మంచి నిద్రలో ఉన్నాను. బుగ్గమీద వెచ్చగా ఏదో తగిలినట్టనిపించింది. కళ్లు తెరిచినా కనబడే అవకాశం లేదు. వీళ్లు గదిలో బెడ్ ల్యాంప్ కూడా ఉంచరు. ఇంతలో టప్ మంటూ గదిలో ట్యూబ్‌లైట్‌ వెలిగింది. నా పక్కన చిన్న బొంతలో లుకలుకలాడుతూ కదులుతున్నాడు.... నా కొడుకు.
గోడగడియారంలో ఐదు చూపిస్తోంది. వీడికిప్పుడే స్నానం చేయించినట్టున్నారు. సున్నిపిండి, జాన్సన్ సబ్బు కలిసిన వగరు వాసన.
‘ఎలావున్నాడు జగదీషూ నీ కొడుకు? తనివితీరా ఎత్తుకోవచ్చు ఇకనించి!’ చేతిలో ఏవో సరంజామాతో గదిలోకొచ్చారు వదినగారు.
నిద్ర పూర్తిగా వదిలేసింది. వాడి గుప్పెళ్లు బాగా చిన్నవి. కానీ నోరింకా చిన్నది. అయినా అదేపనిగా వేళ్లన్నీ నోట్టో పెట్టేసుకుంటూ గారంలాంటి ఏడుపు కానిస్తున్నాడు. అచ్చం కుండపోతకి ముందు ముసురులా!
‘వీడికి ఆకలనుకుంటా! వీళ్లమ్మేదీ?’ అన్నాను గుప్పెట మధ్య నావేలుంచి. గట్టిగా పట్టుకున్నాడు.
’తన స్నానం అవుతోంది. పాలు కలుపుతున్నారు. తెస్తాను!’ అంటూ మళ్లీ వాణ్ణి తీసుకుని కింద కూర్చున్నారు. వాడికిప్పుడు అరడబ్బాడు పౌడర్ రాస్తారు. అక్కడా ఇక్కడా అనిలేదు. తొడల మధ్యా, పిర్రలమీదా కూడా! చూస్తోంటే మురిపెంగా ఉంది. వాడేమో కళ్లు చిట్లించి కాళ్లూచేతులూ ఆడిస్తూ పరవశిస్తున్నాడు. బుల్లి నాలుక చిన్నగా బయటికొచ్చి పెదాల్ని తడిపేసి మళ్లీ లోపలికెళిపోతోంది. నుదుటిమీద నల్లగా పావలాకాసంత బొట్టుపెట్టారు. ఈ పదిరోజులూ లేదది.
‘ఇన్నాళ్లూ పెట్టలేదేం?’ అన్నాను.
‘పెట్టకూడదు. ఇవాళ స్నానం అయ్యాకనే అక్కుళ్లవీ పెడతారు. బుగ్గన దిష్టిచుక్క కూడా!’ అంటూ వాడి రూపురేఖలే మార్చేశారు.
కిందనొక మూటొకటి కట్టి, కట్టుదిట్టం చేశారు. మెత్తటి తెల్లజుబ్బా మీద లేతనీలంరంగు పువ్వులు. పైన తిరుగుతున్న ఫ్యానుగాలికి సున్నితంగా ఎగురుతున్న పల్చటి పొడిజుత్తు. ఒళ్లో పడేసి రుద్ది, తుడిచి, పౌడరేసి పాలు పట్టేసరికి లేగవయసు కండరాలకి అలుపొచ్చింది. కంటిమీదకి కునుకొచ్చింది. అర్ధనిమీలితంగా చూస్తున్న పూర్ణచంద్రుడిలా ఉన్నాడు.
ఇలా పిల్లల్ని చూస్తూ ఎన్నేళ్లయినా గడిపేస్తాన్నేను.
ఉయ్యాల పేరంటాలూ అవీ అంటూ చుట్టాలంతా చుట్టుముట్టేసినా వాడి ప్రపంచంలో ఎంతసేపూ అమ్మ, పాలు, అమ్మతో మురిపాలు. ఇవే ఉండేవి. వంటగదిలో బూరెలు, వీధిగదిలో బూరలు... అన్నీ మన ఆనందాలే!
అచ్చట్లూ ముచ్చట్లూ చక్కగా జరిపించుకుని మావూరొచ్చేశాడు. కాస్త మనుషుల అలికిడీ అదీ తెలుస్తోంది వాడికి. అటుగా వెడుతూ పలకరిస్తే నవ్వడాలు, పట్టించుకోకపోతే ఏడవడాలూ కూడా వచ్చేశాయి.
ఇక నా ఆనందాలకి హద్దేది? స్వతహాగా ఏదో కళాదృష్టి ఏడవడంవల్ల మెరిసే రంగుకాయితాలవీ తెచ్చి పువ్వులూ, లతలుగా కత్తిరించి గదిన్నర అద్దెకొంపనే ఘనంగా అలంకరించేశాను. పైన వేలాడే బుట్టలు, గాలికి ఊగే చెమ్కీల దండలు.. ఒకటేమిటి, వాడి మనోల్లాసానికి కావలసినంత హడావిడీ చేసేశాను.
గది గోడలకి రకరకాల పిల్లల పటాలవీ అతికించాను. ఒక బుడ్డిగాడు వెల్లకిలా పడుకుని, పాలసీసాని రెండుకాళ్లతోనూ పట్టుకుని నోట్లో పెట్టుకునుండే పటం చాలామంది ఇళ్లలో ఉండేది ఆరోజుల్లో! ఆ చిలిపితనం, అమాయకత్వం చిత్రంగా చిత్రంలో బంధించిన ఆ కళాత్మకతకు జోహార్లు.
గుమ్మంలో అడుగెట్టగానే గోడకి అదే ఉండేది మాయింట్లో! అన్ని అలంకారాలూ చేసేశాను.
నా పనైపోయింది. ఇక వాడి డ్యూటీనే మిగిలింది. వాడు నాలుగు దొంతుల బొంతమీద పడుకుని అటూఇటూ పెట్టిన దిళ్లమధ్యనే కదలాలి. పైకే చూడాలి. తీరాచూస్తే ‘ప్రపంచంలో ఇన్ని రంగులున్నాయా, ఇంత కళాత్మకంగా ఉంటుందా ఈ లోకం, అవన్నీ నాచేతికందవేం?’ అన్నంత సంభ్రమంతో విచ్చుకున్న సోగకళ్లు.
‘ఆ రెప్పలు చూడు, ఆడపిల్లలకి మల్లే!’ అనేవాణ్ణి.
‘వీడికి దూరంగా ఉండాలి. లేకపోతే రెప్పలు తగుల్తాయి!’ అంటూండేవాడు అన్నయ్య.
పైకి చూస్తోంటే ఒంట్లోకి ఊపొచ్చేసేది వాడికి. అవన్నీ చూస్తూ గంటకి నలభై మైళ్ల వేగంతో సైకిలు తొక్కేస్తూ ఉండేవాడు. ఒకటీరెండూ ఆపాలని కట్టిన గుడ్డలన్నీ ఒకటి రెండు నిముషాలకే ఊడొచ్చేసేంత ఊపది! మళ్లీ కట్టేసి ఇటుతిరగ్గానే మరింత వేగంతో దివ్యదర్శనం వెధవది! అదో ఆట.
ఆరోజు సాయంత్రం పెద్ద సిల్వర్ గిన్నె నిండా ఉడుకుడుకు నీళ్లు కాచిపెట్టి బకెట్లోకి తొరుపుకుంది. పొద్దుటినుంచీ ఆడిన అలుపుతోను, పాలవాసనా, బుల్లిబుల్లి కక్కుల వాసనా ఇంకా రకరకాలుగా ఉంది వాడి వ్యవహారం. ఇప్పుడు ఈ వేణ్ణీళ్లతో స్నానమాచరించి ముందుగదిలో అరగంటపాటూ ఆడతారు అయ్యవారు.
మోకాళ్లదాకా చీర లాక్కుని, వాణ్ణి ఒళ్లో పడేసుకుని నూనెతో రాస్తోంటే నవ్వుతున్నాడు. పెరటివైపు ఖాళీజాగాలోకి పడమటి సూర్యుడు తొంగిచూస్తున్నాడు. తనకంటే ఎక్కువగా అంత వెలుగు ఎవరిదబ్బా అని చూస్తే వీడూ!
ఒళ్లంతా కితకితలయ్యాక, నీళ్ల కుతకుతలు తగిలాయి. స్నానానంతరం వాసనలన్నీ పరిమళాలుగా మారిపోయాయి. ఎన్నో ముద్దులు, సుద్దులతో వాళ్లమ్మకి అదొక వేడుక. ఎంతో ఇష్టంతో కూడిన సంబరం. వినాయకుడి బొమ్మకు రంగులు వేసేవాళ్లకుమల్లే అరచేతులకీ, పెసరకాయ వేళ్లకీ ఓపికతో సబ్బు రుద్దడం. ఆ స్పర్శకు పులకింతలవ్వడం. బోర్లాగా బోర్లించేసి వెచ్చటి నీళ్లు నెత్తిన పోసేస్తోంటే తమకంతో కాళ్లమీదే నిద్రపోయేవాడు. మళ్లీ ఇటు తిప్పగానే మెలకువకువలు! ఎంతసేపటికీ అవ్వకూడదనిపించేంత వైభవం అదంతా!
ఎప్పుడో ఒకప్పుడు ఆపాలి కాబట్టి ఇక చాలించి తీసుకొచ్చి ముందుగదిలో పడుకోబెట్టింది.
నేనేమో జాన్సన్ పౌడర్ డబ్బా ఖరీదెంతా అని పరికిస్తోంటే చేతిలోంచి లాక్కుంది.
‘బుద్ధుందా నీకు? చంటాడికి రాసే పౌడరు ఖరీదు చూస్తావా? ఏంచేసుకుంటావు సంపాయించిందంతా?’
‘మనలాగా కాస్తంత చంకల్లోనూ, కూస్తంత వీపుమీదా రాసుకుంటాడా వీడు? ఎక్కడెక్కడో చెప్పుకోలేని చోట్ల కూడా రాస్తావుగా? అందుకే ఆ జాన్సన్ వాడలా పెంచుకుంటూ పోతున్నాడు! ఏరా? అంతేకదా?’ అంటూ పిలిచాను. వాడి దృష్టంతా పైన ఎగురుతున్న ఊదారంగు బుడగ మీదే ఉంది.
‘అవునూ, నాకు తెలీకడుగుతా ఈ చిన్నివెధవలందరూ ఎంత పలకరించినా ఎదురుగా ఉన్న మనల్ని చూడకుండా పైనెక్కడో మెరుస్తున్న ఆ రంగుబుట్టలు, ట్యూబ్‌లైట్‌లూ చూసి ఎందుకలా ఎగిరెగిరి పడిపోతూ ఉంటారు?’ పఫ్ మీద పౌడర్ వేస్తూ అడిగింది తను.
‘వాళ్లకి హైపర్‌మెట్రోపియా ఉంటుంది కొన్నాళ్లదాకా!’ అన్నాను చంటాడి బుజ్జి పాదాల మీద ముద్దుపెట్టుకుంటూ!
‘అర్ధమయ్యేలా చెప్పు. నీ భాష నామీద ప్రయోగించకు!’
నే చెప్పడం మొదలెట్టాను....
‘పుట్టుకతోనే శరీరంలో కొన్ని అవయవాలు పూర్తిగా తయారవ్వవు. ఎదుగుతున్న కొద్దీ పక్వానికొస్తాయి. కనుగుడ్డు బాగా చిన్నదిగా ఉండడంతో వీళ్లకి దూరదృష్టి ఉంటుంది. అంటే కాస్తంత దూరాన ఉండే వస్తువులవీ బాగా కనబడతాయి. బాగా మొహంలో మొహం పెట్టి పలకరించినా ఏమీ తెలీదు. అందుకే నువ్వలా వాడి ముందునుంచి నడుస్తోంటేనే ఆ గారాలూ, గుణుపులూనూ! కనబడతావన్నమాట!’
‘సరే, చూస్తూ ఉండు. చొక్కా తీసుకొస్తానిప్పుడే!’ అంటూ లోపలికెళ్లింది. అప్పటికింకా మొబైళ్లవీ లేవుగా! వాడి పక్కనే కూర్చుని చూస్తున్నా. అప్పటివరకూ ఉన్న వాతావరణం అకస్మాత్తుగా మారిపోయి గాలి విపరీతంగా వీచడం మొదలైంది. దాంతో పైన బుట్టలూ, మెరుపులూ ఓ.. ఊగిపోతున్నాయి. అదిచూసి వీడికి వెర్రెత్తిపోయింది. మరింత వేగంగా కాళ్లూచేతులూ కొట్టేసుకోడం, అరవడం! నాకైతే వాణ్ణి చూస్తోంటే కంగారెత్తిపోయింది.
‘ఎందుకురా అంత టెన్షనూ?’ అన్నాను నవ్వుతూ. పాదాలకి నా చెయ్యడ్డం పెట్టాను. చిట్టిచిట్టి దెబ్బలు టపటపా తగుల్తున్నాయి. టార్జాన్లా అరుస్తూండగా వాడి ఒళ్లంతా బిర్రబిగుసుకుపోయి ఒక్కసారిగా పాస్ పోసేశాడు. అదెళ్లి వాడి మొహం మీదే పడింది. దాంతో ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోయాడు.
మాకిక నవ్వాగలేదు.
‘ఇప్పుడే ఒళ్లంతా రుద్ది వేడివేడి బొబ్బలు పోస్తే ఏంట్రా ఈపని?’ అంటూ తనూ...
‘ఇప్పుడు మళ్లీ సబ్బూ, పౌడరూ ఖర్చు వెధవకి!’ అని నేనూ...
వాడు మాత్రం అరుస్తూ, నవ్వుతూ ఇంకా ఆడుతూనే ఉన్నాడు. అది కోట్ల విలువైన సంబరం. పసిమనసు ఎందుకలా కేరింత కొడుతోందో తెలిస్తే ఇకనేం? అల్పమైన ఆనందాలకూ అతిగా స్పందించడం కల్మషం లేని హృదయాలకే సాధ్యం.
వయసొచ్చేకొద్దీ విలువలు, వ్యత్యాసాలు గమనింపుకొస్తాయి.
‘వీడికి కృష్ణుడి వేషం వేద్దామా?’ అంది హఠాత్తుగా.
‘నువ్వు పూతన వేషం... సారీ, యశోద వేషం వేస్తావా మరి?’ అప్పటికే ప్రమాదం జరిగిపోయింది. అలిగింది.
అలకలు, మురిపాలు తీర్చుకునే సమయం ఎక్కడిస్తారూ పిల్లలు? రాత్రంతా ఆట. పగలంతా నిద్ర.
అనుకున్నట్టే వేశాం. ఒక ఫ్యాబ్రిక్ పేపర్ తీసుకొచ్చి వాడు పడుకునేంత పరిమాణంలో ఆకులా కత్తిరించాను. దానిమీద ఈనెలవీ చిత్రించాను. వాడికి నామాలు, నగలు పెట్టి, జరీ అంచు ఉత్తరీయాన్ని పంచెలా కట్టాం. వటపత్రశాయన్నమాట!
ఒకటే నవ్వు దానిమీద పడుకుని! మాకూ నవ్వొచ్చేసింది. ఆఖరికి ఆకుని కూడా వదల్లేదు వాడు... పోసేశాడు!
‘తెప్పగా మర్రాకు మీద తేలాడువాడు
ఎప్పుడూ లోకములెల్లా ఏలేటివాడు..’
లోకమెరుగని పసిబాలలే
లోకాలనేలే నారాయణ స్వరూపులు.
ఎంత విచిత్రమో!
మా చిన్నిచిన్ని ఆనందాల చిరుకథలివి. అందరిళ్లలోనూ జరిగేవే! జరగాల్సినవే కూడా!
.......జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment