అపార్ట్‌మెంట్ ప్రెసిడెంటుగా వుండడమంటే తిరపతి కొండమీద దువ్వెన్నలు అమ్ముకోడంలాంటిది.
ఎవడూ కొంటంలేదని ఏడుస్తాంగానీ ఏంటమ్ముతున్నామో చూసుకోం!😜
అపార్ట్‌మెంట్ ప్రెసిడెంటుగా నాపేరు ప్రతిపాదించగానే మా సన్నాసులిద్దరూ నన్ను ఒబామాని చూసినట్టు చూసారు. మావిడకి మాత్రం నేను మన్మోహన్ సింగని ముందే తెలుసు.
మనమాట ఎవడూ వింటంలేదని ఉక్రోషమొస్తుంది. ఎందుకు వినరో వచ్చేజన్మకి తెలుస్తుంది.
మొదట్లో చాలా ఆహ్లాదకరంగా హమాప్కేహై కౌన్లోలా నడిచింది. ఒకరంటే ఇంకొకరికి అలవిమాలిన అభిమానం, ప్రేమగా విసుక్కోడం, గౌరవంతో తిట్టడం...
ఉదాహరణలు చెప్పాలిగా! ఈకథ విని నాలుగక్షింతలు నెత్తినజల్లుకుంటే మీక్కూడా పుణ్యమొస్తుంది.
మనం ఎక్కడున్నా తిన్నగా వుండంగా!
వచ్చిన ఏడే పిక్నిక్కొకటి వేసాను. దగ్గర్లోనే దట్టమైన తోటల్లో! మాడాక్టరుగారొకాయన రికమెండ్ చేసి జూట్ మిల్లువాళ్ళని బతిమాలి ఇప్పించాడు.
ఆరోజు ఆడవాళ్ళందరూ అమ్మాయిలైపోయారు.
ఆ అల్లరిచూసి మగవాళ్ళు మూగవాళ్ళైపోయారు.
ఆడుతున్న పేకమూసి, నోరుతెరిచి చూస్తుండిపోయారు.
పిల్లలేఁవనుకుంటారో అనైనా చూడకుండా పరుగుపందాలు
మొగుడేఁవనుకుంటాడో కూడా తలచకుండా దొంగాటలు
భూమాత ఏడుస్తుందనైనా చూడకుండా స్కిప్పింగులు 😜
ఇహ పిల్లలైతే పిశాచాల్లా అరుపులు
మారెండోవాడి గ్యాంగంతా క్రికెట్లు
ఆడపిల్లలంతా డాన్సులు...!
చివరగా జంటలుజంటలుగా పెట్టిన పోటీల్లో చచ్చేలా నవ్వుకున్నాం...నవ్వలేక చచ్చాం!
"మీరెందుకొచ్చారు? ప్లేటు నేను తెచ్చిస్తానుకదా?" ప్రేమగా విసుక్కోడం
"ఇంకోసారి నన్ను 'మీరు' అంటే నీతో మాట్టాడనంతే!" గౌరవంతో తిట్టడం
"మీరు వెళ్ళీటప్పుడు మాకార్లోనే రావాలి. వచ్చీటప్పుడు వాళ్ళ కారెక్కారుగా?" అలవిమాలిన అభిమానం!
ఆరోజు మాసరదాల సంబరం విజయనగర వైభవాన్ని మరోసారి ఇనుమడింపజేసింది. అపార్టుమెంట్లలో ఆహ్లాదకర వాతావరణమంటూ ఆనోటా ఈనోటా పాకింది.
ఆపైయేడు ఉగాదికి 'తెలుగువంటలపోటీలు' నిర్వహించాం. మాలోవాడే..ఓకుర్రాడు షెఫ్. అసలు తెలుగు వంటలేఁవిటో చెప్పేటప్పటికి అందరికీ మతులుపోయాయి.
అన్నాళ్ళనించీ మనవనుకున్నవి మనవికావని మనవిచేసుకుని ఏంవండాలో, ఎలావండాలో చెప్పి మహిళామణుల్ని ఉసిగొ....సారీ..ఉత్సాహపరిచాం!
న్యాయనిర్ణేతలుగా హోటళ్ళలో పండిపోయినవాళ్ళని..
ఎంతతిన్నా కడుపునిండనివాళ్ళని... రుచికీ,అభిరుచికీ తేడాతెలిసినవాళ్ళనీ తీసుకొచ్చాం.
పత్రికలన్నీ ఫొటోల్తీసాయి. పెట్టింది తిన్నాయి. చూసింది రాసాయి. ఊరంతా గుప్పుమంది.
ఇక వినాయక ఉత్సవాలైతే అద్భుతం.
అందరూ మంచివారే,
అంతా మనమంచికే,
అందరూ బాగుండాలి....చివరిగా
అందరూ అందరే..
ఈ సినిమా పేర్లన్నీ గుర్తొచ్చేసేవి మావాళ్ళ ఉద్రేకం చూస్తే!
భరతనాట్యాలు, పాటలు, వేణుగానాలు, మృదంగనాదాలు ఒకెత్తు!
బూరెలమూకుడు, గుండెలు మార్చబడును నాటికలు, హాస్యవల్లరులు ఒకెత్తు!!
ఆ అయిదురోజులూ చదువుసంధ్యల్లేవు.
చక్రవాకం, చిన్నారిపెళ్ళికూతురూ లేవు.
అంతకుముందు లిఫ్టులో నవగ్రహాల్లా ఒక్కొక్కరూ ఒక్కోవైపు తిరిగి మూగపీనుగుల్లా వెళ్ళేవాళ్ళం.
ఎవరెవరో తెలీదు. ఏఫ్లాటునుంచి ఎవరొస్తున్నారో తెలీదు.
ఈరెండుమూడు ఉత్సవాల తరవాత పెనుమార్పులు సంభవించాయి.
లిఫ్టెక్కగానే నవ్వుకుంటూ, అల్లరిచేసుకుంటూ, ఒకర్నొకరు తోసుకుంటూ ఆ ఏభయ్యడుగుల ప్రయాణాన్నికూడా ఎంతో రసమయం చేసుకుని వెళుతుండేవారు!
ఊరంతా మరోసారి గుప్పుగుప్పుమంది.
కానీ....ఎవరిదో దిష్టికొట్టేసింది.
ఇప్పుడు
ఎవరికివారే యమునాతీరే,
ఎవడిగోలవాడిది,
ఎవడైతే నాకేంటి...చివరగా
ఎవడబ్బసొమ్ము...
ఈ సినిమాపేర్లు గుర్తొస్తున్నాయి!
అదేదో దేశంలోలా ఎప్పటికీ నేనే ప్రెసిడెంటుని!😢
ప్రతినెలా మీటింగొకటి పెట్టుకుంటాం.
"రాత్రి తొమ్మిదింటికి,
కింద సెల్లార్లో,
వాటర్‌టేంక్ రిపేరూ, ఇతర ప్లంబింగ్ సమస్యలు చర్చించడానికి!"
అని సర్క్యులర్ తిప్పుతాం.
కింద బోర్డుమీద మార్కర్ పెన్నుతో చెక్కుతాం.
కుంకంభరిణోటి పట్టికెళ్ళి ఇంటింటికీ తిరుగుతాం.
కొంతమంది ముందే చెప్పేస్తారు ...మీటింగుకి రాలేమని...కానీ వాళ్ళు చెప్పే కారణం 'అ..ఆ' సినిమా ఫ్లాష్‌బేక్ లా చాలా సిల్లీగా వుంటుంది.
ఆరోజూ అలానే అయింది.
తొమ్మిదిన్నరకి నేనే ముందడుగేసి కుర్చీలోంచి లేచి, ఫోన్లో వైఫై, గదిలో లైటూ ఆపి కిందకొచ్చా!
ఆక్షణాన నేను స్వాతంత్రోద్యమ పోరాటపటిమగల నాయకునివలె ప్రకాశిస్తూవుంటాను. రానివారిపట్ల ఆగ్రహాన్ని ఏమీ పీకలేని నిగ్రహంతో ఆపుకుని, వివేకానందుడి విగ్రహంలా చేతులుకట్టుకుని సెల్లార్లో నిలబడ్డాను!
కానీ ఎక్కడో కాల్తోంది.
నిద్రొస్తే పడుకోడం, మెలకువగావుంటే నిజాయితీ చూపించడం...ఈరెండే లక్షణాలున్న వాచ్ మేన్ నీల్ కమల్ షోరూమ్ లోలాగ కుర్చీలన్నీ ఆర్టిస్టిగ్గా వేసేసాడు.
"అంతమందొస్తారంటావా?" అనుమానం, సందేహం, డౌటూ అన్నీవస్తాయి. మనుషులే రారు.
"మూడువందల్రెండోళ్ళు సెకండ్‌సోకెలిపోయేర్సార్, నాలుగొందలొకటి తల్నొప్పట!" నిజాయితీ భార్య నిష్కర్ష చెప్పింది.
మరి ఈమాత్రందానికి మాపెద్దాడికెవరో పెళ్ళివారొస్తున్నట్టు ఇన్ని కుర్చీలెందుకూ?
సర్లే! చూద్దాం. ఇంతలో ఫోను మోగింది...
"ఎక్కడ సార్?" ఒకాయన!
"అరగంట్నించీ కిందే వున్నానండీ!" నాగొంతులో ఆవేదన!
ఎట్టకేలకు త్రిమూర్తుల్లా ముగ్గురం పోగయ్యాం. ఎప్పుడూ వుండే నిలయ విద్వాంసులమే!
"ఇంకెవరైనా వస్తారేమో..ఓపది నిమిషాలు చూద్దాం!" అన్న ప్రతిపాదనని మిగిలిన ఇద్దరం కొట్టిపడెయ్యలేకపోయాం.
ఏంచెయ్యాలో తెలీక లిఫ్ట్‌వైపు, మెట్లవైపు టెన్నిస్‌మేచ్ చూసినట్టు మార్చిమార్చి చూస్తున్నాం.
ఎవరింట్లోనో సిరిసిరిమువ్వ చూస్తున్నారల్లేవుంది.. "రా! దిగిరా! దివినుంచి భువికి దిగిరా!" అన్న పాటొస్తోంది. పాటంతా అయిపోయిందిగానీ ఎవరూ దిగిరాలేదు.
"మొదలెట్టేద్దాం సార్! ఇంకెవరూ వచ్చేట్టు లేరు!" ఎల్లైసీ ఏజెంటులా లేని సహనాన్ని ప్రదర్శించాను.
ఎప్పుడూ మాట్లాడుకునేవే...మరోసారి మాట్లాడుకుని మినిట్స్, ఎజెండా అని వాటికి పేర్లెట్టుకుని, ఎలాగైనా సరే మన అసోసియేషన్ని అప్ లిఫ్ట్ చెయ్యాలని ఒట్లేసుకుని లిఫ్టెక్కి వెళిపోయాం.
..........జగదీష్ కొచ్చెర్లకోట
0 comments:
Post a Comment