బంగారు బాల్యం

‘చింతపిక్క స్పీడుగా అరగదీస్తూ సడన్‌గా నా తొడమీద పెట్టేసాడమ్మా! ఎంత మండిపోయిందో?' అన్నయ్య చెప్పిన కంప్లయింట్ కి మనకి పడాల్సిన నాలుగూ పడిపోయాయి.

ఏడెనిమిదేళ్ల వయసులో నిక్కర్లే కదా వేసుకునేవాళ్లం? వేసవి సెలవుల్లో ఆడపిల్లలంతా కలిసి చింతగింజలాట ఆడుకుంటోంటే వింతగా చూసేవాళ్లం. పుంజీలు, గుర్రాలు, ఏనుగులు..అంటూ లెక్కలుండేవి.

బోల్డన్ని గింజల్ని అరచేతి మండమీద వుంచుకుని గింజ కిందపడకుండా ఒక్క వుదుట్న చెయ్యి బోర్లించి గింజలన్నీ గుప్పిట పట్టేసేవారు ఆడపిల్లలు. మనం కూడా ఆ ప్రయత్నం చేసి ఒక్క గింజకూడా పట్టకుండా అన్నీ నెత్తిమీదా, ఒళ్లోనూ పడేసుకోడం చాలాసార్లే జరిగింది 😝😝

ఇక అష్టాచెమ్మ కోసం పిక్కల్ని అరగదీసే కార్యక్రమం మాకప్పచెప్పేవారు. పిక్క సగానికి అరిగిపోతే తెల్లరంగొచ్చేస్తుంది. జోరుగా అరగదీస్తోంటే ఆ రాపిడికి విపరీతమైన వేడిపుడుతుంది గింజలో. ఆ వేడివేడి గింజని పక్కనున్నవాడి తొడమీద పెట్టి ఏడిపించే వికృతానందం దాదాపుగా అందరు పిల్లల్లోనూ వుండేది. ఇప్పుడు తలుచుకుంటే నవ్వొస్తుంది కానీ అప్పుడు ఒకరిమీద ఒకరు పగపెట్టేసుకునేవాళ్లం.

అష్టాచెమ్మ ఆటలో ‌అన్నీ తెలుపులే పడితే ‘చెమ్మ’ అని నాలుగు గళ్ళు నప్పేవారు. అన్నీ నలుపులైతే ‘అష్టా’అంటూ ఎనిమిది నప్పులు నడిపేవారు.

ఇక వేసవిలో ఇంటిముందు ఐస్ ఫ్రూట్ అమ్మేవాడొస్తే వాణ్ణి గుమ్మంలో నిలబెట్టేసి అమ్మ కొంగు పట్టుకుని పేచీలు మొదలెట్టేవాళ్లం. ఒక్కోసారి వాడు కాస్తంత అన్నం పెడితే డబ్బాలో వున్న ఐసులన్నీ ఇచ్చేసేవాడు. అది మా చిట్టిమట్టిబుర్రకి చాలా వింతగా అనిపించేది. అలా ఎలా ఇచ్చేస్తాడని ఆశ్చర్యపడిపోయేవాళ్లం.

అన్నంముద్ద ఖరీదైందో, ఐసుముక్క ఖరీదైందో తెలియని వయసది!

ఇక మనకి చిన్నప్పట్నుంచీ ఎలక్ట్రానిక్ పరికరాలంటే ఉత్సుకత ఎక్కువ. దాంతో రేడియోని ఒక పట్టుపట్టి దానిచేత ఎలాగోలా చాలా పాటలు పాడించేవాణ్ణి. మొదట్లో మాయింట్లో ‘బుష్’ రేడియో వుండేది. దాని వాల్యూమ్ బటన్ తిప్పితే స్టేషన్ మారడం, స్టేషన్ బటన్ తిప్పితే సౌండు పెరిగిపోయి నాన్నగారు తిట్టడం ఒక అయిదారేళ్లపాటు జరిగాక అది కొన్నాళ్లకి ముమ్మిడివరం బాలయోగిలా పూర్తిగా మౌనదీక్షలోకి వెళిపోయింది. అయినా దాని నెత్తిమీద రెండు దెబ్బలేసి ఏదో రకంగా పాడించేవాణ్ణి.

ఎప్పుడైనా తుఫాను హెచ్చరికలో, ఎలక్షన్ ఫలితాలో వినాలంటే జగ్గిగాణ్ణి...అంటే మనని ఆశ్రయించాల్సిందే! ఎలాగోలా స్టేషన్ సంపాదించేవాణ్ణి. దాన్ని ఒకదగ్గరే వుంచాలి. కాస్తంత దిక్కుమారినా వెనకాల కాకరపువ్వొత్తులు కాలుస్తున్నట్టు చిటపటలొచ్చేస్తూ వుండేవి. అందువల్ల అందరం దానిచుట్టూ కూర్చునే వినేవాళ్లం.

మాయింటికి రెండిళ్లవతల రుద్రాభట్ల మేష్టారుండేవారు. ఆయనకి గంపెడుమంది పిల్లలు. వాళ్ల ఆఖరికొడుకు శ్యామల్రావూ నేనూ ఒకీడువాళ్లం. కడగొట్టుది రాజా. ఆ పిల్ల పిచ్చిది. పాపం పుట్టినప్పుడు ఏ ఎనోక్సిక్ బ్రెయిన్ ఇంజ్యురీయో అయ్యుండాలి. వాళ్లకి ఆ పిల్లతో చాలా తలనొప్పిగా వుండేది.

పెద్దాడి పేరు సుబ్బారావన్నయ్య. చాలా కోపిష్టని అనుకునేవారు. ఎర్రగా, పీలగా వుండేవాడు. కోపమొస్తే చెవులు ఎర్రగా కందిపోతుండేవతనికి. ఊళ్లోవాళ్ల రేడియోలు, ఫ్యాన్లు రిపేరు చేస్తూండేవాడు. వీధిలో పిల్లలందరూ హాయిగా ఆడుకుంటోంటే నేనుమాత్రం ఈ సుబ్బారావన్నయ్య పక్కనచేరి రకరకాల ప్రశ్నలతో వేపుకుతినేవాణ్ణి.

‘ఆ వైరెందుకు ఎర్రగా వుంది? ఇది పసుపులో ఎందుకుంది? మధ్యలో ఆ ఆకుపచ్చ వైరేఁవిటీ?’ అంటూ కురుపు సలిపినట్టు సలపాదించేసేవాణ్ణి.

పాపం ఆరైగారబ్బాయిని కదాని ఓపిగ్గా సమాధానాలిచ్చేవాడు. వాళ్ల నాన్నగారికి మా నాన్నగారంటే చాలా గౌరవం. ఆ కారణంతో చాలాకాలంగా ఆపుకున్న కోపం ఒకరోజు ఆపుకోలేకపోయాడు.

ఆవేళ అతనేదో రెండు వైర్లు కలపగానే ఓ మెరుపు మెరిసి పెద్ద చప్పుడుతో రేడియోలోంచి పొగలొచ్చేశాయి. అదెవరిదో రిపేరు చెయ్యడానికని తెచ్చింది పాపం. ఆ కంగారు, చిరాకులో వుండగా నేను పక్కనచేరి ‘అయ్యో అయ్యో ఫరవాలేదా? మళ్లా బాగవుతుందా?’ అంటూ నస మొదలెట్టాను.

దాంతో అతని కోపం మొత్తం మొహంలోకి వచ్చేసి ‘ఒరేయ్, నువ్వింకొక్క మాట మాట్టాడినా ఈ రెండువైర్లూ నీ ముక్కులో దోపి కరెంటు పెట్టేస్తాను ఏఁవనుకున్నావో? అలా బయటికి పోయి ఆడుకోవచ్చు కదరా ఇలా నా ప్రాణాలు తోడకపోతేనూ?’ అన్నాడు కుర్చీలోంచి లేచి.

దెబ్బకి పరుగోపరుగు. మరి వాళ్లింట్లోకి అడుగెట్టింది లేదు.

మా వీధిలో పిల్లలంతా రెండు జట్లు. కరుణ, మంజుల వర్గానిది చాలా అల్లరి, ఆటలు బాపతు. భాస్కర్ గాడి వర్గంలో కాస్తంత బుద్ధిమంతులుండేవారు. నేను స్వతహాగా బుద్ధిమంతుణ్ణేగానీ ఆ పిల్లలతో కలిస్తే మాత్రం చాలా అల్లరి చేసేసేవాణ్ణి. ఒకసారి వాళ్లతో నాకు గొడవైపోయింది. వెంటనే వెళిపోయి భాస్కర్ గాడి బ్యాచ్ లో చేరిపోయాను. వాళ్లందరూ కలిసి ఆరోజు నా గౌరవార్ధం ఒక సభ ఏర్పాటు చేసారు.

భాస్కర్ గాడంటే బంగారయ్య మేష్టారబ్బాయి. వాళ్లింట్లో కాస్తంత పొలిటికల్ వ్యవహారాలు నడుస్తుండేవి. వాళ్ల మావయ్య చొక్కాకి ఎప్పుడూ ఒక బేడ్జి వుండేది. దానిమీద ‘ఆవు దూడ’ బొమ్మ కనబడుతూ వుండేది.  అది కాంగ్రెస్ పార్టీ గుర్తన్న విషయం నాకు ఆ తరవాత తెలిసింది.

వాళ్లింటికి పెద్ద ఇనపగేటుండేది. దానికటూయిటూ సిమెంటుతో చేసిన సింహం బొమ్మలుండేవి. మొత్తం ఆకుపచ్చరంగులో వుండి నోరొక్కటీ ఎర్రగా వుండేవి. వాటి నోట్లో చేతులు పెట్టి కరిచేస్తోందంటూ చాలాసార్లు ఉత్తుత్తినే ఏడ్చేవాళ్లం. పెద్దవాళ్ళు కంగారుగా బయటికొచ్చి ఏఁవయ్యిందేఁవయ్యిందంటూ గాభరాపడిపోయేవారు. అదో వినోదం.

సభకి భాస్కర్ అందర్నీ తెల్లచొక్కాలు తొడుక్కుని రమ్మన్నాడు ఆరోజు. ఒక కర్రకి ముందు చిన్న కాఫీగ్లాసొకటి తగిలించి స్టేజిమీద పెట్టాడు. అది మైకుట! ముందు చాపలు పరిపించాడు. పిల్లలు చాలామందే వుంటామని వెడల్పు చారలున్న మడతమంచం గుడ్డలు కూడా తెప్పించి వేయించాడు.

పదిహేనుమందికి పైగా పిల్లలు చేరాక ఒక్కొక్కడూ ‘మైకు’లో మాటాడ్డం మొదలెట్టారు. భాస్కర్ గాడి మావయ్య కొడుకు మూర్తి సన్నగా చింతబరికలా వుండేవాడుగానీ కీచుగొంతేసుకుని తెగ మాటాడేశాడు. అంతా చేతులరిగిపోయేలా చప్పట్లు కొట్టేశారు. ఇంతకీ వాళ్ల నిర్ణయాలేఁవిటంటే..

భోగిపండక్కి దొంగచాటుగా కర్రలు, తలుపులు, ద్వారబంధాలు ఎత్తుకురావడం తప్పు కాబట్టి అలాంటి పనులు చెయ్యకూడదని...

అప్పడాలు, వడియాలు ఎవరైనా ఆరుబయట పట్టెమంచమ్మీద ఎండబెట్టుకుంటే ఎవరూ చూడకుండా ఆవారా ఈవారా వచ్చి తినెయ్యడం తప్పు కనుక అలా కక్కుర్తిపడకూడదని...

అమ్మానాన్నలు రెండోఆట సినిమాకెళదామనుకుంటే నేనూ వస్తానంటూ పేచీలవీ పెట్టడం, కాలుపట్టుకుని జీళ్ళపాకంలా సాగడం మంచి లక్షణం కాదని, అంతగా కావాలంటే మొగపిల్లలంతా కలిసి ఏ మేట్నీకో పోవాలని...

బడికెళ్లేముందు తమ్ముళ్లకి, చెల్లెళ్లకి నీళ్లు పొయ్యడం, తలకాయ దువ్వడంలాంటి సాయాలు చేసి అమ్మచేత మంచిపిల్లాడనిపించుకోవాలని...

పాదులకీ, మల్లె అంటుకీ నీళ్లు సరిగా అందేలా గొప్పులవీ తవ్వాలని, సాయంత్రాలు మల్లెపూలవీ కోసుకొచ్చి అమ్మకీ, అక్కచెల్లెళ్లకీ ఇవ్వాలని...

అన్నీ ఇలాంటివే!! చిన్నపిల్లలకి ‘కిక్’ ఇచ్చే వ్యవహారం ఒక్కట్లేదందులో!

దానిక్కారణం బంగారయ్య మేష్టారికి ఆరెస్సెస్సంటే ఇష్టంట! ఆయనతోపాటు తెల్లారే వీళ్లూ నిక్కరేసుకుని, కర్రుచ్చుకుని సభలకీ గట్రా పోతుండేవార్ట! అక్కడంతా క్రమశిక్షణ, ఎదటివాళ్లకి సాయంచెయ్యడం ఇలాంటివన్నీ వినీవినీ వాళ్లందరూ అలా తయారయ్యారు.

చెప్పొద్దూ, నాకు ఆ సభ బోర్ కొట్టింది.

ఆ భాస్కర్ గాడి తమ్ముడొకడున్నాడు. ఆరేళ్లు వాడికి. నానిపండనేవారు. అసలు పేరు ఎవడికీ తెలీదు. చిన్న చింతగింజలా వుండేవాడు. వాడు నానిపండేఁవిటో? వాడయితే వాళ్లన్నయ్య మాటాడే ప్రతి మాటకీ చప్పట్లుకొట్టెయ్యడఁవే! చేతులు విడదీసి పట్టుకోవాల్సొచ్చేది ఆపకపోతే!

సన్నగా చినుకులు మొదలయ్యాయి. ఈలోగా లీలగా అరుపులు, గోలా వినబడ్డాయి. ఎక్కణ్ణించా అని వెనక్కితిరిగి చూసాను. అడ్డగుడి సూన్నారాయణగారి అరుగుల మీద పదిపదిహేనుమంది పిల్లలు చుట్టూ తిరుగుతూ వానపాటలు పాడుతున్నారు. మధ్యమధ్యలో ఒకే గొంతులో ‘వానల్లు కురవాలి వానదేవుడా! పంటల్లు పండాలి వానదేవుడా!!’ అంటూ అరుస్తోంటే నాకు ఒళ్ళంతా కిర్రెక్కిపోయింది.

అదికదా అసలు ఆటంటే! ఇదేంగోలరా బాబూ, ఇలా మైకులూ, మీటింగులూ అనుకుంటూ?

కూర్చున్నచోట్లో ఇబ్బందిగా కదుల్తోంటే భాస్కర్ గాడికి నామీద అనుమానం వచ్చింది.  నేను నెమ్మదిగా లేచి గేటుదగ్గరున్న సింహం బొమ్మల దగ్గర నిలబడ్డాను. వెంటనే మూర్తిగాడొచ్చి నన్ను పట్టుకున్నాడు. నేను ఒక్క వుదుట్న విడిపించేసుకుని పారిపోయి వానపాటలు పాడుతున్న మేళంలో కలిసిపోయాను. ఇహ చూస్కోండి, ఆరోజు ఆడానూ!! రాత్రికల్లా జ్వరం వచ్చేసింది కూడానూ!

అంతపెద్ద వర్షంకూడా పిల్లలెవర్నీ ఆపలేకపోయింది.

వేసవంటే వీధివీధంతా సందడే! ఒక్కొక్కరికీ అయిదారుగురు పిల్లలు. మొత్తం మావీధిలోనే ముప్ఫైకి పైగా పిల్లలు ఒకదగ్గర చేరేవారు. ఇహ ఆ తరవాత సంవత్సరం నాన్నగారికి కలెక్టరాఫీసుకి బదిలీ అవ్వడంతో కుటుంబాన్ని కొత్తవీధికి మార్చారు. అక్కణ్ణుంచి అనకాపల్లి. ఎక్కడికెళ్లినా వేసవి సెలవులు మాత్రం పరిపూర్ణంగా మావిడిపండుని చీకి టెంక అవతల పడేసినట్టు జుర్రేసుకునేవాళ్లం!

అక్కడి కబుర్లూ వినండి:

“ఎండ మండిపోతోంటే ఎక్కడికిరా బయల్దేరారు? " అమ్మ అరుపుకి కాళ్లైతే ఆగాయిగానీ మనసు మాత్రం అప్పటికే కలక్ట్రాఫీసు గ్రౌండుకెళిపోయింది. ఈపాటికి సింగంపల్లిగాడు, తాసిల్దారుగారబ్బాయి వచ్చేసుంటారు. నిన్న అన్నయ్య గెలిచిన గోళీలు ఇవాళ ఇస్తానన్నాడు ప్రభాకరు.

వేసవి సెలవులు వస్తున్నాయంటే యావజ్జీవం అనుభవిస్తున్నవాడి మనసులా బుద్ధి పరిపరివిధాల పోయేది. బయటికెళ్లాకా ముందు ఏంచెయ్యాలి అన్న లిస్టులో చాలాపన్లుండేవి.

సరిపల్లివారి ఇంటివెనకాల పెద్ద పుట్టుంది. అందులో పాము రోజూ సాయంత్రంవేళ ఓపదినిమిషాలు బైటకొస్తుందిట! భగవాన్లూ వాళ్లన్నయ్యా చూశార్ట! నాన్నకి చెబితే “అదేఁవన్నా సాయిబాబా ఏఁవిట్రా అలా దర్శనాలివ్వడానికి? నాకు తెలీకండా అక్కడికెళ్లారంటే వీపు విమానం మోతే!" అనడంతో ఇహ ఆప్రయత్నం విఫలమైపోయింది.

వీర్రాజు టాకీసులో బాక్సులో పనిచేసే ఒకతను సింగంపల్లిగాడికి తెలుసుట. అతను సెలవుల్లో వస్తే పాత ఫిల్మ్‌లు ఇస్తానన్నాట్ట! భూతద్దంపెట్టి సినిమా వెయ్యాలని ప్లానయితే వేసుకున్నాం. ఎవరికీ చెప్పలా! సస్పెన్సు! తీరా ఆదివారం మేమిద్దరం హాలుకెళితే అక్కడికి నారాయణమూర్తి మేష్టారు ఫేమిలీతో ‘అమెరికా అమ్మాయి'ని చూడ్డానికొచ్చారు. ఆయన్ని చూడగానే దౌడో..దౌడు! మళ్లా ఇంటిదగ్గరే బ్రేకు!

“అర్భకం వెధవ్వి! అలా పరిగెట్టద్దని ఎన్నిసార్లు చెప్పాల్రా?" అంది అమ్మ దబ్బాకు వేసిన మజ్జిగిచ్చి!

ఇహ ముచ్చటగా మూడోది!

నెల్రోజులక్రితం ఆకాశంలో ఓవిమానం(హెలికాప్టరంటారని ఆతరవాత తెలిసిందిలెండి) ర......య్యిన వెళిపోతూ ఏవో కిందకి విసిరేసింది. భయంతో పారిపోయారందరూ... బాంబులేమోనని! అర్భకంగా వున్నా నేనుమాత్రం ధైర్యంగా వెళ్లి చూశాను. అవి ‘నిప్పులాంటి మనిషి' పేపర్లు! ధైర్యే సాహసే లక్ష్మి  అని ఊరికినే అన్లేదుగా!

నేను ఓకట్ట పేపర్లు ఇంటికి తెచ్చేటప్పటికి అందరూ ఆశ్చర్యపోయారు! ఆతరవాత తెలిసింది...టైలర్ శ్యామ్ తమ్ముడి దగ్గర రెండొందల సినిమాల పేపర్లున్నాయని! అవి చూడ్డానికి సెలవుల్లో వెళ్లాలని నిశ్చయమయితే అయింది...కానీ వాళ్ల మామ్మ చచ్చిపోయింది. వడదెబ్బ కొట్టేసిందిట!  ఇదీ తుస్సు!

ఇక మిగిలిందీ, ఏ ఇబ్బందీలేనిది...గోళీలాట! ఇందులో అన్నయ్య ఛాంపియన్. మనకేంరాదు. అసలు గురే కుదిరేదికాదు.

అన్నయ్య కో........డ్తే గోళీలు పగిలిపోయేవి! ఎంతదూరంనించైనా కొట్టేసేవాడు. బోల్డాటలు గెల్చుకుని, సాయంత్రానికల్లా ఇరవైపైన గోళీలు పందెంలో పట్టేవాడు. అవన్నీ మన లాగూజేబుల్లో వుండేవి. ఇంకా డ్రింకుసీసాల మూతలు, సిగరెట్ పేకెట్ల అట్టలూ ఇంకాచాలా సరంజామా వుండేది మన జేబులో! నడుస్తోంటే అన్నీకలిసి ఓవింత శబ్దం వస్తుండేది!

సిగరెట్టు పేకెట్టు పైన చిన్న విండోలా కత్తిరించి వినాయకుడి బొమ్మ అంటించేవాళ్లం. పైన కత్తిరించిన దానికి దారంకట్టి స్లోగా లాగితే అందరూ కుతూహలంగా చూసేవారు...వీడీసారి ఏంబొమ్మ అంటించాడా అని! మనం గర్వంగా ‘టట్టడాయ్!' అని కొంచెంకొంచెంగా చూపించేవాళ్లం!

ఎన్ని శుభలేఖలనీ! మేనత్తలు, మావయ్యలు....అందరికీ క్రికెట్‌టీముల్లా బోల్డుమంది పిల్లలు. వాళ్ళ పెళ్ళిళ్లు,  పేరంటాల కార్డులన్నీ దాచుకుని దేవుడిబొమ్మలు కత్తిరించిపెట్టుకునేవాణ్ణి!

ఎడతెరిపిలేని మా ఉత్సాహం ఎండల్నే ఎదిరించినట్టుండేది

చలవకోసం వేసిన తాటాకుపందిరి సూర్యుణ్ణి నిలదీసినట్టుండేది.

అదేంటో తాటిముంజల్ని తినేటప్పుడు మంజుల గుర్తొచ్చేది.

....అప్పుడిలా అరగంటకోసారి ఏసీలోకెళ్లడాల్లేవు.
....మారుమాటాడకుండా కుండలో నీళ్లే తాగేవాళ్లం.
....వీధిచివర విశాలంగావుండే గ్రౌండ్‌లో విచ్చలవిడిగా ఆడేసుకునేవాళ్లం.
....నిజమైన ‘ఆజాదీ' అంటే అదే! ఎవరిదేకులం, ఎవడేంతింటాడు...అక్కరలేదు

ఇక సెలవుల్లో నాకు నచ్చని ఒకేఒక్క వ్యవహారం....

ఆడపిల్లలకి ముఖాలకి అవీయివీ రాసి చలవ చలవంటూ ఏవేవో చేయించేవారు. చదువుకోమనేవారు కాదు.

మనల్నిమాత్రం...“అలా బడితిలా తిరక్కపోతే శారదా లైబ్రీలో ఇంగ్లీషు చెప్తున్నార్ట వెళ్లి నాలుగు ముక్కలు నేర్చుకోవచ్చుగా?" అంటూ వెంటాడేవారు.

......😱
అమ్మాయిలకి గ్లామరు
అబ్బాయిలకి గ్రామరు!

ఇవండీ..నా వేసంగుసగుసలు!
మరోసారి వింటరు తుంటరి కబుర్లతో వస్తాను.
అంతవరకూ సెలవామరి!

.........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట

Tweet