‘త్వరగా రారా బాబూ! మళ్లీ ఎవడైనా చూసాడంటే ఇవాళిక భోజనం వుండదు!’ వాడలా తొందర చెయ్యకపోతే నేనేమీ అంత చురుగ్గా కదిలేరకం కాదు.
ఇద్దరం ఒక వూరివాళ్లం, క్లాస్‌మేట్స్ కూడా అయ్యాం ఇప్పుడు. అందుకే ‘ఏ రూమ్ కావాలి మీకు?’ అంటూ వార్డెన్ అడిగిన వెంటనే ఇద్దరం రూమ్ నెంబర్ ఇరవై తీసేసుకున్నాం. కానీ జాయినైన నెల్లాళ్లదాకా ర్యాగింగ్ చాలా ఎక్కువగా వుంటుందని తెలిసింది. ఫ్రెషర్స్ డే అవ్వాలి. అదయ్యాక ఇంకేమీ చేసేవారు కాదు. అంతవరకూ అనకాపల్లి నుంచి రోజూ అప్పండౌన్ చెయ్యడం మంచిదని చెప్పారు.
కాలేజీ మొదలై ఆరోజుకి మూడోరోజులయింది. ఉదయం పూట మాత్రమే క్లాసులయ్యేవి. నూటపాతికమందినీ మూడు బ్యాచులుగా విడగొట్టారు. నా పేరు అనంత వెంకట.. అని మొదలవ్వడం వల్ల క్లాసులో నా నెంబర్ మూడు. నేను ’ఏ’ బ్యాచ్ లో పడ్డాను.
అనాటమీ డిసెక్షన్ హాల్ చూపించారేగానీ ఇంకా చెయ్యడాలవీ లేవు. ఉండడం పదివరకూ బాడీలున్నాయి. ఐదుగురికి తల, మెడా; మరో అయిదుగురికి కుడిచెయ్యి; ఇంకొక బ్యాచ్ పాండవులకి కుడి కాలు.. ఇలా అయిదుగురైదుగురి చొప్పున బాడీ మొత్తం అలాట్ చేసేసి టైమ్ టేబుల్ కూడా తయారుచేసేశారు. మా బ్యాచ్ కి అప్పర్ లింబ్ వచ్చింది.
డిసెక్షన్లు త్వరలోనే మొదలవుతాయని, కన్నింగ్ హామ్స్ మాన్యువల్ బాగా చదువుకురమ్మని చెప్పారు. అంతవరకూ రోజూ ఇళ్లకెళిపోయేవాళ్లం. అప్పుడు రైలెక్కితే ఇంటికి చేరేసరికి ఏ నాలుగో అవుతుందని హొటల్లో తినేసి రమ్మని చెప్పారు నాన్నగారు.
అందుకే ఏ సీనియర్ గాడికీ దొరక్కూడదని దొంగదారులన్నీ వెదుక్కుని బయటపడ్డాం.
మొత్తానికి ఇద్దరం గబగబా నడుచుకుంటూ జగదాంబ డౌన్లోకి వచ్చేసి, స్వప్న హొటల్లో ఒక మూలగా వున్న టేబుల్ చూసుకుని కూర్చున్నాం. ఆగస్టు నెలంటే వైజాగంతా ఉక్కపోసేస్తూ, తిక్కతిక్కగా వుంటుంది. దానికి తోడు విపరీతంగా ఆకలి.
మా ఖర్మానికి వాడు వేడివేడి పొంగులు తీసుకొచ్చి వడ్డించాడు. ఊదుకుంటూ, ఉక్కపోతకి ఉసూరుమంటూ మొత్తానికి పప్పు, అన్నం కలిపాం. ఇలా మొదటి ముద్ద నోట్లో పెట్టుకోబోతుంటే వెనకనించి అకస్మాత్తుగా ఎవరో నా చెయ్యి మణికట్టు దగ్గర గట్టిగా పట్టుకుని ఆపేశారు. ఒక్కసారిగా హడలిపోయి వెనక్కి తిరిగి చూస్తే... ఇంకేముంది, మా సీనియర్లు ముగ్గురు.
‘మెస్ లో అయితే పట్టుకుంటామని ఇక్కడ తినేస్తన్నార్రా? పదండి. మీకుంది!’ అన్నాడొకడు నా ఏప్రాన్ని ఉండలా చుట్టేస్తూ.
‘సార్, ఇవాళే ఇస్త్రీ చేయించాన్సార్ అది...!’ ఇంకా నామాట పూర్తవ్వనే లేదు, ఆ ఉండని కిందపడేశాడు.
‘తియ్యరా! తియ్యీ!’ అంటూ కోపంతో అరిచాడు. హొటలంతా రష్ గా వుంది. అయినా ఈ వ్యవహారం అంతా చాలా సాధారణమే అన్నట్టుంది ప్రతివారికీ.
మావాడు కొంచెం ధైర్యం తెచ్చుకుని ‘లంచ్చేస్సి వస్తాం సార్! రూమ్ నెంబరెంత?’ అన్నాడు.
‘అయ్యగారడుగుతున్నార్రా మురళీ, రూమ్ నెంబర్ చెప్పు. నీయ...! తెలుసుకో బే! హాస్టల్‌కొచ్చి చంద్రశేఖర్ గారి రూమెక్కడా అని అడిగి, తెలుసుకుని రావాలి. అయినా మళ్లీ రావడాలవీ లేవు. ఇప్పుడు మీరు మాతోనే వచ్చేది!’ అంటూ వాణ్ణీ ఆపేశాడు తినకుండా.
మాకు కన్నీళ్లు ఆగట్లేదు. ఇలా దొరికిపోతామనుకోలేదు. అందరూ స్వప్నా, స్వప్నా అంటోంటే ఇక్కడికి తగలడ్డాం. లేకపోతే హాస్పిటల్ ఎదురుగా ఉన్న రామకృష్ణా లంచ్ హోమ్ కే పోయుండేవాళ్లం. అది నాన్నగారి ఫేవరెట్ హొటల్.
అచ్యుతాపురం సంతలో బేరమాడి కొనుక్కున్న గేదెల్లా మాయిద్దర్నీ తోలుకుంటూ హాస్టల్‌కి తీసుకొచ్చారు. ఎండా, ఆకలీ మాడ్చేస్తున్నాయి. వాళ్లు మమ్మల్ని దారిపొడవునా ఏదో ఒకటి అంటూనే ఉన్నారు. ఎటువంటి ఎదురుసమాధానమూ చెప్పకూడదని, ఎంత అణకువగా ఉంటే అంత తక్కువ ర్యాగింగ్ అవుతుందని అప్పటికే మాకు ప్రైమింగ్ చేసివుంచారు మా సూపర్ సీనియర్లు కొంతమంది.
హాస్టల్‌లో టాప్ ఫ్లోరంతా వాళ్ల బ్యాచ్ రెడీగా ఉన్నారు. అక్కడ మాలాగే పట్టుబడిన మా క్లాస్‌మేటే మరొకడూ ఉన్నాడు. మా ముగ్గురికీ చొక్కాలు విప్పించేశారు. ఒకడొచ్చి మా తలలకి నల్ల రిబ్బన్లు కట్టేసి వెళ్లాడు. ఇంకొకడు కేమ్లిన్ ఇంక్ బాటిలట్టుకొచ్చి మా మొహాలనిండా చుక్కలూ, బొట్లూ పెట్టేసిపోయాడు.
హాస్టల్ ముందు పొడుగ్గా బోల్డన్ని అశోకా చెట్లుండేవి. టెర్రస్ మీదకెళ్లి కోసినట్టున్నారు, చవితి పూజకి తెచ్చినట్టు చాలా ఆకులే తెచ్చారు. వాటిని చిన్నచిన్న గుత్తులుగా చేసి మా తలక్కట్టిన రిబ్బన్లలోంచి దోపారు. ఒకసారి అద్దంలో చూసుకోమని ముగ్గుర్నీ పంపారు. మా అవతారాలు చూసుకుని మాకు విపరీతంగా నవ్వొచ్చేస్తోంది. ఒకమూల ఆకలి చంపుతోంది. ఆ మూడోవాడు నవ్వాపుకోలేడు. బయటికి గట్టిగా నవ్వేశాడు. అంతే! ముందు వాణ్ణి పట్టుకున్నారు.
మాటలతో ఎంత వేధించాలో అంత వేధించేసి, ఆనక మాకందరికీ తలొక పుర్రె, ఫిమర్.. అంటే తొడ ఎముక ఇచ్చారు. ఇక ఎగరమన్నారు. గదంతా ముగ్గురం అలా ఆగకుండా ‘కుర్రో కుర్రు.. కుర్ కుర్!’ అంటూ ఎగరాల్ట! ఎవడి గొంతైనా వినబడకపోతే గట్టిగా అరిచేవారు.
వాళ్లందరూ మంచాల మీద పడుకుని పగలబడి నవ్వుతూ మా కోయడ్యాన్స్ చూస్తున్నారు. దాదాపు అరగంటసేపు అలా ఎగిరిన తరవాత ఇక ఆపమని, ముగ్గురి చేతా వాటర్ బాటిల్స్ నింపించడం, మెడికల్ సెల్యూట్ చేయించడం... ఇలా రకరకాలుగా ర్యాగింగ్ చేసి, ఇక బోర్ కొట్టడంతో వదిలేశారు.
మా ఒంట్లో బయోకెమికల్ ఛేంజెస్ మొదలయ్యాయి. ఇంకాసేపుంటే మా అనాటమీయే మారిపోయేంత నీరసంగా వడిలిపోయున్నాం. నేనైతే మరీనూ. ఈడ్చితంతే నలభయ్యైదు కేజీలుండేవాణ్ణి. మావాడు వాళ్ల ఫ్రెండ్ సియ్యే చదివే కుర్రాడొకడు వస్తే అతనితో వెళిపోయాడు.
నేనొక్కణ్ణీ ఏడుపుమొహంతో ఆ వింగ్ దాటి కుడివైపు తిరగ్గానే అమలాపురం నుంచొచ్చిన ఇంకో సీనియర్ పట్టుకున్నాడు నన్ను. ఇక ఏడ్చేస్తానేమో అన్న అనుమానం వచ్చింది నాకైతే. కానీ అతను నన్ను తన గదికి తీసుకెళ్లి కుర్చీలో కూర్చోబెట్టి, చలిమిడీ, జంతికలూ పెట్టి, పెద్ద గ్లాసుతో మంచినీళ్లిచ్చాడు.
అతను ఫైనలియర్ట! మరీ హృదయం ద్రవించిపోయేలా చలిమిడి తింటున్న నన్ను చూసి అతనికి చాలా జాలేసినట్టుంది. ‘కాస్త గడుసుగా ఉండాలి జగదీష్. అమాయకంగా కనబడితే లాగేస్తారు. ఈ నెల్లాళ్లూ కొంచెం జాగ్రత్తగా ఉండు. తరవాత మరింకేం ఉండదు. ఇంకాస్త పెట్టనా?’ అన్నాడు హార్లిక్స్ సీసా మూత తీస్తూ.
ముందురోజే అమలాపురం నుంచి వచ్చాట్ట. ఇంట్లో వాళ్లమ్మగారు చేసిచ్చారని చెప్పాడు. వేయించిన కొబ్బరిముక్కలతో పాకం చలిమిడి. ఎంత రుచిగా ఉందో చెప్పలేను. అతనికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుని చీకటడుతోండగా బయటపడ్డాను.
ఈ మొట్టమొదటి ర్యాగింగ్ కథనంతట్నీ ఇంట్లో నాన్నగారికీ, అమ్మకీ చెప్పేటప్పటికి వాళ్లు మెడిసినే మానెయ్యమన్నారు. అన్నయ్య కోప్పడి, వాళ్లకీ, నాకూ నచ్చజెప్పాడు.
‘ఏడిసినట్టే ఉంది. ఆంధ్రా యూనివర్సిటీలో అయితే దీనికి పదిరెట్ల ర్యాగింగ్ చేస్తార్ట. మీదింకా నయమేరా బాబూ! అక్కడైతే మ్యాన్ హాండ్లింగే!’ అంటూ సముదాయించాడు.
అయితే నా ర్యాగింగ్ కథ ఒక ఊహించని పెద్ద మలుపు తిరగబోతుందని అప్పటికి నాకు తెలీదు.
ఒకరోజు రాత్రి ఏడున్నరకి మెస్ లో అందరం డిన్నర్ కోసం ఎదురుచూస్తుండగా నలుగురైదుగురు సూపర్ సీనియర్లు వచ్చి నా ఎదురుగా కూర్చున్నారు. వాళ్లలో ఒకతన్ని బిగ్ బాసంటారు. అందరూ గళ్ల లుంగీలు కట్టుకుని, టీషర్టులేసుకుని, కుర్చీల్లో మఠం వేసుకుని కూర్చున్నారు. అప్పుడే స్నానాలవీ చేసి, పౌడర్లు కొట్టుకుని ఘుమఘుమలాడిపోతున్నారు అందరూ.
వాళ్లు రోజూ ‘ఫస్ట్ మెస్’ తినేసి, శారదాకో, లీలామహల్ కో సెకండ్ షో సినిమాకి వెళ్తారని మావాడు చెప్పాడు. ఇంకా అన్నం ఉడుకుతోందిట. ఈలోగా కబుర్లలో పడ్డారు. హీరోయిన్ల టాపిక్ వచ్చింది. జయప్రద, జయసుధ, శ్రీదేవి, విజయశాంతి అయిపోయారు. అందరి వర్ణనా అయిపోయింది. జయమాలినినీ, సిల్కునీ కాస్త ఎక్కువ ఒలిచారు. అసలే ఆకలి మీదున్నారు ఒక్కొక్కడూ!
అంతలోనే ఏమయ్యిందో, మావూళ్లో పూర్ణా థియేటర్ వాడు హౌస్‌ఫుల్ గా నడుస్తున్న మల్లికా షెరావత్ సినిమా తీసేసి, శ్రీశైల మల్లికార్జునస్వామి మహాత్మ్యం వేసినట్టు బిగ్ బాస్ లో సడన్‌గా ఎందుకో పరివర్తన వచ్చింది.
‘వీళ్లందరూ కాదురా, ‘నర్తనశాల’ సినిమాలో విరాటరాజు భార్యగా వేసింది. అందం అంటే అదిరా! నేచురల్ బ్యూటీ. మేకప్ అవసరం లేదు తెలుసా? పేరు మర్చిపోయాను....!’ అంటూ తడుముకోడం మొదలెట్టాడు. మిగతావాళ్లు కూడా అవునన్నారు. కానీ ఎవడికీ పేరు గుర్తురాలా!
‘సంధ్య!’ అన్నాను మెల్లిగా!
అందరూ ఒక్కసారి తలెత్తి నావైపు చూశారు. ‘ఎవడ్రా నువ్వు?’ అన్నాడు బిగ్ బాస్. అతని పక్కనున్నతను చెప్పాడు నేను ఫ్రెషర్నని.
అంతే! అదే మొదలు. నన్ను రాపిడ్ ఫైర్లా వందకి పైగా సినిమా ప్రశ్నలడిగారు. అన్నిటికీ దడదడా చెప్పిపడేశాను.
‘నీయబ్బా, చూస్తే పిట్టలా ఉన్నావు, ఇంత నాలెడ్జ్ ఎలా వచ్చిందిబే నీకు? సినిమాలు బాగా చూస్తావా?’ అన్నాడు రవిరాజనే అతను. నేనసలు సినిమాలే చూడనని, అంతా పరిజ్ఞానమేననీ చెప్పడమే కాకుండా యమగోల, దానవీర శూరకర్ణ సినిమాల్లో డైలాగులు కూడా మిమిక్రీ చేసి చూపించేశాను. సుమారు గంటన్నరసేపు జరిగిన ఆ కార్యక్రమం నా జీవితంలోనే అతిపెద్ద రియాలిటీ షో!
ఇక వాళ్లందరూ సెకండ్ షోకి వెళ్లలేదు. నాచేత పదికి పైగా పాటలు పాడించారు. మెస్ టేబుల్ మీద నిలబెట్టించి, కిచెన్లోంచి ఓ గరిట తీసుకొచ్చి నాచేతికిచ్చి, దాన్ని భుజం మీద పెట్టుకుని దుర్యోధనుడి డైలాగులు చెప్పించారు. చుట్టూ చేరి ఈలలు, చప్పట్లూనూ. మావాడికిదంతా నిజంగానే సినిమాలా ఉంది.
అది మొదలు, చాలామంది సీనియర్లు నన్ను వాళ్ల రూముకి పిలిపించుకుని, నాచేత పాటలవీ పాడించుకునేవారు. కొందరైతే రకరకాల డైలాగులవీ చెప్పమనేవారు.
మా హాస్టల్‌లో ప్రధాన సమస్య ఫర్నిచర్. కొత్తగా చేరినవాళ్లకి ఆరునెలల వరకూ ఫర్నిచర్ దొరికేది కాదు. మేమిద్దరం కిందనే పరుపులేసుకుని, పక్కనే పుస్తకాలు సర్దుకుని పడుకునేవాళ్లం. నాకిక ర్యాగింగ్ భయం లేదు. ఆ హామీ ఇచ్చేశారు వాళ్లు. అందువల్ల హాయిగా నిద్రపోయేవాళ్లం.
ఒకరోజు మధ్యాహ్నం మూడున్నరా ఆ సమయంలో అమలాపురం సీనియర్ నన్ను అర్జెంటుగా రమ్మనమంటూ మెస్ కుర్రాడితో కబురుపెట్టాడు. ‘ఏమయ్యుంటుందా?’ అనుకుంటూ వెళ్లాను. అక్కడ అతనితో పాటు మెస్ లో ఆరోజు కనబడిన సూపర్ సీనియర్స్ కూడా ఇద్దరున్నారు.
వాళ్లు రెండు పెద్ద సైజు చెక్క కుర్చీలు, ఒక పెద్ద టేబుల్, బలంగా ఉన్న బుక్ ర్యాక్ ఒకటి... ఇచ్చేసి నా రూములో పెట్టుకోమన్నారు. అతను ఆ మర్నాడే ఖాళీ చేసేస్తున్నాట్ట. నా పాటలన్నా, మిమిక్రీలన్నా తనకిష్టమని చెప్పాడు.
‘నీ టాలెంటంతా చాలాసార్లు మెస్ లో చూశాను. బుక్స్ కూడా కొన్ని ఉన్నాయి. తరవాత ఇస్తాను. ఇద్దరూ శ్రద్ధగా చదువుకోండి!’ అనేసి పంపేశారు.
తీరా ఇవన్నీ కిందకి దింపించి, రూములో చేరుస్తోంటే ప్రతివాడూ అడగడమే ‘ఎలా వచ్చాయిరా ఇంత తొందరగా?’ అని!
దానికి ఎలా సమాధానం చెప్పాలో నాకు తెలీలా! కానీ ఒక పాఠం మాత్రం బాగా వంటబట్టింది.
ర్యాగింగ్ వల్ల లాభపడిన గడుగ్గాయి ఎవడైనా ఉన్నాడూ అంటే... అది నేనేనని!
......జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment