సంక్రాంతి పండక్కి అల్లుళ్ల చేత సాహసాలు చేయించడం, దీపావళికి బావగారి చేత బాంబులు పేల్పించడం మన తెలుగిళ్లలో ఆనవాయితీ! అయితే ఈ కథ మాత్రం ఏ కోవకొస్తుందో మీరే నిర్ణయించండి!
మా పెళ్లైన కొత్తలో తను ఏలూరులో ఉద్యోగం చేస్తూండేది. నేను పండగలకని ఎప్పుడైనా వస్తే ఏ అర్ధరాత్రో రైలు దిగేవాణ్ణి. ఒకసారిలాగే రైలు బాగా లేటయిపోయి స్టేషన్లో ఒంటిగంటప్పుడు రిక్షా ఎక్కాను. నన్ను దింపేసి రిక్షా తాత వెళిపోయాడు. వీధి మొత్తానికి నేను, నాకు అడుగు దూరంలో ఓ కుక్క.
సహజంగా నాకు కుక్కలంటే భయం లేదు సరిగదా, చాలా ఇష్టం కూడానూ! తనకి మాత్రం చాలా భయం. నేను కుక్కపిల్లని పెంచుకుందామన్న ప్రతిసారీ బట్టలు సర్దేసుకుంటుంది. ‘ఈయింట్లో నేనైనా ఉండాలీ, అదైనా ఉండాలి!’ అనే చాలా చాలా రొటీన్ డైలాగొకటి కొడుతుంది చివర్లో! ఆ ఆట చాలాకాలం ఆడుకున్నాం ఇద్దరం.
సరే, ఆ ఇల్లేమో ఎప్పుడో ఆదిమానవుడు ఇటుకలతో ఇల్లు ఎలా నిర్మించవచ్చో తెలుసుకున్న కొత్తలో కట్టింది. ముందు వీధితలుపు వేసేస్తారు రాత్రుళ్లు. అది తెరిస్తే లోపలికి కాసేపలా వాకిలంతా వాకింగ్ చేస్తే అప్పుడు ఇల్లొస్తుంది. నేను ఏ వేళప్పుడు దిగుతానో తెలీకపోవడం వల్ల తను పడుకుండిపోయింది.
అప్పటికింకా మొబైళ్లవీ మన జీవితాల్లోకి అడుగెట్టలేదు. అంచేత నేనలా తలుపుమూసిన తలవాకిటనే నిలుచున్నా. పిలిచి పిలిచీ బదులేరాక అలసి తిరిగి వెళ్లకుండా ఓ విచిత్రమైన పనికి పూనుకున్నాను.
..........
..........
...........
మీ ఊహ కరెక్టే! గోడెక్కి దూకాలని!
తీరా చూస్తే ఆ గోడేమో కొంచెం ఎత్తుగా ఉంది. నేను కుక్కలకి నచ్చని పనేదో చెయ్యబోతున్నానని నాముందున్న రామచంద్రరావు పేట జిమ్మీకి అర్ధమైపోయింది. అది ముందుగా ట్రైల్ రన్ టైపులో ‘హ్రూ......హ్రూ...!’ అని మొదలెట్టింది.
అసలే ఏలూరంటే సూర్యగ్రహానికి సెవెంటీ కిలోమీటర్ల దూరం. అంతేకదా? మామూలుగానే వేడి. ఇక జిమ్మీ ఆడియో రిలీజుతో నాకు ఒళ్లంతా చెమటలు కారిపోడం మొదలయ్యాయి. మొట్టమొదటిసారిగా కుక్కలంటే భయం బయల్దేరింది.
దీన్దుంపతెగా, ఇప్పుడిది ఓ పావుకేజీ పీకేసిందంటే నా గతేంకాను? వీధంతా నిర్జనంగా ఉంది. సాధారణంగా నాకలాంటి ఏకాంతాల్లో రోడ్డుమీద తిరగడమంటే చాలా ఇష్టం. కానీ ఇప్పుడు మాత్రం ఆ రామచందర్రావుపేట పట్టపగలే బావుంటుందనిపించింది.
ముందుగా ఒక రాయికోసం వెదకడం మొదలెట్టాను. బాగా చిన్నరాళ్లు నాలుగు దొరికితే విసిరాను. అదేమో నేను తినడానికి ‘పెడిగ్రీ’ వేస్తున్నట్టు ఆ రాళ్లని వెదుక్కోడం మొదలెట్టింది. ఇది నన్ను పూర్తిగా ఎదవని చేసేసింది.
సరే, ఇలాక్కాదని చెప్పి ఎదురుగా ఎవరో చౌదరిగారి ఇంటిముందు కారు టైర్లకి అడ్డంగా పెట్టుకున్న రెండు రాళ్లలో ఒకదాన్ని తీసేసి చేత్తో పట్టుకున్నాను. అది చాలా పెద్దరాయి. ఇందాకటివన్నీ ఐశ్వర్యారాయిలైతే ఇది కల్పనారాయి.
దీన్తో కొడితే మర్నాడు పేపర్లో ‘కుక్కను చంపిన కుర్ర డాక్టర్. స్థానిక రామచంద్రరావు పేటలో అర్ధరాత్రి చోటుచేసుకున్న దారుణం. వివరాల్లోకి వెళితే...’ అంటూ అంతా చూసొచ్చినట్టు రాసేస్తారు.
పిచ్చిమొద్దు. ఇప్పుడు దానిదీ, నాదీ ఒకటే పరిస్థితి. ఇద్దరికీ ఆకలేస్తోంది.
సరేనని నా బ్యాగులో మిగిలిన క్రాక్ జాక్ బిస్కెట్లు ఓ నాలుగు పడేశాను. అది అరసెకనులో దడదడలాడించేసి, నాలుకతో మూతి రాసుకుంటూ, ‘నెక్స్ట్’ అన్నట్టు చూసింది నావైపు.
‘నీ ఎంకమ్మా, నేను కూడా తినకుండా నీకు పడేశానే బిస్కెట్లు. ఇక నాదగ్గరేం లేవు. ఏంచేస్తావో నే చూస్తానుండం’టూ మొండిగా బ్యాగ్ కిందపెట్టేసి, చేతులు బాగా రుద్దుకున్నాను.
గోడమీద ముందుకి కొంచెం పొడుచుకుని కనిపిస్తున్న ఇటుక మీద నీల్ ఆమ్‌స్ట్రాంగ్ లా తొలి అడుగేశాను. వెంటనే ఆరార్ పేట జిమ్మీ మళ్ళీ ‘అర’ అరుపు మొదలెట్టింది. అదేదో పూర్తిగా అరిస్తే మా ఆవిడకేనా మెలుకువొస్తుంది.
ఇదేవిఁటో పిచ్చగోల! దీనికెవరో సరైన ట్రైనింగ్ ఇవ్వలేదు! లేకపోతే ‘దొంగలవేట స్కూల్’ నుంచి డ్రాపవుట్ అనుకుంటా! సగం సగం పన్లూ ఇదీను! చేసేదేంలేక దిగిపోయాను.
అప్పుడు అనిపించింది, దీన్ని లొంగదీసుకోవడం కంటే భయపెట్టి, రెచ్చగొట్టడం మంచిదని. ఆ రకంగానైనా వీధిలో ఎవరో ఒకరు లేవకపోతారా అని చిన్న ఆశ. వెంటనే ఓ కర్రముక్క తీసుకుని దాన్ని బెదిరించాను.
నేనేమో అమ్రిష్ పురీలా వికృతంగా మొహం పెట్టి మరీ బెదిరిస్తోంటే దానికి నేను జిమ్ క్యారీలా కనబడినట్టున్నాను. సడన్‌గా తోకూపడం మొదలెట్టింది. ఇదెక్కడి బాధే తల్లీ నీతో!
ఇక దీనికిలాక్కాదని ఆ బండరాయే ఎత్తుకుని దానిమీదకి విసిరినట్టు నటించాను. అప్పుడరచిందది. చాలా గట్టిగా. ఎంత గట్టిగా అంటే... ఒక్కసారిగా అన్ని వీధులనించీ వందేమాతరం టైపులో నినాదాలు చేసుకుంటూ అరడజను కుక్కలు వచ్చేంత గట్టిగా!
ఇవన్నీ పక్కవీధిలో ఏదో సెమినార్ కండక్ట్ చేస్తున్నట్టున్నాయి. అన్నీ ఒకే సైజులో ఉన్నాయి. కొన్నింటికి మెడలో బెల్టులు కూడా ఏడిశాయి. వాటి ఆధిపత్యం ప్రస్ఫుటంగా కనబడుతోంది.
తెల్లగా మెరిసిపోతున్న ఓ కుక్క మాత్రం ఏమీ అరవకుండా రాయల్ లుక్ ఇచ్చి నిలబడుంది. అది ఆడకుక్క. మిగతావన్నీ దానిముందు వాటి ప్రతాపాలు చూపిస్తూ, పోజుకొడుతున్నాయి.
అన్నీ కలిసి నా జీవితంతో అంత్యాక్షరి ఆడుకుంటున్నాయి. అంటే ఒకటి ఆపగానే ఇంకొటి అందుకుంటోంది. అవన్నీ అలా ఒక పావుగంటసేపు అరిచేసి, ఎవరిదారిన అవి వాళ్ల వీధులకి బయల్దేరాయి.
ఆరార్ పేట జిమ్మీ నావైపొకసారి ‘సర్లే ఈసారికి క్షమించాను! గోడదూకి లోపలికెళ్లి పండగచేస్కో!’ అన్నట్టు చూసి, ఆ ఆడకుక్క వెనకాలే వెళిపోయింది.
కుక్కబుద్ధి!
ఇక నన్నెవరాపగలరు? ఇక్కడింత కచేరీ జరిగినా ఎవరింట్లోనుంచీ ఏ ఒక్కడూ బయటికి రాలా! అదంతా చూస్తే నాకే ఓ రెండుమూడిళ్లలో పడి, పనిమనిషి తోమి బోర్లించిన గిన్నెలో, మైసూర్ శాండిల్ సబ్బులో ఎత్తుకొచ్చెయ్యాలనిపించింది.
వెంటనే బ్యాగ్ కింద పెట్టి గోడెక్కేశాను. తీరా ఎక్కేసిన తరవాత ఎలా దూకాలో అర్ధంకాలేదు. ఏదన్నా ఆధారం దొరుకుతుందేమోనని గోడమీదే కాసేపుండిపోయాను.
అందుకే స్కూళ్లలో పిల్లలకి స్కౌటనీ, ఎన్సీసీ అనీ పెడతారు. మనమేమో ఎప్పుడూ బొమ్మలు, పాటల బ్యాచి! ఇలా గోడలవీ ఎక్కిదూకడాలు, జామచెట్టెక్కి కాయలన్నీ దులుపుకొచ్చెయ్యడాలు చేస్తే ఇలాంటి సందర్భాల్లో పెళ్లాం దగ్గర పరువు నిలబడుతుంది.
తోటరాముడు రాకుమారి కోసం వచ్చినట్టు కోరమీసం తిప్పుకుంటూ ఎదురుగా నిలబడితే కొత్తపెళ్లికూతురు మనసులో కోటి కాకపోయినా ఓ నాలుగైదు వీణలైనా మోగుతాయి.
అంతలో చీకట్లో చిరుదీపంలా కొబ్బరాకులు కదలడంవల్ల గోడమీద వెన్నెలపడి ఏదో మెరిసినట్టనిపించింది. అదేదో వాసం మేకులా ఉంది. ఇక ఆలస్యం చెయ్యకుండా దానిమీదొక కాలేసి కిందకి దూకేశాను.
కళ్లజోడెళ్లి పొదల్లో పడింది. నేను మాత్రం సేఫ్ గానే పడ్డాను. ఆనక కళ్లజోడు వెదుక్కుని తలుపు గడియ తీసి, బ్యాగ్ లోపలికి తెచ్చుకుని మళ్ళీ తలుపేసేశాను.
ఇంట్లోకి రాగానే ఈ వ్యవహారమంతా విని, ఇంటిల్లిపాదీ నవ్వునీ, అయ్యోలనీ, పాపం అనే మాటనీ కలిపి మిక్సీలో వేసిన ఎక్స్‌ప్రెషన్లతో నాకు భోజనం వడ్డించారు.
పండగైపోయిన తరవాత మళ్లీ వైజాగ్ వచ్చినపుడు అన్నయ్యతో ఇదంతా చెప్పాను. వాడు మొత్తం విన్నాక చెప్పాడు... తనుకూడా రెండు మూడు సార్లు ఆ గోడ దూకాట్ట!
మేవిఁద్దరం అన్నదమ్ములం, తోడల్లుళ్లం కూడా! ఇవ్విధంబున రామచందర్రావుపేటలో గోడలు దూకాలని ముందుగానే నిర్ణయించావా రామచంద్రా! అనుకున్నా!
సరదాగా నవ్వేసుకుని సంక్రాంతి, కనుమలు సంతోషంగా జరుపుకోండి!
.......జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment