‘ఏండీ, టిపిన్ రెడీ అయిందా? అప్పుడే ఎమ్దింపావూ!’ స్నానంచేసి బయటికొచ్చి వంటింట్లో ఉన్న వంటావిడకి వినబడేలా అరిచాను.
‘నువ్వెళ్లి బట్టలేసుకుని రా! ఈలోగా రెడీ చేస్తారు! అరగంటదాకా అవ్వదుగా నీ మేకప్పు?’ అంది సోఫాలో కూర్చుని రామకోటి రాసుకుంటున్న మా ఆవిడ.
పాత సినిమాల్లో ప్లీడరు గుమాస్తాలా జారిపోయే కళ్లజోడులోంచి పైకిచూస్తూ నవ్వొకటీ!
అమ్మనీ.. ఎంతమాటనేసింది! లాభంలేదు. కాస్త క్లుప్తంగా ముగించి, ఇవాళ ఎలాగైనా ఇరవైతొమ్మిది నిమిషాలకే బయటపడిపోవాలి. ఇంత వయసొచ్చి అద్దం ముందు అలంకారాల విషయంలో మాటపడటం కంటే అవమానమేముంటుంది?
స్నానానంతరం గదిలోకి రాగానే మొత్తం లైట్లన్నీ వేసేస్తాను ఎప్పుడూ.
‘సిఎమ్ఆర్ షాపింగ్ మాల్‌లా మొత్తం అన్ని లైట్లూ వేసెయ్యాలా? డ్రెస్సింగ్ టేబుల్ ముందున్న లైటొక్కటి చాలదా?’
అని అశరీరవాణి పలికింది. అటువంటి మాటలకి భయపడ్డానికి నేనేమన్నా కంసుణ్ణా? ఇగ్నోర్ ఐసే!
బ్లూటూత్ స్పీకర్‌లో అదేదో పాటొస్తోంది... ‘సూర్యూ...డివో, చంద్రూ...డివో’ అంటూ!
పాటకి సింకవుతుందని డియో కొట్టేసుకున్నాను. ఆనక పౌడర్ డబ్బాలోంచి ఉధృతంగా పడుతున్న పౌడర్ అలా ధారాళంగా జారి, నాచేతిలోకంటే మా విజయనగరం నియోజకవర్గంలోనే ఎక్కువగా పడింది.
కంప్యూటర్ స్క్రీన్‌మీద, నా రెండు ఫోన్లమీద, బీరువాలో పెడదామనుకుని వారంరోజులుగా బద్ధకిస్తున్న ఇస్త్రీ బట్టలమీద, మావూరి గంటస్థంభంమీద... ఇలా విశ్వాంతరాళాలయందూ పౌడరంతా వ్యాప్తిచెంది గది మొత్తం అఘోరాల అడ్డాలా తయారైంది.
నేనేమో తను కనిపెట్టడానికి కూడా ఆస్కారం లేనట్టుగా శుభ్రంగా తుడిచేద్దామని ఆ పక్కనేవున్న చున్నీతో ఇలా మొదలెట్టానోలేదో...
అదిగో, ఆ దుర్ముహూర్తంలోనే తలుపు తట్టింది తను. మనకేమో దుస్తులు మార్చుకునే సమయంలో ‘పూర్తి’ స్వేచ్ఛ కావాలి. ఇలా మధ్యలో ఇంట్రబెల్సవీ ఉంటే చిరాకు. అయినా ఖచ్చితంగా వస్తుంది తను. ఎందుకంటే తనకి ఆ సమయంలోనే కొన్ని జీవితకాలపు కీలక నిర్ణయాలకు సంబంధించిన విషయాలు జ్ఞాపకం వస్తాయి.
నేను సితార సినిమాలో భానుప్రియలా తలుపు సగమే తీసి, తల మాత్రమే బయటపెట్టి ‘ఏంకావాలి?’ అనడిగాను.
‘నీతో మాటాడాలి. తలుపు తియ్!' అంటూ తనే తీసుకుని.. సారీ, తోసుకుని లోపలికొచ్చేసింది.
గదిలోకొస్తూనే ‘కెవ్....!’ అనే ఆర్తనాదస్వరం వినిపించింది.
‘ఏంటిదంతా? పౌడరుందా ఖాళీ చేసేశావా? నువ్వు రాసుకున్న దానికంటే బట్టలమీదా పెట్టెలమీదా పోసిందే ఎక్కువుంది!’ అంటూ అటూఇటూ చూస్తోంది.
‘ఏంకావాలి బన్నీ?’ అనడిగాను.
‘నువ్వు వెనకాల దాచిన చున్నీ!’ అంటూ తీసుకుంది.
అది అశోకా శాండల్ పౌడర్ వాసనేసింది.
‘దీంతో తుడిచావా?’
కోర్టులో జడ్జిగారు ‘ఈ కత్తితోనే పొడిచావా?’ అని అడిగినట్టు అడిగితే ఏంచెప్తాం? అవునంటూ అటికి పిడతలా బుర్రూపాను.
సరే, తనూ ఇహ చేసేదేంలేక ఆ మెత్తటి, వెచ్చటి పొడి చున్నీతోనే అదంతా తుడవడం మొదలెట్టింది.
‘ఏదో మాటాడాలని చొరబడింది ఇవన్నీ తుడవడానికా?' అంటూ నీళ్లని న్యూట్రిన్ చాక్లెట్లా నముల్తూ ప్రశ్నించాను.
‘అవును, మర్చేపోయాను. ఏంటి క్లియర్‌గా చెప్పు జగదీషూ, మనం ఇల్లు కట్టుకుందామా వద్దా?’
‘నేను పదినిమిషాల్లో గీత చేసిన ఇడ్లీలు తినేసి బండెక్కకపోతే హాస్పిటలుకి చేరుకోలేను. మా బయోమెట్రిక్ పద్ధతంతా ఇప్పుడు మారిపోయింది. తొమ్మిది దాటి ఫింగర్ వేసేవాళ్లని అందరూ నేరంనాదికాదు ఆకలిది సినిమాలో ప్రభని చూసినట్టు చూస్తున్నారు.
మా ఆర్.ఎమ్.ఓ. మేడమయితే అటెండెన్స్ రిజిస్టర్లో ఆకుపచ్చింకు పెన్నుతో గుండ్రంగా, అందమైన చుక్కలు పెట్టేస్తున్నారు. పోయిన సంక్రాంతికి అవన్నీ కలిపి మంచి ముగ్గొకటి పెట్టించాను ఆవిడచేత. ఇంత సంక్లిష్టమైన సందర్భాలలో ఇటువంటి అనుచితమైన చర్చలవీ అసంగతమని నా అభిప్రాయం! ఏమంటావు?’ అంటూ తలకాయ దువ్వుకోడం మొదలెట్టాను.
నా భాషకి నాకే భయమేసింది. మరీ పరవస్తు చిన్నయసూరిలా తయారవుతున్నాను ఈమధ్య!
‘నీ తలకాయ్!' అనేసి బయటికెళిపోయింది.
అవును. నా తలకాయేగా దువ్వుకుంటున్నానూ?
పళ్లెం ముందేసుకుని కూర్చున్నాను. ఇడ్లీ కుక్కరు మూతనిలా తియ్యగానే వైకుంఠలోకం టైపులో పొగలు వ్యాపించాయి.
ఆవిరికుడుముని ఆర్టిస్టిక్‌గా కొయ్యడంలో అందెవేసిన చెయ్యి తనది. ఇలాంటివాళ్లు ఆస్తుల పంపకాలవీ ఎంచక్కా చెయ్యగలరు. తూకమేసి చూసినా ఓ ముక్క ఎక్కువా రాదు, ఇంకొకటి తక్కువా కాదు. తనని సర్‌ప్రైజ్ చేద్దామని అదే పని నేనొకసారి చేశాను.
రామాపురం అను గ్రామంలో ధర్మయ్య నలుగురు కొడుకులూ ఆస్తి తగాదాలతో కొట్టుకుచచ్చేలా వచ్చాయి ముక్కలన్నీ! అప్పట్నించి ఇక ఈ కటింగులవీ మనకనవసరమని మానుకున్నాను.
చెట్నీలేం చేసిందీ? వేరుశనగా, అల్లం ఎలాగూ రొటీను. కాస్త పుల్లపుల్లగా, కారంకారంగా తగిల్తే బావుంటుంది కదా?
వెంటనే ‘మాగాయలోన పెరుగేసుకుంటా...!’ అంటూ ఎలుగెత్తి పాడగానే చిన్న కప్పులోకి ‘ఇంత’ మాగాయ తీసుకుని దాంట్లో ‘అంత’ పెరుగేసి కలిపిచ్చింది వంటావిడ.
ఇటువంటి హడావిడిలో కొత్తిమీర గురించి అడగడం అనవసరమని ఊరుకున్నాను. మామూలుగా అయితే పాపం సేమ్యా పాయసంలో తప్ప అన్నిట్లోనూ వేస్తుంది మా కొత్తిమీరా జాస్మిన్!
అల్లప్పచ్చట్లో బెల్లంకంటే అల్లమెక్కువై కల్లల్లోంచి నీల్లొచ్చేసి తల్లడిల్లిపోయాను. సాయంత్రం వచ్చాక దాన్ని పునఃప్రక్షాళన చెయ్యమని ఆర్డరేశాను.
అల్పాహారం అనల్పంగా తీసుకోవాలి. లేకపోతే నాలుగింటివరకూ ఉండడం కష్టమవుతోంది. మధ్యలో ఓటీలోంచి బయటికొచ్చి ఓ టీ తాగుతానంతే! పన్నెండయ్యేసరికి ఆత్మారాముడు అగ్గిరాముడై కూర్చుంటున్నాడు.
‘అక్కడ నీలం మూత డబ్బాలో జంతికలున్నాయి. కవర్లో వేసి పట్టుకెళ్లు. మరీ నాలుగుదాకా అంటే ఉండడం కష్టం’ అంటూ రామకోటి పుస్తకాన్ని రాములవారి పాదాల దగ్గరుంచి నాదగ్గరకొచ్చింది.
‘జంతికలంటే గుర్తొచ్చింది, ‘ఒకపరి’ పాట చూశావా బన్నీ?’ అంటూ జనాంతికంగా అడిగాను.
‘నీకివన్నీ మాటాడ్డానికి టైముందేం?’ అంటూ కథ నచ్చని హీరో రచయితని అవమానించినట్టు స్టోరీ సిట్టింగ్ మధ్యలోనే లేచెళిపోయింది.
ఇక చేసేదేముంది? కథని సంచిలో పడేసుకుని హాస్పిటల్‌బాట పట్టాడీ రచయిత!
ఇవి ప్రతిపొద్దు ముచ్చట్లు.
.......కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్
0 comments:
Post a Comment