అందరూ వెళిపోయారు. బయట పోర్టికో అంతా ఖాళీ అయిపోయింది. ఎండ మాత్రం ‘నాకింకా ఆరింటిదాకా డ్యూటీ ఉంది!’ అన్నట్టు పేలగొడుతోంది. సాయంత్రం ఓపీ మొదలవుతుంది కాసేపట్లో.
దాదాపు పంతొమ్మిదేళ్లుగా తల్లీపిల్లల హాస్పిటల్లో మత్తువైద్యుడిగా పనిచేసినా నాకిలా రకరకాల కేసులవీ చూడటం చాలా ఇష్టం. అందుకేనేమో దీర్ఘకాలం ఒకేదగ్గర పనిచేశానన్న మిషమీద గతయేడాది నన్ను దగ్గరలో ఉన్న ఒక యాభై పడకల హాస్పిటల్‌కి బదిలీ చేశారు. కానీ అక్కడ కేవలం నెలన్నరైనా పనిచెయ్యకముందే ప్రమోషనొచ్చి మళ్లీ మావూరి పెద్దాస్పటల్ కి మత్తువైద్యాధికారిగా వచ్చేశాను. అది వేరేసంగతనుకోండి.
నాకక్కడ వారానికి మూడురోజులు నైట్ డ్యూటీలుండేవి. మధ్యాహ్నం రెండుగంటల తరవాత ఓపీలవీ అయిపోగానే అందరూ వెళిపోతారు. అక్కణ్ణుంచి ఆ దివాణానికి ఇక మనమే సుల్తాన్. శుభానికీ, అశుభానికీ కూడా ఒక్కణ్ణే బ్రాహ్మణ్ణి!
మధ్యాహ్నం రెండింటి మొదలు మర్నాడుదయం తొమ్మిదింటిదాకా చాలా కేసులే వచ్చేవి. అదంతా పల్లెప్రాంతం. చుట్టుపక్కల గ్రామాల్లో వ్యవసాయాధారిత కుటుంబాలందరికీ మాదే పెద్ద హాస్పిటల్.
ఎక్కువగా వచ్చే కేసులు పాముకాట్లు.
తరవాత వాంతులు, విరోచనాలు.
ఇక తేలుకాట్లు, మలేరియాలు, తాగేసి పడిపోవడాలు మూడోస్థానం.
అప్పుడప్పుడు పురుగుల మందులు తాగే బ్యాచ్ వచ్చేది.
ఈ భవనం చాలా కొత్తది. బయటివాళ్లు చూస్తే తప్పకుండా అవాక్కవుతారు. అయిదుగురు డాక్టర్లకీ అయిదు ఓపీ గదులు, వాటికి ఏసీలు. ఎక్కడికక్కడ గ్రానైట్ పలకలు, అల్యూమినియం రెయిలింగులతో తళతళలాడిపోతూ ఉంటుంది. ఇక జంట ఆపరేషన్ థియేటర్లలో సకల సదుపాయాలు ఉన్నాయి. సిబ్బంది కూడా చాలా నిజాయితీగా పనిచేస్తారు. పొద్దున్నప్పుడు వందలమంది వస్తారు. ఈసీజీ, ఎక్స్‌రేలతో సహా అన్ని పరీక్షలు చేస్తారు.
‘కేసులేం లేవుకదా, కాసేపు రూములో రెస్ట్ తీసుకోండ్సార్! నే ఫోన్ చేస్తా ఏదైనా వస్తే!’ అంది లిల్లీ సిస్టర్.
‘నీలోనికి ప్రయాణము’ అన్న పుస్తకం రోజూ తెచ్చుకుంటుంది తను. కానీ ఈవారం రోజుల్లో పట్టుమని నాలుగు పేజీలన్నా చదవలేకపోయానని చెప్పింది.
‘మీ ప్రభువు చెప్పింది సేవ చెయ్యమనేగా? నువ్వు చేసేదదేకదా! ఇక చదవలేదన్న బెంగెందుకు? లైట్ తీస్కో!’ అనేసి లేచి బయల్దేరబోతోంటే అప్పుడు జరిగిందది...
ఒక పదమూడేళ్ల పిల్లని అటిద్దరు, ఇటిద్దరూ అదే వయసున్న ఆడపిల్లలు సుమంగళిలో సావిత్రిని తీసుకొచ్చినట్టు తీసుకొచ్చి నాముందు కూర్చోబెట్టారు. ఆ పిల్లైతే పూర్తిగా వాలిపోతోంది. వాళ్లందర్నీ వదిలెయ్యమని మంచం మీద పడుకోబెట్టి, వివరాలడిగాను. కడుపులో నొప్పిట. మూడు వాంతులయ్యాయని కూడా చెప్పింది.
ఇదంతా మూడురోజుల నుంచీ అని తెలిసింది. హాస్టల్లో ఉంటుందిట. వాళ్లందరూ కూడా హాస్టల్ పిల్లలే! వాళ్లని పరీక్షగా గమనించాను.
అందరూ టిక్లీలు, జుట్లకి రంగురంగుల క్లిప్పులు, పోనీలు వేసుకుని ఉన్నంతలో కాస్త మోడర్న్ వేషాల్లోనే కనబడుతున్నారు.
నేను వెంటనే ల్యాబ్ టెక్నీషియన్ని పిలిచి అతని చెవిలో రహస్యంగా ఏదో చెప్పి పంపించాను. కాసేపటి తరవాత అతనొచ్చి ‘సార్, మీరు సూపర్ సార్! అసలు మీకా డౌటెందుకొచ్చింది సార్?’ అన్నాడు రిపోర్ట్ చూపిస్తూ.
ఆ పిల్ల నెలతప్పింది.
సరేనని ఆ గుంటలందర్నీ బయటికి పంపేసి ఆ వేలాడిపోయే పిల్లని అడిగాను. ముందు చాలాసేపు బుకాయించింది. కానీ వాళ్ల అమ్మానాన్నలకి కబురు పెడతాననేసరికి అసలు విషయం చెప్పింది. ఎవడో సెల్ షాపులో పనిచేసే కుర్రాట్ట. అబార్షన్ కోసం మందులు కూడా మెడికల్ షాపునుంచి వాడే తెచ్చిచ్చాట్ట. ఈ పిల్ల వేసేసుకుంది. కానీ అది పూర్తిగా అబార్టవ్వకుండా ఇలా వికటించింది. ఒంట్లో నెత్తురు పోవడంవల్ల హీమోగ్లోబిన్ చాలా తక్కువగా ఉంది.
ఆ అమ్మాయికి నొప్పి తగ్గడానికి ఇంజెక్షన్లవీ చేయించి, గ్లూకోజ్ పెట్టిన తరవాత వాడి ఫోన్ నెంబరిమ్మని అడిగాను. నాకు తెలీదంది. తంతానని చెప్పాను. వెంటనే ఇచ్చింది. ఇచ్చిన మరుక్షణం వాడికి చేశాను.
‘ఈవేళలో నీవు ఏంచేస్తు ఉంటావో...’ రింగవుతోంది. వీడిమొహానికి ఈపాటొకటి!
ఏంచేస్తూ వుంటాడో తెలిసిందిగా?
తీశాడు. ‘ఎవరూ?’ అంటూ చాలా రెక్లెస్ గా అడిగాడు.
నేనిలా దురదృష్టవశాత్తూ డాక్టర్నని, నీ ఫ్రెండ్ సంతోషి ప్రస్తుతం నా సమక్షంలో ఉందని చెప్పాను.
‘రాంగ్ నెంబర్ బెదరూ!’ అంటూ పెట్టెయ్యబోయాడు.
‘ఒరేయ్, నీ నెంబర్ ఎస్సైగారికిచ్చాను. కాసేపట్లో నీదగ్గరకొస్తారు. నోరుమూసుకుని నే చెప్పేది విను!’ అని బెదిరించాను.
‘అదికాదన్నియ్యా! ఆళ్ల అమ్మానాన్నకి ఫోనైతే చెయ్యలేదు కదా తను?’ అన్నాడు మారిన గొంతుతో.
‘వాళ్లూ వస్తారు. నీసంగతేంటి చెప్పు! ఆ టాబ్లెట్లు ఎక్కణ్ణించి తెచ్చిచ్చావు ఈపిల్లకి?’
‘సారీ అన్నియ్యా! పోనీ నువ్విప్పుడు అబార్షన్ చేసేస్తనంటే చేసియ్ అన్నియ్యా! డబ్బులు గట్రా మా సాప్ ఓనర్ గార్నడిగి నే సెట్ చేసేస్తను!’ అంటూ ఆఫరొకటిచ్చాడు.
‘ఒరేయ్, నిన్ను చంపేస్తాను. నోరెత్తకుండా ముందు హాస్పిటల్‌కి రా! వచ్చి ఈ పిల్లలకి సాయం చెయ్యి. ఇక ఒక్కమాట మాటాడినా నిన్ను వదిలేది లేదు!’ అంటూ ఫోన్ పెట్టేశాను.
మిగతా కేసులు చూస్తుండగా హీరో దిగాడు. పొడుగ్గా, సన్నగా ఉన్నాడు. గట్టిగా పదిహేడేళ్లుంటాయేమో వాడికి. మాటిమాటికీ జుత్తు పైకి తోసుకుంటూ బయట వరండాలో నిలబడి మాటాడుతున్నాడు. ఆ ఆడపిల్లలందరూ చుట్టూచేరి వాడితో సరదాగా జోకులేసుకుంటూ కనబడ్డారు. వాణ్ణి నేనేం చేస్తానిక?
లోపలికి రమ్మని పిలిచాను. రెండు అరచేతులూ బల్లమీద పెట్టి, నాముందుకు వంగి ఏదో మాటాడబోయాడు.
‘నీకు చాలా ఉందిరా? దూరంగా నిలబడు! పోలీసులొస్తారు. కేస్ రాసేశాను ఆల్రెడీ! సరదా తీరిపోతుంది నీకు!’ అని బయటికి గెంటేశాను. ఆవిధంగా నా అసహాయతనీ, అసహనాన్నీ అణుచుకున్నాను. ఇప్పటికిప్పుడు ఈ మైనర్ మందనంతటినీ సంస్కరించే మైనరుబాబు అవతారం ఎత్తాల్సిన అగత్యం ఏదీలేదని చిరాకేసి వదిలేశాను.
ఇంత నిర్లక్ష్యంగా, అజాగ్రత్తగా తయారవుతున్నారేం పిల్లలు? ఆ మందులిచ్చిన మెడికల్ షాపువాణ్ణనాలి!
నేనిలా నాలోని డాక్టర్ని పడుకోబెట్టేసి, భావుకుణ్ణీ, సమాజోద్ధారక సామ్రాట్టునీ బయటికి తీసి భరతనాట్యం చేయిస్తూ కూచుంటే ఉద్యోగం చేసినట్టే! అంతే! ఒక్కసారిగా స్టెత్ విదిలించి మిగతా పేషెంట్లవైపు చూశాను. ఎమర్జెన్సీ వార్డు మొత్తం నిండుగా ఉంది. వచ్చిన ప్రతివాళ్లకీ సెలైన్ పెట్టాల్సిందే! ఒకవేళ మందులు రాసి పంపించే దురాలోచన చేస్తే మన గడ్డి మనకెడతారు.
‘బిల్లలు గట్రా ఇచ్చీ పనైతే మావూల్లోనే ఇస్తారు బావూ! నీకాడకొచ్చిందే గేస్ ఎక్కిస్తావనీసి! ఓ రెండు గులుకోజులెక్కింతే బావుంటాది!’ అంటూ డోస్ కూడా చెప్తారు. ఇక చేసేదేంలేక తలో రెండు సీసాలూ రాసి, పెట్టమని చెప్పాను.
మాకిక్కడ ‘గేస్’ అంటే ఆక్సిజన్ కాదు. సెలైన్.
గంటతరవాత బాటిళ్లవీ ఎక్కగానే ముసలీముతకలన్నిటికీ కాస్త ఓపికలొచ్చి, ఒకరి తరవాత ఒకరుగా మంచాలమీద లేచి కూర్చోవడం మొదలెట్టారు. ఆ తరవాత వాళ్లకి ఇంటిమీద ధ్యాస మళ్లింది. మెల్లిగా, భయంభయంగా నేకూర్చున్న బల్లదగ్గరకి రావడం, నోట్లో కొంగు అడ్డంపెట్టుకుని మొహమాటపడుతూ డిశ్చార్జ్ ఇచ్చెయ్యమని అడగడం.
‘వచ్చినపుడు ఎలగొచ్చేవో జ్ఞాపకం ఉన్నాదా నీకు? నీ కూతుర్లిద్దరూ ఈడ్సుకుంటా తీస్కొచ్చేరు. ఇప్పుడు రెండు సీసాలెక్కీసరికి ఇంటికెలిపోవాలని గాలిమల్లింది!’
చంద్రయ్య కోప్పడటంలో అర్ధముంది. ఒకవేళ ఏరాత్రయినా మళ్లీ విరేచనాలు, వాంతులు అయితే వాళ్లకి వాహనం కూడా దొరికిచావదు. హాస్పిటల్లో ఎంచక్కా ఫ్యాన్లు, మంచాలు, పరుపులు ఉన్నా ఇల్లు ఇల్లే! ఇంటికెళ్లి ఆ కుక్కిమంచంలో కునికితే వచ్చే సుఖం ఇక్కడ ఎట్టిపరిస్థితుల్లోనూ రాదు వాళ్లకి.
నాకా విషయంలో వాళ్లమీద ఎటువంటి ఫిర్యాదూ లేదు. మనక్కూడా ఎంత కార్పొరేట్‌ హాస్పిటల్లో ఫైవ్ స్టార్ సదుపాయాలున్న గదిలో ఉన్నా ఇంటిమీదనే మనసంతా తిరుగుతుంది.
సరే, అందరికీ మెట్రోజిల్ బిళ్లలు, ఓఆరెస్ ప్యాకెట్లూ ఇచ్చి తోలేశాం. ఆ తరవాత గంటవరకూ ఏ కేసూ రాలేదు. అప్పల్నాయుడి బుల్లెట్ సౌండు దూరంనుంచి వినబడింది.
‘రండిసార్, టీతాగీసొద్దాం. మీకివాల మాంఛి స్పెశల్ టీ తాపిస్తాను!’ అన్నాడు ఎప్పట్లానే! ఎప్పుడూ డబడబలాడుతూనే ఉంటాడు, అచ్చం తన బుల్లెట్ లానే.
టీ తాగేసొచ్చి కాసేపు మొబైల్ చూసుకుని గదికి బయల్దేరాను. గదిలో మాత్రం ఏంతోస్తుంది? ఏదైనా కేసొస్తే ఫరవాలేదుగానీ, లేకపోతే ఇలా ఖాళీగా ఒక్కణ్ణీ రూములో కూర్చోడం కష్టమే! కానీ అటువంటి ఇబ్బందేదీ లేకుండా ఆరారా కేసులొస్తూనే ఉండేవి. ఇలా కొత్త పోస్టొకటి రాద్దామని మొదలెట్టగానే తలుపు చప్పుడయింది.
‘ఎవరూ?’ అన్నాను ఫోను పక్కన పడేసి.
‘నేన్సార్ చంద్రయ్యని! స్నేక్ బైట్ కేసొచ్చింది సార్! ఇంకో రెండు జియ్యీ కేసులు కూడా చూడాల మీరు.’
హుక్కుకి తగిలించిన స్టెతస్కోప్ మెళ్లో వేసుకుని బయటికొచ్చి గది తాళం వేస్తున్నాను. చుట్టూ ఉన్న పొలాలమీంచి చల్లటి గాలి ‘ఏట్సార్, నైడ్యూటా?’ అని సరదాగా పలకరించి, తూరుపుదిక్కుగా వెళిపోయింది.
తెల్లటి నునుపైన నేలమీద నడుస్తూ, కిందకొచ్చి క్యాజువాల్టీలో కూర్చున్నాను. దాదాపు అరడజను మంది నాచుట్టూ చేరి ఓపీ టిక్కెట్లు అర్ధచంద్రాకారంలో నా మొహం మీద పెట్టారు.
చంద్రయ్య వాళ్లని కోప్పడ్డాడు. ‘అందర్నీ చూస్తారు, ముందు ఆ పాముకాటు పేసెంట్ని చూడాలా? అలా కూచోండి!’ అని బయట స్టీల్ కుర్చీల్లో కూర్చోబెట్టి వచ్చాడు. వాళ్లంతా చిన్నాచితకా పేషెంట్లు. పగలంతా పనిచూసుకుని, రాత్రి అన్నాలయ్యాక కిళ్లీ నములుతూ హాస్పిటల్‌కి వచ్చే బ్యాచ్. నడుంనొప్పి, గోరుచుట్టూ అప్పుడు గుర్తొస్తుంది వాళ్లకి.
జి.ఈ. కేసులు మూడూ బానే వున్నాయి. అప్పటికే నర్సు వాళ్లందరికీ ట్రీట్‌మెంట్ ఇచ్చేసింది. అందరికీ సెలైన్లు ఎక్కుతున్నాయి. వాళ్ల బంధువులు నా దగ్గరకొచ్చి
‘బంగారమ్మకి ఏటేనా ఎట్టమంటారా?’ అని...
‘ఈ సీసా అయిపోతే ఇంటికెలిపోవచ్చా?’ అనీ..
‘మలేరా టైఫాడేటీ కాదుకదా?’ అనీ..
అడిగేసి, చంద్రయ్య చేత తిట్టించుకుని వెళిపోయారు. నాకైతే వాళ్లందర్నీ చూస్తే భలే నవ్వొస్తోంది. ఎంత అమాయకత్వమో పాపం!
అక్కణ్ణించి పాముకాటేసిన పోలయ్య దగ్గరకొచ్చాను. పోలయ్యకి యాభయ్యేళ్లుంటాయి. కానీ చూడ్డానికి ముసలిరూపు వచ్చేసిందప్పుడే. పొలంలో పనంతా అయిపోయాక ఇక ఇంటికెళిపోదామని బయల్దేరుతోంటే ఏదో కసుక్కున పాదంలోకి దిగినట్టనిపించి, కిందకి చూశాట్ట. వచ్చిన పనైపోయిందని అప్పుడే పొదల్లోకి జారుకుంటోంది కట్లపామొకటి. ఒక్క ఉదుటున కాలితో తొక్కి, తోకపట్టుకుని తిప్పితిప్పి కొట్టి చంపేశాట్ట. ఆ తరవాత విషం పైకెక్కకుండా కాలికి పైన గుడ్డతో బిగించి కట్టేశాడు.
ఆనక ఇంటికొచ్చి వాళ్ల మేనల్లుణ్ణీ, కొడుకునీ తీసుకుని హాస్పిటల్‌కి వచ్చాడు. నే చూసేటప్పటికి పాదం మొత్తం వాచిపోయి ఉంది. మనిషయితే బానేవున్నాడు. కాస్త జ్వరం తగిలింది. సరేనని యాంటీ స్నేక్ వెనమ్ ఐవీ పెట్టించి, మిగతా ట్రీట్‌మెంట్ కూడా రాసి, పల్స్, బీపీ చూసేటందుకు మానిటర్ తగిలించి వచ్చి కూర్చున్నాను. ఇంతలో వాళ్ల మేనల్లుడు ఒక ప్లాస్టిక్ సంచీలోంచి పాముని తీశాడు.
‘నీదుంపతెగా, ఇదెందుకు తెచ్చావురా నాయనా!’ అని మనసులో తిట్టుకున్నా బయటికి మాత్రం ‘గుడ్! చాలా మంచిపని చేశావు. ఫరవాలేదు, తగ్గిపోతుంది. రేపుదయం వరకూ చూద్దాం. ఒకవేళ ఏదైనా సీరియస్సైతే విజయనగరం షిఫ్ట్ చేసేస్తాను. నేనున్నాగా, మీకేం భయంలేదు!’ అనేసి ఆ పాముని పారేసి రమ్మని చెప్పాను.
సద్దుమణిగింది. ధగధగలాడే కాంతుల్లో హాస్పిటలంతా పెళ్లివారు ఖాళీచేసిన మండపంలా నిశ్శబ్దంగా ఉంది. ఇక గదికి వెళ్లి కాసేపు నిద్రపోదామని లేచాను. మళ్లీ ఏ అర్ధరాత్రో ఎవడో ఒకడు తాగేసి రాకపోడు. స్టెతస్కోప్ మెడలో వేసుకోగానే ఇందాక చూసిన పాము గుర్తొచ్చింది.
నాకెందుకో ఆ పాముని చూస్తే మధ్యాహ్నం కుర్రాడే గుర్తొచ్చాడు. అచ్చం అలానే.. కాటేసి వెళిపోయే కట్లపాములా!
మళ్లీ నాలోంచి రెండోవాడు బయటికొస్తున్నట్టు తెలిసింది. వెంటనే లైటార్పేసి ఇద్దర్నీ పడుకోబెట్టేశాను. ఉద్వేగంతో ఉద్యోగం చెయ్యడం కష్టం.
....జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment