‘మనసనేది మార్నింగ్ వాక్ కి తీసుకెళ్లిన కుక్కలాంటిది. నువ్వొకవైపు లాగితే అదింకోవైపు లాగుతూ వుంటుంది! ’ వేయించిన పల్లీల్ని వేళ్లతో నలిపి పొట్టు వూదుతూ అన్నానోలేదో..
‘విషయానికి రారా!’ అసహనంగా అన్నాడు కుమార్ గ్లాసు ఖాళీచేస్తూ!
‘ఏఁవుందీ, పదిమంది ఏదయితే కూడదంటారో ఆపనే చెయ్యాలనిపిస్తుంది. నిజానికి ఆ పనుల్లోనే కిక్కుంటుంది!’
‘ఏవో రెండు ఎగ్జాంపుల్స్ తగలడు. నీ రొంపిలోకి దిగి అర్ధంచేసుకోవడం కంటే కోనేరు హంపీని చదరంగంలో ఓడించడఁవే సులువు!’
‘సింపుల్.
నెంబర్ వన్:
సినిమాకెళ్లినపుడు ‘ఎదుటి సీట్లపై కాళ్లుంచరాదు’ అనే స్లైడేస్తాడు చూసావుగా? నిజానికి ఒకవేళ మనముందున్న సీట్లు ఖాళీగావుంటే వాటిమీదకి కాళ్లు బా....ర్లా చాపి, ఒళ్లంతా ఒక్కసారి తియ్యగా విరుచుకుని సినిమా చూడూ! సంపూర్ణేష్ బాబు కూడా మహేష్ బాబులా కనబడతాడు.
ఇక నెంబర్ టూ:
సిటీబస్సులో ఫుట్‌బోర్డ్ ప్రయాణం!!
నేను మెడిసిన్ ఫస్టియర్లో నవమాసాలు హాస్టల్లో వున్నాను. అప్పట్లో కేజీహెచ్ అంటేనే నీటిసమస్య. మాకైతే మరీనూ! హాస్టల్ని కొండమీద కట్టేడిశారు. ఎవడైనా ఘుమఘుమలాడుతున్నాడూ అంటే వాడారోజు స్నానం చెయ్యలేదని అర్ధం. బట్టల్ని యూడీ కొలోన్లో వుడికించాడేమో అనిపించేది. దాదాపు నైంటీ పర్సెంట్ సెంట్ వాడేవారు.
ఆ తొమ్మిదినెలల నొప్పులు భరించలేక బయటపడి, డేస్కాలరైపోయాను. అంతే! ఆ తరవాతంతా సిటీబస్సులే నాపాలిట హోండాసిటీలు. అక్కయ్యపాలెం నుంచి జగదాంబ దాకా ఫుట్‌బోర్డు మీద నుంచుని వేళ్లాడుతూ వెళ్తోంటే వుంటుందిరా మజా! పాపం, కండక్టర్ తిడుతూనే వుంటాడు ‘లోపలంతా ఖాళీ వదిలేసి ఇక్కడే సస్తారేఁవిరా?’ అని!
ఇహ నెంబర్ టెన్నో? అదసలు దొరకడఁవే గగనం మాకు. మువ్వలవానిపాలెం నుంచి మెడికల్ కాలేజీకి డైరెక్ట్ కదా! లేడీస్ సీట్లలో కూర్చోడం, మళ్ళీ ఎవరైనా అమ్మాయిలొస్తే లేచిపోయి, సీట్ ఆఫర్ చేసి, జుట్టు సర్దుకోడం...ఇదొక నాలుగైదేళ్లు నడిచింది.
ఆ తరవాత మనకొక బండి కొన్నారు. అది హీరో కంపెనీవాడి టూగేర్స్ మోపెడ్. మా క్లాస్‌మేట్లందరూ టీవీఎస్ ఫిఫ్టీ తీసుకోమని ఎంతచెప్పినా వినకుండా ఆ హీరో బండి తీసుకున్నాను. ఇదే నెంబర్ త్రీ!
బీచ్‌రోడ్లోనే మేఁవుండేవాళ్లం, తెలుసుగా? సముద్రం ఎదురుగా ఇల్లుందని మురిసిపోడఁవే తప్ప జరిగిన నష్టాలేంటో తెలీవు ఎవడికీ?
సముద్రం మీంచి వచ్చే ఉప్పగాలికి రెణ్ణెల్లకోసారి ఆ బండి స్పోక్సన్నీ తుప్పట్టిపోయి, వూడొచ్చేసేవి. కంపెనీవాడి దగ్గరకెళ్లి అడిగితే వాడేమో మమ్మల్ని దుష్యంతుడు శకుంతలని చూసినట్టు చూసేవాడు. మేంకూడా అచ్చం శకుంతల ఉంగరం చూపించినట్టు బిల్లు చూపించేవాళ్లం గుర్తుపడతాడని.
వాడది చూసి ‘ఓ, మీరా! మీరొక్కరే కొన్నారీ బండి! అసలీ బండికి కంప్లైంట్లొస్తున్నాయని ప్రొడక్షన్ ఆపేసార్సార్! మేఁవేం చెయ్యలేం!’ అని షెడ్లోకి దూరిపోయేవాడు.
ఆ షాపులోనే పనిచేస్తున్న ఒక ముదుసలి, గెడ్డాలవాడు, ఎవరో మహానుభావుడు, కణ్వుడంతటివాడు... ఆ స్పోక్స్ పనులవీ నవరంగ్ టాకీస్ దగ్గర ఒకడు చేస్తాడని చెప్పి విశాఖలోనూ విశాలహృదయం కలవాళ్లున్నారని నిరూపించుకున్నాడు.
ఆ తరవాతొరేయ్, వైజాగ్ స్టీల్‌ ప్లాంట్లో అప్పుడే మొదలయ్యింది ప్రొడక్షన్. దాంట్లో సగానికి సగం స్టీలు నా బండి స్పోక్స్ కే వాడేశాడనుకో! అంటే అన్నిసార్లు రిపేర్ చేయించానన్నమాట!
ఇంకో సంగతి. దానికి ఫస్ట్ గేర్ బావుండేది కాదు. డైరెక్ట్ గా సెకండుకెళిపోయేది. ఒక్కసారిగా రైజైపోయి, నానా హడావిడీ అయిపోయేది.
అన్నావాళ్ల పెళ్లయిన తరవాత ఏదో వంకపెట్టుకుని వాళ్లక్కతో కలిసి ఏలూర్నించి ‘తనూ’ వచ్చేసేది. నాకోసఁవేనేమో వస్తూండేదని నా అనుమానం. ఆ విషయం ఇప్పటికీ ఒప్పుకోదనుకో! సరే, అదలా వుంచు. తనొకరోజు నన్ను బండి నేర్పించమని అడిగిందిరా! మనకే అంతంతమాత్రంగా వుంది ఆ దుశ్శకటం! జయసుధలా తనడిగితే కాదన్లేక చంద్రమోహన్లా సరే అన్నాను. అప్పట్లో అతనేగా కామెడీ హీరో?
మాయింటి ముందున్న బీచ్‌రోడ్లో మొదలెట్టాను. పాపం, గేరెయ్యగానే అది రెండోదాంట్లోకి వెళిపోయి, బండి రైజైపోయిందిరా! కంట్రోల్ చెయ్యలేక, కిందపడిపోయింది. పాదం కాస్తా ఫ్రాక్చర్!
పెళ్లికూతురు చెల్లెల్ని పడేశానని అప్పుడే మొదటిసారి మాటపడ్డాను.
పడ్డవాడు చెడ్డవాడు కాదన్నారుగానీ...మంచివాడన్లేదుగా?😝 తను బైక్ మీంచి పడితే నేను లైక్ లో పడ్డాను.
నెంబర్ ఫోర్:
మన నోముల ఫలమో, లేక ఇంటర్వ్యూలో నా తుంటరితనం నచ్చిచచ్చిందో తెలీదుగానీ నాక్కాస్తా మిలటరీలో ఉద్యోగం వచ్చేసింది. గోల్కొండొచ్చి జాయినవ్వమని ఆర్డర్స్. ఇంట్లోవాళ్లకి అప్పుడే దేశభక్తితో ఛాతీ పొంగడం మొదలైంది. మనఁవేమో తనకోసం ఆలోచిస్తూ మిలటరీవాళ్లకి ‘ఓకే’ లెటర్ పంపకుండా కూచున్నాం.
పాపం, డిఫెన్స్ వాళ్లు ఎటువంటి అఫెన్సుకీ తలపెట్టకుండా ‘అసలొస్తావా రావా? ఖరాఖండీగా చెప్ప’మని అడుగుతూ మూడుత్తరాలు రాశారు. అమ్మానాన్నలిద్దరూ అప్పుడే నాగురించి చుట్టాల్లో చాలామందికి చుట్టపొగ అంటించేశారు. అక్కణ్ణుంచి వాళ్లందరి ఛాతీలూ కూడా పొంగడం మొదలయ్యేసరికి ఇక ఆలస్యం చేస్తే బాగోదని నేనుకాస్తా గుండుసూదెట్టి వాళ్ల గుండెల్లో గాలితీసేశాను....ఉద్యోగానికి వెళ్లట్లేదని చెప్పి!!
అవాక్కయ్యారు...అరిచారు...‘ఏంరోగం?’ అన్నారు.
అయినాసరే నాకు మన దేశప్రేమకంటే తన ప్రేమదేశమే ముఖ్యమనిపించి వెళ్లలేదు.
ఆ తరవాత కొన్నాళ్లకి తనని చేసుకుంటానని చెప్పడం, తను ఆలోచించుకోడానికి నాక్కొంచెం టైమ్ కావాలని బిల్డప్పివ్వడం😎😎, ఉత్తరాలు, ట్రంకాళ్లు..అబ్బో అదంతా పెద్ద స్టోరీ!’ త్రేన్పు రావడంతో ఆగాడు.
‘ట్రంకాళ్లా? అవునా?’ అన్నాడు కుమార్ అమాయకంగా. వాడికి వింతగా వుంది.
‘ఇదివరకు ఫోనంటే అదో పెద్ద లగ్జరీ. పొరుగూరికైతే మరీ ఘోరం. టెలిఫోన్ ఎక్స్చేంజికో, బూతుకో పోయి కాల్ బుక్ చేసుకునేవాళ్లం. ఫలానా నెంబరుకి చెయ్యమని అవతల ఎక్స్చేంజ్ వాళ్లకి ఇక్కణ్ణుంచి సమాచారం వెడుతుంది. ఆతరవాత మనం ఎదురుచూస్తూ కూచుంటే ఫోనొస్తుంది. ఆ ఫోను బిల్లు పెట్రోల్ రేట్లా పెరుగుతూ వుంటుంది. దాంతో మనకి ఏ పెట్రోలూ పొయ్యకుండానే గుండె వేగం పెరిగిపోతుంది.
ఇప్పట్లా
‘ఇంకేంటీ?’
‘ఇంకా?’
‘చెప్పూ?’
‘ఏఁవుంటాయ్, మామూలే!’
‘సరే అయితే, మళ్లీ చేస్తా’ అంటూ పెట్టేసినవాళ్లం అరగంటలోనే మళ్లీ ఫోన్లు చేసేసుకోడాలు, స్కైపుల్లో కైపుగా చూసేసుకోడాలు....అనుకున్నావేంటి? ఎబ్బే!
ఫోన్లో ఏవేవో మాటాడేసుకోవాలని ముందస్తుగానే బోల్డనేసుకునేవాణ్ణి. తీరా చేసాక గబగబా మాటాడేసి పెట్టేసేవాణ్ణి. లేకపోతే బిల్లుతో గుండె గుభిల్లుమంటుంది!
సరే, ఎక్కడున్నాం?’ అని అడగ్గానే ఇంతెత్తున లేచాడు వాడు.
‘సుల్తాన్ బజార్లో షాపింగ్ చేస్తున్నట్టుందిరా! ఎక్కడ మొదలెట్టావురా? ఇప్పుడు తీసుకొచ్చి ఎక్కడో వదిలేసి ‘ఎక్కడున్నాం?’ అంటూ కొశ్చనొకటీ! థూ!’
అంత కోపఁవెందుకురా? మన మనసు మనం చెప్పినమాట వినకపోడం కదా మన టాపిక్కూ? దానికి ఎగ్జాంపుల్సే ఇవన్నీ!
ఇహ నా మొదటి ఉద్యోగానికి వెళ్లిన కథాకమామీషూ మహ రంజుగా వుంటుంది. అదంతా మరోసారి చెప్పుకుందాం. ఇక పడుకో!’
శుభరాత్రి!
.......జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment