నెయిల్స్‌లా నాముందు కనబడ్డాయి.
అయితే అందులో ఒకట్రెండు మారాయి. వర్షంకాదు వచ్చింది. ప్రళయం. అంత వానేంట్రా బాబూ? ఇన్నాళ్ళూ ఈ నీళ్ళన్నీ ఆకాశంలోకెళ్ళి కూర్చున్నాయి. అందుకే మనకీ వాటర్ ప్రోబ్లం.
ఇక ఆ తరవాతవి మూడూ యధాతథంగా జరిగిపోయాయి. మొబైల్ కాసేపు ప్రత్యేక హోదా వాగ్దానంలా మిణుకుమిణుకుమంటూ కొట్టుకుని టప్పని ఆగిపోయింది.
కొవ్వొత్తి పట్టుకుని హాల్లోంచి గదిలోకెళ్ళాను. అద్దంలో వెనకాల ఎవరో వున్నట్టనిపించింది. ఒళ్ళు జలదరించిందొక్కసారి. తీరాచూస్తే అది నేనే! ఈ అమెరికావాళ్ళ హారర్ సినిమాలు చూడ్డం మానెయ్యాలికనించి.
బయట వర్షం కరువుతీరా కురుస్తూ క్వార్టర్స్ మధ్యలో చెరువుల్ని సృష్టిస్తోంది. కొవ్వొత్తి ఆరిపోకుండా ఎల్లైసీ సింబల్లా చేతులడ్డంపెట్టి ఎంతసేపు నిలబడను? పోనీ కిటికీలు మూసేద్దాఁవంటే ఊపిరాడట్లేదు.
ఎంతైనా ‘నెసెసిటీ ఈజ్ ద మదరో గ్రాండ్ మదరో ..ఆఫ్ ఇన్వెన్షన’ని అన్నారుకదండీ? అవ్విధంబున ఖాళీ హార్లిక్స్ సీసా అడుగున పగలగొట్టేసి కొవ్వొత్తి మీద పెట్టాను. దెబ్బకది కొట్టుకోడం మానేసి పడుంది.
ఇక ఆఖరిదీ, అసలైనదీ అయిన విరక్తి...వచ్చింది. కానీ అదొచ్చే సమయానికి వర్షం తగ్గిపోయింది. లేకపోతే ఏంచేసేవాణ్ణో?
లేచి టిఫిన్ బాక్స్ ఓపెన్ చేసి ఆరిపోయిన చపాతీల్లో జారిపోతున్న కూర నంచుకుంటూ తినడం మొదలెట్టాను.
దీపం పురుగులు రెండు సరసాలాడుకుంటూ హార్లిక్స్ సీసా చుట్టూ తిరుగుతున్నాయి. ఏఁవుందీ? మామూలే! ఎప్పట్లాగే ఆడపురుగు పరిగెట్టా.. మగపురుగు పట్టుకోనూ..!!😉
ఒక అప్రెంటిస్ దోమ నాచేతిమీద కుడదాఁవని వాలింది. దానికింకా అనుభవం లేనట్టుంది. పాపం, పిచ్చిమొద్దు..నేనిలా చెయ్యి కదపగానే ఎగిరిపోయింది.
ఇదంతా దూరంగా వాలి చూస్తున్న దాని తల్లిదోమ దాన్ని ముక్కచివాట్లు పెట్టింది. పావునిమిషం కూడా నిలబడి కుట్టలేని బతుకెందుకూ? ఏ ఆలౌట్లోనో పడిచావమంది.
హమ్మయ్య! ఈ డిన్నరనబడే ఘాతుకం పూర్తయింది. ఇప్పుడీ గిన్నెలు కడగడానికి వాష్ రూంకెళ్ళి అక్కడున్న పగిలిపోయిన అద్దంలో మళ్ళీ నన్ను నేనే చూసుకుని హడిలిచచ్చేకన్నా రేపు లక్ష్మణగాణ్ణి కడగమంటే సరి.
సాధారణంగా నేనలా హాస్పిటల్ సిబ్బందికి సొంతపనులు చెప్పడానికి ఇష్టపడను. మరీ గత్యంతరం లేకపోతే తప్ప.
కరెంటు ఓ వారందాకా రాదనుకుంటా. ఇక్కడంతే. కరెంటొచ్చిన గంటారెండుగంటలకి మళ్ళీ ఇంత వర్షమూ పడి మళ్ళీ పోతుంది.
వాన తగ్గిందిగానీ పిడుగులు మాత్రం దడదడలాడిస్తున్నాయి. ‘ఆకాశంలో భూకంపం’ అని ఓ డబ్బింగ్ సినిమా వచ్చిందామధ్య. ఆ పేరు చదివి ఆరోజు చచ్చేలా నవ్వుకున్నాంగానీ ఇవాళ ఇదంతా చూస్తోంటే అలానే అనిపిస్తోంది.
టార్టాయిస్ కాయిల్ వెలిగించుకుంటే సరి. నా చిన్నప్పట్నుంచి చూస్తున్నాను. ఈ కాయిల్సన్నీ ‘పున్నమినాగు’ సినిమాలో పౌర్ణమినాడు పెనవేసేసుకున్న జంటపాముల్లా అంటుకునుంటాయి. చిన్నముక్క కూడా విరక్కుండా విడదియ్యడం ఎవరివల్లైనా అవుతుందా అసలు?
ఏకాగ్రతతో జాగ్రత్తగా విడదీసి ఒకటంటించాను. మామూలుగానే కాయిల్ స్టాండ్ ఎక్కడా కనబడలేదు. ఇల్లంతా మూడుసార్లు ప్రదక్షిణలు చేసి చివరికి ఒక చిన్న జి.ఐ. వైరుముక్కతో దాన్ని కిటికీ గ్రిల్ కి ఉరేశాను.
ఇహ అన్నీ మూసుకుని పడుకోడమే. చేసేదేంలేదు. గాలికోసం ఫ్యానూలేదు, గాలికబుర్లకోసం ఫోనూలేదు. సరే. మనకెలాగూ పాటలొచ్చుకదా? బాత్రూంకెళ్ళిన ప్రతిసారీ తలుపు బానేవున్నా ఎలుగెత్తి పాడుతూనే వుంటాకదా!
గొంతు సవరించుకుని ఆలోచనలోపడ్డాను. ఏపాట పాడదాం?
గాలివానలో...,
చీకటిలో కారుచీకటిలో...,
ఓబాటసారీ ఇది జీవితరహదారి...
థూ! దీనమ్మ జీవితం! అన్నీ ఇలాంటివే గుర్తొస్తున్నాయేఁవిటో?
ఒకసారి ప్రశాంతంగా కళ్ళు మూసుకుని నిర్మలమైన మనస్సుతో ఆలోచించాను.
గోరంతదీపం కొండంతవెలుగు...,
నీవుంటే వేరే కనులెందుకు...
మళ్ళీ చీకటీ, దీపం, అంధకారం పాటలే!
ఇహ లాభంలేదని కొవ్వొత్తి దగ్గరగా కుర్చీలాక్కుని కూర్చున్నాను. ఎప్పటిదో వారపత్రికొకటి కనబడింది. చాలా పాతదిలా వుంది.
‘నూతన నటుడు నాగయ్య, నెహ్రూకి రెండువారాలుగా జ్వరం...!’ ఇలాంటి వార్తలున్నాయందులో!😉😉
కొంపదీసి ఇది ‘పురానామందిర్’ టైపు ఇల్లు కాదుగదా? గోడలకేవో ఫొటోలున్నాయి. ఎవరైనా రాజుగారిదా? దగ్గరకెళ్ళి చూశాను. ఛీ! నా భయంపాడుగానూ! అది సిరిలాక్ వాడి పోస్టరు. బుజ్జివెధవ ఎంతబావున్నాడో! అనవసరంగా ఎక్కువ ఆలోచిస్తున్నాను.
ఉక్కపోత భరించలేక సల్మాన్ ఖాన్లా షర్టిప్పేశాను. బనీనేసుకుని మంచంమీద వాలాను. నిద్రపట్టేస్తే బావుణ్ణు. మళ్ళీ ఏకేసో వచ్చిందంటే ఎలాగూ లేపుతుంది నర్సు.
నా నోట్లో శనుందనుకుంటా! అనుకున్నట్టుగానే అంత చీకట్లోనూ చెరువుల్లాంటి నీళ్ళలోపడి వార్డ్ బోయ్ దేవుడు వచ్చి ‘సార్! కేసొచ్చింది సార్! సర్పంచిగారు ఎవరో వచ్చార్సార్ ఆళ్ళతోటి. మిమ్మల్ని రమ్మంటన్నారు!’ అంటూ సందేశమిచ్చి నిలబడ్డాడు.
‘నువ్వెళ్ళు దేవుడూ! నేనొస్తాను!’ అన్నానో లేదో
‘లేద్సార్! నేను టార్చి తెచ్చాను. ఇక్కడ పాములెక్కువ సార్. పదండి ఎల్దాం!’ అంటూ గ్రెనేడ్ వత్తి కొరికి పడేసినట్టు చెప్పేసి నిలబడ్డాడు. అది పేలడఁవే తరువాయి.
ఖర్మరా బాబూ! మొత్తం ప్రకృతంతా ఈవూళ్ళోనే వుంది కాబోలు. వర్షాలు, మేఘాలు, పిడుగులు, చెరువులు, సర్పాలు!
సరే మొత్తమ్మీద దేవుడి వెనకాల దేవుణ్ణి తలుంచుకుంటూ తలొంచుకుని నడుస్తున్నాను. సగందూరంలో వుండగానే కరెంటొచ్చేసింది. నాముందే కాదు, పైనకూడా దేవుడున్నాడనిపించింది.
వచ్చినవాళ్ళు ఇద్దరు. నలభయ్యేళ్ళ పైమాటే ఇద్దరికీ. ఇద్దరూ అన్నదమ్ములేట. ఒకడికి చెవి కట్టైపోయి రక్తం కారుతోంది. ఇంకొకడికి ఛాతీమీద మూడంగుళాల మేర పంటిగాట్లున్నాయి. వాచిపోయివుంది అక్కడంతా.
ఇద్దరూ చెరో లాయర్ దగ్గరా గుమాస్తాలుగా చేస్తార్ట. ఆస్తితగాదాలేవో వున్నాయిట. ఇలా వారానికోసారి తప్పతాగి, కొట్టేసుకుని, చివర్లో ఒకర్నొకరు కొరికేసుకుని వస్తార్ట. అక్కడున్నవాళ్ళందరికీ ఆవిషయాలన్నీ తెలుసు. నాకు వింతగా వుందిగానీ వాళ్ళందరూ చాలా సరదాగా నవ్వుతూ ట్రీట్‌మెంట్‌ చేసేస్తున్నారు.
అందులో అన్నయ్యగాడు ‘టీటీ మొన్నీమధ్యేగా ఇచ్చారూ? మళ్ళీ అవసరంలేదనుకుంటా! ఏంసార్? నిజమేకదా?’ అంటూ నావైపు తిరిగాడు.
ఇంకా విభ్రమస్థితిలోనే వున్న నేను ‘ఆఁ! ఆఁ! మళ్ళీ టీటీ అఖ్ఖర్లా! డ్రెస్సింగ్ చెయ్యండి చాలు!’ అనేసి కుర్చీలో కూలబడ్డాను.
అన్నదమ్ములిద్దరూ నవ్వుతూ మాటాడుకుంటూ కట్లు కట్టించుకుంటున్నారు. వాళ్ళ భార్యలు పొట్లాలు విప్పి ఇద్దరికీ చపాతీలు మేపుతున్నారు.
ఇవన్నీ చూడ్డానికే నాకింకా ఆయుర్దాయం ఇచ్చాడు ఆపైవాడు! కేష్షీట్లు తీసుకుని పోలీస్ కంప్లైంట్ బుక్ చేసి, చచ్చెలా అవన్నీ రాస్తూ కూర్చున్నాను.
పుట్టుమచ్చలు చూపించమన్నాను. తమ్ముడు నామీద దయుంచి చకచకా ఓరెండు చూపించేశాడు. అన్నయ్యమాత్రం నాజీవితంతో ఆడుకున్నాడు.
వాడికి పుట్టుమచ్చలన్నీ తొడమీదే వున్నాయిట. ఆ దివ్యమంగళస్వరూపాన్ని దర్శించి నిర్వేద, నిరామయ, నిరాసక్త నిట్టూర్పులతో నిశీధిలోకి పయనమయాను. నాచేతిలోంచి కేష్షీట్లు సిస్టరమ్మ లాక్కోవడం కూడా తెలీదునాకు.
కొంతసేపటికి తేరుకుని రూముకి బయల్దేరుతోంటే ఎదురుగా ఒక ముప్ఫయ్యేళ్ళ యువకుడు హుషారుగా వచ్చి పేద్ద సెల్యూట్ చేశాడు. ఖాకీరంగు పేంటూ, మెరూన్ కలర్ చొక్కా వేసుకుని పౌడర్రాసుకుని ఘుమఘుమలాడిపోతున్నాడు ‘తాజా’గా!
డీసీపీ రామచంద్ర అనుకున్నాను సడన్‌గా చూసి. ‘ఏంటి బాబూ?’ అన్నాను ఇంకా తేరుకోని స్వరంలో!
‘నేను హెడ్డుని సార్! బాడీ వచ్చింది! ఇందాక పిడుగుపడి చనిపోయాడు. పంచనామా పూర్తయీసరికి ఈటైమయ్యింది!’ అంటూ నవ్వుతూ చెప్పాడు.
నా నెత్తిమీద అప్పుడు పడింది పిడుగు.
‘ఇంతరాత్రి తీసుకొచ్చారేంటి? రేపుదయందాకా కష్టంకదా?’ అన్నాను అమాయకంగా.
‘ఫర్లేద్సార్! శవం తాజాగా వుంది. ఫ్రెష్ డెత్తే కదా!’ అంటూ భరోసా ఇచ్చాడు.
‘తాజా’ అనే పదాన్ని ఇన్నాళ్ళూ ఎప్పుడూ ఒకేరకమైన సందర్భాల్లో వాడే నాకు ఆ పరిభాషతో ఓ కొత్తలోకానికి కిటికీలు తెరుచుకున్నట్టయింది.
‘సరే! దేవుడూ! ఆ పియ్యెమ్ రూమ్ తాళాలిచ్చి ఇతనికి హెల్ప్ చెయ్యి!’ అనేసి గదిలోకొచ్చి శివపుత్రుడులో విక్రమ్ లా నిర్వికారంగా నిద్రపోయాను.
......జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment