‘ప్లీజ్‌రా, ఒక్కణ్ణీ వెళ్లడానికి మనసొప్పడంలేదు. రావచ్చుగా? తొమ్మిది పాటల్రా! అన్నీ సూపర్‌హిట్టే! వాణిశ్రీని చూడాలంటే బ్లాకండ్ వైట్ సినిమాల్లోనే చూడాలి. రారా! అప్పుడే పావుతక్కువ తొమ్మిదైపోయింది...’
ఇహ వీడు వదలడు. పూర్ణాలో ఆత్మీయులు సినిమా ఆడుతోందని ఏవిఎన్ బస్టాప్ దగ్గర పోస్టర్ చూసి తెలుసుకున్నాడు మావాడు.
అదేం విడ్డూరమో ఆ సినిమా ఎప్పుడొచ్చినా కొత్తగా మళ్ళీ పోస్టర్లు ప్రింట్ చేసేవారనుకుంటా, నాగేశ్వరరావు, వాణిశ్రీ అందంగా రంగుల్లో నవయవ్వనంతో మిసమిసలాడుతున్నారు.
బద్ధకంగా లేచి, కట్టుకున్న లుంగీ దండెం మీద పడేసి పాంటూచొక్కాల్లో దూరాను. హవాయి చెప్పులు చాల్లే పూర్ణాకి. ఆవులింతలొస్తున్నా ఆపుకుంటూ హాస్టల్ బయటికొచ్చాను.
వాడేదో బండికోసం ప్రయత్నం చేశాడుగానీ దొరకలేదల్లే ఉంది. దేభ్యం మొహవేఁసుకుని వచ్చాడు.
‘సారీరా, నడిచిపోదాం. ఎంతా, గట్టిగా పావుగంటలో వెళిపోవచ్చు. అంతా డౌనేగా?’ అన్నాడు కాస్త దూరంలో నిలబడి. తంతానని భయం.
‘ఇట్నించి డౌనేరా, అట్నించి వచ్చేటప్పుడు తీరిపోతుంది!’
‘రేపు సెలవేకదరా? వచ్చి పడుకోడమేగా? పదపద, లేటవుతోంది!’ పరుగులు తీయించాడు.
మేం లోపలికి అడుగుపెట్టేటప్పటికి సారథీ స్టూడియోస్ అన్న పేరు పడింది తెరమీద. గబగబా కూర్చుండిపోయాం. ఒక్క రీలు కూడా మిస్సవ్వకుండా చూస్తేనే చూసిన తృప్తి. లేకపోతే ఏదో బెంగగా ఉంటుంది.
వాతావరణం చల్లగానే ఉన్నా ఫ్యాన్ల గాలి సరిపోవట్లేదు. హాలు పరిసరాలు మాత్రం విశాలంగా ఉంటాయి. చుట్టూ పెద్ద ప్రాంగణం.
బాగా ఈ చివర సీట్లలో కూర్చున్నాం ఇద్దరం. హాల్లో అక్కడక్కడా ఉన్నారు జనం. వాళ్లందరూ పాటల కోసం వచ్చినవాళ్లే. అవన్నీ అయిపోగానే వెళిపోతారు.
పేర్లు అవుతుండగా వాడు బయటికెళ్లి వేరుశనక్కాయల పొట్లాలు రెండు పట్టుకొచ్చాడు. కుర్చీ చేతులమీద టిక్కూటిక్కూమని కొట్టుకుంటూ నింపాదిగా తింటున్నాం.
హొటల్లో సర్వర్‌గా చేస్తూ చెల్లెల్ని పెంచే కుర్రాడు కాస్తా నాగేశ్వర్రావుగా ఎదిగాడు. చెల్లెలు చంద్రకళలొలుకుతూ అణకువగా ఒదిగింది.
‘బియ్యే ఫస్టున ప్యాసైనావా? మరి ఈ కప్పులూ ప్లేట్ల ఉద్యోగం నీకెందుకు సూర్యం?' అని ఓనర్ చెబుతున్నా వినకుండా చేస్తూనే ఉన్నాడు.
విజయనిర్మలని కాపాడ్డానికి ప్రభాకర్రెడ్డిని కొట్టేసి పొట్టిచొక్కా పీక్కుంటున్నాడు నాగేశ్వర్రావు.
ఈలోగా అదేదో పాట మొదలైంది... ఈరోజుల్లో పడుచుకుర్రాళ్ల గురించి.
సరిగ్గా అప్పుడు ఒకతనెవరో హాల్లోకొచ్చి మొత్తం తలుపులన్నీ తీసేశాడు.
బయట విశాలమైన ప్రాంగణంలో పదిపదిహేను కొబ్బరిచెట్లు. బయట వరసగా ఉండే ట్యూబ్‌లైట్లన్నీ ఆపేశాడు.
హాయిగా ఎక్కణ్ణించో చల్లటి గాలి! కొబ్బరాకులు అలా ఊగుతోంటే ఆ ప్రాకృతికమైన ఏసీలో సినిమా చూస్తున్నాం.
పంచదార తీగపాకంలా సుశీల గొంతులో ‘మదిలో వీణలు మోగే...’
బ్లాక్ సూట్‌లో ఆకర్షణీయంగా అక్కినేని, చూపు తిప్పుకోలేనంత అందంతో వాణిశ్రీ కలిసి ‘స్వాగతం.. ఓహో చిలిపినవ్వుల శ్రీవారూ..’
రాజేశ్వరరావు సంగీతంలో మరింత మత్తుగా ‘చామంతీ ఏమిటే ఈవింతా..’
ఒక్కోపాటనీ అంతలా ఎప్పుడూ అనుభవించలేదు.
ఇప్పుడు ఏసీ హాల్లో చూస్తున్నా రాని హాయి ఆరోజు ఎందుకంత కలిగిందో చెప్పలేను.
సినిమా అయిపోయిన తరవాత శ్రమ తెలియకుండా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ రూముకొచ్చి సుఖంగా నిద్రపోయాం.
ఇప్పుడు live the movie అని మల్టిప్లెక్స్‌లో చూస్తే అనిపిస్తుంది...
పూర్ణాలో సినిమాని నిజంగానే అనుభవించేవాళ్లం.
.......కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్
0 comments:
Post a Comment