‘సార్, నాలుగైపోయింది బయల్దేరరా?’ గదిలోకొచ్చి నే తాగిన టీకప్పు తీసుకెళుతూ అన్నాడు రాంబాబు.
‘ఇదిగో, బయల్దేరుతున్నా! ఏదో మెయిలొస్తే చూస్తున్నా!’ అంటూ టాబ్ క్లోజ్ చేసేసి మొబైల్లో ఫేస్ అటెండెన్స్ తెరిచాను. ఉదయంపు పంచు, మధ్యాహ్నపు పంచు, సాయంత్రపు పంచు... అంటూ ముప్పొద్దులా మా ముఖసౌందర్యాన్ని తప్పనిసరిగా చూపించాలి ఈ యాప్‌వాడికి.
ఆ క్రతువు పూర్తిచేసుకుని సూట్‌కేస్ పట్టుకుని బయటికొచ్చాను. నా క్యారియర్ బ్యాగ్ తను పట్టుకుని బయటికొచ్చి తాళం వేసేశాడు రాంబాబు. నా గది బయట సెక్యూరిటీ గార్డు వాసు నిలబడున్నాడు. బ్యాగ్, సూట్‌కేస్ తనకిమ్మంటూ గారంగా అడిగాడు.
మాటిమాటికీ సూట్‌కేస్.. సూట్‌కేస్ అంటున్నానని అపోహలవీ పడకండి మీమొమం. అందులో మల్లెపూలూ గట్రా ఏం ఉండవు. అన్నీ ఎలక్ట్రానిక్ సామాన్లే!
సరే, వాళ్లిద్దరూ ఏదో రాజీకొచ్చి చెరొకటీ పట్టుకుని కారు దగ్గరకొచ్చారు. నా పెట్టే, బ్యాగూ నే మోసుకుంటానన్నా వినరు వీళ్లు.
ఈ సూపరింటెండెంట్లు కూడా గర్భిణీ స్త్రీలకుమల్లే బరువులవీ మొయ్యకూడదనుకుంటా! అటువంటి ప్రోటోకాలేవఁన్నా ఉందేమో జీవోలవీ చూడాలొకసారి.
నా పాతికేళ్ల సర్వీసులో సుమారు నలుగురైదుగురు సూపరింటెండెంట్లని చూశాను. మాకేదైనా ఆఫీసు పనుంటే వెళ్లి కాసేపలా మాటాడేసి వచ్చెయ్యడమేతప్ప వాళ్ల జీవనశైలిని గమనించిన పాపాన పోలేదు ఎప్పుడూ. అంచేత మనకిదంతా కొత్త. ‘నాక్కూడా కొత్తేనయ్యో...!’
ఇంతకుముందు నేను పనిచేసిన మహారాణి హాస్పిటల్‌కి సూపరింటెండెంటంటూ ఎవరూ ఉండేవారుకారు. మహారాజావారే రెండింటికీ వ్యవహర్త. అంచేత వానొచ్చేముందు మబ్బేసినట్టు, సినిమా రిలీజుకి ముందు ఆడియో ఫంక్షన్‌ జరిగినట్టు ఎప్పుడైనా సూపరింటెండెంట్‌గారొస్తున్నారంటే...
....ముందుగా మా హాస్పిటల్లో మంచాలమీద దుప్పట్లు మారిపోయేవి.
....లాకర్లలో కుక్కేసిన ఏప్రాన్లవీ తీసి తొడుక్కుని మా డాక్టరమ్మలందరూ సెన్సోడైన్ అడ్వర్టైజ్‌మెంట్లో డెంటిస్టుల్లా తయారైపోయేవారు.
....గదులన్నీ సెంటెడ్ ఫినాల్ వాసనేసేవి.
....ఎప్పుడూ మనోరమలా అరుస్తుండే నర్సులందరూ మనోహరంగా నవ్వుతుండేవారు.
ఇవన్నీ చూసి అనుమానంతో అడిగేవాణ్ణి... ఎవరైనా వస్తున్నారా? అని!
ఎంచేతంటే మాదెప్పుడూ సేఫ్‌జోనే కదా? ఓటీల్లో పడుండడంవల్ల సమాచారం ఆలస్యంగా అందేది మాకు.
ఆపరేషన్ థియేటరనేది లయన్ సఫారీలాంటిది. సింహం బయట తిరుగుతోంటే మనం గదిలో భద్రంగా ఉండొచ్చుకదా? సూపర్నెంట్లూ వాళ్ళూ ఓటీలోకి రావాలంటే ముందుగా మనసు, బట్టలు, జోళ్ళు అన్నీ మార్చుకుని రావాలి. అంత ఓపిక ఉండొద్దూ? అంచేత స్టెరైల్ జోన్ సరిహద్దురేఖ వరకూ వచ్చి ‘మత్తు డాక్టరేడీ?’ అనడిగేవారు. మేం చేతిలో ఏ లారింగోస్కోపో పట్టుకుని మారేసంలో బయటికొచ్చి దర్శనమిచ్చేవాళ్లం. దాంతో ఆయన ‘అయ్యో బిజీగా ఉన్నట్టున్నారు, కేరియాన్ డాక్టర్‌గారూ...!’ అనేసి వెళిపోయేవారు.
ఈ అధికారుల్లో కొంతమంది భలే హడావుడి చేస్తారు. హుందా, ఠీవి, హోదా... ఇలా ఏవేవో కనబరుస్తూ వారి ఉనికిని అందరికీ తెలిసేలా మసలుకుంటారు. మనకస్సలు తెలియనిదే అది.
నేనేమో లైట్ కలర్ వాష్డ్ అవుట్ జీన్సు, వాటిమీద ముదురునీలం పువ్వుల హాఫ్ స్లీవ్స్ చొక్కా వేసుకుని ఎవరో డబ్బున్న పేషెంట్ తాలూకు మనిషిలా నడవాలోంచి వెళుతోంటే సైడివ్వకపోగా గుద్దుకుంటూ వెళిపోతారు మావూరి పైడ్రాజులు, అమ్మాజీలూ!
‘ఏటమ్మా, సూపర్నెంట్ సారొస్తంటే కళ్లు కనిపించట్లేదేట్నీకు?' అంటూ నా వెనకాతలుండే సైన్యం ఆ డేరింగ్ & డాషింగ్ లేడీస్‌ని కోప్పడుతుంటారు. పాపం, వాళ్ల తప్పేముంది చెప్పండి?
మన యవ్వనంలో తీరని జీన్స్ సరదాలవీ ఇప్పుడు తీర్చుకుందామని, అప్పుడంతా డోరియోలు, గళ్ళ బుష్కోట్లకే పరిమితమైపోయిన మనసుని ఇప్పుడిలా ఫ్లోరల్ డిజైన్లతో ఊరడిద్దామని తపనపడే మాలాంటి ‘యంగ్ ఎట్ హార్ట్’ బ్యాచులకి ఇటువంటి అవమానాలవీ తప్పవు మరి!
కాకపోతే వారానికొకసారి రెడ్డీ ల్యాబ్స్ వాళ్ల యూనిఫారంలా నేవీ బ్లూ పాంటూ, స్కై బ్లూ షర్టూ వేసుకుని వెడుతుంటాను. అయితే శ్రీనాథుడు ఆఖర్రోజుల్లో భుజాలమీద గుదిబండ మోసినట్టు ఆరోజంతా ఏదో తెలియని బాధ్యత, హోదా, హుందా, నా బొందా మోస్తున్నట్టు ఇరుకిరుగ్గా ఫీలవుతాను.
ఆమర్నాడు పూలసొక్కా మళ్లా మామూలే!
ఇక స్టాఫందరూ మనతో సరదాగా ఉంటే బావుంటుందని ఆమధ్య పిక్నిక్ ఒకటి వేశాను. ‘అందరమూ ఆ దేవుని బిడ్డలమే, మీరు మిమ్ములను, మీతోటివారినీ సమానముగా ప్రేమింపుడి’ అంటూ కరుణామయుడు విజయచందర్‌లా చెబ్దామని ప్రయత్నించానా?
తీరాజేసి ఏమయిందీ? అదేదో బంతాట ఆడుతోంటే ముందుగా నన్ను వెయ్యమని ఇవ్వడం, అంత్యాక్షరీలో ఓంప్రథమంగా నన్ను పాడమనడం, అన్నాలప్పుడు నన్ను క్యూలో నిలబడొద్దని, మీకు ప్లేటు తెచ్చిస్తామని, కావాలంటే కలిపి నోట్లో పెడతామనడం... ఇలా కొన్ని బ్యాచులు తయారయ్యాయి.
ఏడిసినట్టుంది. ‘తల్లీతోడు, పిల్లామేక, ఆలూమగలు, అత్తాకోడలు, బాసూబంటూ ఒకటేనంటు కలవడం... భోజనం వనభోజనం...’ అంటూ ఆరుద్రగారన్నమాట మర్చిపోతే ఎలాగు?
అంచేత అందర్నీ కసిరేసి ‘నేనూ మీలాంటివాడినే! కావాలంటే చూడండి మీలోనూ నాలోనూ ఒకటే రక్తం ప్రవహిస్తోంది’ అంటూ అదేదో సినిమాలో నానాపటేకర్‌లా నా అరచేతిని బాదంకాయలు చితగ్గొట్టినట్టు ఓ రాయట్టుకుని కొట్టేసుకుందామనుకున్నాను. కానీ మళ్లీ మత్తివ్వడం కష్టమవుతుందని మానేశాను.
అయితే మనం ఈ పదవిలోకి పరకాయప్రవేశం చేసి ఎనిమిది పూర్తయి తొమ్మిదోనెలలోకి అడుగెట్టాను. ఇప్పుడిప్పుడే సన్నగా నొప్పులవీ మొదలవుతున్నాయి. అయినా నవ్వుతూనే భరిస్తున్నాను.
ఆపరేషన్ థియేటర్‌లో పేషెంట్ల లాలన, ఆఫీసులో పరిపాలన. అంటే హాస్పిటల్లో ఏమూల ఏంజరిగినా కనిపెట్టుకునుండడం, ఉద్యోగుల మధ్య గట్టు పంచాయితీలు తీర్చడం, ఫై‘నాన్సెన్స్', ఇక చీటికీమాటికీ జూమ్ మీటింగులు... ఇదీ వరస. క్షణం తీరికలేని వ్యవహారం.
అప్పుడప్పుడు రాజకీయనాయకులు వస్తుంటారు. ‘మీరెప్పుడూ కూల్‌గా, నవ్వుతూ నెట్టుకొచ్చేస్తుంటారు డాక్టర్‌గారూ!' అంటూ ఇద్దరుముగ్గురు నా ముఖం మీదే చెప్పేశారు. వాళ్లేదో ముఖస్తుతికి అలా అంటున్నారని కొత్తలో అపోహపడ్డాను. కానీ మునుపు చేసినవాళ్లతో పోలిస్తే నేను కాస్త సాఫ్ట్ అని వాళ్లందరూ కనిపెట్టేశారని బోధపడింది. చిన్నప్పటినుంచీ మనదంతా బొమ్మలు, పాటలూ బ్యాచ్. ఈ సున్ని‘తత్త్వాన్ని’ సున్నిపిండితో కలిపి రాసివుంటుంది మా అమ్మ!
అలాగని మరీ వదిలేసినట్టు కాకుండా ఉద్యోగులమీద కాస్తంత గ్రిప్పదీ ఉండాలని ఈమధ్యే తెలుసుకున్నాను. అంచేత అప్పుడప్పుడు కారం తిన్న కృష్ణంరాజులా కళ్లెర్రజేయడం ప్రాక్టీస్ చేస్తున్నాను. కానీ వాళ్ల కంటికి మాత్రం నేను భక్తకన్నప్పలో కృష్ణంరాజులానే కనబడుతున్నానని అర్ధమైంది.
ఏంచేస్తాం? లక్షణమనేది జన్మతః వచ్చేది. నేర్చుకుని ప్రదర్శిస్తే రాహుల్‌గాంధీ విభూతి రాసుకున్నట్టుంటుంది. 😎
.....కొచ్చెర్లకోట జగదీశ్
0 comments:
Post a Comment