'మనసనేది మార్నింగ్ వాక్ కి తీసుకెళ్లిన కుక్కలాంటిది. నువ్వొకవైపు లాగితే అదింకోవైపు లాగుతూ వుంటుంది! ' వేయించిన పల్లీల్ని వేళ్లతో నలిపి పొట్టు వూదుతూ అన్నానోలేదో..
'విషయానికి రారా!' అసహనంగా అన్నాడు కుమార్ గ్లాసు ఖాళీచేస్తూ!
'ఏఁవుందీ, పదిమంది ఏదయితే కూడదంటారో ఆపనే చెయ్యాలనిపిస్తుంది. నిజానికి ఆ పనుల్లోనే కిక్కుంటుంది!'
'ఏవో రెండు ఎగ్జాంపుల్స్ తగలడు. నీ రొంపిలోకి దిగి అర్ధంచేసుకోవడం కంటే కోనేరు హంపీని చదరంగంలో ఓడించడఁవే సులువు!'
'సింపుల్.
నెంబర్ వన్:
సినిమాకెళ్లినపుడు 'ఎదుటి సీట్లపై కాళ్లుంచరాదు' అనే స్లైడేస్తాడు చూసావుగా? నిజానికి ఒకవేళ మనముందున్న సీట్లు ఖాళీగావుంటే వాటిమీదకి కాళ్లు బా....ర్లా చాపి, ఒళ్లంతా ఒక్కసారి తియ్యగా విరుచుకుని సినిమా చూడూ! సంపూర్ణేష్ బాబు కూడా మహేష్ బాబులా కనబడతాడు.
ఇక నెంబర్ టూ:
సిటీబస్సులో ఫుట్‌బోర్డ్ ప్రయాణం!!
నేను మెడిసిన్ ఫస్టియర్లో నవమాసాలు హాస్టల్లో వున్నాను. అప్పట్లో కేజీహెచ్ అంటేనే నీటిసమస్య. మాకైతే మరీనూ! హాస్టల్ని కొండమీద కట్టేడిశారు. ఎవడైనా ఘుమఘుమలాడుతున్నాడూ అంటే వాడారోజు స్నానం చెయ్యలేదని అర్ధం. బట్టల్ని యూడీ కొలోన్లో వుడికించాడేమో అనిపించేది. దాదాపు నైంటీ పర్సెంట్ సెంట్ వాడేవారు.
ఆ తొమ్మిదినెలల నొప్పులు భరించలేక బయటపడి, డేస్కాలరైపోయాను. అంతే! ఆ తరవాతంతా సిటీబస్సులే నాపాలిట హోండాసిటీలు. అక్కయ్యపాలెం నుంచి జగదాంబ దాకా ఫుట్‌బోర్డు మీద నుంచుని వేళ్లాడుతూ వెళ్తోంటే వుంటుందిరా మజా! పాపం, కండక్టర్ తిడుతూనే వుంటాడు 'లోపలంతా ఖాళీ వదిలేసి ఇక్కడే సస్తారేఁవిరా?' అని!
ఇహ నెంబర్ టెన్నో? అదసలు దొరకడఁవే గగనం మాకు. మువ్వలవానిపాలెం నుంచి మెడికల్ కాలేజీకి డైరెక్ట్ కదా! లేడీస్ సీట్లలో కూర్చోడం, మళ్ళీ ఎవరైనా అమ్మాయిలొస్తే లేచిపోయి, సీట్ ఆఫర్ చేసి, జుట్టు సర్దుకోడం...ఇదొక నాలుగైదేళ్లు నడిచింది.
ఆ తరవాత మనకొక బండి కొన్నారు. అది హీరో కంపెనీవాడి టూగేర్స్ మోపెడ్. మా క్లాస్‌మేట్లందరూ టీవీఎస్ ఫిఫ్టీ తీసుకోమని ఎంతచెప్పినా వినకుండా ఆ హీరో బండి తీసుకున్నాను. ఇదే నెంబర్ త్రీ!
బీచ్‌రోడ్లోనే మేఁవుండేవాళ్లం, తెలుసుగా? సముద్రం ఎదురుగా ఇల్లుందని మురిసిపోడఁవే తప్ప జరిగిన నష్టాలేంటో తెలీవు ఎవడికీ?
సముద్రం మీంచి వచ్చే ఉప్పగాలికి రెణ్ణెల్లకోసారి ఆ బండి స్పోక్సన్నీ తుప్పట్టిపోయి, వూడొచ్చేసేవి. కంపెనీవాడి దగ్గరకెళ్లి అడిగితే వాడేమో మమ్మల్ని దుష్యంతుడు శకుంతలని చూసినట్టు చూసేవాడు. మేంకూడా అచ్చం శకుంతల ఉంగరం చూపించినట్టు బిల్లు చూపించేవాళ్లం గుర్తుపడతాడని.
వాడది చూసి 'ఓ, మీరా! మీరొక్కరే కొన్నారీ బండి! అసలీ బండికి కంప్లైంట్లొస్తున్నాయని ప్రొడక్షన్ ఆపేసార్సార్! మేఁవేం చెయ్యలేం!' అని షెడ్లోకి దూరిపోయేవాడు.
ఆ షాపులోనే పనిచేస్తున్న ఒక ముదుసలి, గెడ్డాలవాడు, ఎవరో మహానుభావుడు, కణ్వుడంతటివాడు... ఆ స్పోక్స్ పనులవీ నవరంగ్ టాకీస్ దగ్గర ఒకడు చేస్తాడని చెప్పి విశాఖలోనూ విశాలహృదయం కలవాళ్లున్నారని నిరూపించుకున్నాడు.
ఆ తరవాతొరేయ్, వైజాగ్ స్టీల్‌ ప్లాంట్లో అప్పుడే మొదలయ్యింది ప్రొడక్షన్. దాంట్లో సగానికి సగం స్టీలు నా బండి స్పోక్స్ కే వాడేశాడనుకో! అంటే అన్నిసార్లు రిపేర్ చేయించానన్నమాట!
ఇంకో సంగతి. దానికి ఫస్ట్ గేర్ బావుండేది కాదు. డైరెక్ట్ గా సెకండుకెళిపోయేది. ఒక్కసారిగా రైజైపోయి, నానా హడావిడీ అయిపోయేది.
అన్నావాళ్ల పెళ్లయిన తరవాత ఏదో వంకపెట్టుకుని వాళ్లక్కతో కలిసి ఏలూర్నించి 'తనూ' వచ్చేసేది. నాకోసఁవేనేమో వస్తూండేదని నా అనుమానం. ఆ విషయం ఇప్పటికీ ఒప్పుకోదనుకో! సరే, అదలా వుంచు. తనొకరోజు నన్ను బండి నేర్పించమని అడిగిందిరా! మనకే అంతంతమాత్రంగా వుంది ఆ దుశ్శకటం! జయసుధలా తనడిగితే కాదన్లేక చంద్రమోహన్లా సరే అన్నాను. అప్పట్లో అతనేగా కామెడీ హీరో?
మాయింటి ముందున్న బీచ్‌రోడ్లో మొదలెట్టాను. పాపం, గేరెయ్యగానే అది రెండోదాంట్లోకి వెళిపోయి, బండి రైజైపోయిందిరా! కంట్రోల్ చెయ్యలేక, కిందపడిపోయింది. పాదం కాస్తా ఫ్రాక్చర్!
పెళ్లికూతురు చెల్లెల్ని పడేశానని అప్పుడే మొదటిసారి మాటపడ్డాను.
పడ్డవాడు చెడ్డవాడు కాదన్నారుగానీ...మంచివాడన్లేదుగా?😝 తను బైక్ మీంచి పడితే నేను లైక్ లో పడ్డాను.
నెంబర్ ఫోర్:
మన నోముల ఫలమో, లేక ఇంటర్వ్యూలో నా తుంటరితనం నచ్చిచచ్చిందో తెలీదుగానీ నాక్కాస్తా మిలటరీలో ఉద్యోగం వచ్చేసింది. గోల్కొండొచ్చి జాయినవ్వమని ఆర్డర్స్. ఇంట్లోవాళ్లకి అప్పుడే దేశభక్తితో ఛాతీ పొంగడం మొదలైంది. మనఁవేమో తనకోసం ఆలోచిస్తూ మిలటరీవాళ్లకి 'ఓకే' లెటర్ పంపకుండా కూచున్నాం.
పాపం, డిఫెన్స్ వాళ్లు ఎటువంటి అఫెన్సుకీ తలపెట్టకుండా 'అసలొస్తావా రావా? ఖరాఖండీగా చెప్ప'మని అడుగుతూ మూడుత్తరాలు రాశారు. అమ్మానాన్నలిద్దరూ అప్పుడే నాగురించి చుట్టాల్లో చాలామందికి చుట్టపొగ అంటించేశారు. అక్కణ్ణుంచి వాళ్లందరి ఛాతీలూ కూడా పొంగడం మొదలయ్యేసరికి ఇక ఆలస్యం చేస్తే బాగోదని నేనుకాస్తా గుండుసూదెట్టి వాళ్ల గుండెల్లో గాలితీసేశాను....ఉద్యోగానికి వెళ్లట్లేదని చెప్పి!!
అవాక్కయ్యారు...అరిచారు...'ఏంరోగం?' అన్నారు.
అయినాసరే నాకు మన దేశప్రేమకంటే తన ప్రేమదేశమే ముఖ్యమనిపించి వెళ్లలేదు.
ఆ తరవాత కొన్నాళ్లకి తనని చేసుకుంటానని చెప్పడం, తను ఆలోచించుకోడానికి నాక్కొంచెం టైమ్ కావాలని బిల్డప్పివ్వడం😎😎, ఉత్తరాలు, ట్రంకాళ్లు..అబ్బో అదంతా పెద్ద స్టోరీ!' త్రేన్పు రావడంతో ఆగాను.
'ట్రంకాళ్లా? అవునా?' అన్నాడు కుమార్ అమాయకంగా. వాడికి వింతగా వుంది.
'ఇదివరకు ఫోనంటే అదో పెద్ద లగ్జరీ. పొరుగూరికైతే మరీ ఘోరం. టెలిఫోన్ ఎక్స్చేంజికో, బూత్ కో పోయి కాల్ బుక్ చేసుకునేవాళ్లం. ఫలానా నెంబరుకి చెయ్యమని అవతల ఎక్స్చేంజ్ వాళ్లకి ఇక్కణ్ణుంచి సమాచారం వెడుతుంది. ఆతరవాత మనం ఎదురుచూస్తూ కూచుంటే ఫోనొస్తుంది. ఆ ఫోను బిల్లు పెట్రోల్ రేట్లా పెరుగుతూ వుంటుంది. దాంతో మనకి ఏ పెట్రోలూ పొయ్యకుండానే గుండె వేగం పెరిగిపోతుంది.
ఇప్పట్లా
'ఇంకేంటీ?'
'ఇంకా?'
'చెప్పూ?'
'ఏఁవుంటాయ్, మామూలే!'
'సరే అయితే, మళ్లీ చేస్తా' అంటూ పెట్టేసినవాళ్లం అరగంటలోనే మళ్లీ ఫోన్లు చేసేసుకోడాలు, స్కైపుల్లో కైపుగా చూసేసుకోడాలు....అనుకున్నావేంటి? ఎబ్బే!
ఫోన్లో ఏవేవో మాటాడేసుకోవాలని ముందుగానే బోల్డనేసుకునేవాణ్ణి. తీరా చేశాక గబగబా మాటాడేసి పెట్టేసేవాణ్ణి. లేకపోతే బిల్లుతో గుండె గుభిల్లుమంటుంది!
ఇహ నా మొదటి ఉద్యోగానికి వెళ్లిన కథాకమామీషూ మహ రంజుగా వుంటుంది. అదంతా మరోసారి చెప్పుకుందాం. ఇక పడుకో!'
**************************************************
'మొన్న మనసు మాట వినదంటూ ఏవో చెప్పుకున్నాం కదా? ఇవాళ మనుషులు మాట వినకపోవడం గురించి చెప్పుకుందాం. ఏఁవంటావు?' అన్నాను మావాణ్ణి లేపుతూ!
'నువ్వు చెప్పాలనుకున్నది ఎలాగూ చెప్పే తీరతావు. దానికి గార్నిషింగేసి బోల్డన్ని ఉపమానాలతో ఉప్పులేని ఉప్మాని కూడా తినిపించేస్తావు. మళ్లీ పర్మిషనెందుకు? స్టార్ట్ యువర్ మిషన్!' అన్నాడు కుమార్ దణ్ణంపెడుతూ!
చిరునవ్వుతో చిన్మయంగా చూసి మొదలెట్టాను:
'మెడిసినయ్యాక యూఎస్ వెళ్లిపోవాలని మా రాంబాబుగాడికి ఒకటే తపన. రాందేవ్ బాబా పక్కన ఎప్పుడూ ఆయనెవరో వున్నట్టు వాడెక్కడికి వెళ్లినా తనతోపాటు నన్నూ తీసుకెళ్లడం వాడికలవాటు. అవ్విధంబున నన్ను అమెరికాలోకెల్లా 'మెరిక'లాంటి డాక్టర్ని చెయ్యాలని వాడి తాపత్రయం. పాస్‌పోర్ట్ సంపాదించడానికి ఇద్దరం హైదరాబాద్ చేరుకున్నాం.
కామత్ హొటల్లో కామ్ గా టిఫిన్ చేస్తోంటే మావాడికి అకస్మాత్తుగా గుర్తొచ్చింది...
'మీ బావ పాస్‌పోర్ట్ ఆఫీసులోనే చేస్తున్నాడన్నావుగా? అతని సహాయం తీసుకుందాం!' దోశతింటూ ఆశగా నావైపు చూశాడు.
'కనుక్కుంటానుండు!' అంటూ టిఫిన్లయ్యాక పక్కనేవున్న టెలిఫోన్ బూత్ నుంచి పెద్దనాన్న గారికి చేశాను. ఆయనకైతే అందరిగురించీ అన్ని విషయాలూ బాగా తెలుసని!
బావ చేసేది పాస్‌పోర్ట్ ఆఫీసు కాదూ, పోలీస్ డిపార్ట్‌మెంట్ లో ఆఫీస్ సూపరింటెండెంట్ గా అని చెప్పారు. ఆ మర్నాడు అంబర్ పేట వెళ్లి బావని కలిశాం. కాఫీలయ్యాక కావలసిన కార్యం గురించి కబురు చెప్పాం.
'పాస్‌పోర్టా? పాస్‌పోర్టే? ఇవాళ్రేపు చాలా కష్టంగా వుందిరా పాస్‌పోర్టంటే!' అన్నాడు పెదవి ఫెటిల్లున విరిచి.
మావాడికి తెలంగాణా భాష అలవాటు లేదు. అంచేత వెంటనే 'పోనీ ఎల్లుండి రమ్మంటారా?' అనేశాడు.
......
......
......
ముందు ఉలిక్కిపడినా తరవాత బావకి అర్ధమైంది. కాసేపు హాయిగా నవ్వుకున్నాం. తెలంగాణాలో 'ఆజ్ కల్' అనే హిందీమాటని 'ఇవాళ్రేపు' అని తెలుగులోకి మార్చుకుని విరివిగా వాడతారని ఇద్దరంకలిసి వివరించిన తరవాత ఎందుకైనా మంచిదని వాణ్ణి అక్కణ్ణుంచి తీసుకొచ్చేశాను.
కానీ పట్టుదల విషయంలో వాడు పట్టుపురుగులాంటివాడు. పాస్‌పోర్ట్ వచ్చేవరకు పాసుక్కూడా వెళ్లకుండా తిరిగాడు. వాడితోపాటు నాక్కూడా! మొత్తానికి ఇద్దరి చేతుల్లోనూ పాస్‌పోర్టులు పడేటప్పటికి వాటినే విమానం టిక్కెట్లనేసుకుని కలల్లోకి వెళిపోయాం.
ఇంతలో మన ప్రేమవ్యవహారం ఆరు ఉత్తరాలు, మూడు ఫోన్లుగా నడుస్తోంది. తను ఏలూరులో, మనం వైజాగ్ లో!
ఒకనాటి సాయంత్రం విశాలాక్షినగర్ డాబామీద అందరం కబుర్లు చెప్పుకుంటోంటే వదినతో చెప్పాను. అదేంటో, ఈ మరుదులందరూ ముందు వాళ్ల వదిన్ల దగ్గరే చెప్పుకుంటారు వాళ్ల ప్రేమ వ్యవహారాలవీ!
ఆవిడంతా విని ఎగిరిందిగానీ, డాబామీద వున్నాం కదా అని గంతెయ్యలేదు. ఆనక ఇంట్లోవాళ్లకి తెలియపరిచారు అన్నావదినా కలిసి. నాన్నగారికి చెప్పడమంటే డైరెక్టుగా పురోహితుడికే చెప్పెయ్యడఁవని నాకు తెలీదు. ఆయన 'ఒక్కక్షణం కూడా ఆగడానికి వీల్లేదు, పెళ్లి చేసెయ్యాల్సిందే!' అంటూ హాలంతా వీరంగం ఎత్తేశారు. అందరూకలిసి ఆయన్ని ఊరుకోబెట్టడానికి నానాయాతనా పడ్డారు.
'వీడికింకా మెళ్లో స్టెత్తేసుకోడఁవే సరిగ్గా రాదు. ముందేదో ఒక ఉద్యోగం వస్తే అప్పుడు చేద్దాం పెళ్లి!' అని సమాధానపరిచారు.
పైన తథాస్తుదేవతలు ముక్తకంఠంతో డాల్బీసౌండ్లో అరిచారో ఏఁవిటో మరి, మనకి అపాయింట్ మెంట్ లెటరొచ్చి పడింది సింగరేణి హాస్పిటల్ నుంచి.
కొత్తగూడెం వెళ్లి ఇంటర్వ్యూలో పాల్గొని, ఆనక వారు చెప్పిన చోటకి వెళ్లి జాయినవ్వాలని ఆర్డర్స్. బోల్డు పుస్తకాలు, కాసిన్ని బట్టలతో చచ్చేంత బరువైన లగేజి తయారైంది నా ప్రయాణానికి.
నాన్నగారు కూడా నాతో వస్తానన్నారు. అందరు కుర్రాళ్లకిమల్లే నేనుకూడా 'ఏంటి నాన్నగారూ, నేనేఁవన్నా చిన్నపిల్లాణ్ణా? మీకు మరీ చాదస్తం!' అంటూ ఆపాలని ప్రయత్నించాను. ఆయన విన్లా!
'నోర్మూసుకుని పద'మన్నారు.
లింకెక్కి ఖమ్మంలో దిగి, ఆరాత్రికి భద్రాచలంలో బసచేసి, మర్నాడుదయం రామచంద్రులవారిని దర్శించుకుని మధ్యాన్నానికి కొత్తగూడెం వెళ్లాలని స్కెచ్ గీశారు.
అంతవరకూ బానే నడిచింది వ్యవహారం. కొత్తగూడెంలో ఇంటర్వూ అయిపోయింది. మనకి ఆదిలాబాద్ జిల్లాలో బెల్లంపల్లి అనబడే వూరు ఇచ్చారు పోస్టింగ్. అక్కడికి వెళ్లడానికి మర్నాడుదయం ఏడింటికి ఒక ఫాస్ట్ పాసింజరుందిట! తాబేళ్లలో వేగంగా పరిగెట్టే తాబేలన్నమాట!
మనకి పుట్టి, బుద్దెరిగినప్పటినుంచీ పాసింజరంటే చిన్నచూపు, చులకన, హేళన..ఇంకా చాలారకాల భావాలున్నాయి. అంచేత నాన్నగారికి చెప్పేసాను. కొత్తగూడెం హాస్పిటల్లో అందరూ 'బెల్లంపల్లి వెళ్లడానికి ఆ రైలే మీకు కన్వీనియెంట'ని ఎంతచెప్పినా నా మనసు పాసింజర్ని మన్నించలేదు. సరేనంటూ నాన్నగారు బస్టాండుకి బయల్దేరదీశారు.
ఆరోజుకి వారంరోజుల ముందునుంచి ఆవూళ్లో క్రైస్తవ ఉజ్జీవ మహాసభలు జరుగుతున్నాయి. ఊరంతా భక్తులే! హొటళ్లన్నీ నిండిపోయాయి. మాచేతుల్లో తప్ప ఎవరిచేతిలో చూసినా బైబిలే కనబడుతోంది. బస్టాండుకెళ్లి 'బెల్లంపల్లికి బస్సుందా?' అనడిగాం.
రాత్రి తొమ్మిదింటికి రామగుండానికి ఒకటుందనిన్నీ, అది దిగి మరొక బస్సెక్కి బెల్లంపల్లి వెళ్లాల్సివుంటుందనిన్నీ చెప్పాడు ఎంక్వైరీలో.
కడుపుతో వున్న గాంధారీదేవిలా పొట్టనిండా వందమంది పాసింజర్లనేసుకుని వచ్చింది బస్సు! ఇంత లగేజీ పట్టుకుని ఆ బస్సెక్కేశారు నాన్నగారు! మనకి ఆ బస్సు గెటప్ చూడంగానే ఇదసలు కొత్తగూడెం దాటుతుందా అని అనుమానం వచ్చింది. ఈలోగా బస్సు బయల్దేరిపోయింది. నేనెక్కలా!
నాకు చాలా కంగారొచ్చేసింది. అప్పుడు కబుర్లూ, కాకరకాయలే తప్ప ఫోన్లూ, పొట్లకాయలూ లేవుగా? చేసేదేంలేక అర్జెంటుగా ఎదురుగానే వున్న పోలీస్ స్టేషన్లోకి వెళ్లి, నేను సింగరేణిలో డాక్టర్నని చెప్పాను. హెడ్డు వెంటనే కుర్చీ, గౌరవం రెండూ ఆఫర్ చేసి, ఏంకావాలంటూ అడిగాడు.
విషయం విన్న తరవాత 'మీరేం కంగారుపడకండి డాక్టర్ గారూ, నేనిప్పుడే ఇల్లెందు స్టేషనుకి ఫోన్ చేస్తాను. బస్సు ఇల్లెందు చేరగానే మా కానిస్టేబులొకతను బస్సులోకెళ్లి మీ నాన్నగారి పేరు పిలిచి దింపించేస్తాడు. ఇల్లెందు ఇక్కణ్ణించి చాలా దగ్గర. ఆ తరవాత మీరక్కడికి వెళ్లి కలుసుకోవచ్చు!' అని పోలీస్ పవరంటే ఏంటో చూపించాడు. నాకా క్షణం ఆయన్ని చూస్తే చాలా ఆనందంగా అనిపించింది. ఇంట్లో కనీసం ఒక్కరైనా పోలీస్ ఉద్యోగం చెయ్యాలని కూడా అనిపించింది.
స్టేషన్నించి బయటికి రాగానే ఎదురుగా నాన్నగారు! బస్సు బలవంతంగా ఆపించి దిగిపోయార్ట!
భద్రాచల రామదాసుకి రాముడు దర్శనమిచ్చినపుడు కూడా అంత సంతోషించి వుండడేమో? వెళ్లి కౌగలించుకుని చాలాసేపు అలా వుండిపోయాను.
తేరుకున్న తరవాత ఇద్దరం ఏరియా హాస్పిటల్ కి బయల్దేరాం. ఊళ్లో ఎక్కడా గదుల్లేవుగా మరి? అక్కడ డ్యూటీ డాక్టర్ రూములో 'నిద్రలాంటిది' పోయి, తెల్లారేలేచి, తెమిలి, తాబేలు కోసం పరిగెట్టాం. పాపం, సరిగ్గా ఏడున్నరకల్లా వచ్చేసింది పెళ్లికూతురు. ఆరోజే కడిగినట్టున్నారు, బోగీలన్నీ కళకళ్లాడిపోతున్నాయి.
ఎక్కి, సీట్లకింద లగేజంతా కుక్కేసి, చెరో బెర్తుమీదా పడుకుని నిద్దర్లుపోయాం. రాత్రంతా 'ఉజ్జీవం'తో వుండడం మూలాన బీభత్సమైన మత్తులోకి వెళిపోయాం. సరిగ్గా తొమ్మిదయ్యేటప్పటికి అరుపులు, కేకలు, చంటిపిల్లల ఏడుపులతో మెలకువొచ్చేసింది.
రైలు ఆగివుంది. పాసింజరన్నాక నడిస్తే అడగాలిగానీ, ఆగితే అడుగుతారా ఎందుకాగిందనీ? అయినా అడిగారు నాన్నగారు.
పట్టాలు తీసేశార్ట!
దాంతో ఒక రైలేదో బోల్తాపడిందిట!
అదృష్టవశాత్తూ ఒకరిద్దరే పోయార్ట!
రైళ్లన్నీ ఆగిపోయాయిట.
సహాయకచర్యలు ముమ్మరం చేస్తున్నార్ట!
రైల్వేమంత్రి 'ఇది పిరికిపంద చర్య!' అని అభివర్ణించార్ట.
ఎంతలేదన్నా రేప్పొద్దున్నకి బెల్లంపల్లి వెళితే మాకంటే అదృష్టవంతులుండర్ట! .........
ఇవీ రైల్లో కబుర్లు.
మాకు టీ తాక్కుండానే నిద్దరంతా విరిగి ముక్కలైపోయింది. పొద్దున్న క్యాంటీన్లో తిన్న ఇడ్లీలు క్యాలరీలుగా మారి ఖర్చుకూడా అయిపోయాయి. ఆకలి, ఆవేదన అక్కచెల్లెళ్లలా వచ్చి మా పక్కనే కూర్చున్నాయి.
అందరూ రైలుదిగి, అప్పటికప్పుడే ఎదురుగా ఇన్స్టెంట్ గా వెలసిన ఎల్లమ్మ రెస్టారెంట్ లో దోశలూ, ఇడ్లీలూ లాగించేస్తున్నారు. రుబ్బిన పిండి రుబ్బుతూనే వుంది ఆవిడెవరో! ఎన్ని వాయలు దింపాడో, ఎంతమంది తిన్నారో, ఎంత డబ్బు జమవుతోందో కూడా చూసుకునే తీరికలేనంత హడావుడిగా వున్నాడు వాళ్లాయన!
మళ్ళీ రైలు కదిలిందంటే ఈ పిండంతా కలిపి మర్నాడు పిల్లలతో సహా కుటుంబమంతా షాంపూలా తలంటుకోవాలి. అదీ వాళ్ల బాధ. పదిమంది ఆకలి తీర్చడం కంటే దైవకార్యం ఇంకేఁవుంటుంది? ఆ కుటుంబాన్ని చూస్తే రైలు కాసేపు కదలకూడదనే కోరుకున్నాను.
మధ్యాహ్నం మూడింటివరకూ ఏ రైల్వే అధికారీ మా దగ్గరకి రాలేదు. పుకార్లు మాత్రం పావుగంటకొకటి వచ్చాయి. రెండ్రోజుల దాకా రిపేరవ్వదని, పట్టాలమీద రెండు రైళ్లు అడ్డంగా పడున్నాయని, వాటిని తియ్యడానికి ఢిల్లీనుంచి మెషినేదో రావాలని..ఇలా అర్ధంపర్ధంలేని మాటలు!
ఆఖరికి సాయంత్రం ఆరింటికనుకుంటా కదిలింది కరుణరథం! రాత్రి రెండింటికి బెల్లంపల్లి స్టేషన్లో కీచుమంటూ ఆగిన రైల్లోంచి ఒక తండ్రీ, ఓ కొడుకూ దిగారు!'
......
......
......
చెప్పడం ఆపానోలేదో కుమార్ గాడి మొహంలో భయం తొంగిచూసింది.
'ఎవరు వాళ్లు?' అన్నాడు.
'ఖర్మరా బాబూ! అందుకే పుస్తకాలు చదవమనేది. బొత్తిగా సెన్సాఫ్ హ్యూమర్లేదు. మేఁవిద్దరమేరా!' అని పడీపడీ నవ్వుతున్నాను.
'ఓర్నీ! హడిలిపోయాననుకో! మళ్లీ ఏం ట్విస్ట్ ఇస్తావోనని!' అంటూ వాడూ నవ్వేశాడు.
'నేనొద్దంటున్నా వినకుండా నాతో వచ్చారు నాన్నగారు. ఇద్దరం కలిసి అంతరాత్రి స్టేషన్లో దిగగానే చలిగాలి పలకరించింది. ప్లాట్‌ఫారమ్ మీద ఒకేఒక మనిషి. ఆడో మగో తెలీనట్టుంది ఆకారం. పెట్లట్టుకుని మేఁవిలా బయల్దేరగానే మా వెనకాలే బయల్దేరి నడక మొదలెట్టింది. నాకు పాసొచ్చేస్తోంది. ఇద్దరం గబగబా నడుస్తూ స్టేషన్ బయటికి రాగానే అక్కడ ఆటోలున్నాయి.
ముత్యాలముగ్గు సినిమాలో 'శాంత, ఫోర్త్ క్లాస్, సెక్షన్ బీ' కి ఆంజనేయస్వామి కనబడినట్టు మాకా క్షణం ఆటో డ్రైవర్లు కనబడ్డారు.
గబగబా ఎక్కేసి ఏరియా హాస్పిటల్ కి వెళ్లమన్నాం. మేమిలా ఆటో ఎక్కగానే మమ్మల్ని వెంబడించిన ఆకారం తిరిగి ప్లాట్‌ఫారమ్ మీదకి వెళిపోయింది.
హాస్పిటల్ డ్యూటీ డాక్టర్ రూము తలుపు కొట్టగానే మా క్లాస్‌మేట్ కనబడ్డాడు. ఈసారి మా సంతోషం మరింత ఉధృతమై, ఏడో నెంబర్ ఆనందసూచికని ఎగరేసింది.
తెల్లారేదాకా పడుకునిలేచి, స్నానపానాదులు అయిన తరవాత మావాడు నన్ను కోప్పడ్డాడు.
'ఇంకా నాన్నగారిని ఇబ్బంది పెట్టకు. పంపించేసి వచ్చెయ్. నేనున్నాగా నీకు తోడు?' అంటూ!
వాడన్నదీ నిజమే. వెంటనే నాన్నగారిని బస్సెక్కించడానికి తీసుకెళ్లాను. బస్టాండులో నాన్నగారిని చూస్తే ఒక్కక్షణం చాలా బెంగనిపించేసింది. నామాటట్టుకుని ఈయన నాతో రాకపోతే నిన్న నా పరిస్థితి ఎలావుండేదో?
'నోర్మూసుకుని పద'మనడంలో ఎంత ప్రేమ, వాత్సల్యం దాగివున్నాయో నాకప్పటివరకూ తెలియలేదు. చెంపమీద కన్నీటిని తుడుచుకుంటోంటే 'ఏరా? ఏడుస్తున్నావా?' అన్నారు బస్సెక్కుతూ.
'లేదు నాన్నగారూ, చెమటలు కారిపోతుంటేనూ...' అంటూ అబద్ధమాడేశాను.
చలికాలంలో చెమట్లేఁవిటని అడగలేదు. ఆయనకి అర్ధమైందని నాకర్ధమైంది.
జీవితంలో ఒంటరిపోరాటం ఎలా చెయ్యాలో మొదటిసారిగా నేర్చుకుంటున్న కొడుకుకి ఆయన ఎటువంటి ఓదార్పూ ఇవ్వకుండానే బస్సు బయల్దేరిపోయింది. ఆయనా ఇద్దామనుకోలేదు. కొన్ని నేర్పితే వచ్చేవికావు. వాటికి అనుభవాలే పునాదులు!'
'ఎందుకురా చివర్లో ఇలా మెలిపెట్టి ఏడిపించావు?' అన్నాడు కుమార్ నా చేతులట్టుకుని.
'అదేంలేదురా! మనకోసం వాళ్లెంత ఆలోచిస్తారో పైకి చెప్పేవారు కారు. ఫేస్‌బుక్, వాట్సప్పుల్లో పోస్టులూ పెట్టేవారుకారు. చేసి చూపించారు. ఆచరించమని శాసించలేదు. అలవాటయ్యేలా చేశారు. అంతే!
సరే, ఇంతకీ ఆ తరవాత మన ఉద్యోగం ఎలా వెలిగించాం అన్న వివరాలవీ సింగరేణి తవ్వకాల్లా బోల్డంత బొగ్గు నీ కాళ్లముందు పడేస్తాను. భోజనాలయ్యాక మాటాడుకుందాం!' అంటూ లేచాను.
********************************************************
'ఇక్కడ పద్ధతులవీ కొంచెం వెరైటీగా వుంటాయి. అలవాటయ్యేదాకా కాస్త జాగర్తగా వుండు!' అది పదోసారి మావాడు చెప్పడం.
'అలాగే! అయినా నువ్వుండగా నాకేంభయం?' అనేశాను ధైర్యంతో.
మొట్టమొదటిసారి ఉద్యోగంలో చేరిన అనుభూతి. ఆదిలాబాద్ జిల్లాలో పనిచేస్తానని అస్సలనుకోలేదు.
ఇద్దరం కలిసి ఎన్ని కబుర్లు చెప్పేసుకున్నామో? అప్పట్లో సెల్ ఫోన్లవీ లేకపోవడంవల్ల ఏఁవిటో అలా కూచుని మాటాడుకుంటూ వుండేవాళ్ళం. తన డ్యూటీ టైములో నేను, నాడ్యూటీ టైములో తను ఒకరితో ఒకరం కలిసేవుండేవాళ్ళం. క్వార్టర్స్‌లో ఒక్కరం అయితే బోరని!
వందపడకలకు పైగా వుంటాయి. ఓపీ అయితే చాలా రద్దీగావుండేది. అందులో రద్దే ఎక్కువ. నిజమైన రోగులు పదిమందికూడా వుండరు.
సెలవురోజున క్యాజువాల్టీలో కూర్చున్న తరవాత లేవడమంటూ వుండదు. అలా వస్తూనేవుంటారు.
ఓరోజిలాగే ఓపీ చూస్తున్నాను. నాపక్కన మావాడూ వున్నాడు. జ్వరాలు, దగ్గులు, కడుపునెప్పులు..వరసగా వస్తూనే వున్నాయి.
పేషెంటువైపు చూసే తీరిక కూడా వుండదు. చెప్పేది వినేసి మందులు రాసిచ్చెయ్యడమే!
ఒకడు చెయ్యి విరగ్గొట్టుకునొచ్చాడు.
'ఎలా జరిగింది?' అన్నాను.
కరెంట్ తీగలనించి ఇంటికి దొంగ కనెక్షనిస్తోంటే చెట్టుమీంచి పడ్డాట్ట! అదొక ప్రహసనం. అక్కడ అందరూ చేస్తారది. చెయ్యకపోతే తప్పట్టుకుంటారు కూడానూ!
ఎక్స్‌-రే తీశాక పిండికట్టు కట్టమని చెప్పి పంపించాను.
'నెక్స్ట్!' అనగానే తరవాతి పేషెంటు లోపలికి రావడం, నేనేమో తనవైపు చూడకుండానే 'ఎలా జరిగింది?' అని అడగడం అయిపోయాయి.
మావాడు నా కొత్తెం మీద ఒకటిచ్చాడు. ఏమైందా అని ఎదురుగా చూస్తే ఒక గర్భిణీ వుంది. అప్పుడర్ధమైంది నేచేసిన పొరపాటు.
ఇలాంటివే వాడు చెప్పింది. జాగర్తగా వుండమని!
ఒక్కోసారి ఏడాదైనా నిండని పసిగుడ్డుని తీసుకొచ్చేవారు.
'ఈనకి నిన్నటిసుంది జులాబులు. కుసింత దింటె కక్కుడు. పెయ్ కాల్తాంది. నువ్ సూసి మంచి గోలీలియ్!'
చెడ్డీ వేసుకున్న ఆ చిన్నివెధవేమో ఈయన!
చెట్టంత మనిషిని నన్నేమో 'నువ్వు!'
ఈ జులాబులంటే తెలీక జిలేబీలు తిన్నాడేమో, కక్కుతున్నాడేమో అనుకునేవాణ్ణి. రాజయ్య చెప్పాడు. విరేచనాల్ని జులాబులంటారని.
పెయ్యంటే శరీరం. 'పెయ్య తిప్పుడు' అంటే ఒళ్ళు తూలడం. 'కుసింత దింటె కుతుకలోకొచ్చుడు' అంటే ఏదన్నా తిన్నవెంటనే పైకి తంతున్న ఫీలింగన్నమాట!
మొత్తంమీద పదిరోజుల్లో బాగా అలవాటయిపోయింది ఆ భాష. క్వార్టర్స్‌లో మేంకూడా అలాగే మాటాడుకునేవాళ్ళం సరదాగా!
హాస్పిటల్ చాలా మంచి మందులే సప్లై చేసేది. కానీ వాళ్ళకి మాత్రలు, గొట్టాలు నచ్చేవికావు. ఇంజెక్షన్ ఇస్తేనే కదిలేవారు. ఆర్నెల్లుగా రోజూ వచ్చి పెన్సిలిన్ పొడిపించుకుని వెళ్ళే నిలయ విద్వాంసులు చాలామందే వుండేవారు.
పేద్ద సిరంజిలో, తెల్లగా వుండే ఆ మందంతా జబ్బలోకి ఎక్కితే వాడికి అప్పటికప్పుడు అన్నిరోగాలూ తగ్గిపోయినట్టనిపించేది. మర్నాటి పొద్దున్నకల్లా మళ్ళీ పరగడుపే!
ఒకరోజు నైట్ డ్యూటీలో మావాడున్నాడు. మూలవిరాట్ పక్కన ఉత్సవ విగ్రహంలా పక్క కుర్చీలో నేను. రాత్రి పదవ్వడంవల్ల ఓపీ కాస్త ఖాళీగావుంది.
ఈలోగా జీపు ఆగడం, అందులోంచి ఒక ఎస్సై, ఇద్దరు కానిస్టేబుల్స్ దిగడం, మా ఎదురుగా కూచోడం చకచకా జరిగిపోయాయి.
ఎస్సై యువకుడు. మాలాగే ఇంకా పెళ్ళికాని పెసాదు. పరిచయాలయ్యాక కొంచెం ముందుకి వంగి 'వాల్ పోస్టర్ పడింది. తీయించెయ్యాలి!' అన్నాడు.
మాకు సబ్ టైటిల్స్ లేని సింధీ సినిమా చూస్తున్నట్టనిపించింది. సినిమా పోస్టరని కూడా అనేసుకున్నాం.
జరిగిందిది...
అక్కడ నక్సల్స్ ప్రభావం ఎక్కువగా వుండేది. హాస్పిటల్ సిబ్బందిలో కూడా వారికి సానుభూతిపరులు వుండేవారని చెప్పేవారు.
ఒక డాక్టర్ పేషెంట్ల దగ్గర్నుంచి డబ్బులు తీసుకుంటున్నాడని తెలిసి ఎర్ర అక్షరాలతో రాసి ఒక వాల్ పోస్టర్ అంటించారు హాస్పిటల్లో. 'పద్ధతి మార్చుకోకపోతే ప్రాణాలు తీస్తా'మని సారాంశం.
అతను క్లుప్తంగా వివరించిన తరవాత అందరం కలిసి పోస్టర్ చూడ్డానికెళ్ళాం. మొత్తం చదివిన తరవాత మొట్టమొదటి సారి చిన్న వణుకులాంటిదొచ్చింది.
ఎప్పుడూ రద్దీగావుండే హాస్పిటల్లో ఈ పోస్టర్ ఎలా అంటించివుంటారా అన్న సందేహం మాకు ఇప్పటికీ అలాగే వుండిపోయింది.
వార్డుబోయ్ ని పిలిచి ఆ పోస్టర్ తీసెయ్యమన్నాడు మావాడు.
ఎదురుగా ఎస్సై, పక్కన నేను... అతను అందర్నీ ఒకసారి చూసి 'నే తియ్యన్సార్!' అన్నాడు.
మావాడికి కోపమొచ్చి కొంచెం ఘాటుగా చెప్పాడు తియ్యమని. అయినాసరే వినకుండా అక్కణ్ణించి వెళిపోయాడు.
ఇక చేసేదిలేక ఎస్సై ఒక బక్కెట్ నీళ్ళు తెప్పించుకుని కానిస్టేబుల్స్ సహాయంతో అది తీయించేశాడు.
పదకొండింటికి డ్యూటీ రూములో క్యారేజీ తెరిచి ఇద్దరం తినబోతోంటే వార్డుబోయ్ లోపలికొచ్చి తలుపు బోల్ట్ పెట్టేశాడు.
మాకిద్దరికీ లయన్ సఫారీలో తిరుగుతోంటే మేఁవెక్కిన వ్యాన్ డోర్ ఊడిపోయిన ఫీలింగ్! ముద్దలు పట్టుకుని అలావుండిపోయాం.
గన్ తీసి ఢాంఢామ్మని పేల్చేస్తాడా?
'మీరు వైజాగ్ నుంచొచ్చిన్రు సార్! మీకు తెల్వదు. నాకు పెండ్లాంపిల్లలున్నరు. ఒక సెల్లిగూడ నాతోటుంటది. ఈడ డూటి దిగినంక ఇంటికి బోతావుంటె ఈది మొదల్ల మాటేసి నా రెండు సేతులు బుజాల కాడికి నర్కుతార్సార్! మా ఫేమిలీని మీరు సూస్తరా?' అనేసి యుద్ధంలో గెలిచిన సిపాయిలా ఛాతీ ముందుకు పెట్టుకుని వెళిపోయాడు.
.........
.........
హరహరమహాదేవ! ఆ తరవాత మాకు ముద్ద దిగలేదు. ఒకరినొకరం చూసుకుని ఉలికులికి పడిపోడం మొదలెట్టాం. ఏ చిన్న చప్పుడైనా 'గన్ కాదుకదా?' అనుకోడం, ఏ వెహికిల్ శబ్దమైనా 'జీపుకాదుగా?' అనుకోడం....ఖర్మ! నిద్రకూడా పట్టి చావలా!
మొత్తానికి అందరి సహకారంతో ఆర్నెల్లలో బానే అలవాటుపడిపోయాం.
ఈ ఎస్సైకి మాత్రం మేం తెగనచ్చేశాం. రోజూ వచ్చేసేవాడు. కూర్చుని కబుర్లు. క్వార్టర్స్‌లో కూడా మాతోకలిసి లంచులు, డిన్నర్లు.
ఇక్కడే మరో పొరపాటు చేశాం. అతనితో కలిసి జీపులో ఊరంతా తిరిగేవాళ్ళం...విపరీతంగా ఫీలైపోతూ!!
రాత్రి పదకొండింటికొచ్చి 'సినిమాకెల్దాం పా!' అనేవాడు. 'ఓరినీ, ఇప్పుడు సినిమా ఏంట్రా?' అన్నా వినేవాడు కాదు. మేం వెళ్ళేసరికి హాలువాళ్ళు తలుపు బార్లాతీసి లోపలికి పంపేవారు. అలా మొదలైపోయిన సినిమాని మధ్యలో చూడ్డం అదో సరదా! సినిమా అవుతుండగా మేనేజరొచ్చి ఓ కుర్రాడిచేత మూడు స్పెషల్ టీలు తెప్పించేవాడు.
కాసేపటికి సడన్‌గా లేచి 'బోర్ కొడ్తాందిగా? పోదాం పా!' అనేవాడు.
'వార్నీ! పూర్తిగా చూణ్ణివ్వరా బాబూ!' అన్నా వినేవాడు కాదు.
అక్కణ్ణించి స్టేషన్‌కి తీసుకెళ్ళాడొకసారి.
'ఇంటరాగేషన్ చూస్తరా?' అన్నాడు అకస్మాత్తుగా!
మేం సినిమాల్లో చూడ్డఁవే! బయటెలా వుంటుందో తెలీదు. నేనింకో రెండాకులు ఎక్కువ చదివిన సన్నాసిని. ఇంగ్లీష్ సినిమాలు చూసున్న అనుభవం నాది.
పోలీసాఫీసరు నేరస్థుడికి సిగరెట్ ఆఫర్ చెయ్యడం, ఇద్దరూ ఓ డైనింగ్ టేబుల్లాంటి దానిముందు రెండు కుర్చీలేసుకుని పెళ్ళిమాటలు మాటాడుకున్నట్టు మాటాడుకోడం...ఇవన్నీ ఊహించుకుని ఓకే అన్నాను.
తీరా లోపలికెళితే ఒంటిమీద డ్రాయర్లు తప్ప మరేమీలేని పదిహేడేళ్ళ కుర్రాళ్ళిద్దరు కింద కూర్చునున్నారు. మావాడెళ్ళి ఒక్కసారిగా వాళ్ళమీదకి దూకి మోచేతుల్తోను, మోకాళ్ళతోను గభీగుభీమనిపించేశాడు.
మళ్ళీ మాకు గుండె గుడగుడలాడింది.
దాహంతో నాలుక ఎండిపోయింది. ఒక మనిషిని అలా కొట్టడం ఎప్పుడూ చూడని చిన్ని వెధవలం! పట్టుమని పాతికేళ్ళు. అమ్మానాన్నలు అపురూపంగా పెంచితే నోట్లో వేలేసుకుని పెరుగుతూ చదువుకున్నాం.
వాళ్ళిద్దరూ ఒక ఆడియో షాపులో పనిచేస్తూ ఓనర్ కి తెలీకండా రెండు వీసీయార్లు, ఒక టీవీ అమ్మేశార్ట! అదీ సంగతి.
ఇంతకీ విషయమేంటంటే...
అంతకొట్టినా వాళ్ళు భరించారుగానీ నిజం మాత్రం బయటపెట్టలేదు. బోర్న్ క్రిమినల్స్! అవన్నీ పోలీసులకి తెలుసు.
హాస్పిటల్లో మాతో పనిచేసే ఇతర సిబ్బంది ఒకరోజు మాయిద్దర్నీ పిలిచి చిక్ షాంపూతో తలంటేశారు..
'మీది ఈ ఏరియా కాదు. ఓ..ఎగేసుకుని తెగతిరిగేత్తన్నారు. ఇక్కడ పోలీస్ జీపులకి అడుగున బాంబులు పెడతారు. పోతారు సన్నాసుల్లారా!' అని ఒక ఒంగోలబ్బాయి చెప్పాడు.
మళ్ళీ మాకు గుండె కాసేపలా ఆగి కొట్టుకోవడం మొదలైంది.
ఆ తరవాత మా క్వార్టర్స్ ముందు జీపాగితే ఇద్దరం రగ్గులు ముసుగేసుకుని నిద్దర్లు నటించేవాళ్ళం. హాస్పిటల్‌కి వస్తే 'చా....లా బిజీ!' అంటూ తప్పించేసుకునేవాళ్ళం.
విషయం తెలిసి అతను ఒకరోజు కళ్ళనీళ్ళ పర్యంతమైపోయాడు. స్నేహం అంటే ప్రాణం అతనికి. పైపెచ్చు నిజాయితీ పరుడొకటి. మేం అక్కడుండగానే ఒక ఎమ్మెల్యేమీద చెయ్యిచేసుకున్నాడని ట్రాన్స్‌ఫర్ చేసేశారు. ఆదిలాబాద్ జిల్లాలోనే అతిదారుణమైన ప్రాంతంలో మంచినీళ్ళకి కూడా ఇబ్బందిపడే ఊరది!
ఆ విషయం తలుచుకుంటే మాకిప్పటికీ బాధనిపిస్తుంది.
ఇక ఆరోజుల్లో ఫోన్ల సదుపాయం లేకపోడంతో ఆ హాస్పిటల్ వాళ్ళు ఒక వింతపద్ధతి అలవాటు చేసుకున్నారు.
ఆర్థోపెడీషియన్ కుటుంబసమేతంగా సినిమాకెళ్ళాడనుకోండి, అతని ఖర్మకాలి ఏదన్నా ఎమర్జన్సీ కేసొస్తే సినిమా మధ్యలో ఆపేసి....
'ఏరియా హాస్పిటల్ బొక్కల డాక్టరు ఎంటనే రావాలె!' అని స్లైడ్ వేసేవారు.
సినిమా చూస్తున్న అందరూ వెనక్కితిరిగి చూస్తుండగా పాపం భార్యాపిల్లలతో అడవికి వెళిపోయే హరిశ్చంద్రుడిలా ఆట మధ్యలోనే బయటికొచ్చేసేవాడు.
మావాళ్ళు ఎవరైనా సినిమాకి బయల్దేరేముందు 'స్లైడ్ పడకూడదు దేవుడా!' అని మొక్కుకుని బయల్దేరేవారు.
ఇవన్నీ అనుభూతులు. మధురమో, వ్యధాభరితమో...అనుభవాలు మాత్రం అపురూపం. జీవనశైలిలో మార్పుల్ని కళ్ళారా చూసి, మనసారా అనుభవించిన మాకు జ్ఞాపకాలుగా మిగిలిన సత్యాలు.
........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment