‘బయల్దేరుతున్నా బన్నీ!' నిలబడి షూస్ వేసుకోడానికి డాన్స్ చేస్తూ లోపలికి కేకపెట్టాను.
‘బాక్స్ పెట్టుకున్నావా?' వంటింటి వైపు బాల్కనీలోంచి వస్తూ అడిగింది. వంటిల్లన్నానని తనేదో పొద్దున్నే వంటలవీ చేసేస్తోందని ఓ.. జాలి పడిపోకండి. వంటమనిషుంది. ఆవిడకి ఎలా వండాలో కాకుండా ఎలా వండకూడదో చెప్తే చాలు. రుచి దానంతటదే వస్తుంది.
‘ఆఁ, పెట్టుకున్నా! ఏం పెట్టావు బాక్స్‌లో?’ అన్నాను లిఫ్ట్ బటన్ నొక్కుతూ.
‘నిన్న సాయంత్రం వలచీనానమ్మా పాట పాడుతూ మూడు దానిమ్మ పళ్ళు వలిచాను. బాక్స్ నిండా పెట్టాను. ఒంటిగంటవ్వగానే ఒక్క గింజకూడా కింద వంపుకోకుండా తిను!’ అంటూ చెయ్యి చాచింది.
షేక్‌హాండిస్తూ అన్నాను ‘భర్త బయటికెళ్లేముందు ఈ షేక్‌హా‌ండ్ ఇవ్వడాలవీ ఏంటి కొత్తగా? వాట్సప్‌లో చదివావా, లేక సుమన్ టీవీలో సుబ్బలక్ష్మెవరైనా చెప్పిందా?'
‘ఏదో ఒకటిలే, నీకేం నొప్పి ఇవ్వడానికి?' అనగానే తీగ తెగేలా ఉందని ఆపేశాను. సరిగ్గా అదే సమయానికి ఆపద్బాంధవిలా వచ్చిన లిఫ్ట్ నన్ను కిందకి తీసుకుపోయింది.
దానిమ్మగింజ ఒక్కటి కూడా కింద వొంపకుండా తినడం దాదాపుగా అసాధ్యం. అలాగే గదంతా పొడుం రాలకుండా, ఒళ్ళంతా పోసుకోకుండా మీలో ఎవరైనా ‘పఫ్’ తినగలరా?
అన్నట్టు ఈమధ్య మా వాచ్‌మన్ మారాడు. ఇంతకుముందతను రోజు విడిచి రోజు కారు తుడిచేవాడు. కొత్తతను డబల్. నాలుగురోజుల వరకూ ముట్టుకోడు. సర్లేనని చేసేదేంలేక లోపల కూర్చుని వైపర్స్ ఆన్ చేశాను.
వైపర్స్ అంటే గుర్తొచ్చింది. హాస్పిటల్‌కి నిన్న వైపర్ కాటేసి ఒకడొచ్చాడు. వాడొక్కడికే ముప్ఫైకి పైగా విరుగుడు ఇంజెక్షన్లు ఇచ్చేశారు. ఏఎస్‌వి అయిపోవచ్చాయని చెప్పాడు ఫార్మసిస్టు. ఇవాళ ఎలాగోలా సంపాయించాలి.
కారు రింగ్‌రోడ్డు మీదకి రాగానే కాస్త స్పీడు పెంచాను. అల్లంత దూరంలో ఎందుకో బోల్డంతమంది జనం రోడ్డుమీదే బైకులూ, కార్లూ ఆపేసి గుమిగూడి కనబడ్డారు. చిన్నప్పుడు స్కూల్లో పిల్లలందరూ గుమిగూడి మాటాడుకుంటోంటే ప్రతీ టీచరూ అనే మాట ‘ఇది క్లాస్‌రూమా చేపల బజారా?’
మెడికల్ కాలేజీకొచ్చాక అదేమాట ఇంగ్లీషులో అనేవారు. ‘ఈజ్ దిస్ ఎ క్లాస్‌రూమ్ ఆర్ ఫిష్ మార్కెట్?’
నవ్వుకుంటూ ముందుకెళ్లి చూస్తే ఆశ్చర్యం... అది నిజంగా చేపల బజారే! ఓ.. తెగ కొనేస్తున్నారు.
ఇంత సత్తెకాలపు సత్తెయ్యని, నా కారు మీదే ఆర్‌టిఓ రికార్డుల్లో నాలుగైదు చలాన్లున్నాయి. ఈలెక్కన ఇక్కడ రోడ్డు మీద అడ్డదిడ్డంగా పార్క్ చేసిన ఎదవలందరికీ చలాన్లు వేస్తే వాటితో ఏకంగా ఒక ఫ్లై-ఓవరే కట్టేయొచ్చేమో?
పాపం ఆఫీసులకి, స్కూళ్లకీ వెళ్లే జనానికి ఇలానే ఆలస్యాలయ్యేది. కానీ మనం ఈ కారణం చెప్తే నమ్మకపోగా ‘సమ్‌థింగ్ ఫిషీ’ అని సందేహిస్తారు కూడా!
హైవే మొదట్లో పెద్ద జంక్షనుంటుంది. అక్కడికి రాగానే చాలామంది బొబ్బిలి బ్యాచ్ అన్ని కార్లనీ లిఫ్ట్ అడుగుతూ నన్నూ ఆపారు. ఎందుకాపుతున్నారో అర్ధంకాక అద్దం దించాను.
‘బెదరూ, పురిటిపెంట దిగిపోతాను! ఎంతా?’ అనొకరు...
‘బాసూ, పార్తిపురం ఎల్తదా?’ అని ఇంకొకరు...
మరొకతను చాలా డైనమిక్. ఏకంగా డోర్ తీసే ప్రయత్నం చేస్తూ అరుస్తున్నాడు ‘గైపతినారం. డోర్ లాక్ తియ్ తమ్ముడూ!' అని...
వెంటనే ఒకేఒక్కడులో రఘువరన్‌లా నిర్దాక్షిణ్యంగా అద్దం పైకెత్తేసి గేరు మార్చాను. సితమ్ కాలేజి వరకూ రాగానే కాస్త సైడుకి కారాపి మొబైల్లో ఫ్రంట్ కెమెరా ఆన్ చేసి నా మొహం చూసుకున్నాను.
నేను డాక్టర్‌లా లేకపోవచ్చు. కానీ మరీ టాక్సీ అని ఎలా అనేసుకున్నారబ్బా? గ్యాంగ్‌లీడర్‌లో చిరంజీవిలా గెడ్డం కూడా పెంచుతున్నానే? ఉన్నంతలో స్టైల్ కూడా ఎలాగో మెయింటెయిన్ చేస్తాను.
కారు దిగితే కదా మనం పొట్టి పకోడీ అని తెలిసేది?
ఆఁ, అదీ విషయం. బండికి డాక్టర్ స్టిక్కర్ లేదు. కొన్నప్పటినుంచి అనుకుంటున్నాను. కానీ కుదరట్లా! ఈ బట్టలు కూడా తెలుగు సీరియల్స్‌లో మిడిలేజ్డ్ ఫాదర్స్ రాజ్‌కుమార్, జాకీ వేసుకున్నట్టు ఇలా జింగిడి గింగిడిగా కాకుండా కాస్త డీసెంట్‌గా సితార సినిమాలో శరత్‌బాబులా వేసుకోవాలి.
ఇదేమాట ఆమధ్య తనతో అంటే తనూ బలపరిచింది.
’అవును, అందులో శరత్‌బాబు కూడా నీలాగే లోపల చిల్లులు పడిన బనీన్లు, బయట కోటూ వేసుకుంటూ ఉంటాడు.! తనంటే ఫాల్స్ ప్రెస్టేజ్ కోసం డబ్బు లేకపోయినా అలా చేశాడు. నీకేవొఁచ్చింది? ఎంచక్కా మన రోడ్డు చివరున్న జాకీ షోరూముకెళ్లి ఓ అరడజను బనీన్లు కొనుక్కు తెచ్చుకోవచ్చుగా?' అంటూ ఘనమైన ముక్తాయింపునిచ్చింది.
ఖాళీ దొరకట్లేదసలు. ఒకవేళ అటువంటి పనులమీద ఏ కుసుమంచి వాళ్ల షాపులోనో దూరినా గంటకు పైగా షాపింగ్ చేసి ఓ మూడు చొక్కాలు కొనుక్కుని వచ్చేస్తాను. ఆనక ఇంట్లో డ్రెస్సింగ్ టేబుల్ ముందు అవన్నీ ట్రయల్ వేసుకోవడమనే ఒక పెరేడ్ నిర్వహిస్తూ ‘అయ్యో, బనీన్లు కొనడం మర్చిపోయాను!' అని నాలుక కొరుక్కోవడం సర్వసాధారణమైన అరాచకం. తత్కారణంగా ఓ వారంరోజులపాటు కారాలవీ తినకపోవడం మరొక ప్రహసనం.
హమ్మయ్య, ఇక్కణ్ణించి కాస్త ట్రాఫిక్ తగ్గుతుంది. రేడియోలో తాళ్ సినిమాలో పాటొస్తోంది.
‘..జో తేరా హాల్ హై...ఓ మేరా హాల్ హై
ఇస్ హాల్ సె హాల్ మిలా...!’
అంటే?
రంజనీ శివరంజనీ రెండు హాళ్లూ కలిపేసి ఒకటే హాలు చేశారని విన్నాను. ఇదేదో అలాంటిదే అయ్యుంటుంది. ఎవర్నడుగుతాం? మా కొలీగ్సందర్లోకీ కాస్త హిందీ బాగా వచ్చినవాణ్ణి నేనొక్కణ్ణే అంటే అర్ధం చేసుకోండి ఎంత విషమమైన పరిస్థితో!
మాకు ఒరిస్సా పేషెంట్లు వస్తుంటారు అప్పుడప్పుడు. అటువంటి సందర్భాల్లో వాళ్లని ఎదుర్కొమ్మని నన్ను ప్రవేశపెడుతుంటారు.
నాకు హిందీ పాటల్లో లైన్లవీ కాస్త బానే గుర్తుండటం మూలాన వాళ్లతో అలాగే పొయెటిక్‌గా మాటాడేస్తాను.
బెల్లంపల్లిలో చేసినప్పుడు ఒకసారిలాగే ఓ పేషెంటుకి బీపీ ఎక్కువగా ఉందని వరసగా ప్రశ్నలు వేస్తూ చివరిగా గుండెల్లో నొప్పి ఎప్పుడైనా వచ్చిందా అని హిందీలో అడగాలని ప్రయత్నించి భంగపడ్డాను.
‘....దిల్ మే దర్ద్ హై?...’ అనగానే పుష్ప సిస్టర్‌తో పాటు చుట్టుపక్కల ఉన్న అందరూ నవ్వేశారు. ఆనక తనే చెప్పింది సీనే మే దర్ద్ అనాలని. ఆరోజందరికీ నా సీనేవిఁటో బోధపడిపోయింది.
అదే ఇప్పుడైతేనా, చెలరేగిపోతాను.
రోడ్డుకి ఒకవైపంతా ఏవో ఫ్లెక్సీలు పెట్టారు. నిజశ్రావణం వచ్చేసిందిగా, మాకు కష్టకాలం దాపురించింది. ఇకనించి పెళ్లి ఊరేగింపులతో ఊరంతా నిండిపోతుంది.
కుర్రాడు బెస్తవాడిలా మేకప్ చేసుకుని ఒకచేత్తో చేప పట్టుకుని నోట్లో బీడీ కాలుస్తున్న స్టిల్ ఒకటి, సూటదీ వేసుకుని మోకాళ్లమీద నిలబడి పూలగుత్తి పట్టుకుని ‘విల్ యు మ్యారీ మీ?' అని ఆ పిల్లని దేబిరిస్తున్న, సారీ.. ప్రపోజ్ చేస్తున్న స్టిల్‌లో ఒకటి. సినిమా పిచ్చ ప్రతి ఒక్కరికీ! డొక్కచించితే అక్షరమ్ముక్క రానివాళ్లు సైతం ఊరంత ఫ్లెక్సీలు పెట్టించేస్తున్నారు. ఈమధ్య పెద్దకర్మ ఫ్లెక్సీలు కూడా ఎక్కువైపోయాయి.
నెలివాడ చెరువు గట్టునున్న కాకా హొటలు ముందు పెసరట్టుప్మా జనాలు బానే ఉన్నారు. నేనెలాగూ ఇంట్లో తినేసే వస్తా కాబట్టి ఆగను.
మా వంటామె కొత్తల్లో ‘పెసరొట్టెలు’ వేస్తూండేది. ఇలాక్కాదని ‘తను’ దగ్గరుండి ఆవిడచేత అట్లకాడపట్టించి అక్షరాలు దిద్దించినట్టు నేర్పగా నేర్పగా ఇప్పుడు అదరగొట్టేస్తోంది.
వర్షాలకి నెలివాడ చెరువు బాగా నిండుగా ఉంది. వెనకాల నీలంరంగులో కొండలు, పచ్చగా పొలాల మధ్య చెరువు ఉయ్యాలలా ఉంది. రెండు కొంగలు ఒంటికాలిమీద నిలబడి చేపల కోసం తాపత్రయపడుతూ అచ్చం ఉయ్యాల్లో పిల్లల్లా ఆడుకుంటున్నాయి. అంత ముదురాకుపచ్చ నేపథ్యంలో వెన్న రంగులో మెరిసిపోతున్న కొంగలు. ప్రకృతి సహజంగా వేసే పెయింటింగుల్ని ఎన్ని రంగులొలకబోస్తే పునఃసృష్టించగలం?
దగ్గరకొచ్చేశాను. మీకు తెలుసా? గత ఆర్నెల్లుగా మాకు ఎఫ్ఆర్ఎస్ పెట్టేశారు! అంటే ఏవిఁటా, నా మొహం!
అదొచ్చిన కొత్తల్లో ఒకరోజు నేనా యాప్ శీలాన్ని పరీక్షిస్తోంటే సడన్‌గా తనొచ్చింది.
‘అలా మాటిమాటికీ సెల్ఫీలు తీసుకోవడం ఒక మానసికరోగంట! తెలుసా?’
‘ఎవరు చెప్పారు? వాట్సప్‌లో చదివావా?'
‘ఎవరు చెప్తేనేం? నిజమే అయుంటుంది!’
‘ఆ సోదంతా సరేగానీ, ఇంతకీ ఇది సెల్ఫీయో, కుల్ఫీయో కాదు. ఎఫ్ఆర్ఎస్. అంటే అటెండెన్స్ యాప్'
‘ఓహో, అదా? నేనింకా ఎప్పట్లాగే సెల్ఫీలు తీసుకుంటున్నావనుకున్నాను! ఇంతకీ దీని కథేవిఁటి?’ అనడిగింది. నేను శౌనకాది మహామునులందరినీ తనలోనే ఆవాహన చేసుకుని మొదలెట్టాను:
దీనికోసం ఒక యాప్ ఉంటుంది. మన ఐడీ నెంబరదీ కొట్టగానే కెమెరా ఓపెనవుతుంది. దానివైపు కన్నార్పకుండా కాసేపు చూస్తే వెంటనే అటెండెన్సు పడిపోతుంది.
హాస్పిటల్ ఆమాత్రం దూరంలో ఉండగా కూడా ఇది పన్జేస్తుంది. ఒకవేళ మరీ దూరంలో ఉంటేమాత్రం ‘ఛిఛ్ఛీ, నీ మొహం నాకు చూపించకు!’ అని మెసేజొస్తుంది.
దానికిగల కారణాలు చూశావనుకో..
‘జగ్గూ, నువ్వేదో వేరే నియోజకవర్గంలో తిరుగుతున్నట్టున్నావు. అయినా తగుదునమ్మా అని తయారయ్యావు. ఛీ, ఫోరా!' అంటూ ముద్దుగా విసుక్కుంటుంది.
.
ఒకవేళ నువ్వు నిజాయితీగా ఆ చుట్టుపక్కలే ఉన్నావనుకో, వెంటనే నీ మొబైల్ స్క్రీన్ మీద ఓ విష్ణుచక్రం ప్రత్యక్షమవుతుంది. అచ్చం ద్రౌపదికి చీరలివ్వడం కోసం బాల్కనీలో కనబడే కృష్ణపరమాత్మలా సరిగ్గా ఆ చక్రం మధ్యలోకి నీ మొహం వచ్చేలా చూసుకోవాలి. వెంటనే చుట్టూ ఉండే నీలిరంగు కాస్తా ఆకుపచ్చగా మారుతుంది. ఒకవేళ నువ్వు ఆధార్‌కార్డు ఫొటోలోలా అడ్డదిడ్డంగా కనబడ్డావనుకో ఆ నీలిచక్రం కోపంతో నీవైపు ఎర్రగా చూస్తుంది.
అయిందా? అలా నీమొహాన్ని వాడికి చూపించగానే వాడు సంతృప్తి చెంది ఓ మెసేజ్ పడేస్తాడు. ఏవఁనీ?
నువ్వివాళ ఇన్ని ఘడియల ఇన్ని విఘడియలకి హాస్పిటల్లో కుడికాలు ముందెట్టి లోపలికొచ్చావని!
ఇదీ ఎఫ్ఆర్ఎస్ అంటే!’
‘ఎందుకడిగాన్రా వీణ్ణి?’ అనుకుని తను డాల్బీ సౌండులో లెంపలేసుకోవడం వినబడిందిగానీ నే పట్టించుకోలా!
వచ్చేశా! మా హాస్పిటల్ టర్నింగ్‌లో నిత్యం ఓ అయిదారేడు ఆటోలు ఆగివుంటాయి. ఎప్పట్లానే డ్రైవర్లుండరు. అంచేత మనం ఏడ్చి ప్రయోజనం లేదు. వైకుంఠపాళీలో పాము మింగేస్తే దిగిపోయినట్టు టోయ్ఁమంటూ బాగా దిగితే మా హాస్పిటల్ ముఖద్వారం వచ్చేస్తుంది. అక్కడ నాడుకి ఎదురుగా నేడుంటుంది.
మనం వచ్చినట్టు సంకేతం పంపడానికి మొబైల్ తీశాను. పైడితల్లమ్మ దయవల్ల నా మొహాన్ని గుర్తుపట్టి హాజరు వేసేసింది.
హాస్పిటల్ గేటు దగ్గర జనం బాగా ఉన్నారు. ‘ఇది హాస్పిటలా చేపల బజారా?’ అందామనుకున్నవాణ్ణే, ఒక చంటిదాన్ని చూసి ఆగిపోయాను.
అది భూమికి మూడడుగులుంది. తట్టెడు కొబ్బర్నూని రాసి గట్టిగా వెనక్కిలాగి వేసిన పిలకలు రెండు, వాటికి కట్టిన ఎర్ర రిబ్బన్లు, చెరో పావుకేజీ బుగ్గలు. మంచి కళగల మొహం దానిది. ఒక చేత లిటిల్ హార్ట్సూ, మరొక చేత మిరిండా బాటిలూ ధరించిన బాలాత్రిపురసుందరిలా ఉంది. దాని మొహం చూసేసరికి అంతవరకూ చేసిన ప్రయాణ బడలికా, కాసేపట్లో మొదలవ్వబోయే పనివత్తిడీ ఏవీ గుర్తురాలేదు.
ఇవీ నా రొటీనేజ్ కబుర్లు!
......కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్
0 comments:
Post a Comment