1994.....
కాకినాడలో సినిమా స్ట్రీట్ పుణ్యం చేసుకున్న రోజులవి. మూడేళ్లపాటు పీజీలందరూ దాదాపుగా ప్రతిరోజూ ఏదో ఒక హాల్లో కనబడేవారు. ఆనంద్, అంజని, పద్మప్రియ, దేవి-శ్రీదేవి వీటిలో...ఎంత చెత్త సినిమా అయినా చూసేసి, హవేలీలో మేసేసి, రూముకొచ్చి, చేసినదానికి పరివర్తన చెంది, చదవాలని పూనుకుని, గోడకి ఆనుకుని, పుస్తకాలు తీసి, వాటిమీదే పడుకుని నిద్రపోయేవాళ్లం.
తొంభయ్యారులో ప్రేమదేశం వచ్చింది. కేవలం కుర్రాళ్ల కోసం కుంజమోన్ తీసిన ఆ సినిమా చూడాలని పదిహేనుమందిమి బయల్దేరివెళ్లాం. హాల్లో స్క్రీన్‌మీద అబ్బాస్ కనబడగానే అందరూ లేచి డాన్స్ చెయ్యడం మొదలెట్టారు. మావాళ్లందరూ విజిల్స్ వేశారు..నేను తప్ప. ఎందుకంటే మనకి అప్పటికే పెళ్లయిపోయింది. ఒకవేళ అవ్వకపోయినా నేను వేసేవాణ్ణి కాదనుకోండి. ఎంచేతంటే..మనకి విజిలెయ్యడం రాదు.
ఒకసారి మా పిన్నికొడుకు ఏదో పనుండి కాకినాడొచ్చాడు. నా రూములో కాసేపు కూర్చున్నాక టీతాగేసి వెళిపోకుండా ‘ఎంచక్కా రోడ్డుమీదకే వుంది మీ హాస్టల్. ఎదురుగానే హాస్పిటల్. ఇంకేంకావాలి?’ అన్నాడు.
వాడి మాట పూర్తయిందో లేదో మావాడి మీద గయ్యిమని లేచాను. అన్నీవున్నాయి. అసలైంది తప్ప! అదేనండీ, మెస్.
పీజీ మూడేళ్లూ కష్టపడి చదవాలంటే వేళకింత తిండి, వెళ్లడానికో బండి...ఉండితీరాలిగా?
ఆరూ ఆరున్నరకల్లా నోట్లో బ్రష్షుపెట్టుకుని అన్ని వింగ్సూ తిరుగుతూ మొహాలు కడగడం,
బకెట్లో హీటర్ పడేసి మర్చిపోయి ఇ.ఎన్.టి. వార్డులో కొత్తగా చేరిన నర్సుగురించి వన్ జీరో టూ గాడితో కబుర్లు చెప్పడం,
తిరిగొచ్చి చూసేటప్పటికి ఆ బక్కెట్టు బక్కెట్ తన్నెయ్యడం, హీటర్లో మేటరంతా కాలిపోవడం.. ఇలా మొదలయ్యేది ప్రతి ఉదయమూ!
‘బ్రహ్మం....!’ అంటూ ఎవడో ఒకడు చేసిన ఆర్తనాదం వినబడగానే పరుగెత్తుతూ వచ్చే ముసలతను వెంటనే ఎలాగోలా ఓ బక్కెట్టెడు నీళ్లు తెచ్చిపెడితే స్నానంలాంటిది చేసి ‘మమ’ అనిపించేవారు.
ఇంత ‘కష్టపడి(?)’ తయారైన తరవాత ఆకలి మొదలయ్యేది. దానికి ఊర్వశి శారదలా ఏడిపించడమే తప్ప కోవైసరళలా నవ్వించడం తెలీదు. అదిగో.. అప్పుడొచ్చేది అసలైన ఇరిటేషన్.
కాఫీ కావాలంటే కాశీదాకా పోవాలి. ఎదురుగా వుండే హౌస్‌సర్జన్ల హాస్టల్ మేడమీద మెస్. అక్కడికెళ్లి చూస్తే అప్పటికే అన్ని కుర్చీల్లోనూ నిండుగా కూర్చుని, దండిగా తినేసినా కదలకుండా తండోపతండాలుగా జనం వుండేవారు.
ముగ్గురు కూర్చుంటే ఆ మూడోవాడికి ఒక్కముక్క కూడా వినబడనంత మెల్లిగా అమ్మాయిలతో కబుర్లు చెప్పే విద్య అక్కడున్న అబ్బాయిలందరికీ నోట్లో థర్మామీటర్ పెట్టినంత ఈజీ!
మేఁవందరం లక్స్, రెక్సోనాలెట్టి స్నానాలవీ చేసి, తెల్లవీ, గళ్లవీ, డోరియోలున్న డీసెంట్ చొక్కాలు వేసుకుని, తలకాయలు పక్కకి దువ్వుకుని బుద్ధిమంతులైన ‘వెయిటర్’లకి మల్లే వాళ్ల కుర్చీల వెనకాల వెయిట్ చేస్తూండేవాళ్లం.
ఆలస్యమైపోతే వార్డులో ప్రొఫెసర్ తిట్టబోయే తిట్లు కారంగాను, ఆబగా ఆదరాబాదరా కుక్కేసుకునే అట్లు చప్పగాను..మొత్తానికి బ్రేక్ ఫాస్ట్ ఫాస్ట్ గా కానిచ్చేసి చల్లారిపోయిన కాఫీని మా జీవితంతో పోల్చుకుని, ‘అంతకంటే ఏంకాదులే’ అనేసుకుని తాగేసి వెళిపోయేవాళ్లం!
వార్డుల్లోను, ఓపీల్లోను, ఆపరేషన్ థియేటర్లలోను విపరీతమైన పనివత్తిడి. పొద్దున్న బయల్దేరేటప్పుడు ప్రేమదేశంలో అబ్బాస్ లా తయారై హుషారుగా వెళ్లి, అట్నించి వినీత్ లా డల్ గా వచ్చేవాళ్లం.
ఎన్నాళ్లిలా?
మా వింగులోనే వుండే సర్జరీ పీజీ ఒకతను రోజూ ఆలస్యంగా వస్తున్నాడని సర్జరీ ప్రొఫెసర్ అతణ్ణి క్లాసులోకి రానివ్వలేదు. ఇద్దరికీ కాసేపు రామాంజనేయ యుద్ధం టైపులో మాటల యుద్ధం జరిగింది. పీజీకి ఒళ్ళు మండి ప్రొఫెసర్ గారి మీద ఒక కంప్లైంట్ రాసి ప్రిన్సిపాల్‌గారికి ఇచ్చాడు. ఆయన దాన్ని తీసుకుని ‘నేను ఏక్షన్ తీసుకుంటాను. నువ్వెళ్లు బాబూ!’ అన్నాడు.
ఆ ప్రిన్సిపాల్ ఎవరోకాదు. మళ్లీ ఈ సర్జరీ ప్రొఫెసర్‌గారే! మమ్మల్నందర్నీ రెండునెలలపాటు విపరీతంగా నవ్వించిన ఎపిసోడిది!
ఆఖరికి మాకందరికీ ఒకరోజు రాత్రి రెండింటికి జ్ఞానోదయం అయింది. ఆరేడుగురం కలిసి పైక్కట్టిన లుంగీలు కిందకి దించి అప్పటికప్పుడు అందరి రూములకీ వెళ్లాం.
‘ఒరేయ్, మన హాస్టల్లోనే మనం ఒక మెస్ పెట్టుకుందాం. రేపెళ్లి జగదీష్ గాడు, హరనాథ్ గాడు స్టీల్ సామాన్లవీ కొనితెస్తారు. మనకి మంచి కిచెనూ, డైనింగ్ హాలూ వున్నాయి. ఒక వంటవాణ్ణి మాటాడదాం. ఏఁవంటారు?’
ఇదీ స్లోగన్. అందరూ తలో అరచెయ్యీ ,తలో అరవెయ్యీ వేసుకుని మొదలెట్టాం. మర్నాడు మేఁవెళ్లి సామాన్లవీ కొనితెచ్చాం. ఎక్కణ్ణించో ఒక వంటతన్ని మాటాడి తీసుకొచ్చారు. మంచిరోజు చూసి ముహూర్తం పెట్టి, ప్రిన్సిపాల్ గార్ని పిలిచి మెస్ ఓపెన్ చేయించాం.
అందరం పీజీలమే! మేం కూర్చోగా చాలా కుర్చీలు ఖాళీగా వుండడం చూసి మా మనసులు స్వేచ్ఛగా ఆనందంతో కేరింతలు కొట్టేసేవి. ఇన్నాళ్ళూ అక్కడెక్కడో అంత ‘మెస్’ ఎలా భరించాంరా బాబూ అనిపించేది.
ఇహ ఈ వంటతను!
నూనెలో తడిపినట్టుండేవాడు. ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటి చేస్తూనేవుండే మనిషి. మొదటిరోజు అతను స్టవ్వు దగ్గర కూర్చోగానే మేం పక్కన నిలబడి చూడ్డం మొదలెట్టాం.
ఓంప్రథమంగా ఒక అరకేజీ శనగపిండి తీసుకున్నాడు. ఏ లడ్డూనో చుడతాడేమో, మొదటిరోజు కదా అందరికీ నోరు తీపిచేస్తాడేమో అనుకున్నాం.
తీరాచేసి అతను బూందీ దేవుకుని పక్కనబెట్టుకున్నాడు. ఆ తరవాత వంకాయకూర చేసి అందులో ఈ బూందీ కలిపేశాడు. మేఁవిద్దరం ‘ఏందిరా ఈ బూందీ గోల?’ అనుకుని రూముకొచ్చేశాం.
ఆరోజు ఒక్కొక్కడూ తిన్నారూ..నాసామిరంగా! ‘ఏంరుచిరా! భలేచేసాడు కూర!’ అంటూ గిన్నె ఖాళీచేసిపడేశారు. ఆరోజు మొదలు. ప్రతిరోజూ ఇదే వరస. అన్ని కూరల్లోనూ బూందీ వెయ్యడం, ఆ కమ్మదనానికి కూర రుచి పెరగడం, మావాళ్లంతా దడదడలాడించడం.
మధ్యాహ్నం భోజనాలవీ అయ్యాక కాసేపలా బయటికొచ్చి ఓ బీడీ కాల్చేవాడు. ఆ సమయంలోగాని ఆకాశంలో మబ్బేసిందా.. చచ్చాఁవన్నమాటే!
వెంటనే లోపలికొచ్చేసి ఉల్లిపాయలు సన్నగా తరగడం మొదలెట్టేవాడు. కాసేపటికి అందరి రూములకీ మైమరిపించే పకోడీల వాసన! పదిపదిహేను పళ్లాల్లో పెట్టుకుని కామన్ ఏరియాలోకొచ్చి అందర్నీ పిలిచేవాడు.
‘సార్, వర్షంపడుతోంటే వేడివేడిగా బావుంటాయి. తింటూవుండండి. టీ తీసుకొస్తాను!’ అని నిష్క్రమించేవాడు.
కాసేపట్లో మాంచి ఏలక్కాయలేసిన టీ పట్టుకొచ్చి పోసేవాడు. మా సన్నాసులందరికీ ఆ వంటతను విపరీతంగా నచ్చేశాడు.
ఆ నెల మెస్ బిల్లులు ఒకటిన్నర రెట్లు పెరిగాయి. అప్పుడు అందరూ గోలపెట్టడం మొదలెట్టారు. ‘తినేటప్పుడు తెలీలేదట్రా మీకు?’ అని చీవాట్లు పెట్టి అందరిచేతా బిల్లులు కట్టించేటప్పటికి మా సరదా తీరిపోయింది.
వంటతనికి మెత్తగా చెప్పాలని చూశాం. ‘వీళ్లకిలా అమోఘమైన రుచులవీ అవసరంలేదండీ! ఏదో వేళకింత ఉడకేసి పడేస్తేచాలు. వేడివేడిగా పెడితే ఏ గడ్డైనా తినేసి రూములకెళిపోయి చదువుకుంటారు!’ అన్నాం.
‘పాపం, ఇంటికి దూరంగా వున్నారు. ఆరేడు నెలలయినా ఇళ్లకి వెళ్లనివాళ్లున్నారు. అమ్మచేతి వంట తినాలనిపిస్తుంది కదండీ?’ అంటూ మా హృదయాల్లో ఒక కొత్త కిటికీని తెరవాలని చూశాడు.
మేఁవిద్దరం అతనికి యధార్థాన్ని కళ్లముందుంచాం. మావాళ్లకి కావలసింది అమ్మాయి ప్రేమ తప్ప అమ్మ ప్రేమ కాదని వివరించాం.
మాలో ఒకడు విజయ్ మాల్యా, ఇంకొకడు నీరవ్ మోడీ టైపు! బడెగ్గొట్టడం, అప్పెగ్గొట్టడం, మెస్ బిల్లులెగ్గొట్టడం...ఇలా రకరకాల దశల్లో సీతాకోకచిలకలకి మల్లే రూపాంతరం చెందుతున్నారు వాళ్లు. వాళ్లనుంచి డబ్బు రాబట్టడం అసాధ్యం.
కోటయ్య కాజాల్లోకి రసం లోపలికి ఎలా చొప్పించేదీ...
వీళ్ల దగ్గర్నుంచి డబ్బులు బయటికి ఎలా రప్పించేదీ...
ఈ రెండు విషయాలూ తెలుసుకోకుండానే కాకినాట్లో మా పీజీ పూర్తయిపోయింది!
.........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment