ఈవారం #ఆంధ్రభూమి లో ప్రచురింపబడిన నా రచన...
మన మిత్రుల కోసం.
**************************************************
‘వాకింగ్ కి వెళ్తున్నా, వస్తావా?’ జుట్టు పైకి ముడేస్తూ అడిగింది. ఖాళీగానే వున్నాను ఆరోజు.
ఇద్దరం కలిసి మా ఇంటికి సమీపంలో వున్న రింగ్ రోడ్డు మీద నడుస్తున్నాం. ఈమధ్యే కొత్తగా వేసిన రహదారులన్నీ నల్లగా నిగనిగలాడుతున్నాయి. మధ్యలో డివైడర్ల మీద అంతెత్తు ఇనుపవూచల ఫెన్స్ పెట్టేసి లోపల చాలా మొక్కలవీ పాతారు.
‘మొక్కలకేం, ఎన్నైనా పాతొచ్చు. నీళ్లు పొయ్యాలన్న శ్రద్ధ లేకపోతే ఎందుకుటా? చూడెలా ఎండిపోతున్నాయో? మున్సిపాలిటీయే వీటిపాలిటి యమధర్మరాజు! ’ ఆవేశాన్ని, ఆవేదనని సమపాళ్లలో రంగరించి ఎంతో భావోద్వేగంతో పలికిన నా డైలాక్కి తనూ తలూపింది.
అరగంటసేపు అన్నిరోడ్లూ నడిచిన తరవాత, ఇంటికి చేరి బాత్రూములో దూరాను. ‘జిల్లుజిల్లుమంటున్నాయి నీళ్లూ..’ పాట పాడుకుంటూ మరో అరగంట స్నానం చేసి సబ్బుకన్నా తెల్లగా మెరిసిపోతూ బయటికొచ్చాను.
అయితే వేసవికాలం మొదలైన మొదటి వారంలోనే ఒకరోజిలాగే వాకింగ్ చేసొచ్చి స్నానం చేస్తుండగా కుళాయిలోంచి నీళ్లకి బదులు గాలి రావడం మొదలైంది.
మనం మొహమంతా సబ్బు పట్టించేసుక్కూచున్నాం. గత్యంతరం లేక సగం తెరిచిన కళ్లతో ఏకనేత్రాభినయం చేసుకుంటూ బాత్రూమ్ తలుపు వందోవంతు తెరిచి కోర్టులో పిలిచినట్టు ‘బన్నీ..బన్నీ..బన్నీ!’ అని మూడుసార్లు పిలవగా తనొచ్చింది.
‘నీళ్లు రావట్లా!’ అన్నాను సబ్బునీళ్ల పర్యంతమై!
తను నావైపు ఎగ్జామ్స్ లో ఎడిషనల్ షీటడిగినప్పుడు ఇన్విజిలేటర్ చూసినట్టు చూసింది.
‘అంతంతసేపు స్నానాలవీ అంటే ఏ పెద్ద చెరువుకో, అయ్యకోనేరుకో పోవాలి. ట్యాంక్ ఖాళీ చేసేసుంటావు. కిందకెళ్లి చెప్పొస్తానుండు మోటరెయ్యమని!’ అంటూ వెళిపోయింది.
అయితే అది ఆరంభమని మాకా క్షణాన తెలీదు.
మా బోరెండిపోయింది!!!
ఇన్నాళ్లూ కళకళలాడుతూ కన్నతల్లిలా చూసుకున్న బోరు కాస్తా గుక్కెడు నీళ్లు లేక విలవిలలాడుతోంటే అపార్ట్‌మెంట్ వాసులందరం భోరుమంటూ విలపించాం.
వెంటనే పొడుగాటి ఎక్సర్ సైజ్ పుస్తకం ఒకటి తీసుకుని
‘ఓం విఘ్నేశ్వరాయనమః - వాటర్ టైమింగ్స్’
అని హెడ్డింగ్ పెట్టి, ఉదయం ఆరూ టు ఏడూ, అలానే సాయంత్రం కూడా ఆరూ టూ ఏడు... నీళ్లొదుల్తామని, అంతకుమించి మీ ఆశలకు నీళ్లొదులుకోమని రాసి పంపేశాను.
ఎందుకంటే నేను ప్రెసిడెంటుని.
ఈలోగా ప్రెసిడెంటుగారి పెళ్లాం వచ్చి ఇవాళ మీటింగొకటి పెట్టండని సెలవిచ్చింది.
ఆ సాయంత్రమే అత్యవసర సమావేశం ఒకటి పెట్టాలని నిర్ణయించాం.
ఎప్పుడూ మీటింగంటే జనం తక్కువగా రావడం మాకు ఆనవాయితీ. అలానే అనుకుని తక్కువ కుర్చీలేశాడు వాచ్ మన్. కానీ సినిమాకొచ్చినట్టు వస్తారనుకుంటే సిరిమానుకొచ్చినట్టు వచ్చారు. మీటింగంటే రారుగానీ ఫైటింగంటే రాకుండా వుంటారా?
నీళ్లు సమృద్ధిగా వస్తున్నంతకాలం ఎంచక్కా వాడుకున్నాం. ఇప్పుడు కటకట మొదలయేటప్పటికి టకటకా కారణాలు, రణాలు బయటపడ్డాయి.
మూడో ఫ్లోర్ వాళ్లకి ఎక్కువ నీళ్లొస్తాయని, ఈ భూప్రపంచం మొత్తమ్మీద అత్యధిక నీటివాడకపు శాతం మూడో ఫ్లోర్ వాళ్లదేనని....
ఐదో అంతస్తనేది పేరుకే అంతస్తులు ఎక్కువ తప్ప గుక్కెడు నీళ్లకి కూడా నోచుకోనిదని, అయినా నోరెత్తకుండా పడుంటామని, ఒకవేళ ఎత్తినా కిందంతస్థుల వాళ్లకి వినబడదని....
‘మీరందరూ అనుకోవచ్చు, తప్పులేదు, ఫస్ట్ ఫ్లోరోళ్లకి బోల్డు నీళ్లొచ్చేస్తాయని! కానీ అదెంత నిజమో మాయింటికొచ్చి చూస్తే మీకే అర్ధమవుతాది. బక్కెట్టూ, బక్కెట్టున్నర! అంతకుమించి ఒక్క చుక్కగాని, ఒక్క గుక్కగాని రావు! మీరు నమ్మరు. నాకుతెలుసు!’ అనీ....
మొత్తానికి జలవివాదం మొదలైంది.
సెకండ్ ఫ్లోర్ నుంచి ఒక్కరే వచ్చారు. అతనిక్కాస్తా తెలుగు రాదు. అలాగని నీళ్లూ రావు. అక్కడందరూ విపరీతమైన తెలుగుని మంచినీళ్లప్రాయంగా మాటాడేస్తోంటే అతను మాత్రం ఏమడిగినా నీళ్లు నముల్తున్నాడు.
మిగిలింది నాలుగో అంతస్తు. దురదృష్టవశాత్తు వీళ్లకి నీళ్లు కాస్త బానే వస్తాయి. అందుకే నిమ్మకు నీరెత్తినట్టు మాటాడకుండా కూర్చున్నారు.
అప్పుడు ‘యాజమాన్యం’ అని పేరెట్టుకున్న ఓ ముగ్గురం కలిసి అందర్నీ కాసేపు రేడియో కట్టెయ్యమని మా నిర్ణయం ప్రకటించాం...
కొత్త బోరొకటి తవ్విద్దామని!
ఎవరో ఒకరిద్దరు తప్ప మిగతా అందరూ ఒప్పేసుకున్నారు. ఎంతవుతుందీ, ఎంత తవ్వుతుందీ.. అన్నీ కనుక్కుని ఓ శుభముహూర్తం చూసి బోర్ వెల్స్ వాళ్లకి కబురెట్టాం.
ఊరంతా వాకబు చేసి పేరుమోసిన జియాలజిస్టుని పిలుచుకొచ్చాం. ఆయన మేమందరం ఏమడిగినా సమాధానమివ్వకుండా అపార్ట్‌మెంట్ ఎనిమిది దిక్కులూ తిరిగి, ఏవేవో పరీక్షలు చేసి, చివరాఖరికి డాల్బీ సౌండులో పెదవి విరిచాడు.
మేం బెంగపడిపోయి మరొక్కసారి శ్రద్ధతో చూడమని బతిమాలాం. మా పోరు పళ్లేక ఆయన సుద్దముక్కతో ఒకచోట చిన్న చుక్కలా పెట్టి, ఇక్కడ తవ్వితే గుక్కెడు నీళ్లు రావచ్చంటూ మాకొక చిన్న ఆశా చాక్లెట్టిచ్చాడు.
ఆ మర్నాడే ముహూర్తం.
అందరు బోర్ వెల్స్ వాళ్లలాగే వాళ్లుకూడా పొద్దున్నే వస్తామని చెప్పి రాత్రి ఎనిమిదింటికొచ్చారు. మేం చెప్పిన చోట కాకుండా వాళ్లకెక్కడ సదుపాయంగా వుంటుందో అక్కడ కొడతామని అన్నారు. ఆ భారీ లారీని, అందులోంచి దిగిన చత్తీస్‌గఢ్ జనాన్ని, ఆ శబ్దాన్ని విని మాకందరికీ భయమేసింది. వీళ్లు బోర్ కొడతారా, ఫ్లైఓవర్ కడతారా అని సందేహం కూడా కలిగింది.
మేఁవందరం కలిసి ‘జియాలజిస్టు చూపించిన అంగుళం జాగాలో కొడతారా?’ అని ఆశగా అడిగాం.
దానికతను ‘లారీ అక్కడికి రావాలంటే మీ ప్రహారీ గోడని పడగొట్టేసి, మీ ఇంటిముందున్న ట్రాన్స్‌ఫార్మర్ని తీయించేసి, అదుగో ఆ పసుప్పచ్చ పువ్వుల్తో కళకళ్లాడుతున్న పచ్చగన్నేరు చెట్టుని నరికించేస్తే... అప్పుడు వీలవుతుంది! ఓకేనా, అవన్నీ చేయించి రేపు ఫోన్ చెయ్యండి. అప్పుడొస్తాం!’ అని లారీ ఎక్కేసి రైట్ రైటన్నాడు.
భగవంతుడా! మాయింట్లో నీటికోసం ఇంత ప్రళయకాల విధ్వంసం అవసరమా? అని మేమందరం ఆలోచించి వాళ్లిష్టమొచ్చినట్టే చేసుకోమన్నాం. కాస్త పసుపూ కుంకం చల్లి, కొబ్బరికాయొకటి కొట్టి మొదలెట్టించాం.
అపార్ట్‌మెంట్ అంత పొడవాటి గొట్టాల్ని ఒకటి తరవాత ఇంకోటి భూమిలోకి డ్రిల్లింగ్ చేసేస్తూ గంటలు గంటలు లోపలికెళ్తూనే వున్నారు. ఎంతసేపటికీ ఏదో పెద్ద బండరాయిని గీకుతున్న శబ్దమే తప్ప వేరే ట్యూనేదీ వినబడేది కాదు. మగవాళ్లందరూ ఓవైపు, ఆడవాళ్లంతా మరోవైపు క్షీరసాగర మథనం చేసే దేవతలూ, రాక్షసుల్లా నిలబడి చూస్తున్నాం. ఆ సౌండేదో మారితే వినేసి వెళిపోదామని చెవులలా వెడల్పు చేసుకుని ఎదురుచూస్తున్నాం.
రాత్రి తొమ్మిదికి మొదలెట్టిన దగ్గర్నుంచి అర్ధరాత్రి ఒంటిగంట దాకా బోర్ కొడుతూనే వున్నారు. మాకిక బోర్ కొట్టి లోపలికెళిపోయాం.
ఆ రాత్రి అందరికీ ఒకటే కల!
ఒక్కసారిగా ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడే గంగ అయిదంతస్తుల్నీ దాటుకుని మా ఊహకందనంతలా చిమ్మేస్తున్నట్టు..
ఆ జలధారల్లో ఆడవాళ్లంతా ఆనంద్ సినిమాలో కమలినీ ముఖర్జీలా గంతులేస్తున్నట్టు..
ఇంద్ర సినిమాలో చిరంజీవిలాంటి ప్రెసిడెంటు..(అంటే నేనే!)తో కలిసి మిగతా మగవాళ్లందరూ ‘జడివాన జాడలో ఈ నేలా జనజీవితాలు చిగురించేలా’ అని పాడుకున్నట్టు..!
తెల్లవారుజామున ఎక్కడినుంచో బాగా పరిచయమున్న శబ్దం ఒక నాదంలా వినబడుతోంటే మెలకువొచ్చింది. అకస్మాత్తుగా అందరికీ బోర్ విషయం గుర్తొచ్చి కిందకి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చాం.
అక్కడ చత్తీస్‌గఢ్ వాళ్లతో కబుర్లు చెప్తూ ఇద్దరు యక్షులు, ముగ్గురు రాక్షసులూ కనబడ్డారు. నా కారు పార్కింగ్ దగ్గర నాగలోకంనుంచి వచ్చిన ఆరేడు పాములు వాచ్ మన్ వాళ్లావిడ పోసిన పాలు తాగుతున్నాయి. వీళ్లంతా పాతాళలోకం నుంచి పైకొచ్చి ఓ గంటయిందిట!
పాతాళం దాటి లోపలికెళ్లినా నీళ్లుతప్ప అన్నీ వస్తున్నాయి, అందరూ దిగబడుతున్నారు. ఇంకా రాయి సౌండే! అదేదో మందర పర్వతం కన్నా పెద్దదిలా వుంది. ఈ శ్రమలో వందోవంతు కూడా పడుండరు అమృతం కోసం! ఇక లోపలికెళ్లడానికి మా దగ్గర గొట్టాల్లేవని ప్రకటించేశారు లారీ వాళ్లు.
అప్పుడిక చేసేదేంలేక వదిలెయ్యమన్నాం. అన్నీ సర్దుకుని, పాతాళం వాళ్లకి జత బట్టలు పెట్టి మర్యాదగా అదే గోతిలోంచి లోపలికి పంపించేసి పైకొచ్చి ఏడుస్తూ కూర్చున్నాం.
ఏఁవుందీ, మళ్లీ మామూలే! ట్యాంకర్లతో నీళ్లు కొనడం మొదలెట్టాం. నీటిని పొదుపుగా వాడుకొమ్మని, పిల్లల్ని అదుపులో వుంచుకొమ్మని, మీకెక్కువైతే పక్కవారికిమ్మని, ఏదోలా సర్దుకుపోదాం లెమ్మని అందర్నీ ఓదార్చి ఓదారికి తెచ్చాం.
సాయంత్రాలు ప్రకృతిని కాస్త పలకరించుదామని టెర్రస్ మీదకి వెళుతూండేవాడిని. మా అపార్ట్‌మెంట్ చుట్టూ అరడుగు కూడా ఖాళీ లేకుండా మొత్తం బహుళంతస్తుల భవనాలే! ఒక్కొక్క భవంతిలో సుమారు వందమందిని లెక్కేసుకున్నా ఇన్ని వేలమందికి నీటిని అందించడానికి ఎన్ని భూగర్భజలాలు కావాలి?
ఇంచుమించు రోజూ ఏదో ఒకవైపు నుంచి బోర్ తవ్వుతున్న శబ్దం వినబడుతూనే వుంటుంది. చీకటడిన తరవాత ఇంకా స్పష్టంగా తెలిసే ఆ ధ్వనికి మేఁవందరం ఎంతలా బానిసలమైపోయామంటే.... ఎప్పుడైనా ఒకరోజు వినబడకపోతే ఆరోజు నిద్రకూడా పట్టనంత!
ఒక ఆదివారంనాడు కేసులేం లేవని బద్ధకంగా పక్కమీద దొర్లుతోంటే ‘వాకింగ్ చెయ్యడానికి వస్తావా?’ అంది తను జుట్టు పైకి ముడేస్తూ.
‘పద!’ అంటూ బయల్దేరాను. ఆ రింగురోడ్లో డివైడర్ మధ్యలో మొక్కలన్నీ ఇప్పుడు కళకళ్లాడుతూ కనబడుతున్నాయి. పెద్ద ట్యాంకర్ నిండా నీళ్లు తెచ్చి పైపుతో పెడుతున్నారు మునిసిపాలిటీ సిబ్బంది.
‘చూసావా బన్నీ, అక్కడ మనుషులకి తాగడానికీ, కడుక్కోడానికీ చెంబుడు నీళ్లులేక ఏడుస్తోంటే ఇక్కడ మొక్కలకి నీళ్లు కావలిసొచ్చాయా? హుఁ! ఈ ప్రభుత్వాలు ఎన్ని మారినా ఉపయోగం లేదు!’ అంటూ నడకలో వేగం పెంచాను.
అరగంట తరవాత ఇంటికొచ్చి తలస్నానం చెయ్యాలనుందని ఉబలాటపడ్డాను. ‘అన్ని నీళ్లెక్కణ్ణించి తేనూ? ఏదో రెండు చెంబులు పోసుకునొచ్చెయ్యి చాలు!’ అంటూ నా ఉత్సాహం మీద నీళ్లు చల్లుదామని అనుకుందిగానీ నీళ్లు లేక ఉత్తి మాటల్తోనే సరిపెట్టేసింది.
.........జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment