మెడిసిన్లో చేరడం అంటే నిన్ను నువ్వే జైల్లో పెట్టేసుకోడం. నీకిష్టమైనవన్నీ కనబడుతున్నా కొయ్యకి కట్టిన దూడలా పడుండడం. అయిదేళ్ళ పుస్తకాలతో మస్తకఁవంతా అస్తవ్యస్తంగా మారిపోతుంది.
ఏదో ఒక అమృతం కురిసిన రాత్రిలో ఎవడో ఒక సాహితీమిత్రుడు ఖడ్గసృష్టి చేస్తాడు. అది ఏ మహాప్రస్థానానికి తీసుకెళుతుందో ఆక్షణం మనకి తెలీదు.
ఆ వేడిలోనే రావిశాస్త్రినీ, కారా మేష్టారినీ, బీనాదేవినీ చదివేసి రక్తాన్ని స్టవ్వుమీద మరిగించేసుకున్నాను
మరికొన్నాళ్ళకి యండమూరినీ, యద్దనపూడినీ పలకరించి మనసుని లవ్వులో కరిగించేసుకున్నాను
అయితే...
ఒక శుభముహూర్తాన మావాడొకడు నాకు సాహిత్యంలో తీపిని పరిచయం చేసాడు. కథల్లో కమ్మదనాన్ని చూపెట్టాడు.
లేత అరిటాకులో వేడివేడన్నంలో కలుపుకు తిన్న కొబ్బరిపచ్చళ్ళా ఘుమఘుమలాడే రచనలు!
శ్రావణమాసపు సాయంకాలం సాతాళించుకు తిన్న శనగలంత కమ్మనైన కబుర్లు!
ఎవరీయనా..అనిచూస్తే వీటన్నిటికీ కారణం శ్రీరమణ అని తెలిసింది.
పెళ్ళికి మూడురోజుల ముందే వచ్చి వీధివాకిట్లో పడక్కుర్చీలో కూచుని బోల్డు కబుర్లుచెప్పే మావయ్యలా అనిపించాడు.
చివరిదాకా నవ్వులతోనూ, చివరాఖరికి ఏడుపుతోనూ...మొత్తానికి ఏదోరకంగా కన్నీళ్ళు మాత్రం తెప్పిస్తాడు.
అలా మన మనసు మూలల్లో ఎండిపోయి గుట్టుగా పడున్న జ్ఞాపకాల పాదులన్నింటికీ ఆ కన్నీటి తడితగిలి మళ్ళీ పచ్చిగామారి చిగురిస్తాయి!
ఇన్నినాళ్ళ ఈ జీవితానికీ ఒకటే కోరిక!
మనసుని తాకే రచనలు చేసిన ఆయన చేతిని తాకాలని!
కన్నీటితో పాదుల్ని తడిపిన అతగాడి పాదాల్ని తడమాలని!
మొన్నామధ్య శ్రీమతి సోమరాజు సుశీలమ్మ గారిని కలిసినపుడు శ్రీరమణగారితో ఫోన్లో సంభాషించే అవకాశం లభించింది. అదొక అరుదైన అరగంట అదృష్టం. విద్యా వినయగుణ సంపన్నులని వివరించాల్సిన పనిలేదు.
ఆయనకసలు గర్వం అంటే తెలీదని సగర్వంగా చెప్పగలను.
“నన్ను కలవడానికి మీరెప్పుడైనా రావొచ్చు. లేదూ నన్ను రమ్మన్నా సరే!” అనికూడా అనేశారు!
ఆ రెండోదానికంటే పాతకం మరోటి వుండదని మేఁవే బయల్దేరాం. మొన్న ఉదయం వారికి ఫోన్ చేస్తే రెండింటికి రమ్మన్నారు.
మిథునంపై నేను రాసిన రాతల్ని తన గళమాధుర్యంతో అలంకరించిన శ్రీమణిగారిని కూడా వీలయితే రమ్మని ఆహ్వానించాం. ఏదో ముఖ్యమైన పనిలో వున్నాననీ, వీలు కుదుర్చుకుని వస్తానని హామీ ఇచ్చారు. కానీ అది వాగ్దానమని తరవాత తెలిసింది.
మా దంపతులిద్దరమూ వారిని కలిసినప్పటినుంచి మాకెన్నో కబుర్లు చెప్పారు.
అందులో స్వోత్కర్ష లేదు. స్వానుభవం తప్ప!
శాపనార్ధాలు లేవు. సాయమందించిన మనసుల పట్ల సాంత్వన వచనాలు తప్ప!
స్వర్గీయ బాపురమణలకీ శ్రీరమణగారికీ ఉన్న సంబంధం లడ్డూలో జీడిపప్పులాంటిది. ఉన్నది ఒక్కటే అయినా ఎక్కడో దాక్కుంటుంది. కానీ చాలా రుచినే ఇస్తుంది.
వారితో కలిసి పంచుకుతిన్న మమకారప్పూస రుచిని ఈయనింకా మర్చిపోలేదు.
నాగార్జున సిమెంట్స్ రాజుగారి పేరెత్తితే ఆయన కనుబొమలు వాటంతటవే పైకెళిపోతున్నాయి. అన్నీ ఘనపంచరత్నాలే ఆయన్ని కీర్తిస్తోంటే!
పెళ్ళిపుస్తకాన్ని కుట్టడానికి రాజుగారిచ్చిన దారం, ఆధారం...విశాలమైన వారి తోటలు. షూటింగుకి వచ్చినవాళ్ళందరికీ మర్యాదలు చేసేవారనీ, ఎవరడిగినా డబ్బులు అప్పెట్టేవారనీ, ఎదుటివాళ్ళ తప్పుల్ని కప్పెట్టేవారనీ...చల్లటివేళ నోరారా కీర్తించారు. ఆయన మనసు వెన్నపూస.
ఇక సూర్యకాంతమ్మతో వారి అనుభూతుల్ని మాతో ఆవిడ పెట్టిన పులిహోరలా పంచుకున్నారు. చరమాంకంలో ఆవిడ పడ్డ బాధని వర్ణిస్తోంటే మాకు గుండె తడిసింది.
బాపు ఎంత బుద్ధిమంతుడో వివరించారు
రమణకీ సినిమాకీ వున్న స్నేహాన్ని బోధపరిచారు
ఎమ్వీయెల్ గారి గురించి మేఁవే అడిగాం
బ్నింగారి దక్షతా, సానుకూల దృక్పథాల గురించి సోదాహరణంగా విశదపరిచారు
రెండుగంటలపాటు ఏదో లైబ్రరీలో కూచుని పాత విజయచిత్రలూ, సినిమారంగాలూ తిరగేసినట్టు అనిపించింది నాకయితే!
నేనీలోగా మిథనం గురించిన నా రచనని ఆడియో వినిపించడానికి అనుమతి కోరాను. వారు ఎంతో శ్రద్ధగా విన్నారు. రచనా, గళమూ రెండూ చాలాబావున్నాయంటూ మెచ్చుకున్నారు. తన మెయిల్ ఐడీకి నా రచనలని పంపమని చెప్పారు.
నేను రాసినవాటిని పుస్తకరూపంలోకి తీసుకురమ్మని సలహా యిచ్చారు.
ఈలోగా శ్రీమణిగారు వచ్చేశారు. ఆ సుస్వరానికి ఓనరంటూ ఆమెను శ్రీరమణగారికి పరిచయం చేసి నలుగురం మళ్ళీ కబుర్లలో పడ్డాం.
స్వల్ప అనారోగ్యం కొంత బాధిస్తున్నా అనల్పమైన సంతోషాంబుధిలో మమ్మల్ని ఓలలాడించారు. అలుపెరుగని ఆ మనసుకి ఎంత ఉత్సాహమో?
తట్టిలేపితే తేగలపాతరలా ఎన్నెన్ని జ్ఞాపకాలో?
మేలుచేసిన మనుషులంటే ఎంత మమకారమో?
చెట్టుకి చెంబెడు నీళ్ళు
పక్షికి గుప్పెడు గింజలు
పశువుకి నాలుగు పరకలు
ఆకొన్నవాడికి పట్టెడన్నం...
ఇదే జీవనవేదమని బోధించిన గురు‘వే మన’ శ్రీరమణగారు!
షిర్డీలో మరాఠీ దేవుడి కొలువునించి హైదరాబాద్‌లో మాటల మరాఠీ దగ్గరకొచ్చి వారి ఆశీర్వాదమూ పొంది ఒక జీవితకాలపు జ్ఞాపకాన్ని గుండె అరలో దాచుకుని బయటపడ్డాం!
.........జగదీష్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment