మా హాస్పిటల్లో దసరాలకి పదిరోజుల ముందునుంచి విపరీతంగా సెల్యూట్లు కొట్టడం మొదలెడతారు మా గార్డులు, ఇతర సిబ్బందీ. అందరికీ సమాధానం ఇవ్వలేక మెడనొప్పి కూడా వస్తుంది ఖర్మ.
ఆ సాయంత్రానికల్లా ఓ అరడజనుమంది కలిసి రవ్వా అప్పలనరశింహులు & సన్సు వారి తొంభయ్యారు పేజీల రూళ్ల నోట్‌బుక్ ఒకటి పట్టుకునొస్తారు. అందులో పైన శ్రీరామ అని, కింద నా పేరుకెదురుగా ‘రూ|| 2,000/-’ అని రాసుంటుంది. నాపేరుకి పైన ఇంకో గైనికమ్మగారిచ్చిన అయిదొందల్ని అమెజాన్ వాడిలా కొట్టేసి రెండువేలుగా మార్చారన్న విషయం సుళువుగానే తెలిసిపోతూ వుంటుంది. అయినా ఏమీ అననని వాళ్లకి తెలుసు.
ఈయేడూ అలానే వచ్చారు.
‘ఏంటర్రా ఏయేటికాయేడు పెంచుకుంటూ పోతున్నారు? ఇలా అందరికీ రెండేసివేలిచ్చుకుంటూ పోతే ఈ మామూళ్లకే పదిపన్నెండు వేలయ్యేలా ఉందే?’ అని పెన్ను కాప్ తీసి ఏమీ రాయకుండా చేతిలో నాట్యమాడిస్తూ ఏడుపులాంటి నవ్వొకటి నవ్వుతూ పుస్తకాన్ని వెనక్కి తోస్తున్నాను.
వాళ్లు అటువంటి భావోద్వేగాల్ని ఎన్నో ఏళ్లుగా చూసిచూసి ఉన్నమీదట నిరామయ నిర్వికార స్థితిలో నిబ్బరంగా నిలబడి నవ్వుతూ ‘సార్, మీరే అలగనేస్తే ఎలా సార్? సంవషానికొక్కసారే కద్సార్! రాసియండీ!' అంటూ పుస్తకాన్ని ముందుకి తోస్తున్నారు.
అలా పుస్తకాన్ని ముందుకీ వెనక్కీ తోసుకునే టెన్నిస్సాటలో అత్యంత నమ్రతను ప్రదర్శిస్తూ నవ్రతిలోవాలా చివరికి వాళ్లే గెలిచారు. నేనిక గెలవనని రూఢీ అయ్యాక ఫోన్‌పే తెరిచి డబ్బు బట్వాడా చేసిన వెంటనే ఆరుగురూ ముక్తకంఠంతో అందించే ధన్యవాదాల్ని నెత్తిమీదా, సెల్యూట్లని నా తలకాయమీదా వేసుకుని వాళ్లు వెళ్లగానే తలుపు బోల్టు పెట్టేసుకుని ‘ఎవరికి తెలుసు చితికిన మనసూ... చితిగా రగులుననీ..!’ అంటూ పాడుకుని సేదతీరుతున్నాను.
అకస్మాత్తుగా తలుపు చప్పుడయింది. ‘ఎవరూ?' అంటూ భయంభయంగా ప్రశ్నించాను. సమాధానంగా మళ్లీ తలుపు తడతారే తప్ప మాటాడరే! తియ్యగానే ఇద్దరు నవయువకులు ఇంకో రవ్వా నోట్‌బుక్కేసుకుని కనబడ్డారు. వాళ్లిద్దరూ ప్లంబరు, ఎలక్ట్రీషియను.
షర్మిలని ‘మీరువైఎస్సార్ సీపీలో లేరా?’ అనడిగినట్టు ‘మీరు వాళ్లతో లేరా?’ అని అమాయకంగా అడిగాను.
‘ఆళ్లెవరూ మమ్మల్ని కలవనివ్వర్సార్! మా పని మాదే!’ అని పుస్తకాన్ని తెరిచారు. అందులో నా పేరుకెదురుగా వెయ్యి రూపాయలని ముందే రాసేసి ఉంది.
‘ఇద్దరికీ వెయ్యా? దిసీజ్ టూమచ్!’ అన్నానోలేదో, వెంటనే ఎలక్ట్రీషియనేమో కరెంట్ షాక్ కొట్టినట్టు ఆశ్చర్యపోయాడు. టాప్‌లోంచి నీళ్లు కారిపోతున్నట్టు ప్లంబరబ్బాయి కన్నీటి పర్యంతమయ్యాడు.
‘అసలాళ్లెవరికీ మేం మనుసుల్లా కనబడం సార్! పైగా మాకేటో పోజనీసి ఏడుస్తారు. మేవిఁద్దరం పన్చేసినట్టు ఇంకెవరు చేస్తార్సార్ ఈ ఆస్పటల్లో? మీరే చెప్పండి?' అంటూ గుమ్మడిలాంటి నాకు జడ్జి వేషం ఇచ్చారు. నేను తీర్పు చెప్పడం చేతగాక ‘సర్లే నాయనా! అలాగే కానివ్వండి!' అంటూ గుండెపట్టుకుని మరో వెయ్యి తొయ్యడం, వాళ్లిద్దరూ నన్ను కాసేపు మొయ్యడం అయ్యాయి.
అదుగో... అప్పుడు దిగాడు అంబులెన్స్ డ్రైవర్ అంజి. ‘ఒకడే ఒక్కడు మొనగాడూ...’ అనే పాటను బీజీఎమ్‌గా పెట్టుకుని క్లాస్‌మేట్ నోట్‌బుక్‌తో క్లాసీగా వచ్చాడు.
ఇది ఘనమైన క్లైమాక్స్. అతగాడి ప్రపంచమే వేరు. కురుక్షేత్ర యుద్దమప్పుడు అర్జునుడి రథం తోలిపెట్టిన కృష్ణుడు కూడా అంత పోజు కొట్టివుండడు. అసలీ హాస్పిటల్ ఇలా నడవడానికి కారణం నేను తోలే బండే అన్నంత ధీమాగా పుస్తకం నాముందు పడేశాడు. అందులో ఐదొందలు వేసేసుంది. ‘ఐనాక్స్‌లో పాపపుకార్న్....సారీ, పాప్‌కార్న్‌లా ఈ స్పెన్సర్ రేట్లేంట్రా అంజీ?’ అంటూ కాసేపు ఫోన్‌పేచీ పెట్టాను. అయితే అంజి ఎక్కువగా మాటాడ్డు. వాడి భయసెప్స్ మజిల్ చూస్తే వణుకొచ్చి మనమే ఇచ్చిపడేస్తాం.
సరిపోయింది. ఇప్పటికి మూడున్నరవేల ముడుపు చెల్లించాననుకుంటూ బయటపడి ఇంటిదారి పట్టాను.
వచ్చేటపుడు కూరలు కొని తీసుకురమ్మని పొద్దున్న బయల్దేరేముందు సంచి ఒకటి నా మొహాన పడేసింది తను.
‘ఏవండీ, వాక్కాయలు దొరుకుతాయేమో చూడండి. తిని చాలారోజులయింది!’ అంటూ సరదాపడింది. ఆ పులుపూ, ఆ వగరూ నాక్కూడా ఇష్టమే! మనోవాక్కాయకర్మలన్నీ వాక్కాయ పప్పుని మనసారా కోరుకుంటుండగా గొట్లాం జంక్షన్లో కూరలకొట్టు దగ్గర కారాపాను.
ఓంప్రథమంగా కాకరకాయలు ఏరడం నా అలవాటు. ఇష్టమన్నమాట. ‘ఇంత స్వీట్‌బోయ్, మీకు కాకరకాయంటే ఇష్టమేంటండీ, ఏ బీట్‌రూటో అనుకున్నామే?’ అని అవాక్కదీ అవకండి. అన్నట్టు అవాక్కంటే గుర్తొచ్చింది... ‘బంగారమ్మా, వాక్కాయలున్నాయా?’ అన్నాను. తేవట్లేదని, అంతగా తినాలనుంటే ‘తెల్లారే’ లేచి బొంకులదిబ్బకి వెళ్లమని అనుచిత సలహా పడేసింది. ఈలోగా బెండ, బీర, వంకాయలవీ తలో అరకేజీ వచ్చిపడ్డాయి సంచిలోకి. కేజీ కేజీ పట్టుకెళ్లమంటుంది.
‘ఇద్దరమే బంగారమ్మా! పిల్లలిద్దరికీ రెక్కలొచ్చేశాయి. మీ నగుమోమూ... పాడుకుంటూ తానూ నేనే ఉన్నాం ఇంటో. గుప్పెడు కూరచేసుకున్నా రాత్రికి ఇంత మిగిలిపోతోంది!’ అన్నాను బడిపంతుల్లా కళ్లజోడు సర్దుకుని, గొంతుని వణికిస్తూ. కానీ అది భాగ్యరాజా టైపు హాఫ్‌రిమ్ కళ్లజోడు. ఆ డైలాక్కది అస్సలు నప్పిచావదు. అంచేత బంగారమ్మ నావైపు చూసి నవ్వేసింది.
‘ఇంత ఎండలో ఇలా కష్టపడుతున్నావు, కొడుకుల్లేరా నీకు?’ అనడిగాను కరివేపాకు రెబ్బల్ని హాయిగా వాసనచూస్తూ.
‘అక్కడున్నాడు సూడండి.. ఆడే బాబూ నాకొడుకు. ఒక్కడే !’ అంటూ కుడివైపు షట్టర్ మూసేసివున్న ఒక ఆయిల్ దుకాణంవైపు చూపించింది. ఆ కొట్టుముందు కింద కటికనేలమీద కూర్చున్న ఓ పాతికేళ్ల కుర్రాడు నావైపు చూసి వెర్రిగా నవ్వాడు. నోట్లోంచి చొంగ కారుతోంది. ఒంటిమీద బట్టలైతే ఉన్నాయిగానీ ఎగుడుదిగుడుగా బొత్తాలు పెట్టుకుని నిలువెత్తు అమాయకంలా కనడుతున్నాడు.
వాణ్ణి చూడగానే నా గుండెపట్టేసినట్టయింది. బర్త్ ఆస్ఫిక్సియా అయుంటుంది. కాన్పు ఆలస్యమై, కడుపులో బిడ్డకి ఆక్సిజన్ సరిగా అందకపోతే ఇలాంటి బ్రెయిన్‌లెస్ చైల్డే పుడతాడు. బంగారమ్మని అడిగితే అవునని నిర్ధారించింది.
‘సూస్తా సూస్తా వదిలీలేం కద బాబూ, మూడుపూట్లా అన్నం తినిపిస్తే తినీసి అలా కూచుని ఆడుకుంటాడు. మన లోకంలో ఉండడు. తెల్లవారి స్తానం అదీ నేనే చేపిస్తాను. నడలేడు బాబూ. మోసుకెల్టవేఁ!'
‘అదిసరే, వాణ్ణలా నేలమీద కూర్చోబెట్టేశావు, మురికిపట్టేసి ఈగలవీ వాల్తున్నాయి చూడు..’
నామాట పూర్తవ్వకుండానే చెప్పింది ‘ఇంట్లో వదిలేస్తే ఏటి లాగుతాడోనని బయం బాబూ! ఇక్కడైతే నా కల్లముందుంటాడుగదా!'
నా కూరలబేరం పూర్తయింది. రెండు ఐదొందలిచ్చి బయల్దేరుతోంటే వెనకనుంచి బంగారమ్మ పిలుస్తోంది ‘బాబూ మూడూడెబ్బయ్యే అయింది. ఇంతోటిచ్చీసేరేటీ?’
‘దసరా మామూలు. ఉండనీ బంగారమ్మా!' అంటూ సంచులకంటే బరువైన గుండెతో కారెక్కేశాను
.......కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్
0 comments:
Post a Comment