‘నీలాంటి ఆడపిల్ల కావాలి నాకు
ఊహు, నీలాంటి పిల్లాణ్ణే కంటాను నేనూ..’
రేడియోలో ఘంటసాల, సుశీల దెబ్బలాడేసుకుంటూ, ఆనక ఇద్దర్నీ కనేస్తే ఓ పనైపోతుందని గలగలా నవ్వేసుకున్న పాటొకటి చిన్నప్పుడు తెగ వినేవాళ్లం.
పెళ్లైన తరవాత ఎవర్ని కంటే ఏం పేర్లు పెట్టాలో ముందే రాసిపెట్టేసుకున్నాను కూడా! ఆడపిల్ల పుట్టుంటే ‘ఇలా పెంచాలలాపెంచాల’ని స్కెచ్చులూ గీసేశాను. ఎలా పెంచకూడదో బోల్డన్ని ఒట్లుకూడా వేసేసుకున్నాను.
పాతికేళ్లకు పూర్వం కదా, అప్పటికింకా పరికిణీ ఓణీలు ఫెస్టివ్ వేర్లాగా, పట్టులంగాలు పార్టీవేర్లాగా మారలేదు. అంచేత నాకొచ్చే కలలు కూడా అలా చాదస్తంగానే వుండేవి. పెద్ద జడేసుకుని, చివర గంటలు వేలాడుతూ, ఓ వైపుకి పూలెట్టుకుని, మీడియం సైజులో బొట్టెట్టుకుని, వర్షం పడుతోంటే చూరు దగ్గర నీళ్లని అరచేత్తో అల్లల్లాడిస్తూ ‘నాన్నా నాన్నా కత్తిపడవలు చేసివ్వవా? మాలతీ వాళ్ల బాబాయికి చాలాబాగా వచ్చు. నీకొచ్చా?’ అనడిగే చక్రాల్లాంటి కళ్లున్న కూతురుంటే బావుండునని అనుకునేవాణ్ణి.
ఆడపిల్లలంటే తనకీ సరదానే! తీరాజేసి ఇద్దరూ గొట్టంగాళ్లే పుట్టారు. సర్లే, భగవంతుడిచ్చిన దానికి మనఁవేం చెయ్యగలం? అనుకుని కలల్ని కనడం, కాటుక డబ్బాల్ని కొనడం మానేశాను. పెట్టుకోవలసిన బొట్లు, పెట్టుకున్న ఒట్లూ తీసి పడేశాను.
తనక్కావలసినవి తనే చూసుకుంటుంది. అది మన నియోజకవర్గ పరిధిలోకి రాదు. ఎందుకంటే తనకి బేసిగ్గా మేకప్పయ్యే అలవాటు లేదు.
ఒకవేళ తప్పీదారీ అటెళ్లినా ఏదో వాగి, డిపాజిట్ సైతం కోల్పోయిన సందర్భాలు చాలా వున్నాయి. అంచేత తన మేకప్ విషయంలో పట్టించుకోకపోవడం, ఆర్టికల్ 370..ఈ రెండూ ఒకసారే ప్రవేశపెట్టబడ్డాయి. రెండోది ఈమధ్యే రద్దయిందని విన్నాను. మొదటిది మాత్రం ఇంకా హద్దునీ, సరిహద్దునీ దాటలా!
ఈ కొడుకుల్తో పొద్దున్నప్పుడు పెద్ద పనేం వుండేది కాదు తనకి. నాకుమల్లేనే ఇద్దరికీ జుట్టు ఒత్తెక్కువ. అంచేత ఇరవై రోజులకోసారి కత్తెరేయించేసేవాణ్ణి. దువ్వెన కూడా అఖ్ఖర్లేకుండా అరచేత్తో అటూఇటూ అనేసినా బుడుగ్గాడిలా పాపిడొచ్చేసి, పైన మాత్రం ఓ రెండు వెంట్రుకలు టింగ్ అంటూ లేచి నిలబడుండేవి. అదే హెయిర్ స్టైల్ తో పదోక్లాసు దాకా నడిపించేశాం ఇద్దర్నీ.
కాలేజీకొచ్చిన తరవాత రెండోవాడిలోంచి రెండోవాడొకడు బయటపడ్డాడు. ఈ రెండోవాడి ఆలోచనలు తరాల్లో అంతరాలకి తరగని చిరునామాలా వుండేవి. వాడు మాకూ, మార్పుకీ అనుసంధానమై నిలిచాడు.
పాపిడి తియ్యడం, పాపం చెయ్యడం ఒకటేనని నమ్మేవాడు.
‘ఆ తలకాయ దువ్వుకోరా!’ అంటే ‘నలుగురూ నవ్వుకోరా?’ అనడిగేవాడు.
ఉడాపార్కులో క్రోటన్స్ లా నెలకో డిజైన్లో కత్తిరించుకునొచ్చేవాడు. ఇక మేఁవిద్దరం ఎందుకొచ్చిన ‘తల’నొప్పని పట్టించుకోవడం మానేశాం.
పెద్దాడు బ్రాండ్ బాబు. వీడు రోజూ నాలిగ్గీసుకునే టంక్లీనర్ కూడా ఏ బ్రాండో చూసే రకం. వీడికి ఉడ్లాండంటే ఓసీడీ! కాఫీ అంటే సీసీడీ! వేరేవేవీ ఆనవు.
ఇక బట్టలు.
‘ఎంతసేపూ కిందనించొకటీ, పైనించొకటీ.. మగవెధవలకేంటుంటాయండీ వెరైటీలూ? అదే ఆడపిల్లలకైతే వేలకొద్దీ డిజైన్లు. ఇక గాజులని, మేకప్ కిట్లని, రకరకాల చెప్పులని, హెయిర్ బ్యాండ్లు, క్లిప్పులు.. ఓరినాయనో, ఒకటేఁవిటి!! నీకేగనక ఓ కూతురుండుంటే ఈపాటికి నీకున్న జుత్తంతా పీకేసుకునేవాడివి వాళ్లకి కావలసినవన్నీ కొనలేక! లక్కీఫెలో! తప్పించేసుకున్నావ్ ఫో!’
ఇవీ తను లలితా సహస్రంలా నిత్యం పారాయణం చేసే మాటలు!
మావూళ్లో వున్నంతలోనే కాస్త మంచి షాపులకెళ్లి, గంటల తరబడి ఏరి, ఛేంజింగ్ రూముల దగ్గర వాళ్లు విప్పిన ప్యాంట్లూ, షర్ట్లూ, బెల్టులూ పట్టుకు నిలబడి, మొత్తానికి అయిందనిపించి రాత్రి ఏ పదకొండింటికో కొంపచేరేవాళ్లం.
అక్కడ షాపులో ఇరవై ట్యూబులైట్ల మధ్య బ్లూ కలర్లో కనబడ్డ చొక్కా తీరా ఇంటికొచ్చాక మా హాల్లో సిఎఫ్ఎల్ బల్బుకింద ఆకుపచ్చ రంగులో కనబడేది. మళ్లీ పొద్దున్నే వెళ్లి మరో గంటసేపు షాపబ్బాయితో వాదించి మార్చుకొచ్చేవాళ్లం.
అంతే! అంతకంటే ఏ ఇబ్బందీ వుండేదికాదు.
అదే ఆడపిల్లలకయితే బ్లూలో ఇరవయ్యీ, గ్రీన్లో ముప్ఫయ్యీ ముందు పడేస్తాడా కుర్రాడు. ఒకదాంట్లో పూసలు బాలేవనీ, ఇంకోదాంట్లో ఎంబ్రాయిడరీ మరీ గాడీగా వుందనీ ఓ నలభయ్యైదు దాకా పక్కనబడేసి ‘ఇంకేంలేవా వెరైటీసు?’ అనడుగుతారు.
వాడు మేడమీదకో, మార్స్ మీదకో వెళ్లి మరో బండిల్ పట్టుకొస్తాడు. ఆ కట్టకున్న తాడు తెంచుతుండగానే వీళ్లలో ఉత్సాహం కట్టలుతెంచుకుని మీదపడిపోతుంది. అవన్నీ కూడా అటూఇటూ ఏరిపారేసిన తరవాత తేరిపారా చూస్తే ఆ కుర్రాడు... చుట్టూ చిందరవందరగా పడిన పులిహోర పొట్లాల మధ్య వరదబాధితుళ్లా వుంటాడు.
ఇంత తతంగమూ జరిగినా మళ్లీ మర్నాడు ఎక్స్‌చేంజ్ కోసం రాకతప్పదు. ఇవన్నీ తనకి తెలుసు. అయినా కాంగ్రెస్ పార్టీ అన్నాక మోడీని సపోర్ట్ చేస్తే ఎలా? అందుకే బెట్టుగా వుండిపోతుంది.
‘బావుంది, ఆడపిల్లలన్నాక ఆమాత్రం సరదాలుండవా ఏం?’ ఇది అసతోమా సద్గమయా అంతటి పురాతన వాక్యం.
ఇదిగో, ఇలాంటి సందర్భాల్లో ఇద్దరూ మేలే అవ్వడంవల్ల మాకు జరిగింది మేలేనని అనిపించినా ఓ పిల్లది వుండుంటే బావుండునని అనిపిస్తూ వుంటుంది చాలాసార్లు! కత్తిపడవలడిగే కూతురు నా కలల రా‘కుమార్తె!’
నేనెప్పుడైనా ఆపరేషన్లకి వెళ్లినప్పుడు మత్తిచ్చిన తరవాత పేషెంటుతో మాట్లాడుతూ వుంటాను.
‘మొదటెవరు నీకు?’ అనగానే...
‘ఫస్టు పాప! ఈసారి బాబు కావాలి!’
అంటూ హొటల్లో ఇడ్లీ తరవాత కాఫీ అడిగినట్టడుగుతారు. మేమెవరం అలా ఇవ్వడానికి?
వై క్రోమోజోము సంగతి సమ్ ఎక్సనేవాడు(భగవంతుడు) చూసుకుంటాడు. అది చదువుకున్నవాళ్లకీ చెప్పాల్సొస్తుంది ఖర్మ!
తీరా మళ్లీ గుంటదే బయటికొచ్చిందా.. వీళ్లకి బొటబొటా కన్నీళ్లు బయటకొచ్చేస్తూ వుంటాయి. అప్పుడు కాసేపు నా విశ్వరూప ప్రదర్శన కార్యక్రమం ఉంటుంది.
‘తల్లీ అన్నపూర్ణా! నేనెంతో అనుకున్నా, ఓ బుజ్జిపాపాయి మాయింట్లో తిరుగాడుతూ వుంటే బావుండునని! కానీ అయిందా? అవ్వలా! అంతెందుకు, ఇదిగో నీకు ఆపరేషన్ చేస్తున్న డాక్టర్ గారిక్కూడా ఇద్దరూ కొడుకులే! పైపెచ్చు ఆయనకీ కూతురంటే ఇష్టం. అటువంటిది నీకేమో ఇద్దరు బంగార్తల్లులు.
బయట రెండు పిలకలేసుకుని మెట్లమీద గెంతుతోంది అది నీ కూతురేనా? ఇవాళ శుక్రవారం. ఎంచక్కా లక్ష్మీదేవి అడుగెట్టింది మీయింట్లో. వేరే బూర్లవీ ఒండక్కర్లా! నీ పెద్ద కూతురు బుగ్గలే చాలు. ఊమ్, అంటూ ఎంత ముద్దుగా వుందో!’ అంటూ ఆ కలకంఠి కంట కన్నీరు తుడిచే ప్రయత్నం అప్రయత్నంగా చేసేస్తూ వుంటాను!
ఆరోజు మళ్లీ కత్తిపడవలు అడిగే కూతురు కలలోకొస్తుంది!
కూతురుంటే బంగారం కొనాలి కాదు...
బంగారంలాంటి కూతుర్ని కనాలి!
శ్రావణ లక్ష్మీ కటాక్ష సిద్ధిరస్తు!
.....జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment