మేనత్తలు

నాకు నలుగురు మేనత్తలు. నాలుగో మేనత్త చిన్నవయసులోనే గతించింది. ఆవిడ వివరాలేవీ నాకట్టే తెలియవు. ఇక మిగిలిన ముగ్గురివీ మూడు రకాల ముచ్చట్లు! మా చిన్నతనాల్లో వాళ్ల రాకపోకలు చాలా తరచుగా వుండేవి. పున్నాగపూల చెట్టొకటి వుండేది మాయింట్లో. వీధిలో పిల్లలందరూ పువ్వులకోసం వచ్చేవారు. అలా కొంచెం ముందుకెళితే బావికి కుడిపక్క పంపరపనస చెట్టు విరగకాస్తూ వుండేది. వీధిలో వాళ్లందరికీ పంచిపెట్టినా ఇంకా బోల్డు పళ్లుండిపోయేవి. పోనీ అలా దానాలిచ్చిన ఫలితం వస్తుందా అంటే అప్పటికే దబ్బపళ్లలాంటి అయిదుగురు పిల్లలు అమ్మకి! ఇంకా వేపచెట్లయితే నాలుగుండేవి. వీధితలుపు గడియపెట్టేస్తే మళ్లీ తెల్లారగట్ట పనమ్మాయి వచ్చినపుడే తియ్యడం. ఈమూలనించి ఆమూలకెళ్లాలి తలుపు తియ్యడానికి! ఇక గుమ్మంలో దేవకాంచనం చెట్టు మాక్కూడా అందుతూ పూలిస్తూవుండేది! నాన్నగారికి గంటసేపు పూజచెయ్యడం అలవాటు...ఇప్పటికీ! పారిజాతాలు వేసాంగానీ నిలబళ్లేదు. నాన్నగారికి బంధుప్రీతి ఎక్కువ. ఇంటికెప్పుడూ మామేనత్తలో, పిన్నీబాబాయో, పెదనాన్న పిల్లలో, మాఅమ్మవైపునించి గూడెం చుట్టాలో... ఎవరోఒకరు వస్తూవుండేవారు. మూడుగదుల ఇల్లు. చుట్టాలొస్తే కొట్టుగది మన పడగ్గదయ్యేది. పడగ్గదిలో పెద్ద వాళ్లకి పక్కలేసేవారు. ఇక పరీక్షలేఁవైనా వుంటే వంటగది మనకి స్టడీరూమ్ లా మారిపోయేది. ఇంటికి చాలా ఉత్తరాలొచ్చేవి. కార్డులు, నీలంరంగు ఇన్లాండ్ లెటర్లు ఎక్కువ. ఏదైనా సీరియస్ మేటర్ ఎక్కువపేజీలు రాయాల్సొస్తే కవరొచ్చేది. ఇక శుభలేఖలైతే కుప్పలు. ఆయన అన్నిటికీ వెళ్ళేవారు. చేస్తున్న ఉద్యోగం ఎంతబిజీగా వున్నా అలాఎలా సమయం సర్దుబాటు చేసుకునేవారో తెలీదు. అందర్నీ రమ్మని ఉత్తరాలు రాస్తుండేవారు నాన్నగారు. వచ్చినవాళ్లు ఉత్తచేతుల్తో వెళ్ళడమనేది కల్ల. సింహాచలం సంపెంగలూ, పనసపళ్లూ తప్పకుండా తీసుకెళ్లాల్సిందే! ఒక వేసవికి మాయింటికొచ్చిన రెండో అత్తయ్య ప్రహసనం ఇది... “నీ చాదస్తంగానీ పనసకాయేం మోసుకెళతావత్తయ్యా? ఆపాటి మీవూళ్లో దొరకవా?" అప్పటికి అయిదోసారి మేఁవందరం వారించడం. “దొరక్కేం? కానీ వెధవపీనుక్కాయలు రుచీపచీ వుండవు. నోట్లో పెడితే లబ్బర్లా సాగుతూ వుంటుంది." అంది అత్తయ్య సంచులన్నీ బయటపెట్టి. వచ్చిన ప్రతిసారీ బోలెడన్ని కొనుక్కెళుతుంది. జీడిమావిడికాయలు, తేగలు, పనసకాయ, జున్ను....ఇలా చాలా వ్యవహారమే వుండేది. అసలు ఆవిణ్ణనుకుని ఏంలాభం? నాన్నగారే ప్రతిసారీ కార్డులో ఇవన్నీ రాస్తూవుండేవారు.. ‘ఉభయకుశలోపరి. మాకిక్కడ తేగలు దొరుకుతాయి. పైడయ్యని తెమ్మంటే తెస్తాడు. మా పాలవాడు వాళ్ల గేదె ఈనిందని చెప్పాడు. నువ్వెళ్లేటప్పుడు జున్ను పట్టుకెళ్లొచ్చు...' ఇలా పదిహేను పైసల కార్డులో పట్టినన్ని అక్షరాలు ఇరికించి ఎడ్రస్ రాసే దగ్గరకూడా నిలువుగా, అడ్డంగా, తిరగేసికూడా రాసేసి దాన్ని ఒక నవకాయ పిండివంటలా తయారుచేసేవారు. అది చదివితే మరి తిరుగుటపా వుండదు. ఎంతటివారైనా టిక్కెట్టు కొనుక్కునొచ్చెయ్యడఁవే! మొత్తానికి రైలుబండికి సరిపడా సామానుతో స్టేషనుకి చేరుకున్నాం అందరం. మేఁవెళ్లేటప్పటికే పట్టాలమీద రైలు పెళ్లికూతుర్లా సిద్ధంగావుంది. ఇంత లగేజితో రైలెక్కాలంటే మనబోటివాళ్లకి ముందే ముచ్చెమటలు పట్టేస్తాయి. కానీ ఆవిడ ధైర్యంచూస్తే ఆశ్చర్యమేస్తుంది. మెల్లిగా ఒకటొకటిగా అన్నీ ఎక్కించేసాం. ఇంకా రెండు పెట్లున్నాయి. అసలైంది ఆవిడెక్కలేదింకా! ఈలోగా గార్డు విజిలెయ్యడం మొదలెట్టాడు. జెండా కూడా వూపేస్తున్నాడు. చెప్పొద్దూ, మాకు కంగారొచ్చింది. కానీ ఆవిడేం తొట్రుపళ్లేదు! “ఒరేయ్, నువ్విలారా!" అని పెద్దన్నయ్యని పిలిచింది.... “నువ్వెళ్లి అతన్ని ఈలెయ్యద్దను ! జెండా వూపద్దని చెప్పు!" అంటూ పురమాయించింది. వాటెనైడియా సర్జీ! బాలకృష్ణలా తొడకొట్టి రైలాపలేదు. చైనూ లాగలేదు. అంత సామానుతోనూ రైల్వే మినిస్టర్లా బండాపించి మరీ వెళిపోయింది! ఎనభయ్యారు తరవాత మేఁవందరం వైజాగ్ వచ్చేశాం. సముద్రపొడ్డున ఇల్లు కట్టించారు నాన్నగారు. అత్తయ్యల రాకపోకలు మాత్రం యధాతథం! ఒకయేడు బామ్మ తద్దినానికి పెద్దత్తయ్య వచ్చింది. తమ్ముడింట్లో నెలదాకా వుండే వస్తానని కొడుకులందరికీ ముందే చెప్పేసింది. ఆరోజు పన్నెండింటికల్లా కార్యక్రమం పూర్తిచేసేశారు. బ్రాహ్మల భోజనాలవీ అయిపోగానే పెందరాళే మేఁవందరం కూడా కానిచ్చేసి బయట పోర్టికోలోకొచ్చేశాం. మడతమంచాల మీద నాన్నగారు, అమ్మ కాసేపలా నిద్దర్లుపోయినట్టు నటించారు. అమ్మ మరీనూ! అసలెప్పుడు చూసినా నిద్రపోయినట్టే కనబడేదికాదు. ఎదురుగా సముద్రం గాలి ఎత్తిపడేస్తోంది అందర్నీ. పెద్దత్తయ్య మాటాడుతోంటే టైమెంతయిందో కూడా తెలీదు ఎవరికీ! అదేం మనిషో బాబూ! ఎంత చమత్కారఁవో! చెల్లి, బావ, అన్నయ్య, వదిన పెద్దత్తయ్యతో కలిసి నవ్వుకుంటూ పేకాట ఆడుతున్నారు. కాసేపటికి నేనూ చేరానక్కడ. మనకి పేకముక్కలు పట్టుకోడం కూడా రాదు. ‘ఎవడు రమ్మన్నాడే నిన్ను? పేద్ధ సింగారించుకునొచ్చావ్ పేరక్కలా!’ అంది సడన్ గా! అందరం వెనక్కి తిరిగి చూస్తే అక్కడెవరూలేరు. నాన్నగారడిగారు.. ‘ఎవర్నే అక్కయ్యా?’ అంటూ. ‘అరకు మదాంరా! ఎవడిక్కావాల్ట బోడిది! జోకర్రాక ఛస్తోంటే!’ అంది సీరియస్‌గా! మళ్ళీ తలపట్టుకుని, కడుపు పట్టుకుని నవ్వుతూ కూర్చున్నాం. ముక్కతియ్యకుండా అలానే కాసేపుండి.....‘జ్...జ్జో!’ అనేది. జోకర్ రావాలని. తీరా జోకర్ కాకపోతే ‘మండిపోయింది కాపరం! ఎప్పటికయ్యేనూ వెధవాట!’ అనేది పగలబడి నవ్వుతూ! ఎవరూ ఆడే ప్రసక్తి లేదు. ఆ కబుర్లు వింటూ నవ్వుకోవడంలోనే సరిపోయేది. ఎప్పుడో గతించిన పెద్దమావయ్యగారి విశేషాలు, హైదరాబాదులో వాళ్లింటి చుట్టుపక్కల కాపురాల సంగతులు, తను కాపురానికెళ్లిన కొత్తలో అత్తారింట్లో పాలు పితకడాలు, పిడకలు చెయ్యడాలు...ఒకటేఁవిటి? అలాగని నసలాగా, వినడానికి విసుగనిపించేలా ఎప్పుడూ మాటాడెరగదు. ‘తరవాతేఁవవుతుంది?’ అనే ఉత్సుకత రేప్పెట్టేది అందరిలోనూ! పెళ్లివారింట్లో వంటగదిలోకెళ్లగానే పెద్దపెద్ద గుండిగలు, గంగాళాలు కనబడితే ఎంత నిండుగా వుంటుంది? అచ్చం అలానే అనిపించేది పెళ్లిమండపాల్లో అత్తయ్య కనబడగానే! ఎంతమంది వచ్చినా ‘పెద్దత్తయ్యెక్కడా?’ అంటూ వెదుకులాట మాత్రం ఉండేది అందరికీ! ఇంకోటేంటంటే ఆవిడేమీ పనిమంతురాలు కాదు. మాకు ఊహ తెలిసినప్పటినుంచీ అనారోగ్యమే. భారీకాయం, నడుస్తోంటే ఆయాసం. అయినా కబుర్లూ, కాకరకాయలూ మానేదికాదు. కానీ అవి చేదుగా కాకుండా తియ్యగుమ్మడి ముక్కల్లా రుచిగా వుండేవి. అంతే తేడా! అందరూ ఆటలో కౌంట్లు లెక్కపెడుతూ వుండగా అకస్మాత్తుగా గుండె పట్టుకుని ‘జగదీషూ!’ అని పిలిచింది. నేను కంగారుగా ‘ఏఁవయిందత్తయ్యా? గుండెలో నొప్పిగా వుందా?’ అన్నాను ముక్కలు కిందపడేసి. ‘అవున్రా! ఇదంతా పట్టేసినట్టు ఒకటే నొప్పి!’ అంది ఛాతీపట్టుకుని కిందకి వాలిపోతూ. అప్పుడు నేను మెడిసిన్ చదువుతున్నానింకా. ఇంట్లో స్కూటర్ తప్ప ఏ వాహనమూ లేదు. విశాలాక్షినగర్లో ఆటోలు కూడా నియోజకవర్గ ఎమ్మెల్యేల్లా చాలా అరుదుగా కనబడేవి. మొత్తానికి మా బావ, నేను కలిసి అత్తయ్యని లేపి కూర్చోబెట్టి ఎలాగోలా హాస్పిటల్‌కి తీసుకెళ్లాలని తయారవుతున్నాం. స్కూటర్ వెనక సీటుమీద కూర్చుంటానంది. అక్కణ్ణుంచి సరిగ్గా తొమ్మిది కిలోమీటర్లు కె.జి.హెచ్.కి దూరం. మొత్తం బీచ్‌రోడ్డు. అలాగే బండిమీద కూర్చోబెట్టుకుని తీసుకెళిపోయాడు బావ. తీరా అక్కడికెళ్లాక సోమయాజులు గారు ఈసీజీ తీసి ‘మీకసలు బుద్ధుందా? హార్ట్ ఎటాక్ వచ్చినావిణ్ణి బండిమీద తీసుకురావడఁవేమిటర్రా?’ అంటూ ఆయనకొచ్చిన తిట్లన్నీ తిట్టాడు. గబగబా తీసుకెళ్లి ఐసియులో వుంచారు. మానిటర్ తగిలించారు. నొప్పికి మార్ఫిన్ ఇచ్చి, స్ట్రెప్టోకైనేజ్, ఎన్.టి.జి. పెట్టారు. కాసేపటికి నిద్రపోయింది. ఆ సాయంత్రానికి బాగా తెలివొచ్చింది. నన్నొక్కణ్ణే లోపలికి రానిచ్చారు. డాక్టర్ గోపాలకృష్ణ అప్పుడే రౌండ్స్ వేసి వెళుతున్నారు. ముప్ఫై ముప్ఫయ్యైదేళ్లుంటాయతనికి. మాంచి పొడగరి, సొగసరి కూడానూ. పొడుగుచేతుల ఏప్రాన్లో చాలా హుందాగా వుండేవాడు. ‘ఎలావుందత్తయ్యా?’ అన్నాను. ‘నాకేం? నిక్షేపంగా వున్నా! అదిసరేగానీ, ఈ డాక్టరు పేరేఁవిటీ?’ అంది ఆయనలా బయటికెళ్లగానే. ‘గోపాలకృష్ణ అత్తయ్యా! డి.ఎమ్. కార్డియాలజిస్టు. కేవలం గుండెకి సంబంధించిన డాక్టరాయన!’ అన్నాను కొంచెం గొప్పగా. ‘ఈ పిచ్చాడు నన్ను ప్రేమిస్తున్నాడేమోనని నాకనుమానం. ఇందాకట్నుంచి పదిసార్లొచ్చాడు నాదగ్గరకి!’ అంటూ పుర్..పుర్..మని నవ్వులు! నాకు మతిపోయింది. ఏంటీవిడ? ఏదో మెడికల్ స్టూడెంట్ తాలూకా కదాని ఆయన కొంచెం శ్రద్ధగా చూస్తున్నారనుకుంటా! నాకూ నవ్వొస్తోంది. కానీ సిన్హా గారొచ్చేశారు ఈలోపల. ఆయన కార్డియాలజీ డిపార్ట్‌మెంట్ కి హెడ్. ఆయన రౌండ్స్ అయిపోయిన తరవాత నాన్నగారిని లోపలికి తీసుకొచ్చాను. పెద్దక్కయ్యంటే ప్రాణం నాన్నగారికి. ‘ఎలావుందక్కయ్యా?’ అంటూ ఆప్యాయంగా కౌగిలించేసుకున్నారు. ‘రారా భాస్కరం! ఆయన పోయిన ఇన్నాళ్లకి మళ్లీ ఇప్పుడు పెట్టుకున్నాను ఇన్ని ఆభరణాలు.’ అంది వొళ్లంతా తగిలించిన ఈసీజీ లీడ్స్‌ని చూపిస్తూ! ఈసారి మాత్రం నవ్వాపుకోలేకపోయాం. ఐసీయూ అనే విషయం కూడా మర్చిపోయి గట్టిగా నవ్వేశాం. ఎక్కడ దొరికిందిరా బాబూ? అసలంత ప్రమాదకరమైన జబ్బని తెలిసికూడా అలా ఎలా వుందీవిడ? ఆ విల్ పవర్ చూస్తే డాక్టర్లకే ఆశ్చర్యమనిపించింది. తనకసలు ఏఁవీకానట్టు, ఇంట్లో పందిరిమంచం మీద కూర్చున్నట్టు వెనక్కివాలి కూర్చుని గలగలా మాట్లాడేస్తోంది. నర్సులు విశ్రాంతి తీసుకోమని చెప్తున్నా ఒక్కక్షణం రెప్పవేస్తే ఒట్టు. ఎవరో ఒకరు పక్కనుంటే బోల్డు కబుర్లు చెప్పేసుకోవాలనే తపనే ఎంతసేపూ! ఆ మర్నాటికి హైదరాబాద్ నుంచి ముగ్గురు కొడుకులూ వచ్చారు. వారందరి సపర్యలతో వారంలో కోలుకుని ఇంటికొచ్చేసింది. చూడ్డానికి బాపు బొ(బా)మ్మలా కనబడే మా అత్తయ్యకి మోడరన్ విషయాలు కూడా చాలా బాగా తెలుసు. అవసరమయితే పాతకాలపు చాదస్తాలకి కామాలు, మరీ తప్పదనుకుంటే ఫుల్ స్టాప్ కూడా పెట్టేసేది. తన మందులన్నింటినీ భలే గుర్తుపెట్టుకునేది. నీలం రంగుది పొద్దున్న, ముచ్చి కవర్లో వున్నవి మధ్యాహ్నం, గొట్టాలు రాత్రి..ఇలా వుండేది ఆ లెక్క. యవ్వనంలో వుండగానే భర్తృవియోగం; నలుగురు కొడుకులు, ఇద్దరు కూతుళ్ల దగ్గరకు ఎడాపెడా తిరగడంలో సంపాదించిన ప్రయాణానుభవం.... పరిపూర్ణ ‘స్టార్ మహిళ’ మా అత్తయ్య. ఏదన్నా అనారోగ్యమో, ఇంట్లోవాళ్లకి ఏదన్నా పెద్ద సమస్యో వస్తే నాకు మా పెద్దత్తయ్యే స్ఫూర్తి. వాటన్నింటినీ చిరునవ్వుతో ఎదుర్కోవాలని ఎప్పుడూ నోరుతెరిచి చెప్పలేదు. కానీ చూస్తున్న మనందరికీ నిగ్రహం అంటే ఎలావుంటుందో వివరణ అవసరంలేని నల్లరాతి విగ్రహం మా అత్తయ్య. ఇక మూడో మేనత్త గురించి చెప్పాలంటే చాలావుంది. తొంభైనాలుగులో నేను పీజీ చేస్తోంటే ఒకసారి మాటల సందర్భంలో అత్తయ్య కాకినాడకి దగ్గర్లోనే వుందని తెలిసింది. “కాకినాట్లో పీజీ చేస్తున్నాట్ట కదా జగదీషూ?” నాన్నగార్ని నిలదీసడిగింది హేమలతత్తయ్య. మనవడికోసం ప్రత్యేకంగా చిన్నపాటి ఇల్లొకటి తీసుకుని వుంటోంది రామచంద్రపురంలో! “ఒక్కసారైనా రమ్మన్రా!” అంటూ లాలనగా పిలిచింది. ఆప్యాయతకి ఆకుపచ్చ చీరకడితే అత్తయ్యలా వుంటుంది. మరలాంటి అత్తయ్యని చూడకుండా ఎలావుంటాం అంతదగ్గర్లోవుండీ! మాకు ఊహ తెలిసినప్పటినుంచీ ఆవిడ గంగాభాగీరథీ సమానురాలే! మావయ్యగారి సంగతులేవీ మాకు తెలీవు. ఏడుగురు కొడుకులు, ఒక కూతురూనూ! ఆవిడ పురుళ్ల కథలు వింటే మా గైనకాలజిస్టులందరూ ముక్కున స్టెత్తేసుకుంటారు. “పెరట్లో చెట్టునించి అరిటాకులు కోస్తోంటే పుట్టాడు వీడు!” కొడుకుల పరిచయవాక్యాలు అలావుండేవి. “చెరువుకి నీళ్లకెళ్లాన్రా బిందుచ్చుకుని! నెలలు! ఎప్పుడూ ఓ బ్లేడెట్టుకునేదాన్ని కొంగులో! నీళ్లబింది ఎత్తుతోంటే వాడు పుట్టాడు. వెంటనే బొడ్డుతాడు కట్ చేసేసి నీళ్లబిందీ, చంకలో పిల్లాడితో చక్కావచ్చా! ఇంటో అందరూ అడగడఁవే!” ఆవిడలో ప్రత్యేకతేఁవిటంటే చెబుతోంటే మనకి చచ్చేలా నవ్వొస్తుందిగానీ ఆవిడమాత్రం నవ్వదు. పెళ్లిళ్లకి వారం ముందే రమ్మని ప్రతివారూ పిలిచేవారు. బంధువులూ, స్నేహితులూ అనే బేధంలేదు. ఎవరుపిలిచినా ఎంచక్కా వెళిపోయేది. ఓ చిన్న సంచిలో మూణ్ణాలుగు చీరలూ, ఓ తుండుగుడ్డా, కొన్నిమందులు, ఇంకా ఇతర సరంజామా! అంతే! పెళ్లివారికి అన్నిరకాల సాయమూ చేసేది. అప్పడాలొత్తడాలు, ఆవకాయలు కలపడాలు దగ్గర్నుంచి పెళ్లి బట్టలదాకా ఆవిడ కన్సల్టేషన్ లేకుండా బండి నడిచేదికాదు. పెళ్ళింట్లో రాత్రిపూట అందరూ చేరి పాటలు పాడుతోంటే ఈవిడ పాటలు ప్రత్యేకంగా వుండేవి. అంత జ్ఞాపకశక్తి మనకుంటే ఈపాటికి ఏదో చెప్పుకోలేనంత పేద్ద పొజిషన్లో వుండేవాళ్లం! అదికావాలి, ఇదిలేదు బేచ్ కాదు. ఉన్నంతలో సర్దుకోడం, లేనిది మర్చిపోడం.... ఈరెండు సూత్రాల్నీ జీవితానికి ముడేసేసుకుంది. అంత నిరాడంబరంగా జీవించడానికి మనఁవైతే మళ్లీ పుట్టించమని బ్రహ్మదేవుడికి అర్జీ పెట్టుకోవాలి. మొత్తానికి రామచంద్రపురం వెళ్ళాను. ఊరేం పెద్దబాలేదు..కానీ గోదారితల్లి బిడ్డ కదా! చాలు. ఇహ తిట్టడానికేంలేదు. ఇల్లు కనుక్కోలేనంత కష్టం అక్కడుండదు. కానీ ఎవర్నడిగినా ‘ఆయ్, దగ్గరేనండీ! రెండీదులొదిలేసి మూడోదాన్లోకి తిరగండి. అక్కడెవల్నడిగినా సెప్పేస్తారండీ!’ అంటూ ఇరవైనిమిషాలు నడిపించారు. అంత శ్రమా మర్చిపోయేలా నిండుగా నవ్వుతూ గుమ్మంలో నాకోసం ఎదురుచూస్తోంది అత్తయ్య. “వచ్చావా! భాస్కరం చెప్పాడు నువ్ బయల్దేరొస్తున్నావని. కాళ్ళుకడుక్కో! వడ్డించేస్తాను!” అంది వంటగదిలోకెళ్లి. వంటగదంటే ఎక్కడో లేదు. నా ఎదురుగానే వుంది. అంతాచేసి మూడుగదుల ఇల్లది. నేను బుద్ధిగా కింద కూర్చున్నాను. ఆవిడ ఆరోజు చేసిన వంటచూసి నాకు మతిపోయింది. ఆరోయేడో రకాల పదార్ధాలు చేసింది. ఇక సేమ్యాపాయసం కూడానూ చివర్లో! “బెండకాయలు నాలుగే వున్నాయిరా! అవేసి చారెట్టాను. బంగాళాదుంప వేయిస్తే నువ్విష్టంగా తింటావని వేయించాను. అది కొత్తిమీర, నిమ్మకాయకారం. ఈమధ్య గోలాల్లో వేస్తున్నాన్లే కొత్తిమీర.....” పొగలుకక్కుతున్న అన్నంలో ఆవిడ వండిన పదార్ధాలు ఆత్మీయంగా కలిసిపోతున్నాయి. పక్కనకూర్చుని నెయ్యికన్నా కమ్మగా కబుర్లు చెబుతోంటే ఎంత తిన్నానో కూడా తెలియకుండా ముగిసింది భోజనం. ఎపుడైనా మాయింటికి వస్తే ఖాళీగా కూర్చునెరగదు. అమ్మకి సాయంచేస్తూనే వుండేది. ఏడుగురు కొడుకుల దగ్గరకీ యథేచ్చగా తిరుగుతూ వుండేది. బొంగరఁవే! మాకైతే ఆశ్చర్యంతో నోళ్లు తెరుచుకునే వుండేవి. బ్రతికినన్నాళ్లూ గోదాట్లో పడవలా ఆరేవూ ఈరేవూ ఉత్సాహంగా తిరుగుతూ గడిపేసింది. రాగద్వేషాలకి అతీతంగా వుండేది. ఆవిడకి కోపం వస్తే ఎక్కువసేపుండేదికాదు. ఫ్లాప్ సినిమాలాగా మార్నింగ్ షోకొచ్చి మేట్నీకి వెళిపోయేది. మా అత్తయ్యని తలుచుకున్నప్పుడల్లా నాలుగిళ్లచావిడి... ఎత్తరుగులిల్లు... మధ్యాన్నాలు కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ఇంటెడుపనీ చక్కబెట్టేసుకునే అమ్మలక్కలు... పిల్లలతో జీవితాన్ని కలుపుగోగలిగిన నేర్పరితనం... అచ్చతెలుగు బామ్మయుండీ ఆధునికతని పైన చిలకరించుకుని ఆ పరిమళాల్ని పదిమందికీ పంచే మనస్తత్వం ... ఇవన్నీ గుర్తుకొస్తాయి. అవగతమవుతాయి. ఆవిడకి ప్రత్యామ్నాయం ఆవిడే! ఇంకెక్కడా వెతకడం అనవసరం. ........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట

Tweet