ఆదివారం కదా, కాసేపలా కబుర్లు చెప్పుకుందాం.
మా పిల్లలిద్దర్లో పెద్దాడు ఏలూర్లోనూ, చిన్నాడు ఇక్కడా పుట్టారు. సహజంగానే ఎవరైనా చుట్టుపక్కల పిల్లలు డ్యాన్సో, కరాటేనో, స్విమ్మింగనో నేర్చుకుంటోంటే మనకీ వాతలు పెట్టుకోవాలనిపిస్తుంది. ఆ కారణంగా మా రెండోవాణ్ణి స్కేటింగ్ లో చెర్చాం.
మా ఆవిడ తెల్లారే నాలుగింటికి లేచి, సగం తయారై, చిన్నాణ్ణి స్కేటింగ్ కోసం విజ్జీ స్టేడియంకి తీసుకెళ్లడం, అట్నించి రాగానే మిగతా సగం తయారై చైల్డ్ వెల్ఫేర్లో భాగంగా పిల్లలిద్దరికీ ఆహారం, ఆహార్యం, అమ్మ ప్రేమ అందించి, వాళ్లలా ఆటో ఎక్కగానే ఆ తరవాత మనవైపు తిరిగేది.
ప్రతిరోజూ చిరునవ్వుతో సాగనంపాల్సిన శ్రీమతి ‘నువ్వు తొందరగా వెళ్తే తలుపేసుకుంటా!’ అనే స్థితికి రావడానికి తొంభైశాతం మనఁవే కారణం. అంచేత కనిష్ఠ స్థాయిలోనైనా నిష్టగా వుండడానికి ప్రయత్నించాలి.
నేను మాత్రం టైమ్ లేని కారణంగా టవలు పట్టుకెళ్లకుండా స్నానానికెళ్లడమో, స్నానం చెయ్యకుండా టిఫిన్ తినడమో, టిఫిన్ తినకుండా బయల్దేరడమో.... లాంటి ‘మోస్ట్ ఇరిటేటింగ్ థింగ్స్ ఫర్ హౌస్‌ వైఫ్’ చేసేసి, పెట్టట్టుకుని బయటకొచ్చి బండి దగ్గర నిలబడేవాణ్ణి.
దాంతో అంతవరకూ ముక్కుపుడకలో సుహాసినిలా వున్న తను సడన్ గా ప్రతిఘటనలో విజయశాంతిలా మారిపోయేది. నేనప్పుడు చంద్రమోహన్ కాదు, చరణ్ రాజని వేరే చెప్పాలా?
పిల్లల స్కూలు చదువులు కాస్త నాలుగు మెట్లెక్కేవరకూ ఇదే పరిస్థితి. ఇక ఎప్పుడైనా సరదాగా బయటికి వెళ్లడమంటే సినిమానే! అంతకంటే వినోదం విజినారంలో ఏమీ వుండేదికాదు.
ప్రకాశం డార్క్... సారీ, ప్రకాశం పార్కుకి ఒకసారెళ్లి జడుసుకుని తిరిగొచ్చేసాం. మావూళ్లో అసలు పార్కులే వుండవు. ఉన్నా ఒక్క పార్కులోనూ లైట్లవీ వుండవు. పోనీ అక్కడికెళ్లి ఏమన్నా వెధవ్వేషాలవీ వేద్దామన్నా పిల్లలుగలవాళ్లం, బాధ్యతాయుతమైన ఉద్యోగంలో వున్నవాళ్లం!😛
అంచేత సినిమానే నమ్ముకున్నాం. ఇంతా సరదాపడి సినిమాకని తయారైనా ఏ క్షణానైనా ఫోన్ మోగేది. ఇక కేసులేమీ లేవని ఈలేసుకుంటూ విప్పేస్తున్న చొక్కానే ఫోనొస్తే ఈల ఆపేసి మళ్లీ వేసుకుని పరుగులెత్తిన రోజులు కూడా వున్నాయి.
అప్పట్లో ఈ ఐనాక్సులూ అవీ లేవు. కాస్తలో కాస్త మంచి హాళ్లంటే ఎన్.సి.ఎస్, సప్తగిరి, రంజని. అంతే! న్యూపూర్ణాలో ఎప్పుడూ ‘అయిందా లేదా, సముద్రంలో శృంగారం, తోపంటే వీడేరా’ ఇలాంటివే ఆడేవాడు.
ఈమధ్య కాస్త బాగులవీ చేయించాక మళ్లీ ఇంగ్లీషు, తెలుగు కొత్త సినిమాలు వేస్తున్నారు.
ఆపరేషన్ కోసం ఎనీమా, ఆనందం కోసం సినిమా తప్పవుగా!
అంచేత ఆరోజు ఏదయితే అదయిందని సినిమాకి బయల్దేరాం. హాస్పిటల్ కుర్రాళ్లకి చెప్పి టిక్కెట్లు కూడా తెప్పించేసాం. మహేష్ బాబు ఏదో జెండా పట్టుకుని హిమాలయాల్లో దేశభక్తిగీతం పాడుతోంటే అందర్నీ తన్నేసుకుంటూ లోపలికొచ్చి పడ్డాం. కానీ అరగంటకే నా ఫోన్ మోగింది. ఎమర్జెన్సీ రండంటూ!
అప్పటికి మా పెద్దాడికి ఏడు, చిన్నాడికి మూడూనూ! ఇద్దరూ గుడ్లు పెద్దవిచేసి, రెప్పలెయ్యకుండా తెరవైపు చూస్తున్నారు. వాళ్ల కళ్లలో మెరుపుని చూసి నాకేమో చాలా జాలేసేసింది. ఎంత తీక్షణంగా చూస్తున్నారో నిజంగా!
ఇప్పుడీ ఇద్దర్నీ సినిమా మధ్యలో ఇంటికి తీసుకుపోవాలా? ఇంతకంటే పాపం మరొకటుండదు కదా? అనిపించేసింది. తను మాత్రం అనుకూలవతియైన భార్యవలె తలను తొంభై డిగ్రీలు తిప్పి ‘ఏంటా ఫోను? ఎక్కణ్ణుంచి?’ అనడిగింది.
విషయం చెప్పగానే ‘సరే, వెళిపోదాం!’ అంటూ లేచి నిలబడిపోయింది. పిల్లలిద్దరికీ సంగతేంటో తెలీక వెర్రిమొహాలేసుకుని మా వెనకాలే నడిచి బయటికొచ్చేశారు.
స్కూటర్ స్టాండ్ దగ్గరకొచ్చేటప్పటికి అక్కడ కుర్రాళ్లెవరూ లేరు. మన బండి తియ్యాలంటే ముందు ముప్ఫై బళ్లు కదపాలి. కనుచూపు మేరలో ఎవరూ కనబడలేదు.
క్యాంటీన్ కుర్రాళ్లు ఇంటర్వెల్లో జనానికి జెల్లకొట్టడానికి కావలసిన ఏర్పాట్లవీ చేసుకుంటున్నారు. నేనెళ్లి వాళ్లతో మొరపెట్టుకుంటే ఒకతను వెళ్లి ఎవర్నో తీసుకునొచ్చాడు. అతను మమ్మల్ని అతనికొచ్చిన తిట్లన్నీ తిట్టి బండి తీసుకోనిచ్చాడు.
బండెక్కిన తరవాత ఇక ప్రశ్నలు మొదలు.
ఏమ్మా? ఎందుకెళిపోతున్నాం?
నీకు నచ్చలేదా?
మీరిద్దరూ దెబ్బలాడుకున్నారా?
నీకు తలనొప్పా?
....ఇవన్నీ చిన్నాడి టాప్ టెన్ లిస్టులో కారణాలు.
పెద్దాడికి కాస్త జ్ఞానం వుండడం వల్ల సడన్ గా ‘నాన్నకి కేసా?’ అన్నాడు. వాళ్లమ్మ కళ్లు తుడుచుకుని, వాడి నెత్తిమీద ముద్దుపెట్టుకుని గద్గదస్వరంతో అంజలీదేవిలా ‘అవునుబాబూ అవును!’ అంది.
వాళ్లని ఇంటిదగ్గర డౌన్‌లోడ్ చేసేసి అట్నుంచటే హాస్పిటల్‌కి వెళిపోయాను.
గర్భాం నుంచి గర్భవతొచ్చింది. చూడ్డానికి దర్భపుల్లలా అర్భకంగా వుంది, ఆపిల్ల కడుపులో బిడ్డ పేపర్ వెయిట్లా ఉండడంవల్లే ఆ అమ్మాయి కదలకుండా పడుకునుంది. లేకపోతే ఫ్యాను గాలికి ఎప్పుడో ఎగిరేపోయేది.
ఆపరేషన్ చెయ్యకపోతే కడుపు చీలిపోయేంతలా నొప్పులతో మెలితిరిగిపోతోంది. సరే, గంటా గంటన్నరలో ఆపరేషన్ పూర్తిచేసేసుకొచ్చాను.
ఇదంతా అలవాటుగా మారడానికి ఆర్నెల్లు పట్టింది.
ఒక్కోసారి వెళ్తే ఒకటికాస్తా మూడో నాలుగో కేసులుగా మారి తిరిగొచ్చేటప్పటికి రెండు మూడు గంటలయ్యేది.
ఇలా రెండు సినిమాలు అరగంటలు, మూడు సినిమాలు ముప్పావుగంటలూ చూసిన తరవాత మేం చేస్తున్న తప్పేంటో బోధపడింది. మనం బయల్దేరాలని అనుకున్నప్పుడు గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్‌కి, రెండు మూడు రెగ్యులర్ నర్సింగ్ హోమ్‌లకి ముందస్తుగా ఫోన్లు చేసెయ్యాలి.
‘రాగల ఆరేడు గంటల్లో చెయ్యగల ఎమర్జెన్సీలేం లేవుకదా?’ అని నిర్ధారణకు వచ్చిన తరవాతే స్కూటరెక్కాలి.
ఇన్ని ఏర్పాట్లూ చేసుకున్నా ఒక్కోసారి కొన్ని విచిత్రమైన ఫోన్లొచ్చేవి.
‘వారం క్రితం ఆపరేషన్ అయిన పేషెంటుకి బ్లీడింగవుతోంద’నో,
‘నిన్నయిన ఆవిడకి ఆయాసంగా వుంద’నో,
‘కక్కుర్తిపడి మిమ్మల్ని పిలవకుండా లోకల్ అనెస్తీషియాలో మొదలెట్టాం, పేషెంట్ షాక్ లోకి వెళిపోయింది వెంటనే వచ్చి నన్నూ, పేషెంటునీ రక్షించండ’నో....😂😂😂 (నో మనోభావాలు డాట్రమ్మలూ!)
అప్పుడు మావాళ్లు ముగ్గుర్నీ హాల్లో వదిలేసి, సినిమా అయిపోయే సమయానికి మళ్లీ వచ్చి గేటు దగ్గర కాపలా కాసేవాణ్ణి.
మా కష్టాల్ని గమనించిన బగమంతుడు మాకు మరికొంతమంది అనెస్తటిస్టుల్ని పెసాదించి మమ్మల్ని ఆదుకున్నాడు.
హమ్మయ్య, అనుకుంటుండగా పిల్లలు పెద్దాళ్లైపోయారు. వాళ్లకి డైనింగ్ హాల్లో రుచి, సినిమా హాల్లో అభిరుచి ఏర్పడ్డాయి. వాళ్లు మామూలు మనుషులు కనబడే సినిమాలు చూడ్డం మానేసి సాలీళ్లు, పాములు, రాక్షసబల్లులు, గబ్బిలాలు... గా మారిపోయిన హీరోల సినిమాలు మాత్రమే చూడగల స్థాయికి ఎదిగారు. పైగా మావూళ్లో అవన్నీ తెలుగులో వచ్చేవి.
దర్శకత్వం: ఎడ్మండ్ విలియమ్స్
నిర్మాత: వాకాడ అప్పారావు....
ఇలాంటి పోస్టర్లు చూసి మేం చచ్చెలా నవ్వుకునేవాళ్లం. ఇక సినిమాలో డైలాగులైతే మరీనూ...
జేమ్స్, నీ ఆగడాలు రోజురోజుకీ మితిమీరిపోతున్నాయి. మీ పెదతల్లి ఒలీవ్యా కాకినాడ నుంచి నిన్నిక్కడికి పంపేముందు ఏం చెప్పారో విస్మరించావా?
నాన్నగారంటూ వుండేవారు. మన మంచితనం ఎల్లప్పుడూ మన కుడిభుజం మీద పతాకమై నిలుస్తుందని....
దాడి చెయ్యండీ, ముష్కర మూకలపై దాడి చెయ్యండి. భల్లూకరాజును అంతమొందించండీ....!
నిజానికి సినిమాలో వినోదం లేకపోయినా ఈ డబ్బింగులకే మాకు చాలా నవ్వొచ్చేసేది.
ఇక వాళ్లతో ఇవన్నీ చూడ్డం మావల్లకాదని మేఁవిద్దరం చూసెయ్యాలని కఠినంగా నిర్ణయించుకున్నాం.
అదుగో...అప్పుడొచ్చి పడింది అమెజాన్ ప్రైమ్!
అసలే హాల్లో సగం సైజుండే సోనీ టీవీ మాది! దానికి అపార్ట్‌మెంట్ అంతా వణికించేసే సోనీ హోమ్ థియేటర్ కలిస్తే మావూరి ఆదిత్య టాకీసుకన్నా మంచి ఫీల్ ఇస్తుంది సినిమా చూస్తోంటే!
కానీ కొన్నికొన్ని సినిమాలు హాల్లోనే చూడాల్ట! పురాణాల్లో రాసుంది. అంచేత ఇలా రెణ్ణెల్లకోసారి బయటపడుతూ వుంటాం. ఆరోజు మరీ ముందుగా వెళ్లి కూర్చున్నాం!
‘చాలా ముందుగా వచ్చేసాం. అదెక్కడా, ఇంకా అరగంట టైముంది షో వెయ్యడానికి! ’ అన్నాను మొబైల్లో టైమ్ చూసి.
‘సరేలే, కాసేపలా రిలయన్స్ ట్రెండ్స్ లో తిరుగుదాం! ఏం కొనొద్దు!’ ....
ఈ ‘ఏం కొనొద్ద’న్న మాట కాస్త గట్టిగా అంది.
ఎందుకంటే మన సంగతి తెలుసు కాబట్టి. అక్కడున్న వందల రకాల చొక్కాలు చూస్తే మనల్ని ఆపడం ఎవరివల్లా కాదు. మరీ ఖరీదైనవి కొననుగానీ ఎక్కువే కొంటాను.
విండో షాపింగ్ అంటే నచ్చదు నాకు. కొట్టువాడు ఏఁవనుకుంటాడో అని ఫీలవుతాను. మొత్తం మీద ఓ మూడు చొక్కాలతో బయటపడి, సినిమా టైమైపోతోందంటూ పరుగులు తీశాం.
తీరా లోపలికొచ్చి కూర్చుంటే ఏవో లోకల్ బట్టల షాపుల అడ్వర్టైజ్ మెంట్లు వేస్తున్నాడు...
‘ముద్దులొలికే మీ చిట్టిపొట్టి చిన్నారులకి నప్పే అందమైన ఆకర్షణీయమైన రెడీమేడ్ వస్త్రాల కోసం నేడే విచ్చేయండి..’
ఇంచుమించు నా అంత ఎత్తుండి లాలీపాప్స్ చీకుతూ లైన్లో నిలబడున్నారు ఓ నలుగురు పిల్లలు. ఏ పదోతరగతో చదువుతూండాలి! వాళ్లు ముద్దులొలకడం ఏఁవిటీ మీ బొంద? చేతుల్లోంచి లాలిపాప్స్ లాక్కుని, ఒక్కొక్కణ్ణీ వంగదీసి వీపుమీద ఒక్కటెయ్యాలనుంది.
ఆ తరవాతేదో హాస్పిటల్ యాడొచ్చింది. ‘అత్యవసర కేసులు అర్ధరాత్రి చూడబడును’ అని చెప్తోంది. ఏడిసినట్టుంది. అలా చెబితే ఎవరెళ్తారూ? అర్ధరాత్రి తరవాత ‘కూడా’ అనుండాలిగా?
వీళ్లకి యాడ్స్ ఎలా చెయ్యాలో కూడా తెలీదు.
తరవాత జాతీయగీతానికి లేచి నుంచున్నాం. మనస్ఫూర్తిగా, హాయిగా గొంతెత్తి మొత్తం పాటంతా పాడేసుకున్నాను. చివర్లో సెల్యూట్ కూడా చేసి అప్పుడు కూర్చున్నాను. నా వైఫు నావైపు కొంచెం విచిత్రంగా చూసింది. కానీ నే పట్టించుకోలేదు. అదేం సిగ్గుపడాల్సిన పనికాదే?
కాసేపట్లో రాహుల్ ద్రావిడ్ వచ్చి ‘మన తల్లిదండ్రుల తప్పిదం వల్లే మనం క్రికెట్లో రన్నవుట్ అవుతా’మని చెప్పి వెళిపోయాడు. నేనెలాగూ క్రికెట్ ఆడను కాబట్టి అతని మాటలకి పెద్దగా ఫీలవ్వలేదు.
ఆ తరవాత వైశంపాయనుడొచ్చాడు. ‘ఖైనీలవీ తింటే దవడలు, దంతాలు తీసేస్తామ’ని చెప్పాడు.
అంతా బానేవుంది. ఈ దరిద్రాలన్నీ సిగరెట్లు, ఖైనీ, తంబాకు వల్ల వస్తాయని చెప్పారు.
మరి ఆల్కహాల్ వల్ల లివర్ ఎలా కుళ్లిపోతుందో చూపించరేం? తాగి వాహనం నడపడం వల్ల జరిగే యాక్సిడెంట్లని చూపెట్టరేం?
డ్రగ్స్ వల్ల మనిషి ఎలా పతనమైపోతాడో, వాటికి బానిసగా ఎలా మారిపోతాడో ప్రదర్శించి చెప్పరేం?
........
నా ఆలోచనల్లో నేనుండగా సినిమా మొదలైపోయింది.
తెరమీద నిజమైన భారతీయత ఉట్టిపడుతోంది. భిన్నత్వంలో ఏకత్వం అంటే మన తెలుగు సినిమా చూస్తే బోధపడుతుంది.
హీరోయిన్ పంజాబీ;
విలన్లు మహారాష్ట్ర, తమిళనాడు;
క్యారెక్టర్ ఆర్టిస్టులందరూ తమిళులే;
సంగీతం మలయాళియో!
ఒక్క హీరో, అతని చేతిలో ఏ కారణం లేకపోయినా మనల్ని నవ్వించి చంపెయ్యడానికి ప్రతి పదినిమిషాలకోసారి దెబ్బలు తినే అతని ఫ్రెండు....వీళ్లు మాత్రం తెలుగువాళ్లు.
విలన్లు రాయలసీమ మాండలికంలో మాటాడుతోంటే వాళ్ల భార్యలు మాత్రం న్యూస్ రీడర్లలా ఏ ప్రాంతపు వాసనా వినబడని సుస్పష్టమైన తెలుగులో మాటాడుతున్నారు.
ఆమధ్య అదేదో సినిమాలో చూసాం, బొద్దుగా వున్న ఒకమ్మాయిని మాటిమాటికీ తిండిపోతంటూ తిడుతున్నారు ఫ్రెండ్సంతా! ఆ పిల్ల చిప్స్ తిన్నా, ఐస్ క్రీమ్ తిన్నా హేళన చేస్తున్నారు. తను తెరమీద కనబడిన ప్రతిసారీ ఏనుగు ఘీంకారస్వరాన్ని డాల్బీలో వినిపిస్తున్నాడు సంగీత దర్శకుడు.
అంతా కలిసి ఎక్కడో ట్రెక్కింగ్ కోసం పోయారు. ఇంతలో హీరో ఫ్రెండు...
‘ఒక కొండ ఇంకో కొండెక్కడం మొదటిసారి చూస్తన్నాను’ అనగానే హాలంతా నవ్వులు. నవ్వుతున్న వాళ్లలో సగం మంది ఆ పిల్లకన్నా లావుగా వున్నారు. మనిషిలో నిద్రపోయే వింతమృగాల్ని మేల్కొలిపే విద్యలో కొందరు దర్శకులది అంతర్జాతీయ స్థాయి!
నేనంత నీచస్థితికి దిగజారలేక, ఈమధ్య ఎపుడైనా సినిమా నచ్చకపోతే కుర్చీలో వెనక్కి జారి హాయిగా బబ్బుంటున్నాను.
కాసేపటికి ముందు వరసలో ఎవడిదో ఫోన్ మోగింది. ‘జిగేల్ రాణి’ పాట జిల్లుమంటూ వినబడుతోంది. జీన్ ప్యాంటు ముందు జేబులో ఇరుక్కున్న ఆ ఫోన్ని బయటకి తీసేలోగా పల్లవి మొత్తం వినేశాం అందరం. కూర్చుంటే రావట్లేదని నిలబడి తీస్తున్నాడు.
వెనకాల కూర్చున్నవాళ్లందరూ ‘ప్చ్’..‘ప్చ్’ అంటూ ముద్దులు పెట్టుకుంటున్న సౌండుతో విసుక్కోవడం మొదలెట్టారు. వాళ్లనసలు పట్టించుకుంటేగా అతను?
ఎట్టకేలకి బయటకు తీసి పక్కనున్నవాళ్లు ఎలాపోతే నాకేం అన్నట్టు గట్టిగా ఫోన్ మాట్లాడ్డం మొదలెట్టాడు.
‘ఎంతుంది?’
‘................’
‘ఓర్నీ, పాతిక తగ్గిపోయింది. అమ్మెయ్, అమ్మెయ్. అదెంతుంది? బజాజ్?’
‘................’
వీడేదో షేర్ విషయాలు మాటాడుతున్నాడనుకుంటా. ఇంట్లో ఎవరో టీవీ చూస్తూ వీణ్ణి అప్ డేట్ చేస్తున్నారు. ఈ వ్యవహారం పదినిమిషాలు నడిచింది.
ఇంటర్వెల్లో ఓ ఎర్రచొక్కా కుర్రాడొచ్చి ఆర్డరివ్వమని గోముగా అడిగాడు.
‘టూ స్మాల్ కోక్స్, ఒక టబ్ పాప్ కార్న్ ఇస్తావా?’ అన్నాను కాళ్లూపుతూ విలాసంగా!
‘అలా మీయిష్టమొచ్చినట్టు ఇవ్వడం కుదరద’న్నాడు. అతని సీరియస్‌నెస్ చూసి కాళ్లూపడం ఆపేశాను.
‘పోనీ ఒక పెద్ద కోక్, ఒక టబ్ పేలాలూ ఇవ్వడం అవుతుందా?’ అంటూ నసిగాను ఎక్కడ కోప్పడతాడో అని కాస్త భయంగా
ఈసారి అతనికి నవ్వొచ్చింది. ‘నే చెప్తానుండండి మీరెలా తినాలో!’..... అంటూ నాలుగైదు కాంబినేషన్లు సూచించాడు.
అందులో సమోసాలు, పఫ్ లు, ఇంకా ఫ్రెంచ్ ఫ్రైసూ.... ఇలా పదహారు రకాలున్నాయి.
ఆ కాంబినేషన్సేవీ మా ఆవిడకి అర్ధంకాలేదు. నాకూ కాలేదుగానీ అర్ధమైందని అబద్ధమాడేసి ‘నీ మనసు చెప్పినట్టు చెయ్యవోయ్!’ అంటూ ఓ ఐదువందలు ఇచ్చి పంపేశాను.
సినిమా మళ్లీ మొదలైపోయిన అయిదు నిమిషాలకి వెనకాల ఓ కుర్రాడితో శ్రావణ పేరంటంలా సాయం పట్టించుకుని పెద్ద పళ్లెం ఒకటి మా ముందుంచాడు.
రాశి సిమెంటు సంచీ అంత సైజున్న కవర్లో పాప్ కార్ను, మనం గులాబీ అంట్లు వేసుకునే గోలాల సైజున్న పెద్దపెద్ద గళాసుల్లో కోక్ పట్టుకొచ్చి ఇచ్చాడు.
అవన్నీ తిని, ఆ డ్రింకంతా తాగి ‘అసం’తృప్తిగా త్రేన్చి మిగతా సినిమా చూసి ఇంటికొచ్చాం.
అప్పుడు టైమ్ లేక చూడలేకపోయాం!
ఇప్పుడు టైమ్ బాలేక చూసేడుస్తున్నాం!
ఇవండీ సినిమా కష్టాలంటే!
.........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment