నిదురమబ్బుల్ని కలలు రేపేదెవరు?
సరికొత్త చీరల అందాన్ని పాటలా కట్టి పాటకు పట్టంకట్టేదెవరు?
మధుమాసవేళలో మరుమల్లెల సొగసు వర్ణించేదెవరు?
నీకేం, నువ్వెళిపోయావు. ఆరోజు ఎప్పట్లాగే పది ఆపరేషన్లూ చేసేసి ఇక బయలుదేరదామని అనుకుంటోంటే మా డాక్టరొకాయన అకస్మాత్తుగా ‘డిక్లేర్డ్!’ అన్నారు.
అదేమీ విచిత్రమైన వార్త కాదు. ఊహించిందే.
నువ్వసలు మా ప్రపంచాన్ని వదిలేసి అప్పటికే పన్నెండు గంటలయిపోయిందని నాలోని వైద్యుడికి తెలుసు. కానీ ఈ వెర్రిమనసుకి వైద్యం తెలీదు. వేదన తప్ప.
మరమనుషుల్లా యంత్రాల మధ్య బతుకుతున్నా, అలారాల మోతలే కోయిల కూతల్లా కాలం గడుపుతున్నా గుండె మాత్రం తడిగానే ఉండిపోయింది.
నిరంతరమూ ఒకటే ధ్యాస...
తేనెలో తానమాడే తుమ్మెదొకటి మాకు చుట్టమని! ఇపుడా చుట్టం ఇక కనబడదని చెప్పగానే గుండెలోని తడంతా కళ్లలోకి తోసుకొచ్చేసింది.
ఇన్నేళ్లొచ్చి, ఇన్ని చావుల్ని చూసి, ఎందరినో ఈచేతులతో బతికించి, గుండెలవిసేలా ఏడ్చే బంధువుల్ని చూసికూడా నిరామయంగా నాపనేదో చూసుకుపోయే నేను.... ఒక్కసారిగా వెక్కడం మొదలెట్టాను.
పదీపన్నెండు కొలతల గదిలో మూసిన తలుపుల మధ్య, కలతల తలపుల మధ్య నీపాట తరంగాల్లా వినబడుతోంది.
అలలపై నాట్యమాడే ఆ గొంతువింటే నా గొంతు పూడుకుంది.
ఇక వినబడవా? మరి కనబడవా? అంటూ తెలియని దేవుళ్లను వేడుకుంది. ఒకవేళ నువ్వలా నడుచుకుంటూ తిరిగొచ్చినా తిరిగి పాటందుకోలేవన్న కఠోరం తెలిసికూడా తెలివిలేని వెర్రివాడిని.
ఎందుకంత ఇష్టం నీపాటంటే?
నీకంటే మధురంగా పాడే మెహదీ హసన్లూ, నిన్ను మరిపించే మన్నాడేలూ లేరనా?
ఎంతమంది గంధర్వులో లోకంనిండా! హిందుస్థానంతా మోగే తబలాబలాలతో పోటీగా సాగిపోయే సంగీత సామ్రాట్టుల లయవిన్యాసం.
ఎన్ని విన్నా మళ్లీ నీదగ్గరకొచ్చే ఆగుతుంది మనసు.
స్వచ్ఛమైన మగ గొంతు నీది.
పలుకురాగమధురమైన తెలుగక్షరాలన్నీ నీలోంచి పాటకో రీతిగా బయటకొస్తాయి.
ఎడారిలో కోయిల ఆవేదనతో ఎలా పాడుతుందో నీకుతెలుసు
ప్రేమిక మానస లగ్నపత్రికల్ని చదవడం కూడా నీకు తెలుసు
మనసులో భయాలన్నీ మరచిపోయేలా జోలపాటల్ని పాడగలవు
కరుణరసావిష్కరణంలో కర్కశుల్నైనా కరిగించెయ్యగలవు
అందుకే నువ్వు ఏకవచనానికి గురయ్యావు. మా బాలు, మా బాలు అంటూ ప్రతివాడూ సొంతం చేసేసుకున్నారు.
చిన్నవాడివీ చితకవాడివీ కూడా కావు. డెబ్భైనాలుగేళ్లొచ్చాయి. అయినా మా పిల్లల్లానే అల్లరి చేస్తావు. అదికూడా కారణమేమో?
ఏ మానసిక నిపుణుడు చెప్పినా ఒకటేమాట... చేసేపనిలో ఆనందాన్ని కలిపితే అది పచ్చకర్పూరపు పరిమళంలా పరిఢవిల్లుతుందని.
నీకెవరు చెప్పారు నవ్వుతూ బ్రతకాలని? చచ్చినాక నవ్వలేమని కూడా ముందే హెచ్చరించావు.
ఇప్పుడు ఎందరేడ్చినా తిరిగిరావు.
అందుకే..
ఆపేశాను. ఇకనుంచి నీ పాటే మాటగా బ్రతుకుతాను. మనిషికున్న ఏకైక వరం నవ్వగలగడం.
నీ నవ్వు చెప్పింది నాతో... నేనెవ్వరో ఏవిఁటో!
కనుకొలకుల్లోంచి తడి మొత్తం తిరిగి గుండెకవాటాల్లోకి ఇంకుతోంది.
ఇది పునర్జన్మ.
............ జగదీశ్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment